Dogrucudavut

Tarih boyunca Türklerin ve Türk devletlerinin Musevi ve Arap nüfusla yakın ilişkileri olmuştur. Osmanlı İmparatorluğu döneminde Anadolu ve Orta Doğu coğrafyasında Türkler, Araplar ve Yahudiler aynı çatı altında yaşamayı başarmış ve bu dönemde Museviler Avrupa’da maruz kaldıkları sıkıntıları kesinlikle yaşamamışlardır. Türk-Musevi dostluğu Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’un Fethi sonrası benimsediği hoşgörülü tavırlara dek götürülebilir. Ayrıca 1490’lı yıllarda İspanya’dan kaçan Sefarad grupların Osmanlı’ya sığındıkları bilinmektedir. 1930’larda da Nazi zulmünden kaçan Yahudilerin küçük bir kısmına Türkiye Cumhuriyeti kapılarını açmıştır. Cumhuriyet kurulduktan sonra da Musevi unsurlar özellikle sanayi dünyasında önemli bir yer işgal etmeye devam etmiş ancak Varlık Vergisi ve 6-7 Eylül Olayları gibi uygulamalar sonucu sayıları ve etkileri oldukça azalmıştır. Ayrıca özellikle komplo teorisyenlerinin çok sevdiği Sabetaycı kesimin Türkiye-İsrail ilişkilerine katkıda bulunduğu da iddia edilebilir. Araplarla olan ilişkilere bakarsak öncelikle ortak din ve yüzyıllarca birlikte yaşamaktan doğan bir çok benzerlik karşımıza çıkmaktadır. Genelde Birinci Dünya Savaşı’daki İngiliz istihbaratı destekli küçük çapta Arap ayaklanmaları nedeniyle Araplar hakkında olumsuz bir takım basmakalıp düşünceler olmasına karşın, sanılanın aksine Arapların büyük bir bölümü Birinci Dünya Savaşı’nda da İngilizlerle işbirliği yapmamıştır. Osmanlı'ya ayaklanan Araplarla Çanakkale Savaşı'nda ölenlerin sayıları karşılaştırılırsa bu gerçeğe kolayca ulaşılabilir. Bu negatif imajın yaratılmasında daha sonra bahsedeceğim siyasi faktörler sanırım daha büyük bir rol oynamıştır. Ancak Araplarda da Türkiye hakkında olumsuz ve haksız ön yargılı bir düşünce sisteminin o dönemde oluştuğu bir gerçektir. Özellikle Kemalist Cumhuriyet’in laik kimliği ve Batı modeli bir yönetimi benimsemesi, Atatürk'ün yaptığı reformlar ve daha önemlisi Osmanlı İmparatorluğu’na duyulan tepki Türk-Arap ilişkilerini olumsuz yönde etkilemiştir. Kemalist Devrim ve sonrasında kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nde girişilen Batılı anlamda bir ulus devlet yaratma projesi yüksek dozda anti-emperyalist bir söylemi bulunmasına karşın, çağdaş uygarlıkları yakalama hedefiyle kendisine batıyı model olarak seçmiştir. Ancak bu dönemde Batı ile olan ilişkilerde şüphecilik ve güçlü bir bağımsızlık çabası olduğunu görüyoruz. Yeni ve modern bir adam yaratma amacındaki genç Cumhuriyet, siyasi devrimlerini kültürel devrimlerle desteklemiş ve önce ki sistemin çökme nedeni olarak gördüğü doğuya has kabul edilen özelliklerden halkını sıyırmaya gayret etmiştir. Bu ani ve şiddetli değişimin yarattığı sıkıntılar Türkiye Cumhuriyeti tarihini oluşturan gelişmelere gebedir. Cumhuriyetin ilk yıllarında oldukça coşkulu ve cesur bir devlet olarak ön plana çıkan Türkiye, Sadabat Paktı ve Balkan Paktı gibi antlaşmalarla kendini bir bölgesel güç olarak konumlandırmış ve 1940’ların ikinci yarısına kadar batıyla olan ilişkilerini sınırlı düzeyde tutmuştur. Aynı dönemde doğuyla olan ilişkilerin de çok sınırlı olduğunu görmekteyiz. Bu ilk dönemde Türkiye’nin temel hedefi Misak-ı Milli sınırlarını korumak ve iç meselelerini, kültürel dönüşümünü tamamlamak olduğu için dış politikada çok atılgan bir Türkiye görmemekteyiz. Kadro Hareketi gibi Kemalist Devrim i bir öncü dünya devrimi olarak formüle eden gruplara rağmen rejim öncelikle içine kapanarak, iç meselelerini çözmeye yönelmiştir. Sanıyorum devletin birkaç sene öncesinde topraklarında işgalci olarak bulunan güçlere karşı bu şüpheci yaklaşımını anlayışla karşılamak gerekir. Yine bu dönemde doğu topraklarında mandater sistemlerin var olduğunu ve bu nedenle Türkiye’nin ilişkileri sınırladığını biliyoruz. Bu dönemde eski rejime duyulan tepki ve Birinci Dünya Savaşı’ndan gelen ve Araplara duyulan abartılı tepki nedeniyle Arap imajının oldukça kötü olduğunu söylemek zorundayız (°bkz: pis Arap). Rejimin laik hassasiyetleri de bu konuda oldukça etkili olmuştur. Çok partili siyasal hayata geçilmesinden ve batıyla ilişkilerin kuvvetlendirilmesinden sonra Türkiye’nin Orta Doğu ve Arap ülkeleriyle olan ilişkilerinin değişmeye başladığını görüyoruz. Özellikle Stalin’in İkinci Dünya Savaşı sonrası toprak talepleri ve Boğazlar üzerinde hak iddia etmesi, Türkiye’yi batının kucağına itmiş ancak bu birliktelik fazlasıyla bağlayıcı bir şekilde gerçekleşmiştir. 1949 yılında Türkiye batılı devletlerin de isteğiyle İsrail’i tanıyan ilk Müslüman ülke olmuştur (Müslüman nüfusu yoğun laik ülke). Özellikle CHP sonrası iktidara gelen Demokrat Parti dönemi Türk Dış Politikası için bir utanç kaynağıdır. Ülke içerisinde dini bir söylemi oy adına benimseyen Demokrat Parti ve lideri Adnan Menderes, Nato üyesi olmak için Kore’ye asker yollamanın yanı sıra Fransa’ya yaranmak adına 1955’te Birleşmiş Milletler’de Cezayir’in bağımsızlığının aleyhinde oy kullanmış ve Türkiye’yi dünyaya rezil etmiştir. Merkez sağ demokrasisinin kurucusu olan Demokrat Parti böylelikle batı ile ittifakı batıya yalakalık olarak algılayarak tarih boyunca utanç duyacağımız bir karara imza atmışlardır. Böyle bir karar sonrası Türk-Arap ilişkilerinin de bozulmuş olması gayet doğaldır. 27 Mayıs sonra askeri hükümetin Cezayir’i tanıdığını da hemen ekleyelim. 1950’lerde İsrail’le çeşitli ticaret anlaşmaları yapılmış ve Amerika’nın da arabuluculuğuyla Türk-İsrail ilişkileri gelişmeye başlamıştır. Washington’da önemli bir yeri olan Yahudi lobisini kullanma alışkanlığı ülkemizde 1950’lerde ilk olarak gelişmiştir. Ancak bu dönemde dahi Türkiye, Filistin halkının bağımsızlık mücadelesine karşıt bir tutum takınmamış ve bölgede kurulacak 2 devlet fikrini desteklemiştir. Türk-Arap-İsrail ilişkilerinin değişimi ancak 1960’lı yıllarda mümkün olabilmiştir. 27 Mayıs’ın getirdiği bağımsızlık coşkuları, 1961 anayasasının özgürlükçü ortamı, güçlenen sol hareket ve 1965 Johnson Mektubu ile birleşince Türkiye’nin dış politikasında önemli değişmeler yaşanmıştır. O güne kadar tamamen batıcı ve adeta batıya bağımlı bir tutumu gözlenen Türkiye çok taraflı, çok boyutlu bir dış politika anlayışı benimsemiş ve Arap ülkeleriyle ilişkilerini geliştirmeye gayret göstermiştir. Sol hareketle beraber yükselişe geçen anti-emperyalist ve anti-kapitalist söylem etkisini hem Türkiye, hem de Orta Doğu’da göstermiş ve Cemal Abdülnasır önderliğindeki Arap dünyasında da Arap milliyetçiliği ve sosyalizm el ele büyümüştür. 