Yayamaz Kayımca

Ahmet Kaya............Kafama sıkar giderim................

Hımmmmmm müzik,gizem,hassasiyet v.s v.s v.s

Eneeeee kitabım süt bardagım elimde kalakaldım ya gel bis sonra gerçekleştiyelim şu benim bilmedigim hayalerimizi olmasmı?

..TUM DILLERDE INSAN HAKLARI.. http://www.un.org/Overview/rights.html http://www.unhchr.ch/udhr/navigate/alpha.htm INSAN HAKLARI http://www.hrweb.org/ http://www.unhchr.ch/udhr/index.htm

KURTCE INSAN HAKLARI ......................... Danezana gerdûnî ya mafên mirov Dîbaçe Herwekî nasîna weqara pêgirê hemû endamên malbata mirovî û mafên wan ên wekhev û (jênager) bingehe azadî, dad û aşitiya cihanê pêk tîne, Herwekî nenasîn û piçûkdîtina mafên mirov rê dan barbar ku wijdana mirovhiyê didin isyanê û avakirina cihaneke ku tê de ewê heyinên mirovî di peyivîn û bawerkirinê de serbest bin, ji xof û belengaziyê rizgar bin wek xweziya bilindtirîn a mirov hate îlan kirin, Herweki bingehî ye ku mafên mirov ji alî rejîmeke hiqûqî bên parastin ji bo ku mirov mecbûr nemîne, wek çara dawîn, li dijî zorkarî û zulmê rabe, Herkekî teşwîqa pêşvebirina peywendiyên dostaniyê di navbera neteweyan de bingehî ye, Herwekî gelên Neteweyen Yekbûyî di Destûrê de ji nû ve baweriya xwe ya bi mafên bingehî yên mirov, di nav weqar û rûmeta kesê mirovî de û di wekheviya mafên mêr û jinan de, dane zanîn û diyar kirin ku ew biryardar in ku arîkarî bidin pêşveçûna çivakî û bicihkirina mecalên çêtir ên jiyanê di nav serbestiyeke mestir de, Herwekî dewletên endam qewl dane, ku bi hevkariya Teşkîlata Neteweyên Yekbûyî, riayeta gerdûnî û fiîlî ya mafên mirovî û azadiyên bingehî ewle bikin, Herwekî têgihiştineke hevbeş a van maf û azadiyan ji bo bi temamî bicîhanîna vê teahudê ji giringiya bilindtirîn e, Civîna Gelemperî vê Danezana Gerdûnî ya Mafên Mirovî wekî îdeala hevbeş a ku hemû gel û hemû netewe dixwazin bighênê ji bo ku hemû kes û hemû organên civakê, ev Danezan timî di bîr de, bi hînkirin û hêvotinê bixebitin ku riayeta van maf û azadiyan pêşve bibin û bi tedbîrên berebereyî yên neteweyî û navneteweyî, nasîn û bicihanîna gerdûnî û fiîlî yên wan him di nav gelên dewletên endam bi xwe him di nav yên erdên ku li jêr hukmê wan de ne ewle bikin. Bend 1 Hemû mirov azad û di weqar û mafan de wekhev tên dinyayê. Ew xwedî hiş û şuûr in û divê li hember hev bi zihniyeteke bratiyê bilivin. Bend 2 Heryek, bê tu cihêyî, nemaze ya nijad, reng, zayend (cisn), ziman, ol, ramana siyasî an her ramana din, eslê neteweyî an civakî, serwet, zayîn an her rewşeke din, xwediyê hemû maf û hemû azadiyên ku di vê Danezanê de hatine daxuyankirî ye. Bi serde, ewê tu cihêyî neyê kirin ji ber statuya siyasî, hiqûqî an navneteweyî ya welat an erdê ku kesek jê tê, heke ev welat an erd serbixwe, li jêr dest, ne xweser (otonom) an li jêr her tahdîda din a serweriyê be an na. Bend 3 Herkes xwedî mafê jiyan, azadî û ewleyiya şexsê xwe ye. Bend 4 Ewê tukes di koletî an bindestiyê de neyê girtin; koletî û bazirganiya koleyan bi hemû teşeyên xwe ve qedexe ne. Bend 5 Ewê tukes nebe tabiê şkence an ceza û muameleyên hov, namirovî an xirabker. Bend 6 Herkes xwediyê mafê nasîna li hemû ciyan a şexsiyeta xwe ya hiqûyî ye. Bend 7 Hemû mirov li ber qanûnan wekhev in û bê ciheyî xwediyê mafê parastineke wekhev a qanûn in. Hemû mirov li hemberî her cihêtiya ku vê Danezanê ihlal dike û li hemberî her navtêdana cihêtiyeke wilo xwediyê mafê parastineke wekhev in. Bend 8 Herkes maf heye ku li hemberî kirinên ku mafên bingehî yên ku qanûna bingehî an qanûn jê re dinasin ihlal dikin, serî li mehkemeyên neteweyî yên selahiyetdar bixe. Bend 9 Tukes nikare bi awayekî kêfî bê girtin, hebs an sirgûn kirin. Bend 10 Herkes, di wekheviyeke temamî de, maf heye ku doza wî li ber mehkemeyeke serbixwe û bê alî bi awayekî adil û eşkere bê bihîstin ji bo diyarkirina maf û wacibên wî û ya her tawana curmî li dijî wî. Bend 11 Her kesê ku bi kirineke curmî tê tawanbar kirin bêrî tê hesibîn ta ku sûcê wî di mehkemeyek eşkere, ku hemû garantiyên ji bo parastina wî pêwist ewle kiribe, bi awayekî qanûnî were îsbat kirin. Tukes nayê ceza kirin ji ber kirin an nekirinên ku di gava pêkhatina xwe de li gora qanûna neteweyî an navneteweyî ne sûc bûne. Bend 12 Nabe ku tukes bibe amanca têkilbûnên kêfî yên nav jiyana wî ya arizî, malbata wî, mala wî an nameyên wî, an ziyangihandina şeref û şana wî. Herkes xwediyê mafê parastina qanûn e li hemberî têkilbûn û ziyangihanên wilo. Bend 13 Mafê her kesî heye ku di nav tixûbên dewletekê de bi serbestî hatûçûnê bike û cihê mayîna xwe bibijêre. Herkes maf heye ku ji her welatî, yê wî bi xwe jî tê de, derkeve û vegere welatê xwe. Bend 14 Herkes maf heye ji ber zordestiyê li welatên din daxwaza penahê bike û bibe penabêr. Ev maf nikare bê xwastin ji bo taqîbatên bi rastî ji ber sûceke adî an ji ber kirinên dijî amanc û bingehên Neteweyên Yekbûyî. Bend 15 Herkes maf heye bibe xwediyê netewahiyekê (miliyetekê). Tukes nikare bi awayekî kêfî ne ji netewahiya xwe ne jî ji mafê netewahî guhartinê bête bêpar kirin. Bend 16 Ji temenê (emrê) balixiyê pê ve, mêr û jin, bê tu tahdîdên ji ber nijad, netewahî an olê, maf hene ku hev mehr bikin û malbatek deynin. Li hemberî zewacê, di domahiyê zewacê û di dema berdanê de ew xwedî mafên wekhev in. Mehr tenê bi erêkirina serbest û temamî ya jin û mêr dikare bête birrîn. Malbat hêmana xwezayî û bingehî ya civakê ye û xwedî maf e ku ji alî civak û dewletê ve bête parastin. Bend 17 Herkes maf heye ku bi serê xwe an tevî kesên din bibe xwedî mulk. Tukes nikare bi awayekî kêfî ji mulkê xwe bête bêpar kirin. Bend 18 Herkes mafê azadiya fikr, wijdan û olê heye; azadiya ol an bawerî guhartin û azadiya ol û baweriya xwe bi tenê an bi hev re him eşkere him arizî, bi hînkirin, emel, îbadet û bicihanîna ayînan nîşandanê jî di nav vî mafî de ne. Bend 19 Herkes mafê azadiya fikr û îfade heye; mafê ji ber ramanên xwe nehatin êşandin û herweha mafê bêî nasîna tu sînoran û bi her cure navgînan li agahdariyan û fikran gerîn, wan bi dest xistin û îfade û belavkirin dikevin nav vî mafî. Bend 20 Herkes mafê azadiya aramane civîn û komelê danînê heye. Tukes nikare bête mecbûr kirin ku bibe endamê komeleyekê. Bend 21 Mafê her kesî heye ku rasterast an jî bi riya nemînendeyên xwe yên bi serbestî helbijartî di hukûmeta welatê xwe de beşdar bibe. Herkes maf heye ku di mercên wekheviyê de ji xizmetên giştî yên welatê xwe kelk (istifade) bigire. Viyana (îradeya) gel bingehê otorîteya hukûmetê ye; divê ku ev viyan xwe di helbijartinên durust ên ku di demên dewrî de, bi raya gerdûnî, wekhev û dengdana dizî an li gora awayeke hevrûmet a ku azadiya dengdanê ewle bike, xwe diyar ke. Bend 22 Herkes, wekî endamê civakî, mafê ewleyiya sosyal heye; Ew mafdar e ku bi riya xebata neteweyî û hevkariya navneteweyî û li gora tenzîm û hatiniyên her dewletê, doza bidestxistina mafên aborî, civakî û çandî yên ku jo bo weqara wî û geşbûna serbest a şexsiyeta wî ferz in, bike. Bend 23 Herkes mafê xebatê, serbest bijartina xebata xwe, şertên adil û musaîd ên xebatê û parastina li dijî bêkariyê heye. Herkes, bêî tu cihêyî, maf heye ku ji bo xebateke wekhev heqek wekhev bistîne. Herkesê ku dixebite mafê meaşek adil û têrker ê ku dikaribe ji wî û ji malbata wî re jiyaneke şayanê weqara mirovî ewle bike û heke pêwîst be bi îmkanên din ên parastina sosyal bê temam kirin, heye. Herkes maf heye ku ji bo parastina menfaetên xwe sendîka deyne û bikeve nav sendîkan. Bend 24 Herkes mafê bihndan (istirahet) û demên serbest û nemaze tahdîdeke maqûl a dema xebatê û tatîlên dewrî yên bi meaş heye. Bend 25 Herkes mafê sewiyeke jiyanê ku têra ewlekirina saxî û rehetiya wî û ya malbata wî bike heye, nemaze ji bo xwarin, lixwekirin, mal, lênerîna tibbî, wisa jî ji bo xizmetên sosyal ên pêwîst û mafê ewleyiyê di rewşa bêkarî, nexweşî, seqetî, bîtî, pîrî an di rewşên din ên windakirina îmkanên xwe yên jiyanê ji ber sedemên dervavî viyana wî. Dêyîtî û zarotî mafên arîkarî û lênêrîneke taybetî hene. Hemû zaro, çi yên di zewacê de bûyi çi yên dervayî zewacê, xwediyên eynî parastineke civakî ne. Bend 26 Herkes mafê hînbûnê heye. Divê ku hînbûn belaş be, qet nebe hînbûna destpêkî û bingehî. Divê ku hînbûna teknîk û meslekî bi firehî belav be û xwendina bilind bi wekheviyeke temamî ji hemû kesan re, li gora şehrezayiya wan, vekirî be. Divê ku hînkirin geşkirina temamî ya şexsiyeta mirovî û xurtkirina siyaseta mafên mirovî û azadiyên bingehî amanc bigre. Divê ku ew arîkarî bide têgihîştin, musameha û dostaniya nav hemû netewe û hemû komên nijadî an olî, wisa jî pêşveçûna çalakiyên Neteweyên Yekbûyî ji bo xwedîkirina aşîtiyê. Dê û bav xwediyê mafê pêşîkî ê bijartina cureyê hînbûna zarokên xwe ne. Bend 27 Herkes mafê bi serbestî beşdarbûna jiyana çandî ya civakê, ji huneran kelkgirtinê û beşdarbûna pêşveçûna zanistî û encamên wê heye. Herkes mafê parastina menfaetên manewî û maddî yên ku ji ber berhema zanistî, edebî û hunerî ya ku ew bi xwe çêkerê wê ye heye. Bend 28 Mafê her kesî yê ji bo nîzameke civakî û navneteweyî ya wisan heye ku maf û azadiyên di vê Danezanê de berpêşkirî bikaribin tê de bi temamî bêne cih. Bend 29 Herkes erk (wezîfe) hene li hember civakê, ya ku tenê tê de geşbûna serbest û temamî ya şexsiyeta wî mimkin e. Di bikaranîna maf û azadiyên xwe de heryek tenê bi hukmên ku qanûn tenê ji bo ewlekirina nasîn û qedrê maf û azadiyên kesên din û ji bo bicihanîna xwastiniyên rast ên exlaq, pergala giştî û refeha gelemper di civakeke demokratîk de daniye, tê tahdîd kirin. Ev maf û azadî, di tu rewşê de, nikarin li dijî amanc û bingehên Neteweyên Yekbûyî bên bi kar anîn. Bend 30 Tu hukmekî vê Danezanê nikare bê tefsîr kirin wekî ku tu maf dide dewletekê, komekê û kesekî ji bo kirina karekî an pêkanîna kirinekî ku rakirina maf û azadiyên ku tê de hatine berpêş kirin amanc bigre.

