Liderler

Geçenlerde şu yandaki gemi resmini gördüğümde sanki mideme bir bıçak saplandı.Çünkü, tıpkı seni son gördüğüm gün pencerenin önünde otururken sana anlattığım gemiye benziyordu. Rüyamda deniz kenarında demir atmış böyle bir gemi vardı."Biz tatile gidiyoruz, bu gemi götürecek bizi" diyordun."İyi ya biz de gelelim öyleyse" dediğimde "siz sonradan geleceksiniz, biz teyzenlerle gideceğiz" dedin.Rüyamı anlatmam sona erdiğinde "bak işte gidiyorum artık" dedin gülerek. Hayatın boyunca her sabah sabırla benim o film gibi upuzun rüyalarımı dinledin ve yine bir rüyam ile yaptık finali.. Sen o gemiye binip giderken yanında olmadığım için çok uzun süre affetmedim kendimi.Ama sonunda bunun benim için önceden planlanmış bir düzenek, bir iyilik olduğuna ikna oldum.Bu plan öylesine tıkır tıkır işleyen bir plandı ki herkesin rolü ve yeri çok çok öncesinde belirlenmişti.Eğer senin nefesin teyzemin değilde benim kollarımda kesilseydi ki; ben şu an da bile öyle bir sahneyi canlandıramıyorum zihnimde.Nasıl veda ederdim ben sana annecim..Bana o anı yaşatmayan rabbime şükürler olsun.Şükür ki ben sana veda etmedim, biz senle hiç vedalaşmadık.. sen daha iki gün önce rüyamda bana sarı askılı bir elbise dikiyordun, çünkü sen hala benimlesin. Birkaç ay önce kamerayı açıp Alp'in 2. doğum gününde çekilmiş görüntüleri izledim.Farkettim ki o görüntülerde ki herkes, her şey değişime uğramış.Çocuklar büyümüş, büyükler yaşlanmış.Bunun üzerine kendi kendime dedim ki; "öyleyse benim annemde sadece değişime uğradı, yok olmadı" Bizler, bu dünya üzerinde yaşayanlar; ölene kadar beden denilen kılıflarımız içinde yaşamlarımızın köleleriyiz.Sense özgürsün artık annecim.Kimbilir belki de sen artık her gün pencereye gelen kuşlardan birisin! Beni görebildiğini sana bunların ulaştığını diliyorum, çünkü tüm güçlüklere rağmen iyi olduğumu bil istiyorum.Sadece kocaman bi kadınken bile yaptığım şeyi yapmayı, söylediğim şeyi söylemek istiyorum.Kedi gibi kucağına uzanıp; "şevkatine ihtiyacım var annecim" diyerek sana başımı okşatmayı özledim.Aslında seninle yaptığımız her şeyi özledim.Bugün o böreği sırf o anlara özlemimden yaptım galiba.Kenarlarından kestiğin çiğ hamurları yiyorum diye nasılda kızardın bana. Biliyorsun dualarım her zaman seninle, bu koca rüya alemininde, dik durabilmek, iyi ve güçlü kalabilmek için benimde senin dualarına ihtiyacım var.Biliyorum ki burada olmam gerektiği için buradayım.Yarenle dediğimiz gibi ne yapıyorsak, ne yaşıyorsak bütünün hayrı için.Sende dualarını bizim üzerimizde tut annecim. Seni çok seven, giderken burada bıraktığın parçan___

Analık nedir Annem?” derdim de anacığıma; “Ben ol da bil” derdi Mevlânaca.. Ben ol da bil! “Sen” oldum annem bak!.. “Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekcesi.. Hani “Köpekler bile “ana” olmasın” derdin ya hep, o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle.. Anlamazdık o zaman biz zamâneler.. “Zor kızım, çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle.. Zormuş anam.. Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer.. Çoğalmakmış durmadan.. Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli sırtlamak, pervâsız bir gözü karalıkmış.. Zormuş Annem..Olduk, gördük, bildik bak.. Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin.. Hep; “Ben!” derken, Artık; “O”, “İllâ O!” demesiymiş.. Hiç varmayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış.. Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş.. Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr(en) olmasıymış.. Zormuş Anam.. Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık.. Olduk, gördük, bildik bak.. Alıntı