1960’ların sonlarında başlayarak sosyalist grupların silah edinmek ve eğitim için Filistin’de ve çeşitli Arap ülkelerinde Sovyetler desteğiyle kurulmuş kamplara gittiklerini ve Filistin sorununun sol siyasetin gündeminde olduğunu biliyoruz. Bu dönemde özellikle başkan Lyndon Johnson’ın İsmet İnönü’ye yazdığı ve Kıbrıs’ta yaşayan soykırımlara karşı Türkiye’nin Kıbrıs’ta NATO silahlarını kullanamayacağını ve NATO ülkelerini karşısına alacağını belirten ünlü Johnson mektubu bir milat niteliği taşımaktadır. Bu mektup sonrasıdır ki Türkiye’nin Sovyetler Birliği ile ilişkileri gelişmiş ve çeşitli ekonomik anlaşmalar yapılmıştır. Ancak bu dönemde de Türkiye’nin çok boyutlu ve dengeli bir dış politika anlayışı olduğunu söyleyebiliriz. Mesela Türkiye Bağlantısızlar Hareketi’ne katılmayı ciddi anlamda hiç düşünmemiş ve Arap milliyetçiliğine mesafeli yaklaşmıştır. 1969 yılında Türkiye, İslam Konferansı Teşkilatı’nın kurucu üyelerinden biri olmuş ve Yom Kippur Savaşı’nda ABD’ye askeri üs ve hava sahasını kullanma izni vermemiştir. Aynı savaşta Türkiye’nin SSCB’ye Mısır ve Suriye’ye yardım için hava sahasını açtığı bilinmektedir. 1973 yılında yaşanan Opec Oil Crise Türkiye’yi fazla etkilememiş ayrıca 1974 Kıbrıs Barış Harekatı’nda Libya lideri Muammer Kaddafi’nin desteği Arap dünyasıyla ilişkilere katkıda bulunmuştur. Kıbrıs Harekatı sonrası batının şiddetli ambargosuna maruz kalan Türkiye, Arap devletleriyle ticari ilişkilerini arttırmış ancak İsrail’le olan ilişkilerini hep sınırlı ve mesafeli bir düzeyde tutmuştur. Yani 1950’lerin tam tersine rüzgarların estiğini görüyoruz 1965 sonrası. 1970’li yıllarda Birleşmiş Milletler oturumlarında daima Filistin lehine oy kullanan Türkiye, 1979 yılında Filistin konsolosluğu da açarak Arap dünyasında sempati kazanmıştır. Aynı yıl Yaser Arafat ilk defa Türkiye’ye resmi ziyarette bulunmuştur. 1980 yılında Knesset’in işgal ettiği Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak ilan etmesi Türkiye’de de şiddetli tepkiler yaratmış ve Türkiye İsrail büyükelçiliğinden görevlilerini çekmiştir. Bu yıllarda İsrail’le kötü değil ancak neredeyse hiç var olmayan ilişkilerden söz etmek sanırım doğru olacaktır. 1980’lerin başında da darbeye rağmen Türkiye’nin Arap dünyasına bakışında fazla bir değişim olmamış ve Türkiye 1988 yılında Filistin Devleti’ni ilk tanıyan ülkelerden biri olmuştur. Ancak Arap dünyasının Kıbrıs konusunda Türkiye’ye destek vermemesi ve daha önemlisi Suriye ve Irak’la yaşanan su problemi ilişkilerin seyrini değiştirmeye başlamıştır. Türkiye’nin GAP nedeniyle Irak ve Suriye’yi zor durumda bırakması ve bu iki ülkenin de koz olarak PKK ve ASALA terörünü desteklemeleri Türkiye’yi İsrail’le yakınlaşmaya itmiştir. Yine aynı dönemde gerçekleşen İran İslam Devrimi ve İran'ın kökten dinci teröre desteği laik rejime bir tehdit olarak görülmüş ve Arap devletleriyle ilişkiler sınırlandırılmıştır. Türk-İsrail yakınlaşmasının başlangıcı dolayısıyla 1980’li yıllardır. Turgut Özal’ın bir koyup üç almak politikaları ve Türkiye’nin Birinci Körfez Savaşı’nda ABD’ye verdiği destek de ilişkilerin bozulmasında önemli bir etkendir. 1986 yılında Türkiye önceden geri çektiği diplomatlarını İsrail’e geri yollamış ve çeşitli ticari anlaşmalar imzalanmaya başlanmıştır. Ancak bu dönemde de Türkiye Filistin davasına sırtını dönmemiş ve İsrail’le gelişmeye başlayan dostluğuna karşın bölgede barış ve istikrardan yana bir tutum belirlemiştir. 1990’larda dönemin Dış İşleri Bakanı Hikmet Çetin’in İsrail ziyareti ve turizm sektöründe imzalanan anlaşmalar gelişmeye başlayan bu dostluğun önemli işaretleridir. Sovyetler Birliği’nin yıkılması ve Türkiye’nin ABD ile daha da yakınlaşması da Türkiye’nin İsrail’le olan ilişkilerine büyük ölçüde katkıda bulunmuştur. 1994 yılında başbakan Tansu Çiller’e İsrail’e ziyarette bulunmuş ve çeşitli anlaşmalarla yurda dönmüştür. Bu anlaşmalara anti-terörizm ve silah anlaşmaları da dahildir. Ayrıca Türkiye’nin İsrail’e su aktarma projesi ilk olarak bu zaman gündeme gelmiştir. Dostluğun doruk noktası ise 1996-97 yıllarında yaşanmıştır. Refahyol hükümetine ve başbakan Necmettin Erbakan’a duyulan tepkilerin de etkisiyle olsa gerek Türk Silahlı Kuvvetleri İsrail Ordusu ile çok önemli işbirliği anlaşmaları imzalamış ve özellikle askeri entelijans anlaşmaları gündeme getirilmiştir. Necmettin Erbakan’ın kuvvetli batı ve İsrail karşıtı söylemine karşın böyle anlaşmalara imza atması kuşkusuz 28 Şubat sürecinde TSK’nın nasıl bir tavır takındığının göstergesidir. Ancak Fatih Üniversitesi akademisyenleri Bülent Aras ve Gökhan Bacık’ın makalelerinde iddia ettiklerinin aksine, Türk-İsrail yakınlaşması 28 Şubat’tan çok önce gerilen Türkiye-Suriye, Türkiye-İran ve Türkiye-Irak ilişkileri neticesinde 1980’lerde başlamıştır. Türkiye-İsrail ilişkileri konusunda umutlu olan gruplar bu ilişkinin Orta Doğu’da barış ve istikrarın sihirli anahtarı olduğunu düşünmektedirler. Çevik Bir, Thomas Patrick Carroll, Martin Sherman ve Robert Kaplan’ın makalelerinde bu anlayış açıkça göze çarpmaktadır. Bu isimlere göre Türkiye ve İsrail bölgede “yabancılık” hissi çeken, diğer bölge ülkelerinden farklı, demokratik ve laik ülkelerdir (İsrail’i laik kategorisine nasıl sokuyorlar bende anlamıyorum). Türkiye sözde Ermeni soykırımı, Kıbrıs ve ekonomik problemler gibi bir çok konuda İsrail ve Yahudi lobisine ihtiyaç duyarken, İsrail de bölgede nefret edilen bir ülke olarak güçlü bir ortağa sahip olma şansını bulacaktır. Zaten İsrail’in kurulduğu günden bu yana Türkiye ile iyi ilişkiler kurmaya çalıştığını görüyoruz. Bu isimlerin makalelerinde vurgulanan iki ülkenin birbirini çok iyi tamamlayacağı (Türkiye’de dinamik ve genç nüfus, İsrail’de para ve teknoloji) ve bu yakınlaşmanın Orta Doğu’ya güvenliği getireceği vurgulanmaktadır. Cengiz Çandar, Hakan Yavuz ve Gökhan Bacık gibi isimlerse bu konuda daha şüpheci bir tavır takınmaktadır. Çandar’a göre bu yakınlaşma devam ederse Türkiye bölgede yalnız kalacak ve çok zor duruma düşecektir. Gökhan Bacık ve Hakan Yavuz ise olaya sübjektif yaklaşmakta ve bu yakınlaşmaya TSK’dan kaynaklanan suni bir proje gözüyle bakmaktadırlar. Oysa önceden söylediğim gibi Türk-İsrail yakınlaşması temellerini 1980’lerden almaktadır ve direk 28 Şubat’la açıklanabilecek bir süreç değildir. Bacık’a göre bu suni yakınlaşmanın devam etmesi çok zordur çünkü halkın görüşlerine karşıt ve anti-demokratik bir şekilde ilerlemektedir. Bacık’a göre İslam’ı dışlayan bir politikanın Türkiye’de başarılı olma şansı yoktur. Ayrıca Bacık’ın düşüncesinde Kürt sorunu konusunda Türkiye ve İsrail’in çıkarlarının çatışması bu dostluğu imkansız hale getirmektedir. Irak’ta uydu devlet olarak kullanılabilecek ve Suriye ve Türkiye’de de karışıklıklara yol açacak bir Kürt devleti bu düşünceye göre İsrail’in işine gelirken, Türkiye’nin varolan kırmızı çizgileri bu dostluğun ilerlemesine izin vermeyecektir. ( Alıntı )