İnsan hakları evrensel beyannamesi Önsöz İnsanlık ailesinin bütün üyelerinde bulunan haysiyetin ve bunların eşit ve devir kabul etmez haklarının tanınması hususunun, hürriyetin, adaletin ve dünya barışının temeli olmasına, İnsan haklarının tanınmaması ve hor görülmesinin insanlık vicdanını isyana sevkeden vahşiliklere sebep olmuş bulunmasına, dehşetten ve yoksulluktan kurtulmuş insanların, içinde söz ve inanma hürriyetlerine sahip olacakları bir dünyanın kurulması en yüksek amaçları oralak ilan edilmiş bulunmasına, İnsanin zulüm ve baskıya karşı son çare olarak ayaklanmaya mecbur kalmaması için insan haklarının bir hukuk rejimi ile korunmasının esaslı bir zaruret olmasına, Uluslararasında dostça ilişkiler geliştirilmesini teşvik etmenin esaslı bir zaruret olmasına, Birleşmiş Milletler halklarının, Antlaşmada, insanın ana haklarına, insan şahsının haysiyet ve değerine, erkek ve kadınların eşitliğine olan imanlarını bir kere daha ilan etmiş olmalarına ve sosyal ilerlemeyi kolaylaştırmaya, daha geniş bir hürriyet içerisinde daha iyi hayat şartları kurmaya karar verdiklerini beyan etmiş bulunmalarına, Üye devletlerin, Birleşmiş Milletler Teşkilatı ile işbirliği ederek insan haklarına ve ana hürriyetlerine bütün dünyada gerçekten saygı gösterilmesinin teminini taahhüt etmiş olmalarına, Bu haklar ve hürriyetlerin herkesçe aynı şekilde anlaşılmasının yukarıdaki taahhüdün yerine getirilmesi için son derece önemli bulunmasına göre, Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, İnsanlık topluluğunun bütün fertleriyle uzuvlarının bu beyannameyi daima gözönünde tutarak öğretim ve eğitim yoluyla bu haklar ve hürriyetlere saygıyı geliştirmeye, gittikçe artan milli ve milletlerarası tedbirlerle gerek bizzat üye devletler ahalisi gerekse bu devletlerin idaresi altındaki ülkeler ahalisi arasında bu hakların dünyaca fiilen tanınmasını ve tatbik edilmesini sağlamaya gayret etmeleri amacıyla bütün halklar ve milletler için ulaşılacak ortak ideal olarak işbu İnsan Hakları Evrensel Beyannamesini ilan eder. Madde 1 Bütün insanlar hür, haysiyet ve haklar bakımından eşit doğarlar. Akıl ve vicdana sahiptirler ve birbirlerine karşı kardeşlik zihniyeti ile hareket etmelidirler. Madde 2 Herkes, ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasi veya diğer herhangi bir akide, milli veya içtimai menşe, servet, doğuş veya herhangi diğer bir fark gözetilmeksizin işbu Beyannamede ilan olunan tekmil haklardan ve bütün hürriyetlerden istifade edebilir. Bundan başka, bağımsız memleket uyruğu olsun, vesayet altında bulunan, gayri muhtar veya sair bir egemenlik kayıtlamasına tabi ülke uyruğu olsun, bir şahıs hakkında, uyruğu bulunduğu memleket veya ülkenin siyasi, hukuki veya milletlerarası statüsü bakımından hiçbir ayrılık gözetilmeyecektir. Madde 3 Yaşamak, hürriyet ve kişi emniyeti her ferdin hakkıdır. Madde 4 Hiç kimse kölelik veya kulluk altında bulundurulamaz; kölelik ve köle ticareti her türlü şekliyle yasaktır. Madde 5 Hiç kimse işkenceye, zalimane, gayriinsani, haysiyet kırıcı cezalara veya muamelelere tabi tutulamaz. Madde 6 Herkes her nerede olursa olsun hukuk kişiliğinin tanınması hakkını haizdir. Madde 7 Kanun önünde herkes eşittir ve farksız olarak kanunun eşit korumasından istifade hakkını haizdir. Herkesin işbu Beyannameye aykırı her türlü ayırdedici mualeleye karşı ve böyle bir ayırdedici muamele için yapılacak her türlü kışkırtmaya karşı eşit korunma hakkı vardır. Madde 8 Her şahsın kendine anayasa veya kanun ile tanınan ana haklara aykırı muamelelere karşı fiilli netice verecek şekilde milli mahkemelere müracaat hakkı vardır. Madde 9 Hiç kimse keyfi olarak tutuklanamaz, alıkonulanamaz veya sürülemez. Madde 10 Herkes, haklarının, vecibelerinin veya kendisine karşı cezai mahiyette herhangi bir isnadın tespitinde, tam bir eşitlikle, davasının bağımsız ve tarafsız bir mahkeme tarafından adil bir şekilde ve açık olarak görülmesi hakkına sahiptir. Madde 11 Bir suç işlemekten sanık herkes, savunması için kendisine gerekli bütün tertibatın sağlanmış bulunduğu açık bir yargılama ile kanunen suçlu olduğu tespit edilmedikçe masum sayılır. Hiç kimse işlendikleri sırada milli veya milletlerarası hukuka göre suç teşkil etmeyen fiillerden veya ihmallerden ötürü mahkum edilemez. Bunun gibi, suçun işlendiği sırada uygulanabilecek olan cezadan daha şiddetli bir ceza verilemez. Madde 12 Hiç kimse özel hayatı, ailesi, meskeni veya yazışması hususlarında keyfi karışmalara, şeref ve şöhretine karşı tecavüzlere maruz bırakılamaz. Herkesin bu karışma ve tecavüzlere karşı kanun ile korunmaya hakkı vardır. Madde 13 Herkes herhangi bir devletin sınırları dahilinde serbestçe dolaşma ve yerleşme hakkına haizdir. Herkes, kendi memleketi de dahil, herhangi bir memleketi terketmek ve memleketine dönmek hakkına haizdir. Madde 14 Herkes zulüm karşısında başka memleketlerden mülteci olarak kabulü talep etmek ve memleketler tarafından mülteci muamelesi görmek hakkını haizdir. Bu hak, gerçekten adi bir cürüme veya Birleşmiş Milletler prensip ve amaçlarına aykırı faaliyetlere müstenit kovuşturmalar halinde ileri sürülemez. Madde 15 Her ferdin bir uyrukluk hakkı vardır. Hiç kimse keyfi olarak uyrukluğundan ve uyrukluğunu değiştirmek hakkından mahrum edilemez. Madde 16 Evlilik çağına varan her erkek ve kadın, ırk, uyrukluk veya din bakımından hiçbir kısıtlamaya tabi olmaksızın evlenmek ve aile kurmak hakkına haizdir. Her erkek ve kadın evlenme konusunda, evlilik süresince ve evliliğin sona ermesinde eşit hakları haizdir. Evlenme akdi ancak müstakbel eşlerin serbest ve tam rızasıyla yapılır. Aile, cemiyetin tabii ve temel unsurudur, cemiyet ve devlet tarafından korunmak hakkını haizdir. Madde 17 Her şahıs tek başına veya başkalarıyla birlikte mal ve mülk sahibi olmak hakkını haizdir. Hiç kimse keyfi olarak mal ve mülkünden mahrum edilemez. Madde 18 Her şahsın, fikir, vicdan ve din hürriyetine hakkı vardır; bu hak, din veya kanaat değiştirmek hürriyeti, dinini veya kanaatini tek başına veya topluca, açık olarak veya özel surette, öğretim, tatbikat, ibadet ve ayinlerle izhar etmek hürriyetini içerir. Madde 19 Her ferdin fikir ve fikirlerini açıklamak hürriyetine hakkı vardır. Bu hak fikirlerinden ötürü rahatsız edilmemek, memleket sınırları mevzubahis olmaksızın malümat ve fikirleri her vasıta ile aramak, elde etmek veya yaymak hakkını içerir. Madde 20 Her şahıs saldırısız toplanma ve dernek kurma ve derneğe katılma serbestisine maliktir. Hiç kimse bir derneğe mensup olmaya zorlanamaz. Madde 21 Her şahıs, doğrudan doğruya veya serbestçe seçilmiş temsilciler vasıtasıyla, memleketin kamu işleri yönetimine katılmak hakkını haizdir. Her şahıs memleketin kamu hizmetlerine eşitlikle girme hakkını haizdir. Halkın iradesi kamu otoritesinin esasıdır; bu irade, gizli şekilde veya serbestliği sağlayacak muadil bir usul ile cereyan edecek, genel ve eşit oy verme yoluyla yapılacak olan devri ve dürüst seçimlerle ifade edilir. Madde 22 Her şahsın, cemiyetin bir üyesi olmak itibariyle, sosyal güvenliğe hakkı vardır; haysiyeti için ve şahsiyetinin serbestçe gelişmesi için zaruri olan ekonomik, sosyal ve kültürel hakların milli gayret ve milletlerarası işbirliği yoluyla ve her devletin teşkilatı ve kaynaklarıyla mütenasip olarak gerçekleştirilmesine hakkı vardır. Madde 23 Her şahsın çalışmaya, işini serbestçe seçmeye, adil ve elverişli çalışma şartlarına ve işsizlikten korunmaya hakkı vardır. Herkesin, hiçbir fark gözetilmeksizin, eşit iş karşılığında eşit ücrete hakkı vardır. çalışan her kimsenin kendisine ve ailesine insanlık haysiyetine uygun bir yaşayış sağlayan ve gerekirse her türlü sosyal koruma vasıtalarıyla da tamamlanan adil ve elverişli bir ücrete hakkı vardır. Herkesin menfaatlerinin korunmasi için sendikalar kurmaya ve bunlara katılmaya hakkı vardır. Madde 24 Her şahsın dinlenmeye, eğlenmeye, bilhassa çalışma müddetinin makul surette sınırlandırılmasına ve muayyen devrelerde ücretli tatillere hakkı vardır. Madde 25 Her şahsın, gerek kendisi gerekse ailesi için, yiyecek, giyim, mesken, tıbbi bakım, gerekli sosyal hizmetler dahil olmak üzere sağlığı ve refahını temin edecek uygun bir hayat seviyesine ve işsizlik, hastalık, sakatlık, dulluk, ihtiyarlık veya geçim imkânlarından iradesi dışında mahrum bırakacak diğer hallerde güvenliğe hakkı vardır. Ana ve çocuk özel ihtimam ve yardım görmek hakkını haizdir. Bütün çocuklar, evlilik içinde veya dışında doğsunlar, aynı sosyal korunmadan faydalanırlar. Madde 26 Her şahsın öğrenim hakkı vardır. Öğrenim hiç olmazsa ilk ve temel safhalarında parasızdır. İlk öğretim mecburidir. Teknik ve mesleki öğretimden herkes istifade edebilmelidir. Yüksek öğretim, liyakatlerine göre herkese tam eşitlikle açık olmalıdır. Öğretim insan şahsiyetinin tam gelişmesini ve insan haklarıyla ana hürriyetlerine saygının kuvvetlenmesini hedef almalıdır. Öğretim bütün milletler, ırk ve din grupları arasında anlayış, hoşgörü ve dostluğu teşvik etmeli ve Birleşmiş Milletlerin barışın idamesi yolundaki çalışmalarını geliştirmelidir. Ana baba, çocuklarına verilecek eğitim türünü seçmek hakkını öncelikle haizdirler. Madde 27 Herkes, topluluğun kültürel faaliyetine serbestçe katılmak, güzel sanatları tatmak, ilim sahasındaki ilerleyişe iştirak etmek ve bundan faydalanmak hakkını haizdir. Herkesin yarattığı, her türlü bilim, edebiyat veya sanat eserlerinden mütevellit manevi ve maddi menfaatlerin korunmasına hakkı vardır. Madde 28 Herkesin, işbu Beyannamede derpiş edilen hak ve hürriyetlerin tam tatbikini sağlayacak bir sosyal ve milletlerarası nizama hakkı vardır. Madde 29 Her şahsın, şahsiyetinin serbest ve tam gelişmesi ancak bir topluluk içinde mümkündür ve şahsın bu topluluğa karşı görevleri vardır. Herkes, haklarının ve hürriyetlerinin kullanılmasında, sadece, başkalarının haklarının ve hürriyetlerinin gereğince tanınması ve bunlara saygı gösterilmesi amacıyla ve ancak demokratik bir cemiyette ahlâkın, kamu düzeninin ve genel refahın haklı icaplarını yerine getirmek maksadıyla kanunla belirlenmiş sınırlamalara tabi tutulabilir. Bu hak ve hürriyetler hiçbir veçhile Birleşmiş Milletlerin amaç ve prensiplerine aykırı olarak kullanılamaz. Madde 30 İşbu Beyannamenin hiçbir hükmü, herhangi bir devlete, zümreye ya da ferde, bu Beyannamede ilan olunan hak ve hürriyetleri yoketmeye yönelik bir faaliyete girişme ya da eylemde bulunma hakkını verir şekilde yorumlanamaz.

Türkiye'de insan hakları sorununu Avrupa "müfettişleri"nin ziyaretinden ziyaretine tartışmaya alıştık. Onun dışında bu konudaki feryatlara, çabalara, girişimlere toplum olarak da, devlet olarak da, medya olarak da gözümüz kulağımız maalesef kapalı. Avrupa ile Türkiye'nin "insan hakları sorunu" konusunda çatıştığı nokta neresidir? İnsanın cinsel organının kesilip ardına sokulmasının "teröristtir yapar" diyerek görmezlikten gelinmesiyle, bir insana cop sokulmasını "polistir, münferit yapmıştır" diyerek göz yumulması arasındaki çatışma noktasıdır. Oysa Türkiye'de insan hakları sorunu, ne Avrupa'nın görüp göstermeye çalıştığı etnik kökenle, ne de Türkiye'nin dönüp göstermeye çalıştığı münferitlikle sınırlıdır. Türkiye'nin insan hakları sorununu çözmesi, Avrupa'nın talebine bağlı bir pazarlık sorunu değildir. Bu, Türkiye'nin çağdaşlaşma sürecinde iç dinamikleriyle çözmesi gereken bir yapısal sorundur. "Avrupa Birliği'ne girilecek, insan haklarını tanıyın" diye düğmeye basılmasını beklemek, sorunun kaynağını görmemek demektir. İnsan hakları sorunun kaynağı çok daha derindedir. Türkiye işe insan olmanın ne demek olduğunu anlamak ve anlatmakla; devlet olmanın ne demek olduğunu anlamak ve anlatmakla başlamalıdır. "Dayak cennetten çıkmadır", "Kızını dövmeyen dizini döver", "Kadının sırtından sopayı, karnından sıpayı eksik etmeyeceksin", "Nush ile yola gelmeyeni etmeli tekdir; tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir" diye büyüyen, "Askerde dayak yemedim diyen yalan söyler" diyerek askerlik anısı anlatmaya başlayan bir toplumuz. Dayağı hak gören ve dayağı yiyenden saygı bekleyen bir kültürümüz var. "İşkenceyi karakolun şanı"ndan sayan, oraya düşeni dayakla terbiye etmeye çalışan, cinsel sapkınlık ve sorunları "haydar" veya "hortum"la tedaviye yeltenen, seyyar satıcıyı yakaladığı yerde tekmeleyen bir zabıta ve asayiş anlayışımız var. Türkiye'de insan hakları sorununun kaynağı bu "insan", bu "devlet", bu "zabıta" ve bu "asayiş" anlayışından başka bir şey değildir.

Televizyondaki yerli diziler ailenin kutsallığını önemsiyor ama şiddetten de vazgeçemiyor Dizilerde tecavüz serbest Boralıoğlu TV dizilerinde tecavüzün serbest olduğunu ancak evli kadınların evlilik dışı ilişki kurmalarının, sokakta insanları öpüşürken göstermenin yasak olduğunu söyledi Geçen yıldan itibaren TV dizilerinde herşeyi pembe gösteren konular yerine aile sorunlarının öne çıktığı yapımlar ön plana çıkarken yine dizilerin reyting umutlarını şiddete bağladıkları dikkati çekti. Tv dizilerinde kadına biçilen geleneksel rollere sadık kalınırken, her dizide kadına tecavüz ve şiddet vazgeçilmez unsur oldu.Bıçak Sırtı, Bir İstanbul Masalı, Zerda ve Üzgünüm Leyla gibi popüler dizilerin senaristi Gaye Boralıoğlu, kadına şiddet, tecavüz gibi sahnelere sıkça yer verilen dizilerde evli kadınların asla evlilik dışı ilişkiye girmesinin, sokakta kadınla erkeğin öpüşmesinin ise ailenin kutsallığı nedeniyle yasak olduğuna dikkati çekti. Heteroseksüel olmayan hiçbir ilişkinin de TV dizilerinde gösterilmediğini ifade eden Boralıoğlu'nun Hürriyet'in ev sahipliğinde gerçekleştirilen "Medyada kadın sorunları" panelinde dile getirdiği yasaklar ise şöyle: " Bir kadın kahraman evlenmeden, erkekle yatağa giremez; ama kadın daha önce evlenmiş ve boşanmışsa olabilir. Kadın kahraman tecavüzcüsüne aşık olursa, erkeğin tecavüz eylemi ortadan kalkmış olur. Kız kardeşine tecavüz edilen adam mahkemeye başvurursa, izleyicinin kahramanı olmaktan çıkar. Hukuktaki boşlukları göstermeye kalkan dizi izlenmez. Tecavüz eden erkeğin cezası hukuk yoluyla değil, ama mafya babası tarafından öldürülmek suretiyle verilebilir.Bir İstanbul Masalı'nda olduğu gibi reytingler belli bir seviyeyi yakaladıktan sonra, istisnai olarak homoseksüel bir holding yöneticisi tipine müsamaha gösterilebilir."

