Johnydoe

Unutmuyoruz aslında! alttan alttan, dayatılırken bize ait olmayan yaşamlar, kırılıyoruz belki dizlerimizin üzerine çöküyoruz, ama eğilmiyoruz, eyvallah diyoruz ama unutmuyoruz biriktiriyoruz içimizde. öfke nöbetlerine kapılmadan, içten içe büyüyor bir yangın, korlanıyor ateşimiz, üzerimize gelindikçe derin bir iç çekip, nefesimizle canlandırıyoruz hafızalarımızı birimiz diğerine hatırlatıyor, diğerimiz başkasına, farkında değiller, böldüklerini sandıkça bizleri, birleştiriyorlar. din,dil,ırk,örf,adet ayrıştırmalarından sıyrılıyoruz her gün biraz daha her gün, aldığımız her darbede gözlerimiz biraz daha açılıyor. 'insan' olmanın birleştiriciliğini farkediyor, tanımadığımız belkide bir daha asla görmeyeceklerimize karşılıksız yardımlar sunuyoruz... bölünmüyoruz aslında, bizi ayırdıklarını sanıyorlar, inandıklarımızla sorguluyorlar bizi, ihanetle suçluyorlar, geçmişimizi inkar ettiğimizi söyluyorlar, aşağılıyorlar gözlerimizin içine baka baka dalga geçiyorlar bizimle, sustukça sindik sanıyorlar... unuttuk sanıyorlar, belki de ilk defa ve en büyük hatayı yaptıklarını yeni yeni anlıyorlar... artık herşey için çok geç... satın aldıkları sevgi, kazandıkları nefreti örtmeye yetmiyor... kalemleri, sözcüleri, sanatçıları yetmiyor, korkularını ört bas etmeye... hergün biad eden birileri çıkıp bağlılıklarını gösterirken sadece komik oluyorlar... zafer nidaları atarken, çöküşlerinin sesini duyamıyorlar... ayak seslermizi duymaya çalışıyorlar, binlerce odalık saraylarının duvarları arasında, binlerce korumalarının ardında ayak seslerimize dikkat kesilip, ne kadar yaklaştığımızı merak ediyorlar... unutmuyoruz aslında, aklımızda, ruhumuzda, bedenimizde birikiyor dayatılan her zorbalık, her haksızlık, unutmadığımız her an bizi biraz daha yaklaştırıyor birbirimize, açlıkla korkutuyorlar bizi, yoksullukla, yalnız kalmakla, çare onlarmış gibi görmemizi istiyorlar, görüyoruz sanıyorlar, bildikleri her yolla bölmeye çalışıyorlar bizi, inanclarımızın, fikirlerimizin yaşam tarzlarımızın farklılığını kullanıp bizi bölmek istiyorlar, yetmiyor, cinsiyetlerimizin arasına fark koyup, biri diğerinden üstün deyip, insan olmamızı unutmamızı istiyorlar, cunku biliyorlar, biz ne kadar birlikte olursak o kadar kaybedecekler... biliyorlar, 'insan' kalırsak, bizi birbirimize kırdıramayacaklar... unutmuyoruz aslında, farkındayız ve biliyoruz sonuna geldik bu kanlı oyunun, canlarımızı kaybettik, kanlarımızı akıttık adı konmamış bir savaşta, ama sonuna geldik her birimizin içinde bir yara açtılar, durmadan yolup, kanatmaya çalıştılar, onlar kanattıkça diğerimiz gelip tuttu ellerimizden, ve hatırlattık birbirimize 'insan' olmak, 'insan' kalmak ne güzeldi... unutmuyoruz aslında, işçi cinayetlerini, ezilen, ayrıştırılan halkları, ailesi aç kalmasın diye, bir kaç işte çalışan emekçileri, sırf onların istediği gibi düşünmüyor diye, hayatlarının baharlarında öldürülen çocuklarımızı, nerdeyse saldırılmasının normal karşıladıkları kadınlarımızı... unutmuyoruz.... biz hatırladıkça, öyle korkuyorlar ki, nasıl geldiklerini bir gün hatırlamayacağız belki, ama nasıl gittikleri, tarih boyunca hatırlanacak, bir halkın hafızasının, diktatörlere verdiği dersi....

zamanlaması tutmuyorsa belki zorlamamak gerek... ben erteledikçe sen sabırsızlandın... senin telaşın, beni yordu. sonuç iki yalnız uyuduk... iki ayrı sevdanın yanlış taraflarındaydık ikimizde. neleri beklerken bulmuştuk birbirimizi hala bekliyoruz bulduğumuz ikimizede yetmemişti.. bazen sadece varlığı yeter... sen sadece adını yazarsın, en güzel şiirin olur... bazen yorulup vazgecersin, kokusunu hayal edersin, sonra özlersin sığmaz kelimelerine bir sigara daha içersin... ne ben senindim ne de sen benim... sadece bir boşluğu paylasıyorduk hepsi bu... çok üstüne gelirsem sıkılıyordun, siktirediyordun beni... beni mi cekecektin? cekilecek onca adam varken... sen ona yazıyodun ben sana o geldiği anda beni silecektin gittiğinde sıkılınca yalnızlıktan yine beni isteyecektin...