Bunlar Japonyada, Avrupada yapılmaz mı diyorsun Sınıfsız toplum mu istiyorsun anlamadım ? Yılbaşı kutlamaktan falan mı bahsediyorsun ? AB'nin baskı yaptığı konular bu kadar basit şeyler mi ? Ermeni sorunu, Kürt sorunu, Kıbrıs meselesini ön şart olarak öne sürmeleri, biz vazgeçtiğimizi gösterdiğimiz için dersen haklı olabilirsin ancak. Ki bu meseleler de tamamen onların derinleştirdiği meseleler. Çelişkiye bakarmısın ? Oku bakalım yakın tarihi AB'ye ilk başvuruyu Atatürkçüler mi yapmış ? Sen Atatürkçülükten ne anlıyorsun ?AB sence rüşveti, kaçakçılığı önleyin diye mi bize baskı yapıyor ? Bunları mı çözmemizi istiyorlar ? Avrupada rüşvet, kaçakçılık yok mu ? PKK uyuşturucu mafyasına göz yumanlar hangi ülkeler ?

Yok biz dönmeyelim, kalsın. Kürt Enstitüsünün bir ulus oluşturmaya çalıştığını kabul ediyorsunuz demek, gelişme var, devam!

Osmanlı, emperyalist olabilir yada olmayabilir, bu tartışılır ayrıca. Ben size, Filistinlileri Osmanlı ne zaman kılıçtan geçirmiş diye sordum sadece, somut bir olayı sordum. Evet, cevabınız ?

Değilmisiniz ? Kemalizmin en sert koruyucularına örnek verebilirmisin ? Türkiyedeki Laiklikle, Kudüs merkezli Tek Dünya devletinin gerçekleşmesinin ne gibi bir ilgisi var ? Peki, Panislamizm( ümmetçilik ) de mi bir Talmud kavramıdır ? Masonların inançlarından alıntıladığınız yer neresi, internetten mi ? O siteyi kim kurmuş ?

İyi de ben sana Kemalizmin bir Yahudi projesi olduğuna deliller nelerdir diye sormuştum sen bana hikaye anlatmışsın. Şimdi sen Gladyoyu ( Süpernato-Kontrgerilla ) Kemalist olarak mı görüyorsun ? Ayrıca, Siyonizmle Yahudiliği aynı mı görüyorsun ?

Mantık ? Güzel Mesela, Buckingham sarayının önündeki ayı postu şapkalı askerlerin nöbeti bir gelenek olmasına rağmen çok saçma, yazın bile o kürklü şapkayı takıyorlar. Derhal kaldırılsın! Sn.Yakışıklı, insanoğlu herşeyi kılıfına sokar, bir mantık uydurur, bu sorun değil. Şimdi, sence, TRT genel müdürünü oraya atayan AKP sapına kadar Atatürkçü bir görüşe sahip mi ? Sence, AB üyeleri, Kemalizminden vazgeçmesseniz AB'ye giremezsiniz dememişmiydi ? Yoksa, biz mi yanlış anladık. Bizim önyargılarımız mı bunu çarpıtıyor ?

Yani, Türkiyenin kendisi Ergenekondur mu demek istiyorsun ? Bu durumda yok edilmesi gereken Türkiyedir mi demek istiyorsun ?

İlk cümlenden bir şey anlamadım. Biraz daha açarmısın ? Kemalizmin İsrail projesi olduğunu neye dayanarak iddia ediyorsun ? Halk tarafından hazmedilmesi kolay olmayan şeyler nelerdir ?

Bence TRT genel müdürüne de bir sorun, niçin yapmış diye Olayları münferit görmek hatalı bir bakış açısıdır.

Cevap, ABD'nin değişen dış politikası nedeniyle olmasın ? ABD'nin Yeşil Kuşak projesi bu gün Büyük Ortadoğu Projesine dönüşmüş durumda. Dün Natonun düşmanı Komünizm idi. Bugün, İran, Türkiye gibi bağımsızlıkçı ideolojisi olan sistemler. İranda İslam devrimi, Türkiyede Kemalist devrim. Bunların ortak özelliği bağımsızlıkçı, antiemperyalist olmalarıdır. Anahtar kavram, ABD'nin bölgedeki hegemonyasına aykırı gelen unsurlardır. Konuyu bu mihvalde düşününce taşlar yerine oturur. Diğer senaryolar havada kalır.

Söylediklerinin doğru olduğunu nerden biliyorsun ? Kanıtları nedir ? Türkiye İsraile ne zaman 'Ağır' konuşmuş da Ergenekon davası çıkmış ortaya ? Tarihleri karıştırıyor olmayasın ? Hem tasfiye diyorsun, yani deşifre olanların tasfiyesi, hem de yeni örgüt kurulur mu bilinmez diyorsun. Eğer, tasfiye varsa bu örgütün ağa babaları hala devam ediyor işlerine demektir. Ve senin iddiana göre zaten 'Orta Boyut'ta olanlar İsralinin adamları Türkiye İsraile ne zaman meydan okumuş da o zaman Ergenekon davası İsraili tehditvari bir ima olsun ? Bilakis, Ergenekon davasını açanlar, İsrail ve ABD'nin adamları. Bu davanın kimlere yaradığını düşünürsen anlarsın.

O zaman paralardan da Atatürk resmini kaldıralım. Arka ceplerimizde taşımakla saygısızlık yapıyor olabiliriz. Devlet dairelerinden Atatürk resimlerinin kaldırılması da mı hikaye ?

