Radya

Kendime de şundan istiyorum ama nasıl yapılacağını anlayamadım..

Ben Alpe örücem bundan ama ona yazdığın ilmek sayısı fazla gelir büyük ihtimalle, 50 ilmek iyimidir ki

Böyle bişey hiç duymadım.. Biz küçükken evimizin salonunda çok güzel bir mum çiçeği vardı.Çiçek açtığında inanılmaz güzel kokardı.Annem nerden duyduysa uğursuz olduğunu duyup balkona çıkarıp kurutmuştu çiçeği İnanışa göre; Mum çiçeğinin yetiştiği evdeki evlenmemiş kızların bahtını kapatırmış. Çiçek kuramayaydı daha iyiydi belki

Bu akşam sinemaya giderken Radyo'da çalan şarkının solistini çok sevdiğim halde hatırlayamadım.Film başlayana kadar neydi neydi diye yırtındım yok! Uçup gitmiş sanki beynimden. Kızım "anne sen o filme yalnız gitme diye" tembihlemişti.Neymiş, ben çok ağlarmışım.Eskiden ağlamazdım ki ben, şimdi şimdi ağlıyorum filmlere.Yaşlanıyorum galiba bilmiyorum. Filmin 2. yarısında kızımında tahmin ettiği gibi epey ağladım.Film bitti ama benim ağlamam kesilmiyordu.Sinemadan çıktım arabaya doğru yürürken birden kendi kendime "Şebnem Ferah" dedim.Gelirken hatırlayamadığım işte oydu! Zannederim beynim bana o kadar ağladığım için kıyamadı ve fısıldadı.. Annem

Bu film yeni mi giriyormuş vizyona..Çok güzeldir kaçırmayın.. http://www.turkish-media.com/forum/topic/287853-sef-comme-un-chef-2012/

Eğer kalbin yanlış yollara sapıyorsa bil ki, yeryüzünde sana kalbinden başkası düşman değildir. Firdevsi

Bugün ben

Unutmanın insana verilmiş en güzel hediye olduğunu düşünüyorum. Her yeni güne umutla, heyecanla başlar mıydık öleceğimizi unutmasak ya da belki unutamasak? Bir düşünün; insanlar cenaze evlerinde, hastanelerde hastalarını beklerken bile sürekli acı içinde olmazlar. Bir afacan çocuk girer odaya ya da hastanede bir bebek doğar. Olur bir şeyler işte, anlık da olsa unutursunuz acınızı. Sonra o anlar daha da çoğalır ve acınız yalnızca belli belirsiz, olmadık zamanlarda hissedilen küçük bir sızı olarak kalır içinizde. Hayatınızdaki en utanç duyduğunuz anı düşünün bir; ya unutmasaydınız ya da belki unutamasaydınız, hayatınız boyunca o utanç yüzünüzü kızartsaydı… Yani diyeceğim unutmak güzeldir. Bazen de sınavdır unutmak. Sanırım bu dünya hayatındaki en büyük sınavımız. Bir bakar mısınız şu söze, ne kadar da hazin: "Hava soğuyunca gölge veren ağaçları unutursun" Ne büyük vefasızlık değil mi? Aslında hepimiz yapıyoruz bu vefasızlığı. Unutuyoruz çünkü. Burada hazin olan ağacın düştüğü durum değildir. Ağaç yeşillenmeyi, çiçek açmayı, meyve vermeyi üstüne bonus olarak da size gölge sunmayı unutmaz çünkü. Bir ağaç içten çürüse de ayakta ölür. Belki de unutmadığındandır ya da unutamadığındandır, ne dersiniz? Şimdi bir bakalım başka neleri unuturmuş insan: