Damien

insanın dünya üzerindeki yerini çok güzel ifade eden bir kitap, doğan cüceloğlu'ndan: savaşçı insanın varlığı ve kişiliği üzerine bir güzel kitap da engin geçtan'dan: insan olmak

erkeklerle kızların arasında aslında pek bi farkyoktur. ikisi de karşı cinse ihtiyaç duyarlar eninde sonunda, onu elde etmek isterler. ve ikisi de onu kötülerler, herseferinde, kendilerinden ise hiç dem vurmazlar. hep karşıdakilerin kendilerini kötülediğini iddia ederler. ilk başlatan hep onlardır. ama yine de ihtiyaç duyarlar sonuna kadar.

aman allahım ortam kızışıyo!

sorunun yanıtını bilebilir ama belki internetten çözümünü bulmuştur? bunu nerden bilicez?

fantasy role playing FRP demek. yani fantastik rol yapmak. yani sormak istediğim, sitede fantastik hikayelerin maceraların paylaşılabileceği fanstastik oyun gruplarının kurulabiliceği, fantastik oyun ve öykülerin tartışılabiliceği bir bölüm var mı? zaten ilgisi olan adam FRP'nin ne olduğunu da anlar.

FRP bölümü var mı? frp öyküleri paylaşabiliceğimiz, gruplar kurabiliiceğimiz bi bölüm yok mu?

büyük taarruz haklı olduğu kadar, askeri tarihte eşine ender rastlanan bir savaş olma özelliğini de taşıyor. 100 km'lik cephe hattı boyunca binlerce askerin katıldığı ve her bir birliğin eşzamanlı hareket edip düşmanı çember altına alarak geri püskürttüğü bir askeri harekat ancak büyük komutanlar tarafından planlanıp yürütülecek türde olsa gerek. türk milleti tarih boyunca dünyayı etkileyecek, değiştiricek olaylara imzasını atmıştır. türk milletindeki bu güç niye siyasi alandan ziyade spora sanata bilime yansıtılmasın? yeter ki biz yolumuzdan şaşmayalım, birbirimizi yemeyelim de..

aynı durum bende de var. ben de ne yapabilirim diye düşünüyorum. ama zaman zaman da düşünmüyo değilim "bu düşündüklerim aslında benliğimin boş kalan kısımları ve bu boşluklar beni böyle düşünmeye itiyo" diye. eğer devamlı karşılaştığınızda sana göz ucuyla baktığını farkediyosan, senin yakınında bir yerdeyken vücut pozisyonu sana yönelik ise yan yanayken bir merhaba demek seni rahatlatabilir en azından.

sokrates'in dediğiyle bağlantısı nedir bunun?

lisede tanıdığım bi arkadaş vardı adı serhattı. nasıl bilirdin deseniz, ailesi kimbilir neyle meşguldü. ama evlerinde ne televizyonları vardı ne de bulaşık makineleri. okula aynı gömlek pantalonla gelirdi. bazen ayakkabı da giymezdi, evde bulduğu terliklerle gelirdi okula. ailesi abisini üniversiteye yollayabilmişti sadece; ama onu da kaybetmişlerdi. her zaman keyifliydi. herkese sataşır, gününü gün ederdi. sosyal bi insandı da kendisi. müzikle ilgilenir, enstrüman çalardı. bazı sanatçılarla stüdyoda çaldığını da söylerdi. bende en çok ilgimi çeken noktası da, bu yokluğa rağmen keyfinin yerinde olmasıydı. belki biz hayatın ayrıntılarıyla o kadar boğuşuyoruz ki basitliğini unutuyoruz bilmiyorum artık. ama onun gibi olmanın, yoklukta varolmanın zorluğu ilgimi çekti hep. ki biz varlık içinde kendimizi kaybederken...

aslında unutmaktan ziyade hiç bilmemek daha güzel bir şey.. cahil olmak gibi. hayatın sorumluluklarından hayatın kendisinden haberdar olmamak ne güzel şey halbuki.

tümevarım ile ilgili bir şey mi bu mantık?

sokrates'in ne dediğini bilsem.. ama yanıt merak uyandırıcı.

benim gözümdeki hayat, dengelerin olduğu hayat. karşıt kutupların varlığı kesindir ve tarihin her dönemi içinde birbiriyle bir denge kurmaya çalışmış olan bu kutuplar dinamikliklerini yıllarboyu sürdürmeye devam ederler. din, siyaset, futbol vs her alanda böyle olmuştur. kutupların dengeleri bazen değişim gösterse de karşıt kutupların dinamikleri devreye girer ve dengeyi sağlar. iyi ve kötü daima varolacaktır. çünkü daima iyinin varolduğu bir dünyada belirsizlik hakim olur. her şey iyi, peki şimdi ne yapıcaz gibi bir düşünce. bir şirketi düşünün, ortaya çıkan sorunları çözmek için kurulan bir departmandaki elemanlar hiç sorunla karşılaşmasa o zaman onların da ordaki işleri biter. kutuplardaki bu denge doğal olarak karşıt kutupları birbirine rekabete zorlar. bu da standartların gelişmesi, yükselmesi anlamına gelebilir. bu varsayımım bana şunu düşündürüyor ki bu karşıtlıklar da varlığını koruyacak yıllar boyu.

insan neden farklı ortamlara girince kendisini motive edici etkenleri unutur? neden motivasyonunda eksiklik yaşar?

bence tecrübe için yaşamak şart. yaşamadan, tadını almadan olmaz. söyleyin, bi şirkete girip çalışıp kendini orda hissetmek mi gerçek tecrübedir, yoksa başkalarının anlatımıyla kafanda oluşan algı mı daha gerçekçidir? yaşamak, o an karar verebilmek önemli olan. hangimiz vurdulu kırdılı filmleri izlerken korkuyu hissedebiliyoruz? hissettiğimiz doğru düzgün bir şey yok halbuki, gerçekte orda olmak insana kafasındaki her şeyi unutturur. ama televizyondaki unutturmaz.

sevgilimden artık kurtulmak istiyosam, hatta bunu yüzüne de binlerce defa vurduğum halde kurtulamıyosam elbette yalan söylerim başka çare mi var?

devlet sorunun kökenine inicek. doktoru öğretmeni kaçıran teröristse, teröristle savaşıcak. terörist işsizlikten, açlıktan, baskıdan dağa çıkıyosa, iş aş getirecek. bölgeye sanayi getiricek, para getiricek. sanayi yol su elektrik yok diye gelmiyorsa hepsini temin edecek. güvenlik yetmiyosa asker polis götürecek. evet, belki kolay değil ama güvenliğe, zararı gidermeye yönelik daha milyarlarca dolar harcamak istemiyosa yapmak zorunda. düşünün, daha yıllar boyu milyarlarca dolar zarara uğramak mı kârlı?

2 gerçek var, kuzey ırak'a girmek çok gerekli, kuzey ırak'a giremeyiz. niye giremeyiz çünkü eğer senin teraziye koyacak ağırlığın yoksa hiçbir şey yapamazsın. türkiye kuzey ırak'a çok önceden girmeliydi. fırsatı kaçırdı. girseydik şehit vermiyecek miyiz? vericez elbette bu kaçınılmaz. ama kıbrıs'ta şehit verdik ne oldu ? bir şeyler kazanmak istiyosan bazı şeyleri feda edicek cesaret olmalı. canını feda edersin ya da malını.

bence sev ya da terk et demek yerine... ya kaderimize ortak olursun, ya da olmazsın demek, daha mantıklı daha insaflı. Atatürk'ün dediği gibi "ne mutlu Türk'üm diyene" Türk olana değil. eğer kaderini Türk milletinin kaderine ortak etmek istiyorsa, Türk olmak istiyorsa buna kimse engel değildir. ama eğer ben bu topraklarda yaşarım ama Türk olmak istemiyorum diyenler varsa herkes kendi kaderini belirlemekte özgür. sevmeyen gitmek istemezse istemesin. bir başka gerçek daha... bu ülke hangi insanını eğitti, hangi insana iş verdi, hizmet götürdü, hangi köye yol yaptı, güneydoğuda işsizlikten kırılan milyonlarca kişiye ne yapabildi onların dağa çıkmasını engellemek için? standartlar ne kadar yükseldi yıllar boyu, bu kadar potansiyelimiz varken? sevmek için bi karşılık gerek. ne oldu ki karşılığı gelsin? bugün gayrimüslimi, kürtünü rumunu ermenisini bırakın kendi vatandaşı devletine yöneticisine hiç bu kadar güvenemiyoken... sevmeyenlerden önce başkaları gitsin, bu memleketi adam edecek kişiler gelsin, işte o zaman olur.

burdaki örgütlerin herhangi bir faaliyeti belirtilmemiş. türkiyeyi kana bulayan demişsin ama bununla ilgili hiçbi içerik yok bu yazılarda. türkiye'yi kana bulayan daha büyük, daha tehlikeli örgütler yok mu peki? mesela pkk gibi.

insanı derinden etkilediği için bazı şeyler unutulmuyor. ama onları telafi edecek şeyler yapmayı başarabilirsen eğer, hatırladığın zaman bile seni eskisi kadar kötü etkilemez.

bigün bi kızla tanıştım ama kızın pek benle alakası yok.. neyse.. kız gayet aklıbaşında, saygıda kusur etmeyen, çalışkan, dürüst, misafirperver bir kız idi. düşündüm bu kız gerçekten benimle evlenebiliceğim kadın olabilir dedim. ama eğleneceğim olamaz dedim. çünkü eğleneceğim kadının kültürü ile evlenecek kadınınki pek örtüşmez diye düşündüm. çünkü çevremde eğlendiğim kızların kültürü kafama uygun değildi hiçbi zaman. ben de o yüzden evlenebiliceğim bi kızda bu kültürün olamayacağı kurugusuna vardım.

hmm ilginç gerçekten. çok zekice bir çözüm.

boş işlerle kafa yoruluyo bu memlekette. hala kemalizmi, laikliği, dini dinsizliği tartışarak zaman geçiriyoruz. kıymetli zamanı başka şeylere ayırın. sonra herkes hep bir ağızdan diyor ki biz niye bu hallere geldik. basit:"hakediyomuşsun işte" yıllar önce bu ülkeye hiç kimsenin o anda getiremeyeceği medeniyeti getirmek için laikliği getirdiler. halen bu olay bu kadar yargılanıyorsa.. boşa zamanınızı harcamayın.