Tarih boyunca Türklerin ve Türk devletlerinin Musevi ve Arap nüfusla yakın ilişkileri olmuştur. Osmanlı İmparatorluğu döneminde Anadolu ve Orta Doğu coğrafyasında Türkler, Araplar ve Yahudiler aynı çatı altında yaşamayı başarmış ve bu dönemde Museviler Avrupa’da maruz kaldıkları sıkıntıları kesinlikle yaşamamışlardır. Türk-Musevi dostluğu Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’un Fethi sonrası benimsediği hoşgörülü tavırlara dek götürülebilir. Ayrıca 1490’lı yıllarda İspanya’dan kaçan Sefarad grupların Osmanlı’ya sığındıkları bilinmektedir. 1930’larda da Nazi zulmünden kaçan Yahudilerin küçük bir kısmına Türkiye Cumhuriyeti kapılarını açmıştır. Cumhuriyet kurulduktan sonra da Musevi unsurlar özellikle sanayi dünyasında önemli bir yer işgal etmeye devam etmiş ancak Varlık Vergisi ve 6-7 Eylül Olayları gibi uygulamalar sonucu sayıları ve etkileri oldukça azalmıştır. Ayrıca özellikle komplo teorisyenlerinin çok sevdiği Sabetaycı kesimin Türkiye-İsrail ilişkilerine katkıda bulunduğu da iddia edilebilir. Araplarla olan ilişkilere bakarsak öncelikle ortak din ve yüzyıllarca birlikte yaşamaktan doğan bir çok benzerlik karşımıza çıkmaktadır. Genelde Birinci Dünya Savaşı’daki İngiliz istihbaratı destekli küçük çapta Arap ayaklanmaları nedeniyle Araplar hakkında olumsuz bir takım basmakalıp düşünceler olmasına karşın, sanılanın aksine Arapların büyük bir bölümü Birinci Dünya Savaşı’nda da İngilizlerle işbirliği yapmamıştır. Osmanlı'ya ayaklanan Araplarla Çanakkale Savaşı'nda ölenlerin sayıları karşılaştırılırsa bu gerçeğe kolayca ulaşılabilir. Bu negatif imajın yaratılmasında daha sonra bahsedeceğim siyasi faktörler sanırım daha büyük bir rol oynamıştır. Ancak Araplarda da Türkiye hakkında olumsuz ve haksız ön yargılı bir düşünce sisteminin o dönemde oluştuğu bir gerçektir. Özellikle Kemalist Cumhuriyet’in laik kimliği ve Batı modeli bir yönetimi benimsemesi, Atatürk'ün yaptığı reformlar ve daha önemlisi Osmanlı İmparatorluğu’na duyulan tepki Türk-Arap ilişkilerini olumsuz yönde etkilemiştir. Kemalist Devrim ve sonrasında kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nde girişilen Batılı anlamda bir ulus devlet yaratma projesi yüksek dozda anti-emperyalist bir söylemi bulunmasına karşın, çağdaş uygarlıkları yakalama hedefiyle kendisine batıyı model olarak seçmiştir. Ancak bu dönemde Batı ile olan ilişkilerde şüphecilik ve güçlü bir bağımsızlık çabası olduğunu görüyoruz. Yeni ve modern bir adam yaratma amacındaki genç Cumhuriyet, siyasi devrimlerini kültürel devrimlerle desteklemiş ve önce ki sistemin çökme nedeni olarak gördüğü doğuya has kabul edilen özelliklerden halkını sıyırmaya gayret etmiştir. Bu ani ve şiddetli değişimin yarattığı sıkıntılar Türkiye Cumhuriyeti tarihini oluşturan gelişmelere gebedir. Cumhuriyetin ilk yıllarında oldukça coşkulu ve cesur bir devlet olarak ön plana çıkan Türkiye, Sadabat Paktı ve Balkan Paktı gibi antlaşmalarla kendini bir bölgesel güç olarak konumlandırmış ve 1940’ların ikinci yarısına kadar batıyla olan ilişkilerini sınırlı düzeyde tutmuştur. Aynı dönemde doğuyla olan ilişkilerin de çok sınırlı olduğunu görmekteyiz. Bu ilk dönemde Türkiye’nin temel hedefi Misak-ı Milli sınırlarını korumak ve iç meselelerini, kültürel dönüşümünü tamamlamak olduğu için dış politikada çok atılgan bir Türkiye görmemekteyiz. Kadro Hareketi gibi Kemalist Devrim i bir öncü dünya devrimi olarak formüle eden gruplara rağmen rejim öncelikle içine kapanarak, iç meselelerini çözmeye yönelmiştir. Sanıyorum devletin birkaç sene öncesinde topraklarında işgalci olarak bulunan güçlere karşı bu şüpheci yaklaşımını anlayışla karşılamak gerekir. Yine bu dönemde doğu topraklarında mandater sistemlerin var olduğunu ve bu nedenle Türkiye’nin ilişkileri sınırladığını biliyoruz. Bu dönemde eski rejime duyulan tepki ve Birinci Dünya Savaşı’ndan gelen ve Araplara duyulan abartılı tepki nedeniyle Arap imajının oldukça kötü olduğunu söylemek zorundayız (°bkz: pis Arap). Rejimin laik hassasiyetleri de bu konuda oldukça etkili olmuştur. Çok partili siyasal hayata geçilmesinden ve batıyla ilişkilerin kuvvetlendirilmesinden sonra Türkiye’nin Orta Doğu ve Arap ülkeleriyle olan ilişkilerinin değişmeye başladığını görüyoruz. Özellikle Stalin’in İkinci Dünya Savaşı sonrası toprak talepleri ve Boğazlar üzerinde hak iddia etmesi, Türkiye’yi batının kucağına itmiş ancak bu birliktelik fazlasıyla bağlayıcı bir şekilde gerçekleşmiştir. 