Gerçek bir merkeze sahip değilken nasıl bir birey olursunuz? Ego birey değildir. Ego toplumsal bir olgudur - o toplumdur, siz değilsiniz. Fakat o size toplumda bir işlev verir, toplumda bir yer verir. Ve eğer siz onunla yetinmeye devam ederseniz, kendi benliğinizi bulma fırsatını temelden yitirmiş olursunuz. İşte bu yüzden son derece mutsuzsunuz. Plastik bir hayatla nasıl mutlu olabilirsiniz ki? Sahte bir yaşamla nasıl zevkli, huzurlu ve mutluluk içerisinde olabilirsiniz? İşte o zaman da ego bir çok can sıkıntısı yaratır, milyonlarcasını. Siz onu göremezsiniz çünkü o sizin kendi karanlığınız. Ona göre ayarlandınız. Tüm mutsuzlukların ego aracılığıyla hayatınıza girdiğini fark ettiniz mi? O sizi mutlu kılmaz; sadece mutsuz yapar. Ego cehennemdir. Acı çektiğiniz zaman izleyip analiz etmeye çalışın ve göreceksiniz ki, bir yerlerde neden egodur. Ve ego acı çekmek için sebepler bulmaya devam eder. Siz de herkes gibi bir egoistsiniz. Bazıları yüzeydedir, çok belirgindir ve onlar çok ta zor değildir. Bazılarıysa çok derinlerde ve zor fark edilirler ve onlardır esas problem. Bu ego sürekli olarak başkalarıyla çatışma halinde belirir çünkü her ego kendinden hiç emin değildir. Öyle olmak ta zorundadır - çünkü sahtedir. Elinizde hiç bir şey olmadığı halde var olduğunu düşünüyorsanız, sorun çıkacaktır. Biri çıkar da "Sende hiç bir şey yok" derse, kavga başlar, çünkü siz de bir şey olmadığını hissediyorsunuzdur. Diğerleri gerçeği fark etmenizi sağlar. Ego sahtedir, o hiç bir şeydir. Bunu siz de biliyorsunuz. Bunu nasıl olur da bilemezsiniz? Mümkün değil! Bilinçli bir varlık - nasıl olur da bu egonun sahte bir şey olduğunu bilemez? Ve birilere diyor ki, hiç bir şey yok - ve birileri hiç bir şey yok dediğinde gerçeği söylerler onlar; darbe yersiniz - ve hiç bir şey doğrular kadar çarpıcı olamaz. Savunmak zorundasınızdır, çünkü savunmazsanız, savunmaya çekilmezseniz, o zaman nereye gideceksiniz? Kayıplara karışacaksınız. Kimliğiniz dağılacak. Dolayısıyla savunacak ve savaşacaksınız - çatışma budur işte. Kendi benliğini bulmuş bir insan hiç bir zaman çatışmaz. Birileri onunla çatışmaya gelse de, o kimseyle çatışma halinde değildir. Bir Zen üstadı sokak boyunca yürürken başına böyle bir şey gelmiş. Bir adam koşarak gelmiş ve sert bir şekilde ona vurmuş. Üstat yere düşmüş. Ayağa kalkmış ve önceden yürüdüğü yönde, geriye bile dönüp bakmadan tekrar yürümeye başlamış. Yanında bir öğrencisi varmış. Şoka uğramış. "Bu adam da kim? Bu nedir? Böyle birileri yaşıyorken, herhangi birisi gelip sizi öldürebilir. Ve siz adamın kim olduğunu, bunu neden yaptığını merak edip dönüp bakmadınız bile" demiş. Üstat da, "Bu onun sorunu, benim değil" demiş. Siz aydınlanmış birisiyle çatışabilirsiniz, ama bu sizin sorununuzdur, onun değil. Ve bu çatışmada incinirseniz o da sizin kendi sorununuzdur. O sizi incitemez. Bu bir duvarı yumruklamak gibidir - canınız yanacaktır ama duvar değildir sizi inciten. Ego sürekli problem peşinde koşar. Neden? Çünkü kimse size ilgi göstermezse, ego acıkmış hisseder. O ilgi ile yaşar. Dolayısıyla, birisi size kızgın ve sizinle kavga ediyorsa, bu bile iyidir, çünkü en azından ilgisi üzerinizdedir. Eğer birisi severse, iyidir. Eğer kimse sizi sevmiyorsa, o zaman kızgınlık bile iyi olacaktır. En azında ilgi üzerinizde olacaktır. Fakat, kimse size hiç bir ilgi göstermezse, kimse sizin önemli birisi olduğunuzu düşünmezse, o zaman egonuzu nasıl besleyeceksiniz? Diğerlerinin ilgisine ihtiyaç vardır. Milyonlarca şekilde insanların ilgisini çekersiniz; belli bir tarzda giyinirsiniz, güzel görünmeye çalışırsınız, çok kibar olursunuz, roller edinirsiniz, değişirsiniz. Ne tür koşulların geçerli olduğunu sezinlediğinizde , hemen insanların size ilgi göstereceği yönde değişiverirsiniz. Bu çok derinden bir dilenciliktir Gerçek bir dilenci ilgi arayan ve talep eden kişidir. Ve gerçek imparator da kendi içinde yaşayandır; onun kendi merkezi vardır, başka kimseye bağımlı değildir. Buddha bodhi ağacının altında oturuyor… o an dünya yok oluverse, Buddha için bir şey fark edecek midir? Hiç bir şey. Hiç bir şey fark etmemiş olacaktır. Tüm dünya kaybolsa bir fark yaratmayacak çünkü o merkezine ulaşmıştır. Ya siz; şayet eşiniz kaçar, sizi boşar, başka birisine giderse tamamıyla dağılırsınız - çünkü o size ilgi gösteriyordu, özen gösteriyor, seviyor, etrafınızda dolaşıyor, sizin kendinizi birisi olarak hissetmenize yardım ediyordu. Tüm imparatorluğunuz kayboldu, siz dağılıverdiniz. İntihar etmeyi bile düşünmeye başlarsınız. Neden? Neden karınız sizi terk edince intihar edesiniz? ? Neden kocanız sizi terk edince intihar edesiniz? Çünkü kendinize ait bir merkeziniz yok. Karınız size merkezi veriyordu; kocanız size merkezi veriyordu. İnsanlar bu şekilde varolurlar. Böylelikle insanlar başkalarına bağımlı hale gelir. O çok derinden bir köleliktir. Ego bir köle olmak ZORUNDADIR. O başkalarına bağımlıdır. Ve sadece egosu olmayan kişi ilk defa olarak efendidir; artık o bir köle değildir. Bunu anlamaya çalışın. Ve egoyu kendi içinizde aramaya başlayın - başkalarında değil, bu sizin işiniz değildir. Kendinizin ne zaman mutsuz hissedecek olursanız hemen gözlerinizi kapayın bu mutsuzluğun nereden gelmekte olduğunu bulmaya çalışın ve her seferinde göreceksiniz ki, sahte merkeziniz başka biriyle çatışmakta. Siz bir şey umdunuz ve gerçekleşmedi. Siz bir şey beklediniz ve tam tersi oldu - egonuz sarsıldı, mutsuzsunuz. Yalnızca bakın; ne zaman mutsuz olursanız, neden olduğunu bulmaya çalışın. Sebepler sizin dışınızda değil. Temel neden içinizdedir - ama siz her zaman dışarı bakarsınız, her zaman sorarsınız: Beni kim mutsuz ediyor? Benim kızgınlığımın sebebi kim? Ben kim hayata küstürüyor? Ve dışarı bakarsanız göremezsiniz. Sadece gözlerinizi kapayın ve her seferinde içe bakın. Tüm mutsuzluğunuzun, kızgınlığınızın, can sıkıntınızın kaynağı sizde, egonuzda gizli. Ve kaynağı bulursanız, onun ötesine geçmeniz kolaylaşacaktır. Eğer sizin başınıza dert açan şeyin kendi egonuz olduğunu görebilirseniz, ondan kurtulmayı tercih edersiniz - çünkü hiç kimse mutsuzluğunun kaynağını anlayacak olduktan sonra onu taşıyamaz. Ve şunu unutmayın ki, egodan vazgeçmeniz için bir neden yoktur. Ondan vazgeçemezsiniz. Ondan kurtulmaya çalışırsanız, "Alçak gönüllü oldum" diyen, daha zor fark edilen türden bir egonuz olacaktır. Alçak gönüllü olmaya çalışmayın. Bu kendini gizleyen bir egodur - ama ölü değildir. Alçak gönüllü olmaya çalışmayın. Alçak gönüllü olmayı kimse deneyemez, ve kimse kendi çabasıyla alçak gönüllülüğü yaratamaz, asla! Ego ortadan kaybolunca, alçak gönüllülük size gelir. O yaratılan bir şey değildir. O gerçek merkezin gölgesidir. Ve gerçekten alçak gönüllü bir adam ne alçak gönüllüdür ne de bencil. O sadece basittir. Hatta alçak gönüllü olduğunun bile farkında değildir. Eğer alçak gönüllü olduğunuzun farkındaysanız, orada ego vardır. Alçak gönüllü kimselere bakın…Kendilerinin gerçekten alçak gönüllü olduğunu düşünen milyonlarca insan vardır. Yerlere kadar eğilirler, ama izleyin onları - en sofistike egoistlerdir onlar. Artık onların besinlerinin kaynağı alçak gönüllüktür. "Ben alçak gönüllüyüm" derler ve sonra da size bakıp sizin onları takdir etmenizi beklerler. Sizin onlara "Sen gerçekten alçak gönüllüsün" demenizi isterler. "Aslında sen dünyanın en alçak gönüllü kişisisin; hiç kimse senin kadar alçak gönüllü değil". Sonra da yüzlerine gelen gülümsemeye bakın. Ego nedir? Ego "Kimse benim gibi değil" diyen bir hiyerarşidir. Alçak gönüllülükle kendisini besleyebilir - "Kimse benim gibi değil, ben en alçak gönüllü kişiyim" Zamanın birinde: Sabahleyin hava henüz aydınlanmamışken fakir bir dilenci caminin birinde dua etmekteydi. Kutsal bir gündü ve o dua edip şöyle diyordu, "Ben bir hiçim. Ben fakirlerin en fakiriyim, günahkarların en büyüğüyüm" Birden. bir başka kişinin daha dua etmekte olduğunu fark etti. Adam ülkenin imparatoruydu ve bir başka kişinin daha dua etmekte olduğunun farkında değildi - karanlıktı, ve imparator da, "Ben bir hiçim. Kimse değilim. Sadece kapındaki bir dilenciyim" diyordu. Başka birisinin daha aynı şeyleri söylediğini duyduğunda imparator dedi ki, "Durun! Beni geçmeye çalışan da kim? Sen kimsin? Bir imparator 'bir hiç olduğunu' söylerken, onun önünde aynı şeyi söylemeye nasıl cesaret edersin?" İşte ego böyle çalışır. Çok zor fark edilir. Onun çalışması çok kurnazca ve derindendir, çok çok uyanık olmalısınız, ancak o zaman onu görebilirsiniz. Alçak gönüllü olmaya çalışmayın. Yalnızca tüm mutsuzlukların, acıların ego yoluyla geldiğini görmeye çalışın. Sadece izleyin. Vazgeçmenize gerek yok. Ondan vazgeçemezsiniz. Kim vazgeçecek ondan? O zaman da vazgeçenin kendisi egoya dönüşecektir. Her zaman geri dönecektir. Her ne yapıyorsanız yapın, dışında kalın ve bakın, izleyin. Ne yaparsanız yapın - alçak gönüllülük, mütevazılık, basitlik - hiç birisi yardımcı olmaz. Mümkün olan sadece bir şey vardır, o da tüm mutsuzluğunuzun kaynağının ego olduğunu izlemektir. Onu söylemeyin. Tekrar etmeyin - İZLEYİN. Çünkü ben onun tüm mutsuzluklarınızın kaynağı olduğunu söylersem ve siz de bunu tekrar ederseniz yararsız olur bu. SİZ bu anlayışa gelmek zorundasınız. Her mutsuz olduğunuzda yalnızca gözlerinizi kapayın ve dışardan nedenler aramayın. Bu mutsuzluğun nereden kaynaklandığını görmeye çalışın. O sizin kendi egonuzdur. Eğer sürekli olarak egonun esas kaynak olduğunu anlar ve hissedecek olursanız, bu derinlerde kök salar ve egonun bir gün onun ortadan kayboluverdiğini görürsünüz. Kimse ondan kurtulmaz - kimse ondan kurtulamaz. Onu öylece görürsünüz; ortadan kayboluverir çünkü her şeyin kaynağının ego olmasının anlaşılması demek ondan kurtulmak demektir. BUNU ANLAMAK DEMEK EGONUN KAYBOLMASI DEMEKTİR. Ve siz egoyu başkalarında görmek hususunda çok kurnazsınız. Her hangi birisi başka birinin egosunu görebilir. Kendinizinkine sıra geldiğindeyse, işte o zaman sorunlar ortaya çıkar - çünkü araziyi bilmiyorsunuz, orada hiç gezinmediniz ki. Nihai olana, tanrısal olana giden yolun tümü, egonun bu zorlu arazisinden geçmek zorundadır. Sahte olanın sahteliği anlaşılmak zorundadır. Mutsuzluğun kaynağı olan, mutsuzluğun kaynağı olarak anlaşılmalı - o zaman ortadan kalkıverir. Onun zehir olduğunu bildiğiniz zaman kaybolur. Onun ateş olduğunu bildiğinizde kaybolur. Bunun cehennem olduğunu anladığınızda yok olur. Ve işte o zamandır ki, bir daha hiç "Egodan vazgeçtim" demezsiniz. O zaman her şeye, tüm mutsuzluklarınızın yaratıcısının kendiniz olduğu şakasına gülmek dışında hiç bir şey yapamazsınız. Charlie Brown'ın bazı karikatürlerine bakıyordum. Bir tanesinde logolarla bir ev yapıyordu. Duvarları yaptığı logoların ortasında oturuyordu. Duvarlarla çevrelendiği bir an geliyor; her tarafını duvarlarla kapattığı. Sonra da "İmdat, imdat" diye bağırıyor. Herşeyi kendisi yaptı! Şimdi de onlarla çevrelendi, hapsoldu. Bu çok çocukça, ama sizin de tüm yaptığınız bu işte. Kendi çevrenize bir ev inşa ettiniz ve şimdi de "İmdat, imdat" diye bağırıyorsunuz. Ve mutsuzluğunuz milyonlarca kez çoğaldı - çünkü sizinle aynı teknede olan yardımcılarınız var. Çok güzel bir kadın hayatında ilk kez bir psikiyatriste gider. Psikiyatrist kadına, "Lütfen biraz yaklaşın" der. Kadın yaklaştığında hemen kadının üzerine atlayıp sarılır ve onu öper. Kadın şok olur. Sonra da adam "Şimdi oturabilirsiniz. Bu benim sorunumu halleder, şimdi sizin sorununuz nedir?" diye sorar. Problem katmerlenir, çünkü aynı teknede olan yardımcılar var. Ve onlar yardım etmek isterler, çünkü birisine yardım ettiğinizde egonuz çok çok iyi hisseder - çünkü siz binlerce insana yardım eden büyük bir yardımcı, büyük bir gurur, efendisiniz. Ne kadar çok insan sizi izlerse, kendinizi o kadar iyi hissedersiniz. Fakat siz de aynı teknedesiniz, yardım edemezsiniz. Daha çok, zararınız dokunur. Hala kendi sorunları olan birisinin başkalarına pek yararı dokunamaz.Yalnızca kendi sorunları olmayan birisinin size yararı dokunabilir. Ancak o zaman sizin içinizi görebilecek netlik vardır. Hiçbir soruna sahip olmayan bir zihin sizi görebilir; siz saydamlaşırsınız. Sorunları olmayan bir zihin kendi içinden görebilir; bu nedenledir ki, başkalarının içini görebilme yeteneğine ulaşır. Batı'da çok, birçok sayıda psikanaliz okulu vardır ama insanlara hiç bir yardımı dokunmadığı gibi, çoğunlukla da zarar verirler. Çünkü başkalarına yardım eden kişiler ya da yardım etmeye çalışan veya yardım ediyormuş gibi yapanlar da aynı teknenin içindeler. …Kişinin kendi egosunu görmesi zordur. Başkalarının egosunu görmekse çok kolaydır. Fakat önemli olan bu değildir, onlara yardım edemezsiniz. Siz kendi egonuzu görmeye çalışın. Sadece izleyin. Ondan kurtulmak için aceleci olmayın, sadece izleyin. Ne kadar izlerseniz, o kadar yeterli hale gelirsiniz. Bir gün aniden görüverirsiniz ki, kendiliğinden kaybolmuş. Ve aslında sadece kendiliğinden olduğunda kaybolmuş olur. Başka bir yolu yoktur. Olgunluğuna erişmeden ondan kurtulamazsınız. Kuru bir yaprak gibi düşer. Ağaç hiç bir şey yapmaz - hafif bir meltem, bir şeyler olur ve ölü yaprak öylece düşer. Hatta ağaç yaprağın düştüğünün farkına bile varmaz. O ses çıkarmaz, bir şey iddia etmez, hiçbir şey yapmaz. Kurumuş yaprak öylece yere düşer ve dağılır hepsi bu. Bilinç ve anlayış yoluyla olgunlaştığınızda ve egonun tüm mutsuzluklarınızın nedeni olduğunu derinden hissettiğinizde, bir gün aniden, kurumuş yaprağın düşmekte olduğunu göreceksiniz. O yere ulaşır ve kendi kendine ölür. Siz hiç bir şey yapmadınız dolayısıyla ondan kendinizin kurtulduğunu ibda edemezsiniz. Onun kayboluverdiğini görürsünüz ve gerçek merkez ortaya çıkar. Ve gerçek merkez ruhtur, tanrıdır, benliğinizdir, gerçekliktir ya da onu nasıl adlandırmak isterseniz odur. Onun adı yoktur, o nedenle de tüm adlar uygundur. Ona canınızın çektiği her ismi verebilirsiniz. Osho'nun, "Zihnin Sınırının Ötesi" adlı kitabından

