İçimdeki deniz - The Sea Inside

[Φ restpektif]

İçimdeki deniz - The Sea Inside Mutlaka izlenmeli!.

 

 

Tanitilmis mi diye aradim ancak bulamadim. Cok etkilendigim bu muhtesem yapitin tanitilmamis olmasina gonlum razi olmadi.

 

 

Denize dalis sirasinda kafasinin bir kayaya carpmasi sonucunda boynundan asagisi tum bedeni felc olan ve sadece kafasini kipirdatabilen, tam 30 yil bu sekilde yasamis Ramón Sampedro'nun oldurulmek icin mahkemeye basvurmasi konu edinilir. Gercek hayattan alinmis bu hikayede Ramon olme hakkini kullanmak icin avukati araciligiyla kampanya duzenler. Kendi kendini olduremeyecek derecede felc oldugu icin tanidiklarindan kendisine bu konuda yardimci olmasini ister. Tek istegi; mahkum oldugu cekilmez hayattan kurtulmaktir.

 

Sevgi dolu kisiligi ve felsefi derinligiyle iki kadini derinden etkiler ve kendisine buyuk askla baglanirlar. Kadinlardan biri avukatidir (Julia), digeri ise kendisini hayatin herseye ragmen yasamaya deger oldugunu ikna etmeye calisan cevreden kasabali bir kadindir (Rosa). Ramon her ikisini de, yillardir arzuladigi olumunde kendisine yardimci olmalari icin ikna etmeye calisir. Izlemeyenler icin filmin geri kalan kismi sakli kalsin.

 

Film olaganustu etkileyici bir senaryoya sahip. Konusmalar son derece derinlikli. Duygusalligin sinirlarini zorlayici, izleyeni zaman zaman dusunduren, huzunlendiren hatta gozyaslarina neden olan olaylar ve diyaloglara sahip. Bir ornek vermek isterim: Ramon guleryuzlu bir insandir. Oyle ki yuzu surekli gulumser durumdadir. Julia'nin dikkatini ceker bu durum ve sorar: "Hayata bu denli guleryuzlu bakan bir insan olmeyi nicin ister? Olmek isteyecek kadar kotu bir durumda oldugun halde nasil bu kadar guleryuzlu olabiliyorsun?" Ramon'un cevabi bir kitap degerindedir: "Bana yardim ederek fedakarlik eden yakinlarimi ve cevremdekileri uzmemek, kendimi acindirmamak icin kendime bir yol buldum; Gulumseyerek aglamayi ogrendim..."

 

 

Director: Alejandro Amenábar

Writers: Alejandro Amenábar (screenplay) and Mateo Gil (screenplay)

Release Date: 3 September 2004 (Italy)

Genre: Biography / Drama

Awards: Won Oscar. Another 58 wins & 29 nominations

Cast: Javier Bardem ... Ramón Sampedro

Belén Rueda ... Julia

Lola Dueñas ... Rosa

Mabel Rivera ... Manuela

Celso Bugallo ... José

Plot Outline: The real-life story of Spaniard Ramon Sampedro, who fought a 30 year campaign in favor of euthanasia and his own right to die.

[Φ diloş]

"gülümseyerek ağlamayı öğrendim..!"

 

çok ama çok etkileyici..adını duymuştum ama filmi izlememiştim..konusunu aktaran Sayın Restpektif o kadar güzel yansıtmış ki..duygusal bir karakter olup dram türlerinden çok etkilendiğim için genelde bu tarz filmlerden uzak dururum ama sanırım bu filmi bu tanıtımdan sonra izlerim..

 

teşekkürler..

[Φ Su DaMLaSı]

Geçen hafta izledim. Sinema ile aramıza giren soğukluğu kıran bir seyir oldu benim için.

 

Gerçekten oldukça anlamlı ve düşündüren bi film. Hâlâ düşündürüyor beni.

 

Ötenazi ciddi düşünülmesi gereken bi istek. Bi insan neden ötenazi ister, neden hastalığına olan düşmanlığını hayatıyla karşılamak ister?

 

Ramon hayatı çok seviyordu. Zaten o çok sevdiği hayata, bu engelli haliyle kendini yakıştıramadığı için böyle bir yolu seçmişti. Evine kendini hapsetmesi ve denizden uzak durmak isteyişi hep bundan. Gülüşünde gizlediği göz yaşları filmin bi bölümünde oraya çıkınca, insan gerçekten çaresiz hissediyor kendini.

 

Acaba filmden sonra aynı engele sahip insanlar neler düşünmüştür? Bunu gerçekten çok merak ediyorum.

 

Ve bir de sigara içen içmeyen herkes filmin bi sahnesinde sigara içmek isteyebilir

 

Üstünde düşünülmesi gereken bi konu, güzel bi dille ele alınmış.

 

Zarar ihtimaline (ötenazi sempatisi, sigara) binaen tavsiye etmeden beğenilerimi belirtmeye çalıştım.

 

Saygılarımla...

[Φ suheda]

Mutlaka izleyeceğim,restpektif öyle güzel yorumlamışki içimde filmi görmek için dayanılmaz bir istek uyandı nasıl izlememişim hayret ettim benki bir iflah olmaz sinema koliğim..

