Liderler

Annemi kaybetmeden önce hep için için öldükten sonra yakılmak istediğimi düşünürdüm.Yakıp bir kavanoza koysunlardı beni. Annem öldükten sonra bu fikirden uzaklaştım.(Birkaç gün öncesine kadar) Çünkü annemin nerede olduğu sorusu beynimi tırmalarken, gerçekten onu kaybetmiş olabileceğime inanmazken, mezarı başına gitmek beni kendime getiriyor.Başlarda her gidişimde ciddi şok yaşıyordum kabul, ama şimdi babamla her gidişimde tarif edemeyeceğim bir huzur yaşıyorum.Orası bizim buluşma yerimiz sanki, başında dua edip çiçeklerini sularken onun bizim yanımızda olduğu, bizi duyup gördüğü hissine kapılıp mutlu oluyorum.Babamda böyle düşünüyor heralde ki eve dönüş zamanı geldiğinde mezara el sallayıp "hadi bakalım hoşçakal Şengül hanım" diyor. Birkaç gün önce öyle çok sinirlendim ki tüm bunları unutup, "ölünce lütfen beni yakın" diye haykırdım.Evet ilk kez sesli söyledim.Hem bu kez öyle kavanoza falanda konmak istemiyorum, küllerim bile bir gram yer işgal etmesin istiyorum. İnsanların yaptığı en ufacık iyiliğin karşılığında aslan kesilmelerine dayanamıyorum artık, üstelikte ben kimseden yardım istememişken, kendileri gönüllü oldukları halde.Yakılmak istiyorum çünkü taşıyacakları tabutumun bile omuzlarına ağırlık vermesini istemiyorum.Bir omuz başı kadar bile borçlu olmak istemiyorum kimseye.Çünkü o borcu insanlar aidat olarak görüp üzerimde hüküm sürmeye kalkıyorlar. Hayat bana hep kendi işimi kendim becerebilmeyi daha küçüklüğümden öğretti.Annemin migren krizleri tutardı çoğu zaman, geceyi gündüz ederdi.Küçük yaşta her işimi kendim görmeyi öğrendim.Sabahları uyanıp, evdeki herkese kahvaltı hazırlayıp, okula öyle gittim ben.Hiç unutmam Lise mezuniyetim de bile yanlızdım.Hep ailemin yanındaydım ama hep yanlızdım.Sırtımı onlara hiç dayamadım hep tek başıma ayaklarımın üzerinde durdum. Şimdi, bu kızın annesi yok, ona yardım edelim, sonra da üzerinde hüküm sürelim diye düşünenlere gerçekten gülüyorum sinirimden. Yakın beni valla, allah aşkına yakın...