En önce anlaşılması gereken şey egonun ne olduğudur. Bir çocuk doğar. Doğduğunda kendisi hakkında hiçbir bilinci, bilgisi yoktur. Ve bir çocuk doğduğunda ilk olarak farkına vardığı şey kendisi değil diğeridir. Bu doğaldır çünkü gözler dışa doğru açıktır, eller diğerlerine dokunur, kulaklar başkalarını duyar, damak yiyecekleri tadar ve burun dışarıyı koklar. Tüm bu duyular dışa doğru açıktır. Doğmanın anlamı da budur. Doğumun anlamı, bu dünyaya gelmektir, dışarının dünyasına. Dolayısıyla da bir çocuk doğduğunda, bu dünyanın içine doğar. Gözlerini açar ve diğerlerini görür. Diğer siz demeksiniz. Çocuk ilk önce annesinin farkına varır. Daha sonra da yavaş yavaş kendi bedeninin farkına varmaya başlar. Bu da aslında diğerdir ve de bu dünyaya aittir. Acıkır ve bedenini hisseder; ihtiyacını giderdiğinde de bedenini unutur. Bir çocuk şöyle yetişir: Önce sizin, ötekinin farkına varır ve sonraysa sizinle, ötekiyle kıyaslayarak yavaş yavaş kendisinin farkına varır. Bu farkındalık yansıtılmış bir farkındalıktır. O kendisinin kim olduğunun bilincinde değildir. O yalnızca annenin ve de onun kendisi hakkında ne düşündüğünün farkındadır. Eğer annesi ona gülümserse, onu takdir ederse, 'Sen çok güzelsin' derse, onu kucaklayıp öperse çocuk kendisi hakkında iyi şeyler hisseder. İşte şimdi bir ego doğmuştur. Takdir,sevgi, ilgi aracılığıyla iyi olduğunu, değerli olduğunu ve bir önemi olduğunu hisseder. Bir merkez doğar. Yalnız bu merkez yansıtılmış bir merkezdir. Onun gerçek varlığı değildir. Kendisinin kim olduğunu bilmez; yalnızca başkalarının kendisi hakkında ne düşündüğünü bilir. Ve bu bir egodur; yansıma,, başkalarının ne düşündüğüdür. Şayet herkes onun bir işe yaramaz olduğunu düşünürse, kimse onu takdir etmez, ona gülümsemez. Böyle bir durumda da bir ego doğar: Hastalıklı bir ego; üzgün, reddedilmiş, değersiz ve diğerlerinden aşağıda hissederken kendisini incinmiş. Bu da bir egodur. Bu da bir yansımadır. Önce anne - ve anne başlangıçta tüm dünya demektir. Sonradan anneye başkaları katılır ve dünya büyümeye başlar.Ve bu dünya büyüdükçe de ego daha karmaşıklaşır çünkü birçok başka insanın daha görüşleri yansır. Ego biriktirilmiş bir olgudur, başkalarıyla yaşıyor olmanın bir yan ürünüdür. Eğer bir çocuk tamamıyla yalnız yaşarsa, hiçbir zaman ego geliştirmeyecektir. Ama bunun bir yararı olmaz. Bir hayvan gibi kalacaktır. Hayır, böyle bir şey onun gerçek kendi benliğini bileceği anlamına gelmez. Ego bir zorunluluktur çünkü gerçek olan ancak sahtesi aracılığıyla anlaşılır. Kişi onun içerisinden geçip gitmelidir. Bu bir öğretidir. Gerçek yalnızca yanılsama sayesinde anlaşılır. Gerçek olanı doğrudan bilemezsiniz. Öncelikle gerçek olmayanın ne olduğunu bilmek zorundasınızdır. Önce gerçek olmayanı tanımak zorundasınız. Bu tanışıklık vasıtasıyla gerçeğin ne olduğunu bilmek için yeterli hale gelirsiniz. Şayet siz sahteyi sahte olarak bilirseniz, gerçek üzerinize gün gibi doğar. Ego bir ihtiyaçtır; o toplumsal bir ihtiyaç, toplumsal bir yan üründür. Toplum sizin çevrenizdeki her şeydir - siz değil ama etrafınızdaki tüm şeylerdir. Her şeyden sizi çıkarttığınızdaki şeydir toplum. Ve herkes yansıtır. Okula gidersiniz ve öğretmen sizin kim olduğunuzu yansıtacaktır. Diğer çocuklarla arkadaşlıklarınız olacak ve onlar sizin kim olduğunuzu yansıtacaklar. Adım adım herkes sizin egonuza bir şeyler katar ve herkes egonuzu topluma problem oluşturmayacak hale getirmeye çalışır. Onların derdi siz değilsinizdir. Onlar toplumla ilgilenmektedirler Toplum kendisini düşünür ve bu böyle de olmalıdır. Onların önemsediği şey sizin 'kendini bilen' insanlar haline gelmeniz değildir. Onlar için önemli olan sizin toplum denen mekanizmanın yararlı bir parçası olmanızdır. Resmi bozmamalısınız. Dolayısıyla da size toplumla uyumlu bir ego verirler. Size ahlak öğretirler. Ahlak, size topluma uyacağınız bir ego vermek anlamına gelir. Eğer siz ahlaklı değilseniz, şurada ya da burada uyumsuz olursunuz. Bu sebeple suçluları hapishanelere koyarız - hayır,yanlış bir şey yaptıklar için ya da onları hapse atmakla onların iyileşeceği için falan değil! Sadece onlar uyumsuzdur. Onlar sorun üretirler. Onların sahip oldukları türden egoları toplum onaylamaz. Şayet toplum onaylarsa her şey iyidir. Bir adam birisini öldürür - o bir katildir. Ve aynı adam savaş zamanında binlercesini öldürür - o muhteşem bir kahraman haline gelir. Toplum cinayetten rahatsız olmaz ama cinayetin toplum için işlenmesi gerekir.O zaman sorun kalmaz. Toplum ahlakı önemsemez. Ahlak yalnızca sizin topluma uymanız demektir. Toplum savaştayken ahlak değişir. Barış dönemindeyken toplumun başka ahlakı vardır Ahlak toplumsal bir politikadır. Diplomatiktir. Tüm çocukların toplumla uyumlu halde yetiştirilmesi şarttır ve her şey bu kadar basittir. Çünkü toplumun ilgilendiği tek şey yararlı üyelerdir. Toplum sizin kendinizi bilmeniz gerekliliğiyle ilgili değildir. Toplum bir ego yaratır çünkü ego istenilen yönde kullanılabilir ve kontrol altında tutulabilir. Kişinin öz benliğiyse hiçbir zaman kontrol edilip kullanılamaz. Toplumun bir insanın öz benliğini kontrol altında tuttuğu duyulmuş bir şey değildir Çocuğun bir merkeze ihtiyacı vardır ve çocuk kendi merkezinin tamamıyla farkında değildir. Toplum ona bir merkez verir ve çocuk ta azar azar toplumun kendisine verdiği egonun kendi merkezi olduğuna ikna olur. Bir çocuk eve döner - şayet sınıfta birinci olduysa tüm aile mutludur. Onu kucaklayıp öper, omzunuza alır dans edersiniz ve, 'Ne güzel bir çocuk! Sen bizim için gurur kaynağısın' dersiniz. Ona ayırt edilmesi güç bir ego verirsiniz. Eğer çocuk eve utanç içinde, başarısız becerememiş, sınıfta kalmış olarak gelirse ya da alt sıralarda kalmışsa - o zaman kimse onu takdir etmez ve o da kendisini dışlanmış hisseder. Bir dahaki sefere daha sıkı çalışacaktır çocuk çünkü merkezi sarsıntı hisseder. Ego her zaman sarsıntıdadır, her zaman beslenmenin peşindedir, yani birisinin takdir etmesi gerekir. Bu nedenledir ki sürekli ilgi talep edersiniz. Kim olduğunuz hakkında başkalarından fikir alırsınız. Bu doğrudan bir deneyim değildir. Sizin kim olduğunuz hakkında edindiğiniz fikirken başkalarından gelir. Onlar sizin merkezinizi biçimlendirir. Bu merkez sahtedir çünkü siz kendinize ait gerçek merkezinizi taşımaktasınız. O kimsenin karışamayacağı bir şeydir. Kimse ona şekil veremez. Siz onunla beraber gelirsiniz Siz onunla doğarsınız. Bu demektir ki, sizin iki merkeziniz vardır. Birisi varoluşun size vermiş olduğu, sizin beraber geldiğiniz merkezdir. Bu gerçek öz benliğinizdir. Ve diğeri, toplum tarafından yaratılmış olan merkez ise egodur. O sahte bir şeydir - ve çok büyük bir kandırmacadır. Ego arcılığıyla toplum sizi kontrol etmektedir. Siz belli bir şekilde davranmak zorundasınızdır, çünkü sadece o zaman toplum sizi takdir eder. Belli bir tarzda yürümek, belli bir şekilde kahkaha atmak; belli bir tarzı, ahlakı, formülü takip etmek zorundasınız. Ancak o zaman toplum sizi takdir eder, ve etmezse de egonuz sarsılır. Ve egonuz sarsıldığında, kim olduğunuzu, nerede olduğunuzu bilmezsiniz. Başkaları size fikri verdi. Bu fikir egodur. Onu mümkün olduğunca derinden anlamaya çalışın, çünkü ondan kurtulmak durumundasınız. Ve ondan kurtulamazsanız hiçbir zaman öz benliğinize ulaşamazsınız. Çünkü siz merkeze bağımlı haldesiniz, hareket edemezsiniz ve öz benliğinize bakamazsınız. Ve, egonun parçalanacağı, kim olduğunuzu bilmeyeceğiniz, nereye gidiyor olduğunuzu bilemeyeceğiniz, tüm sınırların eriyip gittiği geçici bir zaman dilimi, bir aralık olacağını anımsayınız. En basitinden aklınız karışacak, bir kaos olacak. Bu kaos nedeniyle egonuzu kaybetmekten korkarsınız. Fakat bu böyle olmak zorundadır. Kişi kendi gerçek merkezine varmadan önce bu kaosun içerisinden geçmek zorundadır. Ve şayet cesursanız, bu dönem kısa olacaktır. Eğer korkarsanız ve tekrar egonun kucağına düşerseniz, ve yeniden onu ayarlamaya başlarsanız, işte o zaman çok, çok uzun sürebilir; bir çok hayat ziyan edilebilir. Şöyle bir öykü duymuştum: Küçük bir çocuk büyükannesini ziyaret etmekteymiş. Sadece dört yaşındaymış çocuk. Geceleyin büyükannesi onu uyuturken, çocuk aniden bağırmaya ve ağlamaya başlamış ve "Eve gitmek istiyorum. Karanlıktan korkuyorum" demiş. Fakat büyükanne de, "Çok iyi biliyorum ki, evde de karanlıkta uyuyorsun; hiç bir zaman ışığının yandığını görmedim. Öyleyse burada neden korkuyorsun?" diye sormuş. Çocuk, "Evet, bu doğru - ama o BENİM karanlığımdı" demiş. Bu tamamıyla bilinmeyen bir karanlık. Karanlık ile birlikte bile, "Bu BENİM" diye hissediyorsunuz. Dışarıdayken bilinmeyen bir karanlıktır. Egoyla birlikte ise "Bu BENİM" diye hissediyorsunuz. Sorunlu olabilir, belki de bir çok can sıkıntısı yaratır ama hala o benim. Tutunacağınız, yapışacağınız, ayaklarınızın altında olan bir şey; boşlukta, vakumda değilsiniz. Berbat bir durumdasınız, ama en azından VARSINIZ. Kötü hissetmek bile size 'ben varım' hissi verir. Ondan uzaklaşınca korku her yanı sarar; bilinmeyen karanlıktan ve kaostan korkmaya başlarsınız - çünkü toplum sizden bir parçayı silmeyi başarmıştır. Aynen ormana gitmek gibidir bu. Biraz temizlik yaparsınız, zemini biraz temizlersiniz; çit örer, küçük bir kulübe yaparsınız; küçük bir bahçe yaparsınız, çim bir alan, ve iyisinizdir. Çitinizin ötesi ormandır, vahşidir. Burada (alanınızda) her şey yolundadır, herşeyi planladınız. Nasıl olduğu böyledir işte. Toplum sizin bilincinizde bir miktar temizlik yapmıştır. Küçük bir kısmını tamamen silmiştir, çitle çevirmiştir. Orada her şey yolundadır. İşte tüm üniversitelerinizin yaptığı da budur. Bütün kültürün ve şartlandırmanın temeli kendinizi evinizde hissettirecek bir kısmı temizlemektedir. Ve siz o zaman korkarsınız. Çitin ötesinde tehlike vardır. Çitin ötesindeki de, çitin içindeki gibi sizsiniz - ve bilinçli zihniniz sadece bir bölümüdür, tüm varlığınızın onda biridir. Onda dokuz karanlıkta bekliyor. Ve bu onda dokuzun içinde sizin gerçek merkeziniz saklıdır. Korkusuz, cesur olmak zorundasınız. Bilinmeyene adım atmalısınız. Bir süre tüm sınırlar kaybolacaktır. Bir süre başınız dönecek. Bir an için deprem olmuşçasına çok korkacak ve sarsılacaksınız. Ama eğer cesur olur, geri çekilmezseniz, sürekli bir şekilde egonuzun kucağına düşmezseniz, bir çok hayatlarınız boyunca taşımakta olduğunuz gizli bir merkeziniz vardır orada. Bu sizin ruhunuz, benliğinizdir. Bir kez ona yakınlaştığınızda, her şey değişir, her şey yerine oturur. Fakat bu yerleştirme toplum tarafından yapılmaz. Artık her şey bir kaos değil kozmoz'a dönüşür; yeni bir düzen ortaya çıkar. Fakat bu artık toplumun düzeni değildir - o tam olarak varoluşun kendi düzenidir. O, Buddha'nın Dhamma, Lao Tzu'nun Tao, Heraclitus'un Logos dediği şeydir. İnsan yapımı değildir. O TAM OLARAK varoluşun kendi düzenidir. O zaman aniden herşey tekrar güzelleşir ve ilk olarak gerçekten güzeldir, çünkü insan yapısı şeyler güzel olamazlar. Yapabileceğiniz en iyi şey onların çirkinliklerini gizlemektir hepsi bu. Onları süsleyebilirsiniz ama hiçbir zaman güzel olamazlar. Aradaki fark aynen gerçek bir çiçekle plastik ya da kağıt çiçekler arasındaki gibidir. Ego plastik bir çiçektir - ölüdür. O çiçek gibi gözükür, çiçek değildir. Onu bir çiçek olarak adlandıramazsınız. Hatta onu çiçek olarak adlandırmak dilbilimi açısından da yanlıştır, çünkü çiçek, açan şeydir. Ve bu plastik şey sadece bir nesnedir, çiçek açmanın kendisi değil. O ölüdür. İçinde yaşam yoktur. İçinizde çiçek açan bir merkeze sahipsiniz. Bu yüzden Hindular onu bir lotus çiçeği olarak adlandırırlar - o çiçek açmanın kendisidir. Bin yapraklı lotus çiçeği derler ona. Bin tane demek sınırsız yaprak demektir. Ve çiçek, açmaya devam eder, hiçbir zaman durmaz, ve hiçbir zaman ölmez. Ama siz plastik bir egoyla yetiniyorsunuz. Neden yetiniyor olduğunuzun sebepleri vardır. Ölü bir şeyde çok uygun şeyler vardır. Bir tanesi, ölü bir şeyin hiç ölmeyeceğidir. Ölemez - hiç yaşamadı ki! Dolayısıyla plastik çiçeklere sahip olabilirsiniz, bir yönden iyidirler. Kalıcıdırlar; ölümsüz değil, süreklidirler Bahçenin dışındaki gerçek çiçek ölümsüzdür, ama kalıcı değildir. Ve ölümsüz olanın kendisine özgü ölümsüz olma yolu vardır. Ölümsüz olmanın yolu tekrar tekrar doğup ölmektir. Ölüm yoluyla kendisini tazeler, gençleştirir. Bize göre çiçek ölmüş gibi görünür - hiç ölmez. Sadece bedenleri değiştirir, böylece her dem tazedir. Eski bedeni bırakıp yenisine girer. Başka bir yerde açar; açmaya devam eder. Yalnız, biz bu sürekliliği göremeyiz çünkü o görünmezdir. Biz yalnızca bir çieçeği, başka bir tanesini görürüz, hiç bir zaman sürekliliği görmeyiz. Dün açan çiçekle aynı çiçektir o. Aynı güneştir, ama ayrı bir elbisede. Egonun belli bir niteliği vardır - o canlı değildir. O plastikten yapılma bir şeydir. Ve onu elde etmek çok kolaydır, çünkü onu birileri verir. Sizin aramanıza gerek yoktur, arayışla bir ilginiz yoktur. Bilinmeyenin peşinde bir arayan haline gelmezseniz, bir birey olamamışsınız demektir bu. Sadece kalabalığın bir bileşenisinizdir. Sadece bir kütlesiniz.