içinde geçmişinden kalma yara izleri olmayan bir kadın, neden ihtiyaç duysun ki bana... hala sıradan bir insan olma özlemim sürüyor... her ne kadar ukalalığımı, suratıma çarpıp ezsede beni hayat farkındalığım için... gördüklerimi inkar edersem, hafifletici olurmuydu? uysallığım, tanrının sofrasında bir yer bulurmuydu? bilmiyorum... yalnızlıktan, çekyatı açmadan uyuyan insanlarız biz, gece yarısı hissetmeyelim diye sırtımızdaki boşluğu... mülkiyet sorunumuz var bizim, sahiplenmek ve sahip olmak istemiyoruz. bu yüzden sığmıyoruz, hiçbir sağlıklı akla ve mantığa... sanıyorum ki bazen, diğer insanların kararlarını etkileyebiliyorum... gülümsüyor tanrım, sanki onun rolünü, ondan iyi oynuyorum... aşkı dibine kadar bilip, kimden saklıyoruz? kime saklıyoruz? sadece yazıyoruz... şimdi sevgili, ya artık seviş benimle, yada yorma artık beni, bırak uyuyayım... bu saatten sonra sevsem bile seni, içindeki 'acaba'ları, hangi şiirime yoracaksın? açtığım yaraları dokunuşlarımla mı saracaksın? bu kadar alkol kafi uyutmaya yetmiyorsa düşlerine alıp yeşil gözlerimi iç çekişlerinin acısını ısırdığın dudaklarından mı çıkaracaksın?

aralanır kapısı sustuklarımın okursun diye yazıyorum anlarsın diye değil bil diye söylüyorum affet diye değil! gidenin amk! kalırsan mutlu olmayacaksın, yine de sen bilirsin.. sevme beni! iyi değilim ben... karanlığım üstelik, yalnızlık kokar kelimelerim... bağlanma bana, mavi pelerinim yok! uzatınca ellerimi gökyüzüne, seni alıp kollarıma uçamam... daha derine çekerim seni... sevme beni! bulaştırma kendini yalnızlığıma, hala büyümedim ben, bir kadının sevgilisi olacak kadar... büyümedim ben ellerini tutacak kadar. nasılda yirmidört yaşında hayat doluydun benim boşalttığım yoksullukla kirlenmeyecek kadar saftın istedim diye seni affet... özür dilerim bir hayale ortak ettiğim için seni özür dilerim düştüğüm boşlukta sana sarıldığım için özür dilerim bu kadar istedim diye seni özür dilerim ama affetme beni... bakma yüzümdeki masumluğa iyi halime inanma kullan ve at beni şefkatine sarma isteyip durma tenimi... haketmiyorum seni...

bir histeri sonrası korkup karanlıktan sığınmak yorganın altına saklanmak neye yarar nereye kaçar insan uyanınca gelecek canavarlardan... saf bir bebek gibi doğduk belki ama günahkar öleceğiz çok istedik diye affedermi tanrım bizi? duymak istemediklerini sustum diye daha mı beyaz gece? sevişmek istediğim için seninle, kızıyormusun bana? gideceğimi bile bile... bir şairi sevdin sen, şiirlerin oldu belki sözlerin, ben yazdım! ben kurdum kafiyesini sen direnemediğim... tüm zaaflarımla, ve zayıflığımla, ve çılgınlığım, yangınıma ortak ettim seni, suçuma mazeret, keşke, bu kadar güzel olmasaydın! keşke bu kadar, hayalimdeki gibi olmasaydın, terkedip gitseydin beni vazgecip... herkes gibi işin bitince benimle ardına bakmasaydın... çalışmadığım yerden geliyorsun üzerime boş bırakıp kağıdı çıkmak istiyorum kırılıyorsun 'herkes gibisin!' diyorsun, herkes gibi, gidiyorsun herkez gibi olmak umrumda değil... herkez gibiysem neden simdi gecenin bir yarısı sana yanıyorum... sanki gidersem bırakıp kendimi vazgeçersem geçer sandım tutamadım kırıldığım yerde aradım seni bencilliğim için affet belki de düşündüğün kadar güçlü değildim... maskelerim korumuyordu beni duvarlarımın ardına saklasam kendimi bulunmam sanıyordum... olmuyormuş, ne kadar uzağa atarsan at, içinden çıkaramadığın, seninle kalıyormuş......