 

Sevgili Su Damlası zarar ihtimallerinden biri bende mevcut zaten değişen birşey olmayacak yani ötenaziye gelince asla benimseyeceğimi sanmıyorum..

[Φ crazy mom]

kesinlikle izlenmesi gereken film....Bu yaz izledim bircok sahnesi aklimda degil ama hatirladigim o yattigi yerden nasilda kendi dunyasina dalabiliyordu...O yatakta,bir yerden baska yerlere yaptigi inanilmaz yolculuk...

[Φ diloş]

Dün gece saat 01.00 civarında bitti film..ondan sonra da uyuyamadım..gözümü her kapattığımda Ramon'u ve soluk soluğa uçtuğu tepeleri ve ulaştığı denizi gördüm..neden ölmek istiyorsun diye soran Julia'ya verdiği yanıt sonra;

 

-Üç adım ötemdesin..üç adım dediğin nedir ki..ama benim için imkansız bir sonsuzluk..işte bunun için ölmek istiyorum..

 

Ve filmi izlememe sebep olan cümlesi..;

 

-Julia;Neden hep gülümsüyorsun Ramon..?

-Ramon; Eğer çaresizsen ve yaşamın birilerine bağlıysa gülümseyerek ağlamayı öğreniyorsun..

[Φ suheda_]

Muhteşem bir filmi berbat bir dublajla katletmeye çalışmışlar..

Birde filmdeki kamera açısı oldukça ilginçti,yakın plan çekilen yüzler ya sağ kenarda yada sol kenarda tamamını göstermeden..

Görüntülerden ziyade diyalogların ağırlıklı olduğu..

"Oğlumun ölmesinden daha berbatı onun ölümü istemesi" diyordu yaşlı babası oldukça duygusal bir film..

Ve bir çok cümleden sonra derinden düşündüren replikleri var..

Genç yeğeninin büyükbası için yatağa mahkum Ramon'a "yaşlandı ve bunadı bütün gün evde oturuyor hiç bir işe yaramıyor"sözünden sonra Ramon un "birgün bu söylediğin şey için kendinden nefret edeceksin ve pişman olacaksın"cümlesi son derece manidardı..

 

 

 

 

Ve bir de sigara içen içmeyen herkes filmin bi sahnesinde sigara içmek isteyebilir

 

Üstünde düşünülmesi gereken bi konu, güzel bi dille ele alınmış.

 

Zarar ihtimaline (ötenazi sempatisi, sigara) binaen tavsiye etmeden beğenilerimi belirtmeye çalıştım.

 

Saygılarımla...

 

Sigara istediği sahnede kadın şaşkınlıkla "sen sigaramı içiyorsun"diye soruyor o da "belki ölmeme yardımı olur" diyor

[Φ PufLand]

Ağlama garantili bir film... Kolay ağlayabilen biri değilim, ama film boyunca gözyaşlarım hiç durmadı... Sonunda sadece ekrana bakıyorsunuz başbaşa kaldığınız onca soruyla. Bazen uykularınızı kaçırıyor, bazen hararetli bir tartışmanın içinde buluyorsunuz kendinizi... Yaşamak bir hak mı zorunluluk mu?

 

Kişi mutsuz olduğu ,hayattan bir beklentisi olmadığı zaman kendi hayatına son verme hakkına sahip midir ya da son vermeli midir? Düşünün ki filmde olduğu gibi denizi çok seven bir insansınız ve bir gün deniz sizin boyundan aşşağı kısmınızın felç olmasına neden oluyor, artık özgür değilsiniz yüzemiyor, yürüyemiyor, hareket edemiyorsunuz , yaşamak ister miydiniz? Hayata bağlı olmak size bişey ifade eder miydi? İşte bu soruları tartışıyor bu film . Ötenazi olmak isteyen ama hükümet engeline takılan felçli bir adamın ölüm mücadelesini ,bir türlü ölememesini anlatıyor .

 

 

rahip:bir hayata mal olan özgürlük özgürlük değildir.

ramon:özgürlüğe mal alan hayat da hayat değildir.

 

"beni gerçekten seven insan ölümüme yardım edendir."

[Φ gloria]

İnsana harbi harbi aşkı sorgulattırıyor;

 

"Bak, beni gerçekten seven, ölümüme yardım edecek olan kişidir; aşk bu Rosa, bence kesinlikle bu..."

[Φ Radya]

İnsana harbi harbi aşkı sorgulattırıyor;

 

"Bak, beni gerçekten seven, ölümüme yardım edecek olan kişidir; aşk bu Rosa, bence kesinlikle bu..."

 

 

Fimi izlerken çok takılmıştım buraya, bu sözü bi çırpıda söylemek çok kolay, peki ya uygulaması?

[Φ Ulaş_82]

2004 yılında İstanbul'da Emek Sineması'nda izlemiştim. Gerçekten çok etkileyici bir anlatımı vardı. Suskunlukla anlatıyordu aslında film derdini ve Akdeniz'in büyüleyici görüntüsü de gerçekten çok iyi yerleştirilmişti. Javier Bardem'in mükemmel performansının hakkını iade etmek lazım ama asıl iş Alejandro Amenábar'ın tabii ki. İspanyollar'ın yetiştirdiği bu büyük sinemacının yeni filmlerini de merakla bekliyorum.