Nurettin Rençber...........SUS..........

Pc den kalktıgım an kitabımı alıp yatagıma gidecegim................

ERDOĞAN'A SUÇ DUYURUSU ...................................... Avukat Mahmut Tanal, "Türban siyasi simge olsa suç mu? Sembollere yasak getirilir mi?" diyen Başbakan Recep Tayyip Erdoğan hakkında suç duyurusunda bulundu. Tanal, "Türban siyasi simge olsa suç mu, sembollere yasak getirilir mi? Başörtülüye siyasi simge olarak takıyorsun deniliyor. Dünyanın neresinde böyle bir suç, böyle bir yasak var?" şeklinde açıklamalarda bulunan Başbakan Erdoğan'ın, 1982 Anayasası'nın 11-24-138 ve 174 maddesi ve 1934 tarihli 2596 sayılı Bazı Kisvelerin Giyilemeyeceğine Dair Kanun'a muhalefet ettiğini belirtti. Tanal, dilekçesinde, "Türkiye sadece türban için yeni anayasa yapacak. Bir süre sonra bağnazlık siyasi çalışmalara da yansır. Karanlık dönemin habercisi şeklinde açıklamalar yapılması, dini siyasette kullanma amacı taşımaktadır" ifadelerine yer verdi. Yasalar ile sarık ve fesin giyilemeyeceğine dair Anayasa'nın 174. maddesinin 2 ve 8. fıkralarında belirtilen İnkılâp Kanunlarının korunmasına ilişkin hükümlerin mevcut olduğu belirtilen dilekçede, şu iddialar yer aldı: "Fes ve sarık da bir simgedir. Başbakan Erdoğan'ın simgeler ile açıklaması devrim yasalarına aykırıdır. Başbakan İspanya'daki açıklamalarıyla halkı kanunlara uymamaya alenen tahrik ederek suç işlemektedir. Bu devlet düzenini, toplum düzenini dini amaca dayandırmak anlamına gelmektedir. Anayasa'nın 24. Maddesi bunu açıkça yasaklamıştır. Sayın Recep Tayyip Erdoğan; dinsel konuları siyasetle birleştirmek Anayasa'ya uygun değildir." Mahkeme kararlarının herkesi bağladığını belirten Tanal, "Kimse bunun dışında kalamaz. Anayasa'nın 11. Ve 138. maddeleri bunu emretmektedir. Mahkemeler, tam da türbanın siyasi simge olması nedeniyle bu kararları verdi. AİHM de bunu teyit etmiştir." Gazeteport

Konuyu açtıgı için öncelikle DİPNOT'a ve bu tehlikeyi görebilen arkadaşlaya katılmamak ne mümkün nasıl bunun tersi düşünülebilirki?Universite kamusal alandir ve universiteye turbanin girmesi diger kamusal alanlarda da ayni uygulamanin onunu acar. Bu ise laiklige cumhuriyete sıkılan bir kursundur. Turban serbestisinin turbanli sayisini azaltacagi dusuncesi tam anlamiyla sacmaliktir. Politik bile degildir. Sokakta serbestken turbanli sayisi azalmakta midir ki, siyaset ile bu kadar icice ve siyasilerin arka bahce olarak gordugu alanlardan olan universitelerde turban serbest olsa azalsin ?Bugün türban serbest olsun diyen zihniyet recm de serbest olsun der bir müddet sonra..recm serbest olsun diyen zihniyet de kanun çıkaralım 9 yaşındaki kız çocuklarına da evlenme selahiyeti verelim der..sonrada bazı fanatik dinci erkekler de üniversteye türbanla giriliyorsa bende 9 yaşımda karımla geleceğim derhal bir çocuk kreşi açılsın diyebilirler.örneğin tarikat okullarında..Bunları gerçekten görmüyormuyuz,düşünemiyormuyuz bukadarmı gözlerimiz karardı,beyinlerimiz durma noktasına geldi?? .......

"Türban serbest olursa, 2 yılda başı açık tek kız kalmaz!!!" Şok analiz!!! 22 Temmuz seçimleri öncesi yaptığı anket tahminleriyle fark atan Tarhan Erdem, türban konusunda ürkütücü bir analize imzasını attı. İŞTE O ANALİZ ■ AKP üniversitelerde türbanı serbest bırakırsa, 2 sene içinde, hiçbir üniversitede başı açık kız göremezsiniz. Çünkü toplumsal baskı yaratılır. Çok kısa bir zaman sonra da insanlar başörtüsü takmamazlık, üniversiteye başörtüsüz gidememezlik edemezler. Riskleri olan bir meseleyi konuşuyoruz burada. Laiklik risk altında. Ama ben o riskin sonuca ulaşacağını, gerçekleşeceğini varsaymıyorum, varsaymak istemiyorum. Laikliği demokratik mücadeleyle koruyabileceğimize ben hâlâ inanlardan biriyim. ■ Türban, Türkiye'nin önemli olgularından biri. Bunu siyasi hayatta tartışmanın bir faydası yok. Ama hükümetin bu konuda herhangi bir girişimi olduğunda, bunun doğru olmadığına inanan insanlar ayağa kalkmalıdır, karşı çıkmalıdır. Türban gerçekten netameli bir konu. Ben yakın zamana dek ülkede örtünmenin, türban takanların sayısının azaldığını düşünüyordum. Ama şimdi türbanın arttığı izlenimine sahibim. Son zamanlarda duyduklarım hep arttığı yönünde. Türkiye'de demokrasi ve toplumun yaşam biçimi, örtünmenin artmasıyla çok zorlanacak. ■ Çünkü türban, kişinin hayata bakışını, yaşam biçimini belirleyen en önemli unsurlardan biri. Toplumun yaşam biçimiyle örtünme arasında çok önemli bağlar var. Yalnız şu da var. Örtünmenin artması bugünkü iktidara da yaramayacak. ■ Çünkü istismar konusunda daima sizden daha ileride olanlar çıkar. Örtünmenin artması Türkiye'de demokrasiye zarar verecek. Çünkü bu, kadının toplumdaki yeri değişiyor demektir. Türbanın çoğalması, kadın erkek eşitsizliğinin arttığını gösterir. Eğer kadın-erkek eşitliği ortadan kalkmışsa, demokrasi çok önemli bir yara almış demektir. Yalnız şu da var. Yaptığımız son araştırmada ilginç bir bulgu var. 'Kızınız veya kız kardeşinizin üniversiteye gidebilmek için türbanını çıkarmasını tasvip eder misiniz' diye sorduk. Yüzde 76.6 'Okulunu bırakmasın. Eğitim için türbanını çıkarsın dedi. Halk türbanı dinin mutlaka yapılması gereken emri olarak da görmüyor. Tanrı emri olarak görmüyor. ■ Eğer bazılarının düşündüğü gibi hükümetin aslında gizli bir gündemi varsa, Türkiye her türlü felaketle karşı karşıya kalabilir. Ben hükümetin gizli gündemi olmadığına inanmak ihtiyacındayım ve inanmaya da hazırım. Ayrıca objektif olarak baktığımda, hükümetin gizli bir gündemi var diyemiyorum. Ama hükümet bu endişeyi, bu şüpheyi ortadan kaldıracak, gizli gündemi olmadığını kanıtlayacak hiçbir şey de yapmıyor. Haber Kaynağı: Radikal Gazetesi

Acı benzerlik.(Baskın Oran) Tarih okuyunca taşlar insanın kafasında nasıl da yerine oturuveriyor. 2007’deki dertlerimiz, 1839 Tanzimat ve 1856 Islahat fermanları döneminde reformcuların yaşadığı temel sorunların pek benzeri. Onların temel 2 sorunu (ve çelişkisi) vardı: 1) Şer’i zihniyet ile çağdaş yasalar çatışması: Tanzimatçılar, din ayrımına dayanan Millet Sistemi’ni yani Müslüman-gayrimüslim (GM) eşitsizliğini kaldırıp bütün tebaayı “Osmanlı” adı altında hukuken eşitlemek istiyorlardı. Bu sayede hem iç gerilimleri (parçalanmayı) hem de bunları bahane eden Avrupa devletlerinin baskısını (dışa bağımlılığı) azaltacaklardı. Bunun çaresi, şer’i hukuktan kurtulup çağdaş yasalar kabul etmekti. Nitekim, Tanzimatçılar Ferman’da bunu şöyle ifade ettiler: “…yüce devletimizin ve ülkemizin iyi bir biçimde yönetilmesi için bundan böyle bazı yeni yasalar çıkarılması gerekli görüldü.” Fakat işleri zordu çünkü hem 1454’te kurulmuş Millet Sistemi’nin Müslümanların göğsüne takmış olduğu kırmızı kurdeleyi (“Millet-i Hakime”) çıkarttırmak büyük tepki yaratacaktı, hem de bu ayrıcalıkçı zihniyet mevcut şer’i hukuk’tan kuvvet alıyordu. Nitekim, yukarıdakini söyleyen Tanzimatçılar şunu da demek zorunda kalacaklardır: “(…) Kuran'ın yüce hükümlerine ve şeriat yasalarına tam uyulduğundan, ülkemizin gücü ve bütün tebaasının refah ve mutluluğu en yüksek noktaya çıkmıştı. Ancak, (…) şeriata ve yüce yasalara uyulmadığından evvelki kuvvet ve refah, tam tersine zayıflık ve fakirliğe dönüştü.” Halk arasındaki “Din elden gidiyor”un Ferman’daki yansımasıydı bu. 2) Ayrıcalık ezberlerini bozamama sorunu: Bırakın bu muazzam çelişkiyi, olay özellikle 1856’yla daha da katmerlendi. Çünkü Ferman’la GM tebaanın cemaat ayrıcalıkları teyit ediliyordu. Üstelik, Müslüman ile GM tebaa ve yabancı ile GM tebaa arasındaki ticaret ve ceza davaları karma mahkemelere havale ediliyordu. Dahası, iki GM tebaa arasındaki davalara talep halinde patrikhaneleri bakabilecekti. Buna bir de konsolosluk mahkemelerini, kapitülasyon ayrıcalıklarını, berat alıp kapitülasyonlardan yararlanan gayrimüslim tebaanın ayrıcalıklarını ekleyiniz, çıldırırsınız. Osmanlı İmparatorluğu da çıldırdı zaten. Çünkü gerek Millet-i Hakime, gerek yabancılar, gerekse gayrimüslim cemaatleri kendi ayrıcalıklarına japon yapıştırıcısıyla yapışmışlardı. Bu Gordion Düğümü’nü 1920 ve 30’larda ancak Kemalizm’in kılıcı çözecektir. M.Kemal toplumun çürümüş genlerini değiştirecek yukarıdan devrim’i yapacak yani şer’i yasaları bir kalemde kaldırıp Batılı yasaları egemen kılarak tek hukukluluğu getirecektir. Çelişkinin modern biçimi Kılıçla her şey yapılırmış, ama üzerine oturulmazmış. En azından, uzun süre. Nitekim, o dönemde Türkiye’yi dönüştürerek kurtaran Kemalizm zaman içinde kendini dönüştüremediği için sonunda bambaşka düğümler yarattı. Çünkü çok hukukluluğu teke indirirken her şeyi de tek’e indirmişti. Sınıfsal açıdan “İmtiyazsız sınıfsız kaynaşmış bir kitle” idik. Dinsel açıdan, Müslüman’dan boşalttığımız Millet-i Hakime tahtına onca laikliğimize rağmen “Hanefi, Sünni, Müslüman, Türk”ü (LAHASÜMÜT) oturttuk. Etnik açıdan Kürt yoktu, Dağ Türkleri vardı. Ermeni Katliamı diye bir şey toplumsal bellekten sıfırlanmıştı. Sonuçta bugün hem iç gerilimler (Türk-Kürt, Dinci-Laikçi) ve dış çatışmalar (Türk-Ermeni) roketlemiş, hem de çok hukukluluk bambaşka biçimlerde geri dönmüş durumda: Bir defa, on yıllar boyu özellikle Doğu’da “normal TC hukuku” ile “sıkıyönetim hukuku/OHAL hukuku” yan yana yaşayageldi. Kardeş oldular. Şu anda bile bütün Güneydoğu “Geçici Güvenlik Bölgesi”yle (Radikal, 07.06.2007) devamda. İkincisi ve daha önemlisi, yasalar kimi toplumsal gruplara uygulanıp kimilerine uygulanmıyor. 1991 öncesi “düşman” hanemizde Komünizm yazarken, “bir sosyal sınıfın başka bir sosyal sınıf üzerinde tahakküm kurması”nı cezalandıran maddeler (eski TCK md.141-142) yalnızca bu tahakkümü eleştirenlere (sosyalistlere) karşı uygulanıyordu. Şimdi düşman hanemizde dinciler ve bölücüler yazıyor ve “etnik, dinsel, mezhepsel farklara dayanarak halkın bir bölümünü diğerine karşı kışkırtma, halk arasında kin ve nefret yayma” (TCK md. 216) yalnızca bu kin ve nefreti eleştirenlere karşı uygulanıyor. Lahavle. Örnek lazımsa, bizim Azınlık Raporu’nun 216’dan yargılandığı bu ülkede Kuvayı Milliye Derneği Başkanı E. Albay M.F.Karadağ “Bu uğurda ölmek var, öldürülmek var, öldürmek var” deyip üyeleri bayrak, Kur’an, tabanca üzerine yemin ettiriyor: “Türk anadan, Türk babadan doğmuş, soyunda dönme olmayan Türk oğlu Türküm ben” diyor (Milliyet, 10.02.07) ve 216’ya girmiyor . Girmeyince, bir de üyelere “Kuvva Nikahı” sırasında tekrar ettiriyorlar yemini (Milliyet, 03.08.07). 216 yine tıss. “Güneydoğu’da iki bomba attırdım” deyip “zamanaşımı”na giren E.Korgeneral Altay Tokat’ın ülkesindeyiz. Bu durumda yargımızın durumu vahim. Savcılarımız pek kimseleri çete’ye sokmaya yanaşamıyor (“Vatansever Kuvvetler Güçbirliği Hareketi organize değil” -Milliyet, 26.07.07), “Atabeyler Grubu çete değilmiş” -Radikal, 31.05.07). Alimallah, Kenan Evren hakkında iddianame hazırlayan Adana Savcısı Sacit Kayasu’nun ve Genelkurmay Başkanının adını Şemdinli iddianamesinde geçiren Van Savcısı Ferhat Sarıkaya’nın meslekten atılmalarına varan kimi durumlar oluşabilir (“Şemdinli Heyeti Dağıtıldı” -Radikal, 29.06.07, “Küre savcısına düz görev” –Milliyet, 26.07.07), “Şemdinli’de askerî mahkeme kesinleşti” -Radikal, 02.06.07). Daha sayayım mı? Cemaatler yalnızca dinsel değil Tabii, bu iki acayip durum en azından 2 ciddi çelişki yarattı: 1) 1920-30 modeli ile çağdaş yasalar çatışması: Bu “sürekli düşman yaratma” zihniyeti, görevi vatandaş’ı koruma olan devleti vatandaş’tan korumaya başladı; 82 Anayasamız bunun doruk noktasıdır. “(…) Ülkemizin iyi bir biçimde yönetilmesi için bundan böyle bazı yeni yasalar çıkarılması gerekli” ama, “Kemalizm Elden Gidiyor” paranoyası varken çağdaş yasalar yapmak biraz zor. 2) Ayrıcalık ezberleri sorunu: Çocuk gördüğünü yaparmış. Devlet böyle öğretince, bütün toplumsal öğeler şimdi “cemaat ezberi” okuyorlar. Öne arkaya sallana sallana. Kemalist cemaatinki 27 Nisan 2007 e-muhtırasında tazelendi: “Atatürk'ün Ne Mutlu Türküm diyene anlayışına karşı çıkan herkes Türkiye Cumhuriyeti'nin düşmanıdır ve öyle kalacaktır”. Kimi Kürt cemaatleri “Adaylar ya Kürt olsun ya Kürtçü” dedi. Kimi küçük sosyalist cemaatler “Küçük olsun, benim olsun; işçi hakları yanında eşcinsel hakları neymiş?” demiyor mu? Eh, dinsel cemaatlere herhalde örnek gerekmez. Bu Gordion Düğümü 1923’dekinden daha basit değil. Çünkü 1923’te şer’i hukuku savunmak için Vahdettin’den kuvvet alamazdın, şimdiki “istemezük”çüler Atatürk’ün adını kullanıyorlar. Büyük adamın anısına ağız dolusu hakarettir.