hickimsenin herseyi olmayın.... sonra herşeyinizi istiyorlar sizden... alkolu bırakmamı isteme benden, bırakırsam eğer, seni de bırakırım.... ölümden vazgcmemi isteme benden, yaşarsam, senden de vazgecerim... bu kadar açken kadın bedenine, seni çağıran ve bekleyen bir kadını nasıl bekletebilirsin? gelecegin ve getireceklerinin amk! deyip, bırakabilirmisin kendini şehvetin kollarına? bu bir yangın...tam ortasında kaldım.... şimdi bir kadının koynuna gidiyorum... günahsa bu beni suçlasınlar, en sıcağında cehennemin beni yaksınlar! tanrı, görmemiz için göz verdiyse, konuşmamız için dil verdiyse, neden sevişmek günah olsun? sevişecek güç verdiyse.... yazabilme yeteneğini verdiysen, aşık olduğum için nasıl suçlayabilirsin beni? sarhoşum, alkol kokarken nefesim, yine de istermisin? tenimi teninde... sabahında inkar edeceğim, gecenin koyusunda, alırmısın beni? içine.... sevmek büyük adamların işi sevilmek, büyütür mü beni? bekliyorsun sana gelmediğim için kızıyorsun belki gelirsem affedermisin beni? susuyorsun razı olduğun nefesim değmemiş ellerim göğüslerine yine de iç çekişlerimden hissedebilirmisin? istiyorum ulan yakıp teninde mecusi ateşlerini şeytanın istediği benim bağlandığım bekliyorsun direniyorum yokluğuna dizlerimin üzerinde zırhım darmadağın kan içinde sesim yorgun kelimelerim isyankar bu gece senin olmak istiyorum...

nerdeyse 20 sene önce dinlediğim şarkılara rastlayınca, ne kadar ihtiyarladığımı daha iyi anlıyorum... gençliğimde özel radyolar yeni açılmıştı, ve eski kasetlerin üzerine radyodan şarkı ceker kendi albümlerimizi yapardık. youtube diye bişi bırak internet yoktu o dönemde dört kişi bir araya gelip kaset alırdık, sonra onu kopyalardık, telifçiler duymasın. o dönemde istanbulda iki tane avm vardı: Profilo ve Galleria... şimdi ikisinde de in cin top oynuyor. vayy be.. Bakırköy'de regatta vardı... bir dönem popçuların hepsinin staj yaptığı yer... o dönemde bir özel radyodan şarkı istemek modaydı. hele ki canlı yayına baglanınca sanki tv'ye cıkmış gibi heyecan yapardık. bahsettiğim yıllarda daha dünyada olmayan insanlar, bugün twitterda fenomen olmuşlar. sanırım 'gençlik' denen şeyi biz dibine kadar tükettik... bizden sonraki nesiller, çocukluktan direk erişkinliğe geçiyor... o yıllarda bandana takarken bile çekiniyorduk biz... şimdilerde 18'ine gelipte dövme yaptırmayanı ayıplıyorlar nerdeyse. küpe takmak direk ipnelik göstergesi sayılırdı. şimdilerde bırak küpeyi burun, dudak ve göbek deldiriyorlar... enteresan olan toplum bu kadar değişmişken, iktidarda olanların bu toplumu 100 yıl geriye götürmek istemesi ve oy alması. ve en çokta oy veren kadınlara şaşırıyorum... gönüllü olarak ikinci sınıf insan muamelesi görmek istiyorlar... neyse..o yıllarda hayatımızda daha az siyaset vardı belki ama, en azından hayallerimiz vardı bizim... şimdi insanlarımız bırak hayal kurmayı, düşünmüyorlar bile... makina gibi yaşıyorlar... şimdiki cocuklara bakıyorum, evlenip çocuk sahibi oluyorlar... daha kendileri büyümeden, o çocuklara ne verebilirler ki? yani bir nesil sonra, bu ülke için hiç umut kalmayacak... çok yazık... sanırım son güzel günleri de biz yaşadık, kendi adıma... o yıllarda tv'de 3-5 kanal vardı ve filmlerde mozaikleme diye bişi yoktu... ve hiçbirimiz ayyaş yada uyuşturucu bagımlısı da olmadık... rtük mozaiklemeye basladıgından beri uyuşturucu kullanma yaşı kaça düştü? belki baglantısı yok ama, hiç düşündünüz mü? rtük yoktu belki ama tv'lerde, baldız-yeğen-amca-dayı ilişkileri canlı yayınlanmazdı... ailenin bir saygınlığı vardı... belki de bugünlere gelmemizin nedeni 'meraba televole!' sözüydü... bizi ilk yoldan çıkaran buydu kimbilir... ama bizim Barış Manço'muz vardı, Adile Teyze'miz vardı... Her pazar sabahı uçan kaz norton'unmuz vardı...şimdi pepe bi halta yaramıyor! O dönemde Trt altıda açılır, onikide kapanırdı. Mesela Satranç oynamayı öğretirdi. Saat sekizde çocukları uyuturdu... Şİmdi 24 saat 15 kanalla yayında ama çocuklara dua öğretmek dışında ne veriyor? Voltran ve Clementine izlemenin keyfini şimdiki çocuklar hicbirzaman bilemeyecekler... Öyle üzülüyorum ki onlar için... O dönemlerde nüfus sayımı yapılırken evlere kapatılırdık, ama cadde ve sokaklar cocukların olurdu bir günlüğüne.... Şimdi teknolojik olduk, ve çocukları hapsettik evlere.... vay be... çocukluğumdan bu yana çeyrek asır geçmiş.... o yıllarda sigara içmenin bile bir adabı vardı. hava kararınca bir dal yakar 3 kişi gizlice içerdik... şimdi cocuklar ilkokulun bahcesinden cıkar cıkmaz sigarayı eline alıp ogretmenlerinden ateş ister hale geldi... sen mozaiklemeye devam et! dini dayatmaları arttırıp, mümin genclik yapmaya çalıştıkça, ters tepmesi birilerinin işine geliyor olmalı...yoksa diretmezlerdi... ilkokula giden kızların başını örterek onları daha iyi müslümanlar yapmıyorsun amacın buysa gercekten onlara kadın gözüyle bakanları engelle! benim cocuklugumda ilkokula giden kızlar basını ortmuyordu belki ama koca adamlarda onlarla evlenilebilir gözüyle de bakmıyordu... yazık... daha dindar bir ülke değil aslında amaç... daha itaatkar bir halk... bizim misketlerimiz ve gazos kapaklarımız vardı, şimdiki çocuklar online oyunlarda char kasıp satıyorlar. bizim telli arabalarımız vardı şimdiki çocuklar uzaktan kumandalı arabaları beğenmiyorlar.... bizim zamanımızda da Kuran kursları vardı, ve çocuklar gitsin diye bisiklet vermezlerdi, ama yinede bir çogumuz giderdi... bizim zamanımızda minarelerde kandil yanmasının bir önemi vardı, şimdi her gece yanıyor o kandiller...bir önemi yok yani... belki de bu ülkedeki son çocuklardık biz...son gençler... şimdi yaşayan insanların elinden bu lüksleri alınmış... hepsi birer robot gibi. tüketip, onlardan beklenileni yapar hale gelmişler... son hayalperestler bizimle birlikte yok olacaklar....

