Bir çoğumuz herhangi bir nedenle evini değiştirmiştir zaman zaman...

Boş ve yeni eve koliler, eşyalar taşınır. Evin her yanında neredeyse üstünden atlanarak geçilecek eşyalarla doludur. Taşıyıcılar hala getirmeye devam ettikleri eşyaları nereye koyacaklarını sorup dururlar;

- Bu nereye koymalıyım?

- Yatak odasına.

- Bu dolap nereye konulacak?

- Oraya bir yere bırak.

Muhtemelen dolabın da üstünden atlamayı göze alarak verilen direktiflerin sonucunda, her şey ortaya bir yerlere dağılmış durur.

 

Hiç toparlayamadığımız hayatlarımız gibi…

 

~Sevgi nerede? Şu tarafta sanırım.

~Öz veri ? Az önce üstünden geçtim.

~Sabır ? Galiba arka odada kaldı, şimdi buraya tam olduğum yere tekrar taşımak gerekecek.

~Ya umutlar? İşte onlar her kolinin arkasından tekrar çıkabilir ortaya…

İnsanda umut biterse yaşama direncini kaybeder gibi geliyor bana...

Kazanmak istediğin bi savaşı umudun yoksa baştan yarı yarıya kaybetmiş sayılırsın.Bazen içimde ki bütün ışıklar sönüyor, herkesin sönüyordur mutlaka.Ama o ruh halinden çok çabuk çıkartmaya çalışıyorum kendimi, çünkü o anda ot gibi hissediyorum kendimi..

Bence insan biraz fazla melankolik bir varlik. Yani en ufak seyden hemen umutsuz olabiliyoruz. Mesela ben dun cok kotu bir not aldim ve butun gun umutsuz, mutsuz tepkisiz evin icinde sallandim. Bugun ise kendime geldim. Birseyi yapmak istiyrsan once cabalamalisin eger olmassa o zaman uzu dedim. Cabalamadan alamadigin bir sey icin ne kendini uz nede baskasini, yani hayatta boyle aslinda biraz. Hic birsey kolay degil. Herseyden once mutlu olmayi bilirsek sabir, ve dger herseyde beraberinde gelir zaten.

bence umutsuz bir haldeyiz