frozen

Ah Bir Çocuk Kalsam Biz hep çocuk kalmalıydık aslında. Üç taş, üç cam olmalıydı hayat. En büyük kavgamız gazoz kapağından çıkmalıydı ve en büyük acımız öğretmenimizin başka şehre tayini olmalıydı. Biz hep çocuk kalmalıydık aslında. Büyümeğe özenmeliydik büyümeden... İnsan dediğin, yürüdükçe yorulan, yoruldukça ağlayan bir taş değil mi? Çözmesi zor değil. Sen ansın, yaşanan zaman... Erhan Güleryüz

çok güzelmiş.

ayrım yok hepinizi severim heralde

sürekli karşıma çıkanısın

gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar yeryüzünde sizin kadar yalnızım

Re: Bülent ORTAÇGİL -------------------------------------------------------------------------------- Aşk Nereye Kadar? Aşk Başlar Aşk Varır Aşk Yaratır Aşk Verir Aşk Sorar, Sorgular Aşk Dinler Aşk Anlatır Aşk Çözer, Geliştirir Aşk Çarpar, Değiştirir Aşk Sorari Sorgular Aşk Üretir, Dönüştür Kendi Kendine Bir Sor Nereye Kadar Bütün Değerlerin Geometrik Artar Genelden Özele Yolculuk Bu Bütün En Güzeller Sende Toplanır Kapılar Kapatılır Kalıcı Mutluluk Aşk Yıkar Aşk Yapar Aşk Yorar Aşk Yeniler Aşk Sorar, Sorgular Aşk Yaşanır Aşk Biter Kendi Kendine Bir Sor Nereye Kadar Aşk Çözer Geliştirir Aşk Çarpar Değiştirir Aşk Sorar, Sorgular Aşk Üretir, Dönüştürür __________________

bizde kapı ziline basıp kaçardık güzel günlermiş..

uyumam lazım 3 gündür uykusuzum

sürekli aynı cevabı (gelini) alanısın.

teşekkürler arkadaşlar bu çiçeklerde size. bu arada hoşgeldin sedelina.

Seni İçimden Terkediyorum Binmediğim hiç bir otobüs Beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde Gittikçe azalıyor hayat Neyi erken yaşadıysam Hep ona geç kalıyorum Sana göçüyorum her sonbahar Yolların çıkmıyor aşkıma Unuttuğun yağmurların adı saklımda Seni içimden terk ediyorum Susmaktan yoruldum Kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli beri Efkar demliyorum gözlerimde yaşlarımı, yanağıma varmadan öldürüyorum Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp Seni içimden terkediyorum Ne unutacak kadar nefret ettin Ne hatırlayacak kadar sevdin Yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin biliyorum Beni hep bulmamak için aradın Yanılgımdın Yandığımdın Yangındın Sensizliğe yenilmek Sana yenilmekten zor olsada Ardımda bir sürü "belki"ler bırakarak Seni içimden terk ediyorum Şimdi İçimde öldürecek bir anı bile bulamayan İki yarım kaldık Tamamlayamadık bizi Elinden tutamadık yanlızlığımın Saçlarımıda uzaklarına gömdün İçimin mavisi senin okyanusundandı Al! geri veriyorum. Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim Sana bensizliği terkediyorum "Yârime uzanmayan bütün dallarım kırılsın" demiştin Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi? Ne tuaf değil mi? İçimi acıtanda sendin Acımı dindirecek olanda "Ya öldür beni"dedim Ya da git benden İçi bulanık bir sevdanın ucunda Seni kaybettim Aldırmadın aldırmalarıma Bir gecede yakıp yârini Şafaklara sattın ihanetini Küllerime basanlar bile utandı yaptığından İşte soluk bir ömrün son nefesi Benden İçimden Terkediyorum KAHRAMAN TAZEOĞLU.

GÜNDÜZ YARASALARI I. Neyiz ki biz? İlk ışınları görününce güneşin, Kaparız tepenin gözkapaklarını Çam değiliz ki, kollarımız açık Ürpererek karşılayalım donuk ışığı. Gölgeler kısalınca çıkarız ortaya, Açıklıktır, aydınlıktır aradığımız, Parlaklıkta bulur gücünü görüşümüz. Tanımayız alacakaranlığı delen, Tepelerin arasından seçen bakışı. Kör olmuş ışıktan gözlerimiz. Gündüz yarasalarıyız biz. II. Geceyi düşleriz gündüzken, Geceyken de gündüzü, Yitirebileceklerimiz yitiktir Onlardan uzaktayken ama Özleriz, döneriz yeniden Yitirmeden Yitirebileceklerimizi Yitiremediklerimize. Yitirebilirdik, deriz; Ama yalnızca bir fiil çekimi bu Tutsaklıklara bağlamışız özgürlüğümüzü. Gündüz yarasalarıyız biz. III. Sağlamdır düşünce temellerimiz, Ama altlarında kist vardır, sonra kum Dururuz gerçi, sapasağlam, kalın Taştan duvarlarımızla, dimdik Ayakta; ama biraz su, bir sızıntı Kaydırır temellerimizi hemen. Duyarız yerçekimini hemen, Titreriz. Sımsıkı, gergin Bağlar vardır Düşüncelerimizi ayakta tutan, ama, Ya temelsizse temeli Bütün bu bağları Bağlayan Bağın? Bağlantısızca bağlarız bağlarımızı. Gündüz yarasalarıyız biz. Oruç ARUOBA

çocukluğuma döndüm birden bizim oyunlarımız; yakartop-ortadakileri topla vurmaya çalışırdınız eşşek-duvara küçük lastik top atılır topa değmeden üstünden atlaman gerekirdi. topaç-adını yanlış hatırlıyorda olabilirim.ayak bileğinize takıp çevirirdiniz. ip atlama-bunu bilirsiniz adını unuttum ama yere çizip taşla oynardık tek ayak üstünde zıplayarak beştaş-vs daha çok varda şu an hatırladığım bunlar.

ne güzel ifade etmişsin cyrano bravo.

hepinize teşekkürler.

başın sağolsun arkadaşım.söylediklerinde ne kadar haklısın,sen bizlerin duygularını anlayıp paylaşabilirsin ama ben kendi adıma senin yaşadıklarını anlayamam, bu yaşımda acısını hala hafifletemediğim bu kalp ağrısıyla boğuşmakta zorlanırken sen küçüçük yaşında nasıl taşıyabildin onca acıyı.... sevgiler

bak işte bu söylediklerine katılmamak mümkün değil.sorunun cevabıda zaten bu. sevgiler.

bu yazı o anki duyguları o kadar iyi anlatmışki.sanki o günü yeniden yaşadım. teşekkürler martı.seni seviyorum arkadaşım.

yaptığın çok yanlış bence.birisi sana aynı şeyi yaptığında sen ne hissederdin onu düşün. dürüst ol ve anlat. bunu en çokta kendin için yapki kendine olan saygın azalmasın. sevgiler.

sende sağol.

ne kadar haklısın.bir çocuğun öldürülmesini,hiç bir gerekçeyle açıklayamazsınız.bunu yapanlar insan olamaz.ben her duyduğumda insanlığımdan utanıyorum ve seyirci kalmaktan nefret ediyorum.