mülkiyet sorunum var benim... aidiyet ve sahiplenme duygum yok... bu yüzden en tutulduğun anda bana kırar giderim seni... susuyorsam değerini bil, konuşursam acısı içinde kalır kelimelerimin seni aldığı gibi, vermesini de bilir hiçbirşey olmamış gibi... sonra fırtına diner sakinlik martıların kanatlarında uzanıp güvertesine bir mavnanın gökyüzünü izlersin azalır kanındaki alkol oranları oysa ayılmak için erken sığınıp şefkatine bir kadının af dilemek için geç şirinlik yaparsın tanrına isyanını görmezden gelsin diye hırsın dinerken çok acele etmişsinde nefes nefese kalmış gibi oysa daha erken ölmek için... geç, yaşamak için, fazla ıslak dudakların, öpmek için kalemin körelmiş yazmak için, yaşasana derken bir ihtiyar, sanki kendi çok yaşamış gibi unutma bunları der sanki kendi hatırlamış gibi... an'ı yaşa! sanki kendi sevişecekmiş gibi heyecanlı rüzgar nasırlı teninde hissetmeyecek belki ama özlemiş gözlerinden belli...

olur böyle şeyler... geçer zamanla... sen hayalini kurarsın, hayal kurulmak istemez, alışırsın zamanla... sen yanıp küle dönersin, yangın umursamaz... çok istersin, olmaz, sonra geçer gider, kabullenirsin, zamanla... sonra onsuz geceleri anımsayıp buna da şükür dersin... arasına beni de sıkıştırdı, sevişti ya, senin oldu kısa bir zamanda... ne kadar yırtsamda br yerlerimi, senin için hala, geçici bir heves gibi, benim tükendiğim yer, senin neyse dediğin... nasıl zor biliyormusun, seni beklemek, sustugun her an kalem kırmak sana hissetiğim her duygu için.... doğurduğum her cocuğu kurban etmek aşkın tanrısına... bile bile hemde, gercekten gelmeyeceğini.... yine mi uyuya kaldın? sorularımı cevapsız, beni yalnız bıraktın....

