Laiklik kaç para eder?

26 Temmuz , 2008

Şu medyamız bir âlem: büyüğünden küçüğüne, sağından soluna, yandaşından muhalifine kadar medyamızda genel bir görüş var ve kimi bilerek kimi de dolaylı olarak AKP (Anti-Kemalist Parti) propagandası yapıyor..

“Parti kapatmak “çözüm” değil”miş..

Pekî “çözüm” neymiş?

“Demokrasilerde partiler sandıkta kapatılır”mış; “parti kapatma dâvâları hukukun siyâsallaşması anlamına geliyor”muş, “bu da hem siyâset kurumuna hem de hukuka zarar veriyor”muş..

Pekî -suçu sâbit görülürse- AKP için ne yapılmalıymış?

“Hazîne yardımları kesilmeli, para cezâsına çarptırılmalı”ymış..

Bakınız bayanlar baylar,

Bir parça hukuk eğitimi almış; onu geçelim, toplumsal konulara duyarlı hemen herkes bilir ki suç ve cezâ arasında bir denge, bir uyum olmalıdır; kamu düzeninin sağlanması için bu kaçınılmazdır; eğer bir suça -kânunlarda öngörüldüğü şekilde- hak ettiğinden düşük ya da yüksek bir cezâ verilecek olursa kamu vicdânı bundan ağır yaralar alacak, kamu düzenini sağlamak mümkün olmayacaktır..

Bunu biliyoruz bilmesine ama, konu parti kapatma dâvâlarına gelince bu nasıl bir çelişki böyle?

AKP neyle ithâm ediliyor?

Birçok şeyle, ama temelde: laiklik karşıtı fiillerin odağı olmak ve rejimi değiştirmeye çalışmakla..

Bu böyle midir değil midir, bunu Anayasa Mahkemesi takdîr edecektir; bu bizim işimiz değil; fakat burada asıl düşündürücü olan şu:

Eğer AKP böyle bir odak hâline gelmişse, suçu mahkeme tarafından sâbit görülmüşse, bu suça karşılık gelen cezânın da işlenen suçla orantılı olması gerekecektir!..

Yâni rejimi değiştirme iddiâsında olan bir siyâsî parti varsa şâyet rejimin güvencesi için bu partinin tasfiye edilmesi ve sorumlularının ve bu suça iştirâk edenlerin cezâlandırılması kaçınılmazdır..

Eğer bu yapılmazsa; bu suç mahkeme karârıyla sâbit kılınır ve yalnızca para cezâsıyla yetinilirse, rejimin kendini koruma mekanizmalarının zâfiyet içinde olduğunun tescîl edilmesi bir tarafa, rejime parasal bir değer biçilmiş olur:

Özellikle de bizim gibi gelişmekte olan ülkelerde; toplumsal yaşam üzerinde hukuk normlarının belirleyici olarak tam kabûl görmediği toplumlarda bir kısım büyük ve orta ölçekli sermâye sâhipleri (bunlar arasında da “sonradan görmeler” yoğunluklu bir biçimde) ellerindeki maddî güç aracılığıyla hukuku çiğnemeyi bir hak olarak görüyor..

Misâlen: kapalı mekânlarda sigara içme yasağı çiğnenirse ödenmesi gereken cezâyı, bu mekânlarda sigara içmenin bedeli olarak görüp bu parayı bastırınca sigaralarını tüttürüyorlar..

Kişilik haklarının zedelenmesi ve hakâret dâvâları için öngörülen cezâların bedelini sağlamaları durumunda karşılarındaki kişiye hakâret etmeyi; insanlık değerlerini çiğnemeyi bir hak olarak görüyorlar..

-Yakalanırlarsa- verecekleri cezâları yolsuzluklar için rüşvet olarak vermeyi hak görüyorlar..

Ve daha niceleri..

Şimdi ise bu yanlışlıklara bir yenisi eklenmek isteniyor:

“Parasıyla değil mi kardeşim, bastırırım parasını laikliği de değiştiririm, türbanı da getiririm, zînâyı da cezâ hukukuna alırım, dilediğim medya kuruluşunu da satın alır propagandamı dilediğim şekilde yaparım; insanların dînî duygularını istediğim gibi sömürürüm..”

İşte, hukuk devletinin iflâsının ilânı!..

Bir hukuk devletinde hiçbir hak bir başka hakkı ortadan kaldırmak için kullanılmaz/kullanılamaz; kamu otoriteleri bunun önüne geçecek her türlü düzenleme yapma yetkisine sâhiptir/sâhip olmalıdır..

Bu yoksa şâyet, bu durumda söylenebilecek bir tek şey vardır ki onu da Tevfik Fikret bundan bir asır önce çok müthiş bir biçimde söylemiştir: “Bir devr-i şeâmet, yine çiğnendi yeminler / Çiğnendi yazık, milletin ümmîd-i bülendi / Kânun diye topraklara süründü cebinler / Kânun diye, kânun diye kânun tepelendi”

İmdi bilerek ya da bilmeyerek her kim ki laiklik karşıtı fiillerin odağı olmak ve rejimi değiştirmeye çalışmak suçu mahkeme karârıyla sâbit bir siyâsî partinin kapatılması yerine para cezâsıyla cezâlandırılmasını ister; biliniz ki rejime parasal bir değer biçmiş ve bu partinin açık ya da örtük propagandasını yapmış olur..