1949 yılında Türkiye batılı devletlerin de isteğiyle İsrail’i tanıyan ilk Müslüman ülke olmuştur (Müslüman nüfusu yoğun laik ülke). Özellikle CHP sonrası iktidara gelen Demokrat Parti dönemi Türk Dış Politikası için bir utanç kaynağıdır. Ülke içerisinde dini bir söylemi oy adına benimseyen Demokrat Parti ve lideri Adnan Menderes, Nato üyesi olmak için Kore’ye asker yollamanın yanı sıra Fransa’ya yaranmak adına 1955’te Birleşmiş Milletler’de Cezayir’in bağımsızlığının aleyhinde oy kullanmış ve Türkiye’yi dünyaya rezil etmiştir. Merkez sağ demokrasisinin kurucusu olan Demokrat Parti böylelikle batı ile ittifakı batıya yalakalık olarak algılayarak tarih boyunca utanç duyacağımız bir karara imza atmışlardır. Böyle bir karar sonrası Türk-Arap ilişkilerinin de bozulmuş olması gayet doğaldır. 27 Mayıs sonra askeri hükümetin Cezayir’i tanıdığını da hemen ekleyelim. 1950’lerde İsrail’le çeşitli ticaret anlaşmaları yapılmış ve Amerika’nın da arabuluculuğuyla Türk-İsrail ilişkileri gelişmeye başlamıştır. Washington’da önemli bir yeri olan Yahudi lobisini kullanma alışkanlığı ülkemizde 1950’lerde ilk olarak gelişmiştir. Ancak bu dönemde dahi Türkiye, Filistin halkının bağımsızlık mücadelesine karşıt bir tutum takınmamış ve bölgede kurulacak 2 devlet fikrini desteklemiştir. Türk-Arap-İsrail ilişkilerinin değişimi ancak 1960’lı yıllarda mümkün olabilmiştir. 27 Mayıs’ın getirdiği bağımsızlık coşkuları, 1961 anayasasının özgürlükçü ortamı, güçlenen sol hareket ve 1965 Johnson Mektubu ile birleşince Türkiye’nin dış politikasında önemli değişmeler yaşanmıştır. O güne kadar tamamen batıcı ve adeta batıya bağımlı bir tutumu gözlenen Türkiye çok taraflı, çok boyutlu bir dış politika anlayışı benimsemiş ve Arap ülkeleriyle ilişkilerini geliştirmeye gayret göstermiştir. Sol hareketle beraber yükselişe geçen anti-emperyalist ve anti-kapitalist söylem etkisini hem Türkiye, hem de Orta Doğu’da göstermiş ve Cemal Abdülnasır önderliğindeki Arap dünyasında da Arap milliyetçiliği ve sosyalizm el ele büyümüştür. 1960’ların sonlarında başlayarak sosyalist grupların silah edinmek ve eğitim için Filistin’de ve çeşitli Arap ülkelerinde Sovyetler desteğiyle kurulmuş kamplara gittiklerini ve Filistin sorununun sol siyasetin gündeminde olduğunu biliyoruz. Bu dönemde özellikle başkan Lyndon Johnson’ın İsmet İnönü’ye yazdığı ve Kıbrıs’ta yaşayan soykırımlara karşı Türkiye’nin Kıbrıs’ta NATO silahlarını kullanamayacağını ve NATO ülkelerini karşısına alacağını belirten ünlü Johnson mektubu bir milat niteliği taşımaktadır. Bu mektup sonrasıdır ki Türkiye’nin Sovyetler Birliği ile ilişkileri gelişmiş ve çeşitli ekonomik anlaşmalar yapılmıştır. Ancak bu dönemde de Türkiye’nin çok boyutlu ve dengeli bir dış politika anlayışı olduğunu söyleyebiliriz. Mesela Türkiye Bağlantısızlar Hareketi’ne katılmayı ciddi anlamda hiç düşünmemiş ve Arap milliyetçiliğine mesafeli yaklaşmıştır. 1969 yılında Türkiye, İslam Konferansı Teşkilatı’nın kurucu üyelerinden biri olmuş ve Yom Kippur Savaşı’nda ABD’ye askeri üs ve hava sahasını kullanma izni vermemiştir. Aynı savaşta Türkiye’nin SSCB’ye Mısır ve Suriye’ye yardım için hava sahasını açtığı bilinmektedir. 1973 yılında yaşanan Opec Oil Crise Türkiye’yi fazla etkilememiş ayrıca 1974 Kıbrıs Barış Harekatı’nda Libya lideri Muammer Kaddafi’nin desteği Arap dünyasıyla ilişkilere katkıda bulunmuştur. Kıbrıs Harekatı sonrası batının şiddetli ambargosuna maruz kalan Türkiye, Arap devletleriyle ticari ilişkilerini arttırmış ancak İsrail’le olan ilişkilerini hep sınırlı ve mesafeli bir düzeyde tutmuştur. Yani 1950’lerin tam tersine rüzgarların estiğini görüyoruz 1965 sonrası. 1970’li yıllarda Birleşmiş Milletler oturumlarında daima Filistin lehine oy kullanan Türkiye, 1979 yılında Filistin konsolosluğu da açarak Arap dünyasında sempati kazanmıştır. Aynı yıl Yaser Arafat ilk defa Türkiye’ye resmi ziyarette bulunmuştur. 1980 yılında Knesset’in işgal ettiği Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak ilan etmesi Türkiye’de de şiddetli tepkiler yaratmış ve Türkiye İsrail büyükelçiliğinden görevlilerini çekmiştir. Bu yıllarda İsrail’le kötü değil ancak neredeyse hiç var olmayan ilişkilerden söz etmek sanırım doğru olacaktır. 1980’lerin başında da darbeye rağmen Türkiye’nin Arap dünyasına bakışında fazla bir değişim olmamış ve Türkiye 1988 yılında Filistin Devleti’ni ilk tanıyan ülkelerden biri olmuştur. Ancak Arap dünyasının Kıbrıs konusunda Türkiye’ye destek vermemesi ve daha önemlisi Suriye ve Irak’la yaşanan su problemi ilişkilerin seyrini değiştirmeye başlamıştır. Türkiye’nin GAP nedeniyle Irak ve Suriye’yi zor durumda bırakması ve bu iki ülkenin de koz olarak PKK ve ASALA terörünü desteklemeleri Türkiye’yi İsrail’le yakınlaşmaya itmiştir. Yine aynı dönemde gerçekleşen İran İslam Devrimi ve İran'ın kökten dinci teröre desteği laik rejime bir tehdit olarak görülmüş ve Arap devletleriyle ilişkiler sınırlandırılmıştır. Türk-İsrail yakınlaşmasının başlangıcı dolayısıyla 1980’li yıllardır. Turgut Özal’ın bir koyup üç almak politikaları ve Türkiye’nin Birinci Körfez Savaşı’nda ABD’ye verdiği destek de ilişkilerin bozulmasında önemli bir etkendir. 