Search the Community

Dinler Neden Yok Olmuyor ve Bilim Onları Yok Etmiyor Sosyal bilimciler, doğaüstü inancın modern bilim ilerledikçe kaybolacağını tahmin ediyorlardı. Yanılmışlardı. 50 yılı aşkın bir süre önce, 1966'da, Kanada doğumlu seçkin antropolog Anthony Wallace, dinin ilerleyen bir bilimin elindeki küresel ölümünü güvenle tahmin etti: 'doğaüstü güçlere olan inanç, tüm dünyada, bilimsel bilginin artan yeterliliği ve yayılmasının sonucu '. Wallace’ın vizyonu olağanüstü değildi. Aksine, 19. yüzyılın batı Avrupa'sında şekillenen modern sosyal bilimler, evrensel bir model olarak kendi son tarihsel sekülerleşme deneyimini aldı. Bir varsayım, tüm kültürlerin nihayetinde laik, Batı, liberal demokrasiye kabaca yaklaşan bir şeye yaklaşacağını varsayarak veya bazen tahmin ederek sosyal bilimlerin merkezinde yer alır. Sonra tam tersine daha yakın bir şey oldu. Laiklik, istikrarlı küresel yürüyüşüne devam etmekle kalmadı, İran, Hindistan, İsrail, Cezayir ve Türkiye gibi çeşitli ülkeler de laik hükümetlerini dini hükümetlerle değiştirdi ya da etkili dini milliyetçi hareketlerin yükselişini gördü. Sosyal bilimlerin öngördüğü gibi sekülerleşme başarısız olmuştur. Emin olmak için, bu başarısızlık niteliksiz değildir. Birçok Batılı ülke dini inanç ve uygulamada düşüşe tanık olmaya devam ediyor. Örneğin Avustralya'da yayınlanan nüfus sayımı verileri, nüfusun yüzde 30'unun 'dinsiz' olduğunu belirlediğini ve bu yüzdenin arttığını göstermektedir. Uluslararası araştırmalar batı Avrupa ve Avustralya'daki nispeten düşük dini bağlılık düzeylerini doğrulamaktadır. Laikleşme tezinin uzun süredir utanç kaynağı olan ABD bile inançsızlığın arttığını gördü. ABD'de 2017'de ateistlerin oranı tüm zamanların en yüksek seviyesindeydi ('yüksek' doğru kelime ise) yaklaşık yüzde 3'tür. Bununla birlikte, tüm bunlar için, küresel olarak, kendilerini dini olarak kabul eden toplam insan sayısı yüksek kalmaktadır ve demografik eğilimler, yakın geleceğe yönelik genel modelin dini büyümeden biri olacağını göstermektedir. Ancak bu sekülerleşme tezinin tek başarısızlığı değil. Bilim adamları, entelektüeller ve sosyal bilimciler, modern bilimin yayılmasının sekülerleşmeyi - bilimin sekülerleştirici bir güç olacağını umuyorlardı. Ancak durum böyle değildi. Dinin canlı kaldığı toplumlara bakarsak, temel ortak özellikleri bilim ile daha az ilişkilidir ve varoluşsal güvenlik ve kamu malları biçimindeki yaşamın bazı temel belirsizliklerinden korunma duyguları ile ilgilidir. Sosyal güvenlik ağı bilimsel gelişmelerle ilişkilendirilebilir, ancak sadece gevşek bir şekilde olabilir ve yine ABD örneği öğreticidir. ABD tartışmasız dünyadaki en bilimsel ve teknolojik olarak en gelişmiş toplumdur ve aynı zamanda Batı toplumlarının en dindarıdır. İngiliz sosyolog David Martin'in Hristiyanlığın Geleceği'nde (2011) yaptığı sonuca göre: “Bilimsel ilerleme derecesi ile dini etkinin, inancın ve uygulamanın azaltılmış profili arasında tutarlı bir ilişki yoktur.” Laik gündemlere karşı önemli tepkilere tanık olan toplumları düşündüğümüzde bilim ve sekülerleşme hikayesi daha da ilgi çekici hale geliyor. Hindistan’ın ilk başbakanı Jawaharlal Nehru laik ve bilimsel idealleri savundu ve modernleşme projesine bilimsel eğitim verdi. Nehru, Vedik bir geçmişe ait Hindu görüşlerinin ve İslami bir teokrasinin Müslüman hayallerinin hem inanılmaz tarihsel sekülerleşme yürüyüşüne yenileceğinden emindi. “Zaman içinde tek yönlü trafik var” dedi. Ancak Hindu ve İslami köktendinciliğin daha sonraki yükselişinin yeterince kanıtlandığı gibi, Nehru yanılmıştı. Dahası, bilimin sekülerleştirici bir gündemle ilişkisi geri döndü ve bilimin laikliğe direnişin teminatlı bir zayiatı haline geldi. Türkiye daha açıklayıcı bir dava sunuyor. Çoğu öncü milliyetçi gibi, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk de kararlı bir laikti. Atatürk, bilimin dinin yerine geçmeye mahkum olduğuna inanıyordu. Türkiye'nin tarihin sağ tarafında olduğundan emin olmak için bilime, özellikle evrimsel biyolojiye, yeni başlayan Türkiye Cumhuriyeti'nin devlet eğitim sisteminde merkezi bir yer verdi. Sonuç olarak evrim, Atatürk’ün laiklik de dahil olmak üzere tüm politik programıyla ilişkilendirildi. Ülkenin kurucularının laik ideallerine karşı koymak isteyen Türkiye'deki İslamcı partiler de evrim öğretimine saldırdılar. Onlar için evrim laik materyalizmle ilişkilidir. Bu duygu, bu Haziran ayında evrimin öğretisini lise sınıfından çıkarma kararıyla sonuçlandı. Yine, bilim dernek tarafından suçluluk duygusuna maruz kalmıştır. ABD farklı bir kültürel bağlamı temsil ediyor. Fakat aslında, yaratılışçı söylemin çoğu ahlaki değerlere odaklanır. ABD örneğinde de, evrim karşıtıcılığın en azından kısmen, evrim teorisinin laik materyalizm ve onun eşlik eden ahlaki taahhütleri için takip eden bir at olduğu varsayımı ile motive olduğunu görüyoruz. Hindistan ve Türkiye'de olduğu gibi, laiklik aslında bilimi incitiyor. Kısacası, küresel sekülerleşme kaçınılmaz değildir ve gerçekleştiğinde bilimden kaynaklanmaz. Ayrıca, laikliği ilerletmek için bilimi kullanmaya çalışıldığında, sonuçlar bilime zarar verebilir. 'Bilimin sekülerleşmeye neden olduğu' tezi sadece ampirik testi geçemez ve bilimi sekülerleşme aracı olarak dahil etmek zayıf bir strateji haline gelir. Bilim ve laiklik eşleşmesi o kadar garip ki şu soruyu gündeme getiriyor: neden başka kimse düşünmedi? *** Tarihsel olarak, ilgili iki kaynak bilimin dinin yerini alacağı fikrini ileri sürdü. İlk olarak, 19. yüzyıldaki ilerici tarih anlayışı, özellikle Fransız filozof Auguste Comte ile ilişkili, toplumların dini, metafiziksel ve bilimsel (veya 'pozitif') üç aşamadan geçtiği bir tarih teorisine sahipti. Comte 'sosyoloji' terimini ortaya attı ve dinin sosyal etkisini azaltmak ve onu yeni bir toplum bilimi ile değiştirmek istedi. Comte'nin etkisi 'genç Türkler' ve Atatürk'e yayıldı. 19. yüzyılda bilim ve dinin “çatışma modeli” nin başlangıcına tanıklık edildi. Tarihin “insan düşüncesinin evriminde - teolojik ve bilimsel - iki dönem arasındaki çatışma” açısından anlaşılabileceği görüş buydu. Bu açıklama, Andrew Dickson White’ın, başlığı, yazarının genel teorisini güzel bir şekilde içine alan, etkili bir Bilim Teorisi ile Teoloji Bilim Tarihi'nden (1896) geliyor. White’ın çalışmaları ve John William Draper’ın daha önceki Din ve Bilim Arasındaki Çatışma Tarihi (1874), çatışma