(Benzer bir durum DTP için de söz konusudur; suçu sâbit görülmesi hâlinde “DTP kapatılmasın, para cezâsıyla cezâlandırılsın” demek “Parasıyla değil mi kardeşim, bastırırım parasını PKK propagandası da yaparım, TSK’ya “bölücü” de derim, Kürtçeyi resmî dil olarak kabûl ettirmeye de çalışırım; Diyarbakır ve çevresi için özerklik, Türkiye için federatif bir yapının propagandasını da dilediğim gibi yaparım” demektir; böyle yapanlara açık ya da örtüklü destek olmaktır.. Bunlar (da) hukuk devletinin iflâsının ilânıdır..)

Demokrasilerde parti kapatmanın toplumkuramsal bakımdan “çözüm”(!?) olup olmadığı başka bir sorundur, suç ve cezâ arasındaki makası açmak başka!..

Hukuk felsefesinin temel sorunları arasındadır: suç nedir, suçlu kimdir, cezâ kime verilir, suç ve cezâ arasındaki ilişki nasıl sağlanır..

Bu konularla ilgili olarak birbirinden farklı ve tâ öteden beri tartışılmakta olan ciltler dolusu görüş var; fakat tüm bu görüşlerin birleştiği temel bir nokta var: cezâ elbette ki suçu işleyene, suça azmettirene verilir..

Yâni Anayasa Mahkemesinde yargılananlar AKP ve iddiânâmeye konu olan şahıslardır; Türk milletinin demokratik tercihleri, yönelimleri değil..

Hiçbir Cumhuriyet Savcısı fikirlerini beğenmediği bir siyâsî partiye yüzde kırk yedi oy verdi diye seçmenler hakkında suç duyurusunda bulunmaz/bulunamaz, zâten bulunmamıştır da; dolayısıyla sürmekte olan kapatma dâvâsı millî irâdeyi yargılamıyor; millî irâdeyi ancak ve ancak târih yargılayabilir..

Ve dolayısıyla “mahkemede yargılanan millî irâdedir” çığırtkanlığı yapmanın hiçbir âlemi yoktur..

Ve dolayısıyla değil yüzde kırk yedi oy almış olmak, yüzde birin altında oy almış olması bile bir siyâsî partinin kapatması ya da kapatılmaması konusunda belirleyici olamaz/olmamalıdır; bu, felsefe eğitimi almış ve bu meseleler üzerinde kafa yormuş bendenizin nâçizâne görüşüdür; ve aynı zamanda da Anayasa Mahkemesinden çıkan Hak-Par karârına düşünce ve ifâde özgürlüğü hakkı çerçevesinde bir eleştiri..

Yâni eğer iddiânâmede isnât edilen suçlar sâbit görülmüşse bu suçları işleyenlere de doğal olarak kânunlarda bu suçların karşılığı olarak öngörülen cezâlar verilmelidir, bu cezâlar verilirken partinin ne kadar oy aldığına bakarak iktidâr alternatifi olup olamayacağıyla ilgilenilmez/ilgilenilmemelidir..

Yâni hiçbir siyâsî partiye “iktidâr olma alternatifi”ne sâhip olmama, “suç işleme özgürlüğü”(!?) kazandırmaz/kazandırmamalıdır..

Fakat şu Avrupa (iş)Birlikçileri yok mu!? “Vicdân özgürlüğü hakkı” der dururlar ama, bu hakkın hâkimler için önemini aslâ ve aslâ anlamazlar/anlayamazlar; önce bilmemne kriterleri deyip dururlar, sonra da “yargı bağımsızlığı zarar görüyor” çığırtkanlığına girişirler!..

Diğer taraftan, kânunlara uygun ve meşruiyeti konusunda kamu vicdânında hiçbir şüphe yaratmayan siyâsî partilerin sırf ideolojik nedenlerle kapatılması talebine karşı çıkmak başkadır, kânunları hiçe sayan ve çiğneyen ve bu nedenle cezâlandırılması gereken siyâsî partilere yine kânunlarda öngörülen cezâların verilmesine karşı çıkmak başka..

Yâni örneğin, liberal demokrat olmamak, ya da “devletin resmî söyleminin” liberal demokrasiyi ötelemesi Liberal Demokrasi Partisinin kapatılması için yeterli koşulu sağlamaz ve eğer başka hiçbir gerekçe göstermeden bu partinin kapatılması konusunda böyle bir çaba varsa demokrasinin gereği olarak biz de demokratik ve meşru mekanizmalar aracılığıyla bu sürece karşı çıkarız/çıkmalıyız da..

Fakat AKP’nin suçu sâbit görülürse bunu AKP için istemek “demokratlık” değildir; bu, demokrasiyi suç ortağı hâline getirmektir!..

Ve AKP kapatılırsa AB süreci nasıl etkilenir, ülkede siyâsî istikrar nasıl sağlanır vb.. tartışmalar bir hukuk devletinde hoş karşılanabilecek şeyler değildir; bu düşünüş tarzı ancak ve ancak “müstemleke aydınları”na özgüdür; “şöyle yaparsak bize ne yaparlar”, “böyle söylersek bizim için ne düşünürler” zihniyeti Mustafa Kemâl’in bize emânet ettiği Cumhuriyet’in aydınlarına âit değildir!..

Hiçbir hukuk devletinde hiçbir hâkimin “müstemleke aydını” gibi düşünmesi beklenemez, böyle düşünerek karar alması istenemez; bu, akla bile getirilemez; imdi bunu beklemek, hukukî süreçleri manipüle etmek istemektir ve şu son günlerde hemen tüm medyamız bilerek ya da bilmeyerek bunu yapıyor..

Yâni: kânun diye, kânun diye kânun tepeleniyor!..

Ve biliyor musunuz, bugün îtîbârîyle yeşil sermâyenin en çok merak ettiği soru şu: