Liderler

ßir soru; Çocukluğumuzun, içinde, aynı anda barındırdığı saf sevgiyi ve saf acımasızlığı hiç düşündünüz mü? Ben düşündüm, yaklaşık bir yarım saattir aklıma gelip giden bir sürü çocukluk anısının içinde dolanıp duruyorum ve düşünüyorum… Bazıları bir korku filminin sahnesi gibi… İnanılmaz… Dehşet verici… Okuyunca “Ne var ki bunlar da, bunlarda bir şey mi?” diyebilirsiniz ama şimdiki aklımızla hiçbirimiz bunları yapmaya yeltenmiyorsak, bunlar da bir şeydir aslında… Ve dehşet vericidir… Sizler de düşünün, gözünüzün önüne getirin, hatta daha etkili olması açısından fona bir de korkunç bir müzik yerleştirin (playlistim de korkunç bir müzik yok ama 5 numarayla "Phantom of the Opera" ismi açısından korkunç gibi, daha iyi bir alternatifiniz yoksa idare edebilir belki onu alın fona ) Neyse işte bu müzik eşliğinde düşünün çocukluk anılarınızı... Anı demek de tuhaf aslında manyaklık desek daha iyi olur gibi sanki Şimdi ben düşünüyorum mesela, aklıma bir tane geliyor... Sümüklüböcek avcılığı... Sümüklüböceğin üzerine tuzu atarsın , sonra da onun envai çeşit renge bürünüşünü izler ve bundan zevk alırsın ama attığın o tuzdan dolayı sümüklüböceğin eriyip yok oluşunu hiiç umursamazsın… Ya da kuş yumurtasının tadını merak ettiğin için bir kuş yuvasını dağıtırsın... Sonra da metal çay tabağına kırdığın yumurtayı pişirip, yersin… Hiç de düşünmezsin bir yumurtayı değil de bir kuş yavrusunu yediğini çünkü o anda önemli olan kuş yumurtasının nasıl bir tadı olduğunu merak ettiğindir ? Amacın da sadece merakını gidermektir… Çok uzatmayacağım, bu ve buna benzer bir sürü örnek işte, saf acımasızlıkla tam da kastettiğim bunlardır aslında… Duygu yok… Duygusuzzzzcaaaa yani… Fakat şimdi bunları düşününce tuhaf bir iç cızırtısı kaplıyor içimi kimbilir belki o zaman da hissetmişimdir bu cızırtıyı ama umursamamışımdır herhalde... Şimdi umursuyorum... O yüzden üzerine tuz döktüğüm tüm sümüklüböceklerden, yumurtasını yediğim zavallı anne kuştan ve dünyaya gelmesini engellediğim o yavru kuştan çok ama çok özür diliyorum... Beni affedin... Çocukçaydı (galiba)... Bilmiyorum... ßu kadar…

Harikasınız... Sağlıklı, mutlu çokkkk uzun yıllar dilerim size.... "Ve son sözü hep 'Alın yazısı' söyler.." Sezai Karakoç

Divan şairlerini bilirsiniz,işlenen sevgiliyi,özlem duyulan kadını.O kadar eşsizdir ki.Baki,badesine dolar kadına dair tüm güzellikleri. Çocuklarda benim için öyledir.Onlar umuda çalınmış birer masumiyettir.Bade gibi başımı döndürür...tüm saklı duygularımı onların bakışlarında bulurum çoğu zaman. Uçurtmayı Vurmasınlar'ı biliyorsunuzdur mutlaka.O Barış benim için İnci'den çok çok daha güzeldir.Belki abartı olacak ama sürekli benim olan ama korkumla benden uzaklaşan kavgamdır esaretin Barış'ı. Çocuğa dairler düşündüklerimim özeti bu iken,çocukçaydı işteye döndüm yine. Çocukçaydı da Sarı Lalem,bizdik yine. Demek ki kötü olmak büyük olmak değildi.Çocukken de kötüymüşüz.Bak ben çok hamam böceğini suda boğmuşumdur.Çocukça olduğundan değil,gücüm o zaman ona yettiğinden. Kaplumbağalar da Uçar'da ki küçük kızın utancında,kadın olmak ya da Uydu ile mayınlarla itibar bulmak.Barış'ımı da öldürüyor yavaş yavaş