1986 yılında Türkiye önceden geri çektiği diplomatlarını İsrail’e geri yollamış ve çeşitli ticari anlaşmalar imzalanmaya başlanmıştır. Ancak bu dönemde de Türkiye Filistin davasına sırtını dönmemiş ve İsrail’le gelişmeye başlayan dostluğuna karşın bölgede barış ve istikrardan yana bir tutum belirlemiştir. 1990’larda dönemin Dış İşleri Bakanı Hikmet Çetin’in İsrail ziyareti ve turizm sektöründe imzalanan anlaşmalar gelişmeye başlayan bu dostluğun önemli işaretleridir. Sovyetler Birliği’nin yıkılması ve Türkiye’nin ABD ile daha da yakınlaşması da Türkiye’nin İsrail’le olan ilişkilerine büyük ölçüde katkıda bulunmuştur. 1994 yılında başbakan Tansu Çiller’e İsrail’e ziyarette bulunmuş ve çeşitli anlaşmalarla yurda dönmüştür. Bu anlaşmalara anti-terörizm ve silah anlaşmaları da dahildir. Ayrıca Türkiye’nin İsrail’e su aktarma projesi ilk olarak bu zaman gündeme gelmiştir. Dostluğun doruk noktası ise 1996-97 yıllarında yaşanmıştır. Refahyol hükümetine ve başbakan Necmettin Erbakan’a duyulan tepkilerin de etkisiyle olsa gerek Türk Silahlı Kuvvetleri İsrail Ordusu ile çok önemli işbirliği anlaşmaları imzalamış ve özellikle askeri entelijans anlaşmaları gündeme getirilmiştir. Necmettin Erbakan’ın kuvvetli batı ve İsrail karşıtı söylemine karşın böyle anlaşmalara imza atması kuşkusuz 28 Şubat sürecinde TSK’nın nasıl bir tavır takındığının göstergesidir. Ancak Fatih Üniversitesi akademisyenleri Bülent Aras ve Gökhan Bacık’ın makalelerinde iddia ettiklerinin aksine, Türk-İsrail yakınlaşması 28 Şubat’tan çok önce gerilen Türkiye-Suriye, Türkiye-İran ve Türkiye-Irak ilişkileri neticesinde 1980’lerde başlamıştır. Türkiye-İsrail ilişkileri konusunda umutlu olan gruplar bu ilişkinin Orta Doğu’da barış ve istikrarın sihirli anahtarı olduğunu düşünmektedirler. Çevik Bir, Thomas Patrick Carroll, Martin Sherman ve Robert Kaplan’ın makalelerinde bu anlayış açıkça göze çarpmaktadır. Bu isimlere göre Türkiye ve İsrail bölgede “yabancılık” hissi çeken, diğer bölge ülkelerinden farklı, demokratik ve laik ülkelerdir (İsrail’i laik kategorisine nasıl sokuyorlar bende anlamıyorum). Türkiye sözde Ermeni soykırımı, Kıbrıs ve ekonomik problemler gibi bir çok konuda İsrail ve Yahudi lobisine ihtiyaç duyarken, İsrail de bölgede nefret edilen bir ülke olarak güçlü bir ortağa sahip olma şansını bulacaktır. Zaten İsrail’in kurulduğu günden bu yana Türkiye ile iyi ilişkiler kurmaya çalıştığını görüyoruz. Bu isimlerin makalelerinde vurgulanan iki ülkenin birbirini çok iyi tamamlayacağı (Türkiye’de dinamik ve genç nüfus, İsrail’de para ve teknoloji) ve bu yakınlaşmanın Orta Doğu’ya güvenliği getireceği vurgulanmaktadır. Cengiz Çandar, Hakan Yavuz ve Gökhan Bacık gibi isimlerse bu konuda daha şüpheci bir tavır takınmaktadır. Çandar’a göre bu yakınlaşma devam ederse Türkiye bölgede yalnız kalacak ve çok zor duruma düşecektir. Gökhan Bacık ve Hakan Yavuz ise olaya sübjektif yaklaşmakta ve bu yakınlaşmaya TSK’dan kaynaklanan suni bir proje gözüyle bakmaktadırlar. Oysa önceden söylediğim gibi Türk-İsrail yakınlaşması temellerini 1980’lerden almaktadır ve direk 28 Şubat’la açıklanabilecek bir süreç değildir. Bacık’a göre bu suni yakınlaşmanın devam etmesi çok zordur çünkü halkın görüşlerine karşıt ve anti-demokratik bir şekilde ilerlemektedir. Bacık’a göre İslam’ı dışlayan bir politikanın Türkiye’de başarılı olma şansı yoktur. Ayrıca Bacık’ın düşüncesinde Kürt sorunu konusunda Türkiye ve İsrail’in çıkarlarının çatışması bu dostluğu imkansız hale getirmektedir. Irak’ta uydu devlet olarak kullanılabilecek ve Suriye ve Türkiye’de de karışıklıklara yol açacak bir Kürt devleti bu düşünceye göre İsrail’in işine gelirken, Türkiye’nin varolan kırmızı çizgileri bu dostluğun ilerlemesine izin vermeyecektir. AKP hükümeti de son dönemde yaptığı hareketlerle Filistin konusunu gündemde tutmuştur. Özellikle Tayyip Erdoğan’ın “İsrail’in devlet terörü uyguladığı” yönündeki açıklaması Arap ve dünya basınında büyük yankı uyandırmıştır. Ayrıca Türkiye’nin 1 Mart tezkeresini reddederek Irak’ta savaşa müdahil olmaya karşı çıkması ve İslam Konferansı Örgütü’nün başına Prof. Ekmeleddin İhsanoğlu’nun seçilmesi yeniden dalgalanmaya başlayan politikaların bir göstergesidir. Özellikle Kürt devleti, Büyük Orta Doğu Projesi gibi bir çok konuda değişik aktörlerin zaman içerisinde göstereceği tutumlar yeni milenyumun başlangıcında Türkiye’nin Arap ülkeleri ve İsrail’le olan ilişkilerinin şekillenmesinde önemli rol oynayacaktır. AKP hükümetinin iç siyasete malzeme yaptığı anti-emperyalist, anti-siyonist tutumunun gerçekçi olmadığı Galaport ihalesi ve her altı ayda bir yapılan ABD ziyaretleriyle ortaya çıkmıştır. Önümüzdeki yıllar çok önemli değişikliklere gebedir ve umuyoruz Türkiye, Filistin halkını haklı davasında yalnız bırakmayacaktır…. ( Alıntı )