içinde bir yerleri acıyan insanlara, kelimelerden ağrı kesiciler sunuyoruz durmadan... sanki kendi canımız yanmıyormuş gibi... çok planlar yapıp, hayata geçirme aşamasına geldiğimizde, erteleme hastalığına kapılıyoruz durmadan... bir ********* olmaz bizden anlayacağın... gecelik sevişmelerin ardından, unutulmak istememiz bundan... bağlanma engelliyiz biz. kime aşık olacak kadar yaklaşsak, arıza çıkarıyoruz durmadan... kısa vadede çok istemek, uzun vadede çok mutlu etmiyordu bizi. bu yüzden ne zaman bir kadın seni seviyorum dese, susup, iççekişlerimize gömüyorduk ayrılığın ardından yazacaklarımızı... şiir kadınlar yaratıyorduk durmadan tenlerine dokunmaya kıyamadıklarımızı kafiyeye vuruyorduk normal değildik sanırım asla tatmin olamıyorduk bu doymak bilmez şehvet, bu kahrolası açlık yıkılmak son noktaydı, dizlerimizin üzerindeki her an, orgazmın uzatılmış haliydi... gece yarısı salaş bir meyhanede sigara içmenin yasak olduğu meskende duman altı her yudum biraz daha sallamakta dünyayı her yudum yeni bir kırılganlığı ıslatır, canın yanmasın diye farkına vardığında... iki kadını bile kaldıramıyorken ezilmiş ruhum, üçüncüsü olma, uzak dur benden! üç film birden! sinema salonları yok artık, ve okulu asan liseli çocukta değilim ben, bakırköy sahilinde kayalıkların üzerinde içecek... sana dokunmayacağıma öyle güveniyorsunki, çırılçıplak giriyorken koynuma ben bile korkuyorken kendimden masumiyetinin zırhı o kadar kalınmı? koparılıp kanatları, tanrısı tarafından terkedilmiş yeryüzüne, bir melek değilim ben! yanlış zamanda, buldun beni... yalnızlığına denk gelmiş olmam, bir işaret değildi, ilahi bir yanı yok bunun! beni anlamlandıran sensin, tutup ellerimden, 'erkeğim' diyen.. tutulduğun bu adam, özgürlüğünden belki de sarılıp sararsan, değişir, ruh halleri, kararır hayaller, sen sevdiğin renk mavi değil miydi? söyle sevgili! en çok bunu sevmedin mi? sana sahip olabilecekken, öpüp güzel dudaklarından, arkamı dönüp gitmelerimi... söyle sevgili... her gece bana uyurken, ben nerede yazıyorum diye, merak etmedin mi? söyle, ben sana yanmamak için içiyorken her gece, sen nasıl gönlünü, ulaşamayacağını bile bile, avutuyorsun? her sevişmenin ardından, beni özlediğini söylerken, daha derine saplarken pişmanlığımı, sen nasıl bağlayabiliyorsun? ikimizi birden hayata ne yapsam affedecekmişsin gibi hissediyorum. bazen tutma diyorsun kendini... bırak, sadece an'ı yaşa... yaşadığım fırtınalardan, koruyamamki seni...

okuyamayacağım mektuplar yazıyorsun bana inatla, inanıyorsun çünkü, yeterince ayakta kalabilirsen, benden sonra seni seveceğime... bütün gün bekliyorsun bana söyleyeceklerini biriktiriyorsun içinde yalnızlığını giydiriyorsun bedenime dokunmayı hayal ettikçe, yanıyorsun... seviyorum dersem, sıyrılıp tüm yorgunluğundan bağlanacakasın hayata biliyorum seviyorum dersem, benide bağlayacaksın koptuğum yerden... sessizliğimden anlıyorsun, nasıl savaşıyorum kendimle. teninde fırtınalar koparmak varken, ölü bir deniz sakinliğinde kıyılarına vuruyorum.. sen yoruldum artık gel dedikçe, ben yakıyorum gemileri gelmek kolay, söndürdükten sonra şehvetimi, kaldırabilirmisin? yeni bir çaresizliği.. senin olduktan sonra, okuyup şiirlerimi özgür bırakabilirmisin beni? sanki hiç öpmemişsin gibi...

adını koyamadığımız birliktelikti bizim yaşadığımız, sen ne yaşadın bilmiyorum, benim canım çok yandı... hırsımı teninden çıkartamadıkça, sönmüyor bu ateş, yakıp yıkmak istiyorum susuyorsun köpek gibi yalvarıyorum sana gözlerini kapatıyorsun! birşey söyle! küfür et! lanet oku! canımı yak! kanımı akıt! ama birşey söyle... susuyorsun... seni istemekten başka yaptığım her hata için affet beni! seni özlemekten başka, yazdığım her kelime için affet beni! susma... yeterince yalnızım bir de sen bırakma...

'sende uyu' diyorsun ya, bilmiyormuş gibi, sensiz burada olmak, cami avlusunda bırakılmış, öksüz bir çocukluk gibi... uçuşup duran güvercinlere imrenmek gibi kanat vermedi diye tanrıma kızıyorsam senin yüzünden aklıma uçmayı soktuğundan beri... dilenirken utanıp yüzünü gizleyen bir ihtiyarım ben, çaresizlik, yetişemeyeceğini bilmek, en güzel çağında bir kız çocuğuna tutulup, olduramamak kurduğun hayalleri, tutup yakalarımdan sarsıyorun ya bazen sevsene beni diyorsun hatırla, dokunmayı bir kadın teninde kavrulup, küllerinden doğmayı...