Mayın hakkında bilinmeyenler Türkiye'de mayınlara yönelik bir fotoğraf çıkarmak artık mümkün. Stoklarda ne kadar mayın olduğu (3 milyon) biliniyor. Türkiye Ottowa Sözleşmesi'ne imza attığı için de bunların ne zamana kadar imha edilmesi gerektiği (2008) biliniyor. 2014 yılına kadar da toprağa gömülü yaklaşık bir milyon mayını da temizlemiş olması gerekiyor. Fakat sivil örgütlerin vurguladığı gibi Türkiye'de kaç insanın mayın mağduru olduğu veya mayından olumsuz etkilendiğine dair bir bilgi yok. Bilinmeyenler bununla sınırlı değil: Mayınların döşenmesinden günümüze kadarla süreçte mayın nedeniyle yaşamını yitiren insan sayısı; bu olaylardan sonra fiziki veya psikolojik tedavi gören insan sayısı; bu insanlar için nelerin yapılıp nelerin yapılmadığı; mağdur çocukların okullarına devam edebilip edemediği; mayın mağduru kaç insanın nerede, nasıl istihdam edildiği...? Konuyla ilgili sivil örgütler mayın veya savaş artığı mağduru insanlara ilişkin bu bilgilerin netleşmesiyle atılması gereken adımların daha rahat atılacağını söylüyor Güneydoğu'da ihtiyaç duyulan bir başka konu rehabilitasyon merkezi. Mağdurların fiziki tedavilerinin yanında psikolojik tedavilerinin de yapılabilmesi için böyle bir merkeze acil ihtiyaç duyuluyor. Mağdurlara yönelik meslek eğitim okulları da sivil örgütlerin talep ettiği bir konu. »PSİKOLOGLAR ANLATIYOR Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Doç. Dr. Selahattin Şenol, mayın ve benzeri tehlikeli maddeler konusunda ders verilmesini olumlu bulmakla birlikte, bazı sakıncaları da olabileceğini söylüyor. "Koruyucu ruh sağlığında cinsellikle, madde kullanımıyla ilgili risk altında olan çocuklara dair derslerde merak da yaratmamak gerekiyor. Buradaki bir sakınca, bu çocukların bu tür konulara ilgilerini artırmak olabilir. O nedenle tonun iyi ayarlanması gerekir." Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Çocuk ve Erişkin Psikiyatristi Uzm. Dr. Mazlum Çöpür de şu öneri ve uyanlarda bulunuyor: "Normalde çocuk, tehlikeyi görerek öğrenir. Maym öyle bir şey değil ama.. Ben de mayın görsem tanımam. Onun için de mayının bizzat gösterilmesi gerekir. Bir çocuğa hiç tanımadığı bir şey hakkında bilgi verilemez. Mayın meselesi sosyal bilgiler gibi bir dersin içinde, tehlike yaratan maddeler konusu içinde anlatılabilir. Derste bu tür tehlikenin çok olduğu bölgede dialar veya videolarla mayın hakkında bilgi verilebilir. Burada dikkat edilecek husus bölgede bu vurguyu çok abartmamak. Çünkü çocuk gereğinden fazla korkutu-labilir. Bir tehlike konusunda çok uyarırsanız çocuk her şeyi tehlike olarak algılayabilir."6 Ayda 63 olay, 24 ölü ve 185 yaralı İnsan Hakları ve Mazlumlar İçin Dayanışma Derneği'nin (Mazlum-Der) düzenli olarak yayınladığı raporlara göre bu yıl ilk altı ay içinde 63 tane mayın-bomba patlaması vakası yaşandı. Bu patlamaların yarattığı bilançoysa, ağır. Olayların aylara göre dağılımı şöyle: Ocak: 4 olay, 6 yaralı Şubat: 6 olay, i ölü, 30 yaralı Mart: 12 olay, 6 ölüm, 32 yaralı Nisan: 14 olay, 6 ölüm, 55 yaralı Mayıs: 17 olay, 7 ölü, 28 yaralı Haziran: 10 olay, 4 ölü, 34 yaralı İnsan Hakları Derneği'nin raporuna göre, 1990-2002 yılları arasında Antipersonel Kara-mayınları nedeniyle 838 kişi yaşamını kaybetti, 937 kişi de yaralandı. Rapor, 1990-2002 yılları arasında ölenlerin 394'ünün sivil, 334'ünün güvenlik görevlisi, 3'ünün PKK militanı olduğunu belirtiyor. Yaralananların ise, 642'si sivil, 294'ü güvenlik görevlisi olarak gösteriliyor. Çeşidi sivil inisiyatiflerin raporlarının gösterdiği 2003, 2004 ve 2005 verileri şöyle: 2003: 67 vaka. (İnsan Hakları Derneği Diyarbakır Şubesi'nin verilerine göre 21 kişi yaşamını yitirdi.) 2004: 57 mayın ve padamamış mühimmat (PAM) olayında en az 168 mayın/PAM kurbanı olduğu tesbit edildi: 57 ölü (35 sivilden 16'sı çocuk) ve in yaralı (72 sivilden, 29'u çocuk). (Mayınsız Bir Türkiye Girişimi'nin raporu.) 2005: 69 ölü, 161 yaralı (Türkiye İnsan Hakları Vakfı 2005 raporu.)2014'E KADAR TEMİZLENMELİ Topraklarına 1 milyon mayın döşenen ve elinde üç milyona mayın stoku bulunan Türkiye, 2003 Eylül ayında anti-personel kara mayınlarının üretimini, dağıtımını, stoklanmasını ve kullanımını yasaklayan Ottowa Sözleşmesi'ni imzaladı. Sözleşme gereğince Türkiye'nin en geç, 1 Mart 2008 tarihine kadar depolarında bulunan mayınları imha etmiş olması ve en geç, 1 Mart 2014 tarihine kadar toprağa döşeli tüm mayınları temizlemiş olması gerekiyor. Çok büyük alanların mayınlanarak üretim dışı bırakılması, ekonomiyi de olumsuz yönde eddliyor. Mayın nedeniyle, Türkiye-Suriye sınırındaki 3.5 milyon dönüm büyüklüğündeki arazi üzerinde tarım yapılamıyor.

Her geçen gün mayın, savaş artığı mermi veya bombalar nedeniyle Güneydoğu'da çocuk ölümleri, yaralanmaları yaşanıyor. En son geçen hafta içinde Bingöl'de i çocuk yaşamını yitirdi, üç çocuk da mayına bastıkları için yaralandı. Bu vakalar yaşanırken kimsenin bir müdahalesi, çocuklara veya ailelerine yönelik eğitim çabası olmuyor. Mayın konusunda bilinçsiz çocuklar gördükleri yabancı cisimleri kurcalayınca olan oluyor. Mayın sorunu yaşayan Kolombiya, Kamboçya gibi ülkeler bu sorunun üstesinden gelmek için hem mayınları temizlemeye çalıştı hem de bu çaba sırasında ölümlerin yaşanmaması için insanları bilinçlendirme çalışmaları yürüttü. Türkiye'deyse buna yönelik çabalar ya yok, ya da çok cılız. En son Meclis'in de desteğiyle ilk öğretim okullarına yönelik afiş çalışması yapıldı. Fakat bu projenin bir handikapı vardı; afişler okulların kapanmasına yakın bir zamanda; nisan ayında okullara asılmaya başlandı. Projenin yürütücüsü Mayınsız Bir Türkiye Girişi-mi'nden Muteber Öğreten, bu nedenle projenin nasıl etkiler bıraktığı hakkında henüz bir bilgi edinemediklerini söylüyor. Eylül ayında devam edecek proje kapsamında mayından en fazla etkilenen iller olan Ağrı, Batman, Bingöl, Bitlis, Diyarbakır, Elazığ, Hakkari, Siirt, Şırnak, Tunceli ve Van'a toplam 4 bin 972 afiş yollandı.MAYIN DERSİ VERİLSİN Mayın nedeniyle yaşanan ölümlerin artması bu konuyla ilgili sivil örgütleri de yavaş yavaş harekete geçiriyor. Bu yönde ilk 'resmi' girişim, Eğitim Sen'den geliyor. Eğitim Sen Batman Şubesi, bir hafta sonra yapılacak toplu görüşmelerde ele alınması isteğiyle Genel Merkez'den "Kara mayınlarından korunma yöntemleri"nin ders kitaplarında yer almasına yönelik taleplerini iletecek. Şube başkanı Aziz Aksın ile şube sekreteri Remzi Özmen, hazırladıkları bir dilekçe ile bu taleplerini dile getirecekler. Eğitim Sen Batman Şubesi'nin talebi şöyle: "Bölgemiz adeta bir mayın yuvası durumunda. Mayınlar temizlenene kadar belirli bir duyarlılığın oluşması şart. Bu duyarlılıkla birlikte mayından dolayı gerçekleşen çocuk ölümleri de ortadan kalkacaktır. Bu da ancak kara mayınlarından korunma yöntemleri ve bu mayınlar konusunda gerekli bilgilerin ders kitaplarında yer almasıyla mümkün olabilir. Bu konu hakkında çocukların kara mayınlarıyla ilgili gerekli bilgiye sahip olması ancak bu konunun okullarda anlatılması ve müfretada girmesi ile mümkündür." MAĞDUR ÜLKELER SORUNU AŞIYOR Mayınsız Bir Türkiye Girişimi sözcüsü Muteber Öğreten; mayından etkilenen tüm ülkelerde eğitim çalışmalarının yapıldığını, Türkiye'nin de en kısa zamanda bunu gündemine alması gerektiğini söylüyor. "Mayından etkilenen bütün ülkelerde uluslararası insani yardım kuruluşları bu konudaki yerel STK'larla ortak hareket ederek eğitim çalışmaları yapıyor. Önce okullarda ders olarak işleniyor, sonra da çocukların günlük hayatlarında kullandıkları defter, kalem ve benzeri araçlarda mayınla ilgili uyarılara yer veriliyor. Çocuk yalnızca okulda değil, günlük hayatında da mayının tehlikesine karşı kendisini uyaran çeşitli çizimler ve fotoğrafları sürekli görebiliyor. Halka yönelik olarak da köy köy, mahalle mahalle çalışmalar yapılıyor. Köyün ileri gelenlerinin etkisinden yararlanılarak köy halkına mayına karşı uyarı eğitimi yapılıyor. Mayınlı yerlerde yaşayanların alışkanlıklarını değiştirmelerine yönelik çalışmalar yapılıyor." Eğitim Sen Van Şube başkanı Özdal Üçer de, konunun bir ders olarak gündeme getirilmesi, çocukların ancak böyle bilinçlendirilebileceğini söylüyor. Üçer, ilköğretimdeki derslerin yanı sıra uyarıcı televizyon programları ve reklam filmlerine de acil ihtiyaç olduğu vurgusu yapıyor. "Eğitim Sen'in böyle bir çabanın içinde olması şart. Bireysel olarak talepte bulunmak yerine kurumsal bir karar çıkarmamız gerekiyor. Eğitim Sen şiddete karşı bir çalışma yapmıştı. Bunu da kampanyaya dönüştürerek, savaş artıklarıyla çocukların oynamaması, çocukların bu ortamlara gitmemesi, askerin de hem mayınla-rA hem askeri artıklara dair duyarlı davranması konusunda öncü olmayı isteriz."