O zaman davayı da beklemeyelim, nasıl olsa siz çözmüşsünüz, direk ****** kovboy usulü... Bakın, söylediklerinizdeki çelişkiyi kendiniz görün istedim ama görememişsiniz. Önce dincileri ABD’ye karşı olan Ergenekoncular öldürdü o yüzden şimdi bu davada içeri alınmalarına dinciler seviniyor diyorsunuz. Sonra öldürülen dinci olarak İzzettin Yıldırımı örnek veriyorsunuz. İzzettin Yıldırımı da ABD destekli dinci Hizbullah öldürdü diyorsunuz, en sonunda da Ergenekon ve Hizbullah aynı şey diyorsunuz. Bu söylemden de, Ergenekoncuları da ABD destekliyor anlamı çıkıyor. Oysa, sevinenler de yine ABD destekli dincilerin olduğu hükümet oluyor. Ergenekonla Susurluğun aynı olduğuna ise inancınız tam. Söyleyeceklerimi yapıcı bir eleştiri olarak anlamanızı rica ederek soruyorum; Kafanız mı karışık, yoksa dar vakitte bir şeyler yazmak için mi yazıyorsunuz, ya da şiirsel yazdığınız için ben mi anlayamıyorum ? Şiirselden kastım, genel olarak yazı tarzınız özne+yüklem+tümleç şeklinde değil yani devrik. Cümleler arasında da fikir kopuklukları var, bütünsellik yok. Sanki, o anda aklınızdan geçenleri yazıvermişsiniz gibi. Bir tür ‘happening’ gibi. İnanın benim için bu forumda yazı yazmak hobi falan değil, hiç zevk almıyorum, hatta azap diyebilirim. Zevk alabileceğim bir sürü hobim var zaten. Normalde tartışmayı da hiç sevmem. Beni yorar. Bu foruma da tesadüfen, yazılan bir yanlışa müdahale etmek için kayıt olmuştum. Ama bir türlü bırakamadım, huyum kurusun, nerede yanlış düşünce görsem dayanamıyorum.