bazen bir kadın gelir ve bildiğin herşeyi tekrar etmek istersin... bazen bir kadın gelir ve sen anımsarsın yeniden yaşamayı... bazen bir kadın gelir ve sen silip eskiden yazdıklarını, sanki hiç yazmamış bir şair gibi acemice kafiye oyunları düşlersin bazen bir kadın gelir ve sen arınırsın günahlarından, kutsar seni kollarının arasına aldığında... bazen bir kadın gelir ve sen sadece susarsın ihanet olmasın diye söyleyeceklerin, onun saflığına... bazen bir kadın gelir kırıldığın yerden öper ve sen yeniden başlarsın hayaller kurmaya... bazen bir kadın alır seni koynuna büyük planlar yaparsın artık büyür adam olursun bir anda kadınım dersin, kadının sımsıkı sarlırken sana bazen bir kadın bağlar seni hayata, başka bir kadının, kopardığı yerden...

hep birirlerine geç kalıyoruz durmadan hep bir koşuşturmaca hep ıskalamak hayatı hep istediklerimizi bekletiyoruz, bekletmemek için bizi isteyenleri nelerden fedakarlık ediyoruz neleri sığdıramıyoruz şu hayatımıza doldurdukça heybemize hayalleri gerçeklerden kopuyoruz sonra düş yorgunu kızıl ışıklar altında yorulduk diyoruz... ölümsüz değiliz biz keşke bunu ölmeden önce anlayıp kayıp gitmesine izin vermeseydik dokunuşlarıyla içimizi titreten parmakların sahibini... ölümsüz değildik biz mavi pelerinli kahramanları da olamadık sefil hayatımızın hep bir mucize bekledik sıradan mutlulukları biriktirip kendi hayatlarımızın başrolüne soyunamadık... gittik en değmeyenine sunduk bedenlerimizi ruhumuzu şeytana.... orgazm kokusuyla sarhoş oldukça daha iyi yalanlar söylerken bulduk kendimizi alkış sesi bekledik durduk kapanmadan önce gözlerimiz sahi kim daha iyi oynadı rolünü, kim daha mutlu ayrıldı sahneden? kim diğerinin içinden sökerken umursamazlık oscarına aday gösterilecekti?

beni yokluğunlamı terbiye ediyorsun? yoksun'lara kelimeler sarıyorum geçmiyor keşkeler büyütüyorum durmadan içimde hangi bahane geçerliliğini yitirmeyecek gelirsen bir gün gün boyu içimizde hissettiğimiz o boşluk, o yarım bırakılmışlık duygusu, bu hayata ait değiliz biz! 3. sınıf dublörler gibi repliklerimiz bile öyle kısa öyle sıradan ki... neyse siktiret işte... nasıl olsa geçip gidecek hepsi bugün çok üzüldüğümüz yarın, yarın geçecek mi cidden? ayrılırken bile gülümsetebildim lan seni! beni sevmemekle suçlayamazsın! ayrılacağımız mahkeme salonuna girerken, kapıyı açıp, sana yol veren adamım lan ben! aradığın adamlık bu olmasada! sırf sen üzülme diye, kendi içimde yıkılıp gıkımı bile çıkarmadım, sen beni susmakla suçlarken! sırf sen üzülme diye, bana git dediğinde gittim. yüzümde bir gülümsemeyle... ağlasaydım suçluluğun uyutmazdı seni sen uyanma diye geceleri kolunu attıgın yerde oldum ben üzerini açtığında üşüme diye uyumadım ben... senin istediğin adam değildim ben sadece benden sonra bile mutlu ol istedim...

kısalan günlermidir, yoksa ömür mü? ertelediklerin birikir aklında sonra öyle çoğalır ki, sadece vazgeçersin... sadece uyumak istersin. bir düş boyu yol almak kırılganlıklarını tazelersin demli bir bardak çay kıvamında şekeri azaltırsın hatta gençliğinin ateşinde yakmak istediklerin daha değerli gelir takvimdeki rakkamlar değiştiğinde... sonra tüm o öfkelerin, hırsın o başaramam kaygın sıradanlaşıyor sadece gülümsüyorsun hatırlarken yıllar o derin izleri sadece yüzüne bırakmıyor anlıyorsun... farklılık yaratmak konusunda hicbirzaman başarılı olamadım belki ama sıradanlıkta da o kadar iyi değildim... aynı insanlara bakıyoruz herkes gibi aynı görmüyoruz ben sadece görmezden geliyorum aklıma düşenleri geçer diyorum bir süre sonra geçiyor yada ben geçmiş gibi yapmayı öğreniyorum bazen susuyorum ya yıkılmasına izin veriyorum hani bazen bir kavgaya karışmak istemezsin ya yanından geçip gitmek istiyorum sadece... öyle yoruldum ki dokunsam başka bir dünya olacak dokunmazsam içimde kalacak yeni bir keşke ekeceğim geçmişime yeni bir zehir karışacak kanıma yeni bir yılda daha ben çok susup çok yazacağım sen konuşsana dedikçe derin bir nefes alıp kafamın içinde uçuşan kelebeklerden başım döner üzülürüm kısalığına değil ömrümün bilmek yakar canımı seninle geçecek anların tadını...