Ayağa Kalkmazsak Açlık ve Zulüm Daha Büyüyecek! O ÇOCUKLAR, BU HALK POLİSİ NİYE SEVSİN? Bayram günü Tv’lerden bir haber, “Hasan Özdemir Armutlu’da halkın ve polislerin bayramını kutladı”... Bakıyorsunuz, kim var, diye. Polislerin bayramını kutluyor, doğru. Bu arada tepsi tepsi baklavalar taşınıyor karakola. Hani “halkla diyalog” kuracak ya! Kuracak kurmasına ama, teröre boğduğu Armutlu’nun sokaklarında kimse yok. Kameraların eşliğinde sipariş edilmiş habere malzeme olsun diye sokaklar geziliyor. Sonunda bir evin önünde üç çocuk buluyor Özdemir. Haber gereği, “polisi seviyor musunuz” diye soruyor çocuklara. Bir de kanlı ellerini, rüşvete, yolsuzluklara bulaşmış parmaklarını tertemiz çocuklarımızın suratına sürüyor utanmadan. “Polis amcalarımız” demesini bekliyor, ama nafile. Başını öne eğmiş üç çocuk sadece boş boş Vatan Kurtaran Hasan’a bakıyorlar. Kamera şovlarıyla Armutlu bayramlaşması tam bir fiyaskoya dönüşüyor O’nun için. O çocuklar polisi niye sevsin ki? Sevmesi için bir sebep mi var? 9 yıl önce Menzir de Armutlu’yu işgal ettiğinde 7 yaşındaki Sevcan’ın yanaklarına kanlı ellerini sürmüş ve bir kaç ay sonra da panzerin altında ezmişti. O çocuklar neden sevsinler polisi? O çocuklar yıkımlarda, gece baskınlarında, maskeli ölüm mangalarının dolaştığı sokaklarda büyüdü. Niye sevsinler ki? Ama Hasan Özdemir hala sorusunun cevabını merak ediyorsa, tebdili kıyafet eyleyip, yolda karşılaştığına sorsun. Alacağı cevap bellidir. Bu halk bırakın polisi sevmeyi, karakolun önünden geçmeye bile korkar. Bunu bilmeyen mi var? Ne sever, ne en küçük bir saygı duyar. Ölüm, işkence, zulüm, ahlaksızlık, uyuşturucu, mafyacılık... her türlü melanetin onlardan geldiğini yaşayarak öğrenmiştir. Kameraların önünde ayyaşlar misali durmadan pantolonunu çekerek poz veren Vatan Kurtaran Hasan da bu gerçekleri bilir. Ama başka sevenler vardır. Oligarşi sever onun gibileri. Ve her katliamda, işkencede ödüllendirir. Biraz daha katliam yaparsa, bakanlık koltuğu kesindir. Ha gayret Vatan Kurtaran Hasan, onlarca ceset daha atarsan efendilerinin önüne, bu iş olacak. Necdet Menzir’lerden, Mehmet Ağar’lardan neyin eksik senin? Sadece ceset sayısı. Ha gayret, biraz daha katlet, başka mahalleleri de kurtar, tepelerine bayrak dik, sonra kameraları toplayıp çocuk sevme turları düzenle. İşte o zaman sen bakan, Şefik Kul Emniyet Müdürü olabilir. Ama önce şu korkuyu yenmen lazım. Kahveye girip herkesin önünde polis tokatlıyarak; “ya bir canlı bomba gelir de seni parçalarsa” diye korkunu herkese gösterirsen bakan olman zordur. Hem “canlı bomba” kahvedekini bulur da müdür odalarını bulmaz mı? En iyisi sen bu korkuyu yen. Yenemiyorsan da belli etme! Hasan Özdemir yolları karıştırmış, Etiler’e gidecekken yanlışlıkla Armutlu’ya gelmiş olabilir. Onlar gerçekte sevmeseler de mallarının bekçiliğini yaptığınız için seviyormuş gibi yapar, önünüze yemlikleri atarlar. Haydi Etiler’e! -------------------------------------------------------------------------------- Amerika’nın kekleri, Vatan Kurtaran Hasan’ın ekmekleri Amerika, Ramazan bayramının birinci günü, Kunduz yakınlarına, Kandahar’ın kuzey ve güneyine, içinde kek bulunan paketler attı, Kandahar Bagram hava üssündeki Amerikan yetkilisi Raymond Cordell, “Ramazan bayramının birinci günü vesilesiyle, böylelikle acı çeken Afgan halkına olan saygılarını göstermek istediklerini” söyledi. (17 Aralık basından) Saygı dediğiniz tam da böyle olmalı zaten. Bombalara bayram arası kek servisi! Amerikalı efendilerini taklit eden Hasan Özdemir de Armutlu’da kanlı elleriyle ekmek dağıttı. Zaten uşakların hiçbir konuda kendi beyinleri olmamıştır, hep efendilerini taklit ederler. Katliamcılıklarını, işkence yöntemlerini hep onlardan öğrendiler. Tüm terör yöntemleri Amerika’dan ve İsrail’dendir. İsrail, “Filistin’den çekilmeyiz, burası terörün kaynağı...” der; Hasan Özdemir, “Armutlu’ya yerleştik, burada kalıcıyız.” der. Terörleri de aynı, demagojileri de. Gerçi, Vatan Kurtaran Hasan kamera önü şovlardan sonra ekmek dağıtmayı da kesmiş, ama olsun, amaç hasıl oldu ya, mesele bu. Ne kadar insancıl olduklarını, ne kadar halkı düşündüklerini böylece göstermiş oldular. Vatan Kurtaran Hasan’ın bir eksiği var ama! Amerika bomba attığı uçaklarla kek atıyor, o da panzerle, maskeli ölüm timleriyle dağıtmalıydı ekmekleri. Nasıl ki, Amerika havadan kek atınca Afgan halkı Amerikan bombalarını unutmadıysa, Armutlu halkı da yıkımları, Sevcan’ın ve Hüsnü İşeri’nin kanını, her dertleriyle ilgilenen Sultan’ların katledilişini unutmaz.

mardin kızıltepe'de yaşıyormuş uğur. 12 yaşındaymış, 5. sınıfa gidiyormuş. daha tarih, coğrafya bile ayrı dersler değildir hani, onun yerine fen bilgisi, sosyal bilgiler okunur. hala üniteler vardır. öğretmenin tektir. işte daha o yaşlardaymış. bıyıkları terlemiş miydi, acaba kızların o kadar da kötü olmadıklarını, hatta bazılarına bakmanın, bazılarıyla konuşmanın garip bir şekilde güzel olduğunu fark etmiş miydi? yoksa daha sadece erkek arkadaşlarıyla top mu oynuyordu? belki bu top oynayan ya da kızlara yan yan bakmaya başlamış uğur, 21 kasım 2004 gününde, saat 17:00 civarında ölmüş, bitmiş. babasıyla yanyana, vücudunda yaşından fazla kurşunla ayrılmış annesinden. çünkü uğur aslında yukarıda anlatılan çocuk değil, eli kanlı, bombalı, kalaşnikoflu bir teröristmiş. mardin valiliği öyle buyurmuş. ilçe jandarma komutanlığı ve ilçe emniyet müdürlüğü’ne bağlı ekipler uğur ile babası ahmet'i öldürmüşler. ihd, "yaşamlarını yitirenlerin evlerine ait bahçe duvarında bulunan giriş kapısına 3-4 metre mesafede saldırıya maruz kaldığı ve orada yaşamlarını yitirdikleri, kuzey ve güney istikametlerden yakın mesafeden küçük çaplı silahlar ve çapraz ateşe maruz kaldıkları, bahçe duvarı ve evin ön cephesinde her hangi bir mermi çekirdeği izine rastlanmadığı, güvenlik görevlilerinin siper olarak kullandıkları kamyonlarda kurşun izinin gözlemlenmediği"ni iletiyor. valilik ise teröristti onlar diyor. nedense ben valiliğe inanmıyorum. 12 yaşında bir çocuğu öldürdükten sonra, terörist olduğunu söyleyenlere inanmıyorum. 12 yaşındaki bir çocuğu 13 kurşunla öldürenlere inanmıyorum. yaygın medyamızda neredeyse hiç bir yerde adı geçmeyen çocuk cihat aktaş'ın bir kavga sonucu sade vatandaş tarafından bıçaklanması 5 gün bütün gazetelere manşet olurken, bu çocuğun devletin bir görevlisi tarafından 13 kurşunla öldürülmesinin esamesi okunmuyor edit:haberi bir şekilde veren gazeteler bulabildiğim kadarıyla sadece özgür gündem, evrensel, birgün, radikal, milliyet, yeni şafak ve sabah, son üçü sadece küçük kutularda zaman ise haberi sadece "2 terörist ölü olarak ele geçirildi" şeklinde vermiştir muhtemelen iyi futbol oynuyordu,tanıdığım diğer kızıltepeliler gibi... zaten hassas bir bölge değil mi buralar hala ne diye böyle saçma işler yapılır anlamam.bu çocuğun arkadaşlarının kulağına birileri fısıldamaz mı kin ve nefreti,dağlara çağırmaz mı?dağda insanı öldürmez mi onların anasını ağlatmaz mı ya da ölünce kendi anası ağıt yakmaz mı?kin ve düşmanlık devam etmez mi?kanı gözyaşı,gözyaşını kan takip etmez mi?ama yookk birileri silah satıp yeşil dolarlarını sayacak ya... karanlıkta koca adam gibi gözüküyormuş diye söylemiş polis.yani koca adamları taramak normal bişey.teslim ol çağrısı yapılmış ne kadar ilginç komşulardan kimse birşey duymamış. potansiyel bir teröristti uğur.büyüyünce babası ona acılar, açlıklar, yokluklar alacaktı; bu ülkedeki her ayağı çıplak çamur içinde top koşturan çocuk gibi , büyütmediler... kara gözlü bir mardin kızına aşık olacaktı daha, olamadı... hem okuluna gidip hem de hayvan otlatacaktı okutmadılar... 16 yaşına geldiğinde dağa çıkacaktı katillerinin gözünde şimdiden aldılar önlemlerini , çıkartmadılar... baskıyı hissedecekti , göz altına alınacaktı aldırmadılar... 17 insinde idam edilmeyecekti belki , belki de sınav kazanıp istanbula okumaya gelecekti... ve bir gece bir kimlik kontrolünde kütüğü sadece mardin olduğu için ikinci sınıf hayvan muamelesi görecekti , göremedi... uğur ne ilk ne de son.bu tür terör potansiyeli yüksek olan bölgelerin hepsini temizlemek lazımdır tez elden, geç bile kalınmıştır.devlet buna bir sey yapmasi lazim on iki...on üç...on iki...on üç...on iki...on üç...on iki...on üç... uzun süre kafamdan uzak tutmaya çalıştım, ama olmadı. daha doğrusu ilk kez tam manasıyla şimdi yüzleşebildim onunla... on iki...on üç...on iki...on üç... zaten kendi ikiyüzlülüğümüzü tekrar tekrar ortaya çıkarmaktan başka neye yarıyor ki. "ay dayanamadım, ondan yazmadım"* on iki yaşındaymış çocukcağız, tam on üç kurşun yemiş. on iki...on üç...on iki...on üç... ilk başta ben de inanmamıştım, hatta ne yalan söyleyeyim umur talu'da yarım yamalak görüp okumadan geçmiştim. bir çocuktan bahsediyordu, o zaman için bana neydi. sözlükte görünce anladım o çocuğun hangi çocuk olduğunu. on iki yaşında ilkokul öğrencisi bir çocuktu. evinin önünde on üç kurşunla öldürülmüştü. hala okumadım umur talu'nun yazılarını, yıldırım türker'i de okumadım. sanki on üç kurşunun gerçekliğini alıp götürecekti onları okumamak, sanki hayat olduğu gibi devam edecekti. ama oradaydı işte... on iki...on üç...on iki...on üç... halbuki bazıları için on iki'yle on üç hala alelade rakamlar. ergun babahan, oktay ekşi ve şurekaları hiç sıkılmadan bunu da hasıraltı etmeye yeltendiler. ne güzel düşünmeyecektik on iki...on üç'ü. düşünse devlet düşünürdü zaten ikisini yanyana koymadan önce. tasası bize mi kaldı? sonradan döktükleri timsah gözyaşları, hatta onu dökmeye bile zahmet etmediler, özeleştiri numaraları kelimenin en hafif manasıyla adiliktir. şimdiye kadar hiç de yabancısı olmadığımız ama bir kere daha gösterilince bizi yine afallatan bir adilik. yapılan adiliğin en büyüğü de kızıltepe olayı diye bir şey icat edip bizi buna inandırmaya çalışmalarıdır. onların dünyasında on iki...on üç hiç olmadı, onun yerine kızıltepe olayı vardı. "bakan kızıltepe olayı için müfettiş atadı" "kızıltepe olayı meclis'te" "vali kızıltepe olayıyla ilgili olarak 'yargıya intikal etmiş bir olay, konuşamam' dedi. "insan hakları komisyonu üyesi millitvekilleri: kızıltepe olayıyla ilgili incelemelerimiz başladı, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmaya çalışanlar var. her şey açıklığa kavuşacak" çok yakında 27. sayfada, üç santime 4 santimlik bir yerde: "kızıltepe olayı soruşturması bitti" evet bir olay olmuştu ve kızıltepe'de gerçekleşmişti ama onun adı kızıltepe olayı değil, on iki yaşındaki çocuğun on üç kurşunla katledilmesiydi. insanlık diye bir şeyden bahsediyorsak birileri yan yana koymalı on iki'yle on üç'ü. susam sokağı'nda sayar gibi..on iki...on üç...on iki...on üç...on iki...on üç sahi uğur'un susam sokağı'ndan haberi var mıydı acaba? ümit kıvanç da haysiyet.com da hakkında bir yazı yazmış. kızıltepe katliamı da unutulup gidecek mi? ümit kivanç mardin kızıltepe'de bir baba-oğul, karanlıkta katledildi. "otopsi raporuna göre, 12 yaşındaki ilköğretim 5. sınıf öğrencisi uğur kaymaz'ın sağ ve sol eline 4 adet, vücudunun sırt bölgesinden 9 adet olmak üzere toplam 13 adet merminin isabet ettiği, bunlardan 9 (dokuz) tanesinin yakın mesafeden (50 cm'nin altında) yapılan atışlarla oluştuğu ve vücutta barut izlerinin olduğu, babası, 31 yaşındaki tir şöförü ahmet kaymaz'ın uyluk ve sol eline 2 adet, göğüs kısmına 4 adet, sırt bölgesine 2 adet olmak üzere toplam 8 adet merminin isabet ettiği, bunlardan 8 (sekiz) tanesinin de yakın mesafeden (50 cm'nin altında) yapılan atışlarla oluştuğu ve vücutta barut izlerinin olduğu tespit edildi. kızıltepe cumhuriyet savcısı, olayı incelemek için kızıltepe'ye giden, ancak vali ve kaymakamdan randevu alamayan insan hakları derneği heyeti üyelerine, olaya ilişkin "üç boyutlu soruşturma" yürüttüklerini söyledi. savcı bu "üç boyut"u şöyle açıkladı: "birincisi ahmet kaymaz'ın örgüt bağlantısının araştırılması, ikincisi ahmet kaymaz'ın eşi makbule'nin örgüt bağlantısının araştırılması, üçüncüsü ise güvenlik güçlerinin silah kullanma yetkilerinin aşılıp aşılmadığının tespit edilmesi..." yani özetle: 1. bakalım bir kol mesafesi uzaklıktan sekiz kurşunla vurulan baba örgüt üyesi mi? 2. olmayabilir. ama eşi militan olabilir. 3. çocuk da bu arada vurulmuş, tatsız tabiî; bakalım onları vuran, resmen silah kullanma yetkisine sahip personel bir hata işlemiş mi? bu hunharlık hakkında ne laf etmeli? etmemeli. türkiye, sözün bittiği yer oluveriyor bir anda. burada da bir belgesi kalsın diye, yukarıdaki bilgileri aktardım. insan hakları derneği, iyi niyetli ve gayretli bir araştırmaya dayanan, güvenilir bir rapor hazırladı, kızıltepe katliamı ile ilgili. buraya tıklayın ve hiç değilse bir göz gezdirin, derim: bu yıl kış modasında neler varmış... http://www.ihd.org.tr/rapozel/kiziltepekaymaz.html uğur'cuğu unutmayalım. babasını da. onları her anışımızda, şu anki hükümetin de tıpkı kendinden öncekiler gibi, böyle bir facia karşısında nasıl sus pus durduğunu hatırlayalım. uğur'la babasını, kimi vurduklarını bile bilmeden delik deşik eden vicdansız ve sorumsuz "kamu görevlileri"ni bu işten sıyırmak için yapılacakları da izleyelim. "gelinim olur musun"dan filan vakit bulabilirsek." ümt kıvanç bazı topraklarda ölümün yaşı yoktur, kapıyı her an çalabilir mermiler. bazen evde ailesi ile yemek yemekte olan bir çöpçü yanlışlıkla evine giren lacivert kuvvetlerin hedefi oluverir, bazense bir gecekondu mahallesinde panzer altında kalabilir yedi yaşındaki sevcan, bazense babasını uğurlamaya hazırlanan bir çocuk göçüp gider.. bazı topraklarda resmi ellerden ölüm sıradandır. resmi ölümün en resmisi bile 18 yaşını beklemez. her zaman bir kemik yaşı vardır bu çocukların, ipin ucunda olmanın bahanesi.. bazı topraklarda unutmak en kötü cezadır, çünkü unutulan her şey bir gün gelir, unutanların kapısını çalar.. ama unutmak yanı başındaki şehirler haritadan silinirken, insanların genlerinden silinmez. ama en kötüsü; bazı topraklarda insanlar şaşırmayı çoktan unutmuştur. yıllarca az satan gazetelerin manşetlerinde çocukların resmi kurşunlarla, gayriresmi satırlarla, çelik tellerle öldürülmesi yazmıştır. ab grubu bir rüzgar ile gelen haberlere gülüp geçer istemeden bu toprakların insanları; çünkü bazı topraklarda insanlar kimin içinin acıdığını, kimin empati taklidi yaparak prim yaptığını* iyi bilirler.. adı uğur... büyük ihtimalle aileye uğur getirsin uğurlu bir yaşamı olsun diye adını uğur koydular... 13 tane uğursuz merminin o yaşamı sonlandıracağını bilmeden... 12 yaşında bedene 13 tane kurşun... 8 tanesi yakın mesafeden... yazarken bile insanın beynini zonklatan bir katliam... 12 yaşında 13 mermiyle sonlanan bir hayat... sevcan... uğur... fevzi... erdal eren... şimdi unuttuğumuz ama vaktiyle yüreğimizi kanatan diğerleri... evet, bazı ülkelerde ölümün yaşı yok... işte yazılasnların sadce bir kısmı.Uğur bizim çocuğumuz,kardeşimiz,yeğenizmiz,abimiz olabilirdi.olaylara sessiz kalmayalım hiç kimse böyle bir ölümü hak etmiyor.bilmeyenlere için olayın yargı boyutunu da belirtmek isterim,açığa alınan dava edilen kişiler serbest bırakıldı.....uğur için,geçmişimiz için,geleceğimiz için ağlayalım çünkü türkiye de olaylar yaşanmaya devam edecek...