tezini bilim ve din arasındaki tarihsel ilişkileri düşünmenin varsayılan yolu olarak sağlam bir şekilde oluşturdu. Her iki eser de birden çok dile çevrildi. Draper’ın Tarihi sadece ABD’de 50’den fazla baskı yaptı, 20 dile çevrildi ve özellikle Osmanlı İmparatorluğu’nun en çok satanlarından biri haline geldi. Bugün, insanlar tarihin bir dizi belirli aşamadan tek bir hedefe doğru ilerlediğinden daha az eminler. Popüler kalıcılığına rağmen, bilim tarihçilerinin çoğu bilim ve din arasında kalıcı bir çatışma fikrini desteklemiyor. Galileo olayı gibi ünlü çarpışmalar, sadece bilim ve din değil, siyaseti ve kişilikleri de gündeme getirdi. Darwin'in önemli dini destekçileri ve bilimsel tehditleri olduğu gibi tam tersi de vardı. Bilim-din çatışması olduğu iddia edilen birçok başka örnek şimdi saf icatlar olarak ortaya çıkmıştır. Aslında, çatışmanın aksine, tarihsel norm daha çok bilim ve din arasındaki karşılıklı desteklerden biri olmuştur. 17. yüzyılda biçimlendirici yıllarında, modern bilim dini meşruiyete dayanıyordu. 18. ve 19. yüzyıllar boyunca, doğal teoloji bilimi popülerleştirmeye yardımcı oldu. Bilim ve dinin çatışma modeli geçmiş hakkında yanlış bir görüş sundu ve laikleşme beklentileriyle birleşince geleceğin kusurlu bir vizyonuna yol açtı. Sekülerleşme teorisi hem açıklamada hem de tahminde başarısız olmuştur. Asıl soru, neden bilim-din çatışması taraftarlarıyla karşılaşmaya devam ettiğidir. Birçoğu tanınmış bilim adamlarıdır. Richard Dawkins’in bu konudaki düşüncelerini prova etmek gereksiz olurdu, ama hiçbir şekilde yalnız bir ses değil. Stephen Hawking 'bilimin çalıştığı için kazanacağını' düşünüyor; Sam Harris 'bilimin dini yok etmesi gerektiğini' ilan etti; Stephen Weinberg bilimin dini inancı zayıflattığını düşünüyor; Colin Blakemore, bilimin nihayetinde dini gereksiz kılacağını öngörüyor. Tarihsel kanıtlar bu tür fikirleri desteklemez. Gerçekten de yanlış yönlendirildiklerini göstermektedir. Peki neden devam ediyorlar? Cevaplar politiktir. 19. yüzyılın ilginç tarih anlayışları için devam eden bir düşkünlüğü bir kenara bırakarak, İslami köktendincilik korkusu, yaratılışçılıkla öfkelenme, dini Sağ ve iklim değişikliği reddi arasındaki ittifaklardan kaçınma ve bilimsel otoritenin erozyonu hakkındaki endişelere bakmalıyız. . Bu endişelere sempati duyabilirsek de, tartışmaya normatif taahhütlerin yararsız bir şekilde sokulmasından ortaya çıktıklarını gizleyen hiçbir şey yoktur. Bilimin dini yeneceğini ümit etmek isteyen arzulu düşünme, mevcut gerçekliklerin ayık bir değerlendirmesinin yerini tutmaz. Bu savunuculuğun devam etmesinin, amaçlananın tersine bir etkisi olması muhtemeldir. Din yakında hiçbir zaman yok olmayacak ve bilim onu yok etmeyecek. Bir şey varsa, otoritesine ve sosyal meşruiyetine artan tehditlere maruz kalan bilimdir. Bu göz önüne alındığında, bilimin alabileceği tüm arkadaşlara ihtiyacı vardır. Savunucularına, bir düşmanı din dışı bırakmayı bırakmaları ya da güvenli bir geleceğe giden tek yolun bilim ve laiklik evliliğinde olması konusunda ısrar etmeleri önerilir. Kaynak: Pocket - P. Harrison

1945 2019 Arası Nüfusa Göre Dünyanın En Büyük Din Grupları

Tarihlerine Göre Dinlerin Yayılışı