çok masallar bitirdik biz mutlu sonların görülmediği çok yalnızlıklara katlandık çaresizce uyumaya çalışırken çalışmadığımız yerlerden soruldu aşk soruları sustuk diye yanlış sayıldı doğru bildiklerimiz... imgelerimdeki kısırlık anlatım bozukluklarım duygusundan yoksun bir şiir gibi yaşadıklarım kafiyesi tutuyor belki ama ölçüsü yok yazdıklarımın... sustuklarımla kabul et beni söyleyeceklerim sığmayacak sesime... affetme beni! herkes gibi olduğum için.... farkım yoktu seni anlıyor olmam yetmiyordu mutlu olmana... bunu farkettiğim anda o anda sustum... çünkü henüz o anlamı taşıyacak kelime söylenmemişti yetmişiki dilde... sustum... çünkü kendime bile söyleyemiyordum sadece yazdım... okursan affet diye beni... söylesene! konuşsana! diyen bir kadına, duymak istemediklerini nasıl söylersin? onu üzmeden... söylesene! sana alıştım diyen bir kız çocuğuna, nasıl söylersin, geçer zamanla! geçmeyecek işte, nasıl bizim ağzımıza sıçıldıysa, onunda sıçılacak... o'da mutsuz uyuyamayacak her gece yerini bırakırken sabaha...

kırılmışlıklarım öpsen geçmez sarılsan bana kollarında kalırım öyle güçsüzüm kurtaramazsın beni bu karanlıktankendimi tutamıyorum yaklaştıkça sana yıkılıyorum merhamet gösterme bana beni al sonra elveda bile deme sadece git duymıyayım kırıldğımı... kadınım olmak istedikçe sen kollarımın arasına gelip bana teslim olmak istedikçe adam sandım kendimi yoruldum kendimi tutmaktan seni bu kadar çok isterken susmaktan söylemek istediklerimi... telefonun bir ucunda yanarken sen bir ucunda ben dudaklarımı ısırmaktan... bilirken yandığını elimden birşey gelmezken... bağışla beni olmamışım hala bir kadının erkeği bir sevdanın seveni... bağışla beni olmamışım ne hayalinin kafiyesi ne de beklediğin o sana yazmasını çok istediğin... sustum bazen konuşamazsın ya içinde birikir kal demelerin diyemezsin gider kalmasını istediğin sustum... soğudu hava üşümek bir ödül gibi girdi koynuma neleri istemiştim istediklerim kaldı satırlarımın arasında... benimle seviştiğin her an bana dokunduğun beni öptüğün istediğin sustum... konuşsam bozulurdu büyüsü ağlardın... sen bile inanmazdın sevebileceğime... sustum... anlatamadım sana dokunmayı içindeyken nasılda mutluydum kimse duymasın diye sustum... sustum sen konuşsana! dedikçe sana tutuluyordum sen uyurken şimdi yazıldığım gibi aklıma alıp seni sevdiğim gibi...

zaman durdu sanki... hicbir gece, sevişirken yeterince uzun değildir! ve hicbir gece, seninleyse eger, yeterince karanlık değildir... şu zaman ne tuhaf... bazen geçsin istersin, bazen dursun... o hep kendi bildigini okur! sevda mesafe aşımına uğrar mı? kaç kilometre gerekir mesela kokusunu unutmak için? özlemek zamanla aşınır mı? ne kadar süre gerekir mesela? tenimdeki izlerin silinmesi için.... sensizlik böyle birşey mi? uyumaya çalışmak diğer yarısı boş bir yatakta.. uyuyorum ben bebeğim... sen bir el daha oyna... sanki çok önceden geçmişim bu yollardan anımsıyorum kaybetmek kaçınılmaz kazanmak yazmıyor bu senaryoda sonrasını düşünme dedin bana ne olacaksa olsun tutma kendini tutmuyorum öyle güzelki aldanmak sanki uyanmayacakmışım gibi... sonrasını düşünme dedin sonra üzülme dedin sonra üzülmedim yarım bıraktım ne varsa seni bensiz beni nefessiz... sen onu anlatırken ben kendimi sorguya çektim sen onu özlerken ben biraz daha yoruldum olmayacakları isterken bir rüyaya inandım kızma bana hayalperestim diye zayıfım diye kızma bana sensiz beceremedim ayakta durmayı acemisiyim diye kızma bana sevilmenin kimse öpmedi beni senin gibi kimse istemedi öpmek yara izleri kalmış bedenimi kızma nolur bazen erkek gibi hissetmek istedğim için

sanki kılıçlarımızı çekmişiz diğerimiz hamle yapsın diye bekliyoruz oysa ben senin ilk hamlende bırakacağım elimdekini öylesine teslim olacağım bu sevdanın yazarı bendim okuyanı sen her zaman öyleydi zaten bırak bundan sonrada öyle kalsın... son kadeh, son sigara, son orgazm, son düşüşün aklıma son kırılış son öfke nöbeti son vazgeçiş son gecenin koynunda son direnmek uykuya son.