Işık Doğudan Yükselir... Acılar da... Acı yine doğudan yükseliyor. Ölüm haberleri yine doğudan geliyor. Oysa ki dünya yuvarlaktır deriz. Ne önemi olmalı doğunun- batının, öncenin- sonranın yaşayabilmek için hayatta kalabilmek için! Ama öyle değil... Doğudaysan; uzaktasın demektir hem de öyle uzaktasın ki kimseler yetişemez varamaz yanına. Varılmaz ulaşılmazsındır. Elini uzatsa dokunacakken... Doğudaysan herşey eski kalmıştır sözde yenilerin yanında, doğudaysan yanlızsındır. Başının çaresine bakmak zorundasındır. Sanki önce onlar bakmalı acının tadına, önce onların sevdikleri ölmeli, önce onların hayatı kayıp gitmeli ellerinden. Ama acı onları dimdik ayakta tutuyor. Öyle dayanıklı olmuşlardır ki bir çocuk iki çocuk derken üçüncü çocuk kanatlanıp uçarken gökyüzüne meleklerin yanına yüzlerinde görebildiğin sadece öfkedir. Sanki birileri onlara sen dayanıklısın, alışıksın nasıl olsa bu kadar acıyı da kaldırırsın. Koymaz sana dercesine! Biz ise Ahların, yazıkların, vah vah ların ardında acaba buraya da gelirmi bize de bulaşır mı ne yapsak ne etsek diye düşünmeye başlamışızdır bile. Ama onlar üç çocuğunu kaybetti düşünün ne kadar büyük bir acı olduğunu. Dedim ya onlar bizden daha güçlü. Bu virüs nedirki. Onlar daha beterlerini gördüler. Evet biliyorlarki çaresi de yok henüz ama ya çaresi olupta göz göre göre çekilen çektirilen acılar. Yollar kapalı olduğu için yeterli ulaşım sağlanması gereken yerler tarafından sağlanmadığı için çocuğunu hastaneye götüremeyip yollarda bebeğini yavrusunu kaybedenler. Evet şimdi soruyorum size hangisi daha acıdır?

Doğu kadını kapalı bir kutu gibidir. Özügrce yaşama hakkı yoktur, yaşadıklarınıda saklamak zorundadır. Aşık olabilir ama sevdiğne kavuşma gibi durumu çoğu durumlarda neredeyse imkansızdır. Töreler onun başkası ile evlenmesini emretmişse, bunun dışına çıkamaz, ölür Batı kadını, kendini ifade etmek konusunda daha şanslıdır. slında bunun diğer bir sebebide, hukuk kurallarının batıda yaşayan kadınlar tarafından daha iyi bilinmesi ve hukuki mücadleey katılmlarıdır. Doğuda kadın kendi hakkını arayabilirmi?? Doğudaki kadınlar,erkeğin egemen olduğunu bir topluda hayatlarını sürdürmekteler. Babası, abisi, eşi oğlundan sonra gelen kişi olmuştur. Çünkü doğuda kadın olmak için erkek egemenliğni kabul etmen gerekiyor. Bu arada doğu kadını yada doğu insanı hep doğduğu topraklardamı kalıyor. Batıya göç eden milyonlarca doğulu insan vardır. Bulunduğu ortama uymak zorunda kalan kişiler, ister istemez kurallara uymak zorundadırlar bu sadece yaşadığı yere göre değişen bir durumdur Metrepol şehirlerde kadın olmak avantajdır. Metropol şehir göz önündedir. Yapılanlar, yaşanılanlar, herşey daha çok didiklenir.

Kadın Derneği tarafından uygulanan anketten çıkan sonuçlar şöyle: *Evli 590 kadından yüzde 41.4'ü ailedeki erkekler tarafından, yüzde 42.7'sinin görücü usulüyle evlendirildiğini söyledi. Sadece üniversite mezunları evleneceği kişiye kendi karar verirken, üniversite mezunlarından hiçbiri birinci ve ikinci dereceden akrabasıyla evlenmemiş. *Kadınların yüzde 56'sı şiddete uğradığını söyledi. Evli 590 kadının yüzde 53'ü aile içinde şiddet gördüğünü belirtti. Bu kadınların yüzde 53.7'si eşinden, yüzde 29.8'i kayınvalidesinden, yüzde 13.3'ü ailedeki yetişkinlerden, yüzde 2'si kayınpederinden, yüzde 1.2'si de kumadan şiddet görüyor. *766 kadından 338'i de ev dışında şiddete uğradığını, bunların yüzde 29.6'sının erkek arkadaşından, yüzde 22.9'u amirlerinden, yüzde 17.6'sı patronundan, yüzde 17.4'ü öğretmeninden, yüzde 12.5'i iş arkadaşından şiddet gördüğünü söyledi. *Kadınların yüzde 83.5'i duygusal, yüzde 66'sı sözel, yüzde 44.1'i fiziksel, yüzde 33.7'si ekonomik, yüzde 14.7'si de cinsel şiddet gördüğünü söyledi. Bu kadınların yüzde 51.6'sı eve geç geldiğinden dolayı, yüzde 30.6'sı da ekonomik nedenlerden dolayı şiddet gördüğünü belirtti. *'Bir daha dünyaya gelme şansın olsaydı, kadın olmak ister miydin?' sorusuna kadınların yüzde 50.5'inin 'Evet', yüzde 49.5'inin de 'Hayır' yanıtı verdi. Yeniden dünyaya geldiğinde kadın olmak istemeyenlerin oranı, eğitim seviyesi düştükçe yükseliyor. alıntıdır

doğuda çocuk olmak... yine ağlıyor yıldız bakışlı çocuklar hayattan vazgeçmişcesine sanki yılların tüm yükü üzerlerinde emek vereceksin yarınların için alın terin ile varacaksın ulaşmak istediğin yere haksızlığa boyun eğmeyip zulüm edene baş kaldıracaksın. ..! dört elle sarılacaksın emeğine okuyacaksın. .. insanı, insanlığı öğreneceksin bileceksin, seni beni...ve geçmişini... -ya sen ne olacaksın çocuk? -astronot olacağım... -niçin? cevap manidardır oldukça; -yıldızlara ulaşacağım... -ne olacak yıldızlara ulaşınca? -en parlaklarını toplayıp, anneme vereceğim... kapatalım pencereyi parçalanmış bedenleri yoklukları,yıkıntıl arı yıkıntılar arasından sızan gözyaşlarını umarsızca eğlenebilen pa-parazitleri görmeye dayanamıyorum anne... bkamayın güldüklerine onların... fotoğrafı çeken abileri söylemiş gülün diye... oyy çocuk sen mavilerde bir geleceksin sen adın gibi hırçın... adın gibi sonsuzsun... adın deniz'miydi senin onun gibi bakıyorsun da... kaderin de onun gibi değil mi ?

Diyarbakır İHD’nin “Çocuk Hakları İhlalleri 2003 Bilançosu”na göre Doğulu çocukların durumu kötü. Doğu Anadolu'nun sosyal ve ekonomik koşullarından en fazla etkilenen kesim çocuklar oldu. İnsan Hakları Derneği Diyarbakır Şubesi'nin “Çocuk Hakları İhlalleri 2003 Bilançosu” raporu, Doğulu çocukların durumunu gözler önüne serdi. Çocuklar, 1 yıl içinde, yaşam hakkı, kişi güvenliği, eğitim hakkına yönelik ihlaller ile aile içi şiddet ile cinsel istismara maruz kaldığını ortaya koydu. Rapora göre, 2003 yılı içinde 7 çocuk mayınlar nedeniyle hayatını kaybetti. 21 çocuk ise yaralanarak sakat kaldı. Çocuklar, oyun oynarken ya da koyun otlatırken mayın kazalarıyla karşılaştı. Mayın kazaları, Mardin, Diyarbakır, Van, Hakkari, Şırnak, Muş ve Bingöl illerinde gerçekleşti. Doğu ve Güneydoğu Anadolu'da faili meçhul saldırılar nedeniyle hayatını kaybeden çocukların sayısı ise 5 olarak belirlendi. 1 çocuk ise yaralandı. Raporda, faili meçhul saldırılar olarak belirtilen olayların bazılarını tecavüz vakaları oluşturdu. Şırnak'ta 11 yaşındaki S.A. tecavüz edilmiş ve defalarca bıçaklanarak parçalanmış şekilde bulunurken, Diyarbakır'da G.B. ile Z.D. isimli çocuklar ölü bulundu. Van'da koyun otlatan N.Ç., D.K. adlı çocuklar, jandarma ekiplerince kaçakçı oldukları iddiasıyla roket mermisiyle öldürüldü. Mardin'de ise M.D evinin önünde otururken, askerlerin ateşi sonucu yaralandı. Çocukların ölümüne neden olanlar ise bulunamadı. 5 çocuk ise kayboldu. Rapor, yasaların 16 yaşından küçük çocukların gözaltına alınmasını yasaklamasına rağmen, bölgede çocuklara yönelik gözaltının boyutlarını da ortaya koydu. Rapora göre, bölgede 1 yıl içinde 102 çocuk çeşitli nedenlerle gözaltına alındı. Çocuklardan 40'ı Emniyet ve Jandarma tarafından işkence ve kötü muameleye maruz kaldığı şikayetinde bulundu. 8 çocuk ise tutuklandı. Doğu ve Güneydoğu illerinde tepki toplamasına rağmen gösterime devam eden şiddet içerikli filmler, eğitim konusundaki şikayetlerin en büyüğünü oluşturdu. Kimi zaman Kürtler kimi zaman ise Ermeniler'in tarihinin öğretilmesi amacıyla gösterilen filmlerde, şiddet sahnelerin çok fazla olması ve propaganda yapılması, filmlerin çocuklara gösterilmesi şikayetlere neden oldu. Ailelerin bir çoğu, filmleri izleyen çocuklarının psikolojilerinin bozulduğu ve okula gitmek istemediklerini bildirdi. Bu nedenle Derneğe başvurarak yardım isteyenlerin sayısı 30 olarak belirlendi. Rapora göre, 4 çocuk aile içi şiddete maruz kaldığı gerekçesiyle İHD'ye başvurdu. 1 çocuğun ise cinsel istismara maruz kaldığı belirlendi. Göçle beraber, yaşam koşulları ve ortamı değişen, yeme içme-barınma-eğitim-sağlık gibi zorunlu ihtiyaçları karşılanamayan çocuklar sokaklarda çalışmak zorunda kaldılar. 2003 yılı içinde Diyarbakır'da sokakta çalışan çocukların sayısı 28 bin olarak belirlendi. Sokakta çalışan çocuklardan 950'si belediye veya sivil toplum kuruluşlarınca koruma altına alındı. Eğitimlerine devam ederken, sokaklarda çalışmak zorunda kalan çocukların sayısı ise 1200 oldu. Bölgede, 8 bin civarında çocuğun madde bağımlısı olduğu belirlendi. Bölgenin sağlık sorunları da çocuklara yansıdı. Sağlık Bakanlığı'nın genelgesine rağmen, tedavi ücreti ödenmediği gerekçesiyle yıl içinde 2 çocuk hastanelerde rehin kaldı. 7 çocuk ise tedavilerinin yapılması için İHD'den yardım istemek zorunda kaldı. Raporda, Kürtçe'ye yönelik engellemeler de yer aldı. Buna göre, 2003 yılı içerisinde bölgede çocukların sadece fiziksel ihtiyaçları değil aynı zamanda kültürel ve etnik kökenlerinden dolayı da hak ihlallerine maruz kaldığı belirtildi. Raporda, "Kürt kökenli vatandaşlar kendi çocuklarkına Kürtçe isimleri verme, çocuklarına Kürtçe eğitim sağlama imkanlarından yoksun bırakılmıştır. Yeni çıkan yönetmelikle günde birkaç saat Kürtçe yayın yapacak tv'ler Kürtçe çizgi film konularında çocuklara yayın yapma yasağı getirilmiştir" denildi. Eğitim, sağlık, ekonomik, sosyal ve kültürel sorunlar altında ezilen çocukların intihara sürüklendiği de ileri sürülen İHD Diyarbakır Şubesi'nin raporuna göre, bölgede 34 çocuk intihar etti. 12 çocuk ise intihara teşebbüste bulundu. 1990-2003 yılları arasında tespit edilen 544 mayın patlamasında 284 çocuk yaşamını yitirdi, 253'ü yaralandı. 2003 yılında işkence gören 779 kişiden 96'sını çocuklar oluşturdu. Şiddet içeren 109 bin olayda 10 bin 3 çocuk fiziki ve manevi zarar gördü. Aile içinde yaşanan 5142 şiddet olayında 424 çocuk şiddet görerek yaralandı. Sokakta yaşayan, evden kaçan, kaybolan, terk edilen, eylemlere katılan, su işleyen, suç mağduru ve şüpheli gibi nedenlerden dolayı 83 bin 249 çocuk hakkında polis tarafından işlem yapıldı. İşlem yapılan çocuklardan 12 bin 48'ini 0-10 yaş grubu çocuklar oluşturdu. 1811 çocuk ise gözaltına alındı. 57 bin 587 çocuğun bağımlılık içeren madde kullandığı belirlendi. 640 bin kız çocuğu okula gönderilmedi.