Cevap, ABD'nin değişen dış politikası nedeniyle olmasın ?

O zaman İsrail ve ABD, neden Ergenekon örgütüne(!?) sahip çıkmıyor, bilakis bu davayı destekliyor ? Haham Tuncay kimin adamı ? Şu an ABD'nin güdümünde olduğu için İsraile karşı herhangi bir dişe dokunur eylem yapamayan hükümet, neden Ergenekoncuları(!?) içeri tıkıyor ? Ergenekon, İsrailin bir aracı ise, senin yaptığın bu izah, yaşananlara bakınca mantıksız değil mi ?

Evet, asıl 'Hadise' budur. Zaten, AB, hükümete Atatürkçülüğü tasfiye edin artık, Atatürk'ü unutturun demiyormuydu ?

Yasada farklı bir şey mi söylüyor ? Kökene ve dinine bakılır da ona göre Türk denir mi diyor ?

Bu topraklarda yaşayan herkesi tarihçiler yüzyıllardır 'Türk' diye nitelemişlerdir, bu coğrafyanın adınada Turkia demişler. Yani, bu tanım, sosyolojik değil, coğrafi ve tarihsel bir adlandırma. Ayrıca, dünyanın en etnikten bağımsız, en ırkçı olmayan ve kapsayıcı, birleştirici tanımıdır. Bunu anlamamak gerçekten 'komik'. Şimdi rahat edelim diye tarihi mi değiştirelim ne dersin ? Öncelikle sana sorayım; 'Kürt yoktur', 'Kürtçe yoktur' söylemi resmi bir söylem midir ?( Netekim paşa dışında ) Bazı insanların akıldan yoksunluğu, yanlış anlaması baz alınarak yasanın yanlış olduğu kanıtlanabilir mi ? 'Laz yoktur', 'Lazca yoktur', 'Çerkes yoktur', 'Çerkesçe yoktur' diyen olmuş mu hiç ? Acaba, terör olmasaydı, Kürtçe ve Kürtler hakkında ahkam kesen çıkarmıydı, bir düşün bakalım ? Evet, ne yapalım mesela, 'Türkiyelilik' gibi mi ? Fakat bu kelimede de 'Türk' var, bu sefer Türkiyenin etnik olarak Türk olanlara ait olduğunu sananlar çıkar mı dersin ? Bu da olmadı en iyisi 'Türkiye' adını da kaldıralım. Benim önerim 'Kütürkiye' ve 'Kütürk', yani bu topraklarda yaşayan herkese 'Kütürk' densin, ülkenin ismi de 'Kütürkiye' olsun, mesele kalmaz.

Evet, dün Seyit Rıza vardı, bugün PKK, değişen bir şey yok!

Olayı çözmüşüz yani Tebrik ederim! Bir karar verin, Ergenekoncular mı öldürmüş, Hizbullah mı ?

Sn.Seferoğulları, Bu maddeyi Netekim paşa mı koydurmuş ? Sizce, vatandaş nasıl tanımlanmalı ? 'Osmanlı' mı olsun ? Yada yeni bir tanım mı bulalım, 'Kütürk' gibi ?

Ziya Gökalp Türkçülüğün esaslarını ortaya koymuştur. Milliyetçiliğin geldiği en son nokta, Atatürk milliyetçiliğidir. Atatürk milliyetçiliği de hiç bir etnik grubu dışlamaz, inkar etmez. Ortak vatan, ortak kader, ortak çıkar birliğine dayanır. Sizin dediğiniz doğru olsa, bizim Kürtlere, Alevilere, Lazlara, Çerkeslere Türksün denmemesi gerekir değil mi ? Ama deniyor. Demek ki Ziya Gökalp gibi bakılmıyor. Siz vatandaşlık anlamında Türk olmayabilirsiniz ama etnik olarak Türksünüzdür, o başka.

Evet, General Custer mantığı...