üzülmüyorum ben, olduğun gibi kabul ediyorum seni... olması gerektiği gibi uzaklaşıyorum senden... üzülmüyorum ki... sen oku diye yazdıklarımı, başka kadınlara okutuyorum sadece beni anlamıyorlar, bir sigara daha söndürüyorum sonra bir kalem daha kırıyorum içimde bir yalan daha etkisiz hale geliyor sonra bir kadeh daha şunun şurasında ne kadar kaldı ki sabaha... üzülmüyorum ben, uykusuzluk ruh hallerimden biri oldu, senin için değil, mutsuzluk yaşam biçimim bazen gülümsüyorum ya işte o tesadüf... üzülmüyorum ben, doluyorum bazen yutkunamıyorum parmaklarım ağrıyor sancılı bir doğum öncesi bir sigara daha yakıyorum, geçiyor bir süre... üzülmüyorum ben, sigaranın dumanı o, gözlerimi yakan... sıradan sevdalarla yetinemeyen insanlardanız biz. bu yüzden, ateşli bir sevişmenin ortasında, gözlerini kapatamayan!

alışamadığım ne biliyormusun? küçük bir kız çocuğu gibi şirinlikler yapıp gülümsüyorsun ya yıkılıyor içimdeki buzdan duvarlar... ve sıyrılıp aklımın oyunlarından doymuş bir fani gibi kalkıyorum bu sofradan kırıldıklarımı ceplerime doldurup sana buruk bir veda bırakıyorum yokluğuna alkol basıyorum başımın çaresine bakabilirim ben sen gittikten sonra belki de daha iyi bir şair olurum... ucuz bir filmin tekrarını izliyor gibiyim bıçak yine senin elindeydi ve önündeki sırt yine benimdi! kırılıyorsun ya bazen acemice tutunmak istiyorsun canın yandıkça olmuyor boşlukta debelendikçe daha bir uzaktan bakıyorsun kendine... afili repliklerim yok benim, kalın siyah bıyıklarım bir maço edasıyla triplerim yakışıklı da değilim üstelik üst üste yazmaktan ezilmiş satırlarım kalbim sıkışır sen yüzünü astığında uykum kaçar sakındıkça seni kırmaktan korkarım korktuğum başıma gelir sen gidersin dur diyemem bilirim bekliyorsun kal dememi dersem kendi yüzüme bakamam... aşkta gurur olmaz! aptallık bunun neresinde? herşey çok sevmektense hakediyormuyum seni çok istedim diye... beni affet bu gece... özgür bıraktım seni... dilediğin kadar benim olabilirsin istersen dilediğinde senin olabilirim... uyu şimdi bebeğim... sevgilin rüyalarına gelsin... ben uyandığında gerçeğinde yanında olacağım... uyu şimdi bebeğim, sevgilinin kollarında... bir gün yalnız kaldığında aradığın olacağım! uyu şimdi bebeğim... her ayrılık bir kırılanın üzerinde ben üstleniyorum sen yorulma ben kalıyorum sen git...

senle birlikte olmak, yaşamak gibi... acıda var hüzünde... gözyaşıda var kahkaha da... mutlulukta var, kanamakta... sırtının ortasında bir yarayla uyumaya çalışmak nasıl zor biliyormusun? her nefesin batar göğsüne... geçer dersin zamanla bilemezsin içindeki yaralar en zor iyileşenlerdenmiş, gecenin yarısı diğer yanına döndüğünde anlarsın... kolunu boşluğa sarmak istediğinde... sınırlarımı çiziyorum durmadan, ne kadar yaklaşabilirim sana neresinde susmalıyım söyleyeceklerimin nasıl kaçırmalıyım gözlerimi bakmak istemediğinde bir cambaz gibi düşmemek için açıp ellerimi iki yana boşluğamı tutunmalıyım? o kadar cesur değilim ki... ben olmadanda yine geçermi nasılsa? hatırlıyorum bunları unutmadım yanındaydım canındaydım şimdi susuyorum diye affet beni! fırlatıp attığım her aşk içimde birikti biraz daha senden ayrılırsam zor olacaktı oldu işte yoruldum şimdi şimdi susuyorum diye affet beni! ağlayınca gözlerinden silinmeyecek aşk her defasında istedigin gibi olmayacak zaman mı çare olacak? yokşa yeni bir aşk mı? affet beni

ellerimdeki kırışıklıklar, öpsen geçer mi? yılların ağırlığı soluklansam kollarının arasında diner mi sancısı? yarım bırakılmışlığın ağrısı bazen dünyanın döndüğünü sadece sarhoş olunca anlarsın... o an'a dek, her acı ağır çekimde kanatır ruhunu...