[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sonra gözlerini kaldırıp karşına bakıyorsun,

sallanıyor sanki koca ev,

anlıyorsun,

olmuşsun...

bir gülümseme yayılıyor dudaklarına..

 

sonra ağız dolusu küfür ediyorsun,

anlayan anlıyor,

anlamayan,

kimin sikinde?

 

sonra yağmurun sesi yankılanıyor,

yalnızlığında,

buna da şükür diyorsun,

üşümüyorum ya!

soğuktan titriyorsun oysa,

 

çaktırma!
sen yıkıldım demeden,
inanmıyor kimse
yıkıldığına...

 

yalnızlığımdan naklen bildiriyorum!
bu benim tercihim...
sevdalanmayı bilirim,
istediğim,
arada bir uğrasın,
sevdiğim...

 

tahmin bile edemezsiniz,
ne kadınlar sevdim ben,
kokuları tenimde saklı,
isimlerini unuttum...
ne zaman sevişsek,
bulur yolunu ellerim...

 

aklınız almaz,
nasıl da terkedildim.
cevapsız çağrılarım,
çağırdıklarım,
korkar benden,
rüyalarına girerim diye,

 

kınından zamansız çekilmiş,
bıçak gibiyim...
saplansam ayrı dert,
saplanmasam,
sen okur içlenirsin,
ben yazar,
şair olurum...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sana çok gördüğüm zamanımı,
gecelere mi harcıyorum?

yalnızlığımın nedenini,
ah'ına mı yoruyorum?

şimdi sen hayatın telaşına düşmüşken,
ben tahayyüller meclisinde,
kendimi mi avutuyorum?

her sabah üzerine ne giyeceğini düşünürken,
ben senin heyecanına vuruluyordum.
hangimiz yanlış yapıyordu?

 

en sevdiğim uykumun yarısında kalkıp,
sersemce yürümeye çalışırken,
nereye?
diye sorduğunda,
kendime gelip,
yanına!
diyordum...

 

anlamıyordun...
az sonra uyanacağını bilen bir aptaldım ben,
rüya görürken...
bu yüzden
biraz ağzım bozuk
her yeni sabaha...

 

kaç sigara söndürüldü,
gecenin koyusunda,
balkon köşelerinde,
kokusu sinmesin diye
uyuduğun odalara,
uyanma diye sen,
dumanı
soğuğa üflendi.

 

şimdi 'nerdesin?'ler,
sabah anımsanmayacak...
gün boyu,
yorulacak bedenler,
gece
alkol hükmünde,
ayıklığın zehri karışmayacak,
'yoksun'larla

 

kimse inanmayacak,
kabul edilesi bir son değildi bu,
sürdürülmesi daha zor,
hangimiz daha çabuk yoruldu?

 

alışkanlıklarım duruyormu hala?
odada ışık olmadan uyuyabiliyormusun mesela?

diğer yarısı boş bir yatakta...

 

tuhaf...
nasıl da dönüyor dünya,
nasıl da insanlar birşey olmamış gibi,
işlerine gidiyorlar...
benim gibi....

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

eğer okunurken nasıl göründüğünü biliyorsan,

yazarken istediğini gösterirsin...

 

belkide evlilik,

birbirine güvenmeyen insanların,

birbrilerini yasalarla güvence altına alması gibi bişidir sadece...

 

ne zamandır hayatındayım senin?
ya sen ne zamandır icimdesin?
gördüğüm her boşluğa seni koyuyorum,
hiçte sırıtmıyor gibisin...

 

yanımda olmanın her haline kafiyeler uyduruyorum

bu kadarmı hazırdın bana

ben mi bu kadar bekliyordum seni

şimdiye kadar neredeydin?

anlamlandıramadığım bir düzgünlük var aslında

hani bazen herşey yolunda gider

kolayına gelir insanın

şüpheye düşer

bu kadar güzel olmasından

oradasın d'mi?

çünkü her satırımda öpüyorum seni...

 

yarın ne yapacaksın?

ölesiye merak ediyorum

aslında bilmek istediğim,

yarınki hayatının neresinde ben olacağım?

sabah kalkacaksın,

yürüyeceksin belki,

sonra kursa gideceksin,

belki eve gelip birşeler yapacaksın,

belki nete gireceksin,

belki hiçbiri...

sıradan bir akşam üstü ziyareti, birileri gelecek.

sonra...

neresinde kalacağım bunların?

yada kalmayacağım...

 

seni aklımın neresine koymalıyım emin değilim aslında

sanki yıllarıdr içimdesin de,

ben görmezden geldim...

oysa bugüne dek yazmadığım her satırı,

sana biriktirdim ben...

şimdi hangisini önce yazsam kararsızlığında,

hiçbirşey söyleyemiyorum...

 

birazdan uyuyacaksın değil mi?

aklını sarıp kelimelerime,

bense tutunup sana,

kendi ütopyamda,

başka bir şehrin ikliminde

seni özleyeceğim...

sonra dönüp hayatıma bıraktığım yerden,

devam edeceğim sıradan yaşantıma...

her dokunuşun mavi bir pelerin vermiyor olsa da omuzlarıma,

her kelimen başka bir umudun yelkenine nefes oluyor...

üstüme alınıyorum yaptıklarını,

söylediklerini içime...

abartıyorsamda mahsuru yok,

uzun zamandır hiç bu kadar güzel olmamıştı,

taşıyamayacağı anlamlar yüklemek,

yorgun kelimelere...

 

bir türlü öptürmeyen tuhaf kadın'a...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

seninle her seviştiğimde,

biraz daha uzaklaşıyorum senden...

biraz daha siliniyor teninin,
aklımın üzerindeki gölgesi.
yazılmadık ayrıntın kalmıyor
kaybolamıyorum artık
tanıdık geliyor

hayalini kurduklarım...

 

seninle her seviştiğimde,
tadın ezberimde sanki,
nerene dokunsam,
tutuşacaksın,
nereni öpsem,
kararacak gözlerin,
biliyorum...

bilmek ürkütüyor beni...
tenin tenime değdiğinde,
çarpmayacak sanki kalbim,
o ilk gün,
eline dokunduğumdaki gibi...

durmayacak sanki dünya
ağır çekimde sesler uğuldamayacak kulaklarımda
nefesim tıkanmayacak
korkmayacağım hatta,
dokunduğumda
incinirsin diye

 

seninle her seviştiğimde
sıradanlaşıyor dünya.
yazdığım her kelime
havada asılı kalıyor sanki
her orgazm çığlığın
içimdeki çocuğu korkutuyor

büyüyüp adam oluyorum kollarında
ama susuyor içimdek şair
bırakıyor elinden kalemi
yazamıyorum artık
yazmak,
kalıyor,
ilk öptüğüm yerde seni

 

tükenirken kollarında,
içinde,
yığılıp kalırken üzerine,
tenine bıraktığım her nefes
titretirken seni
uzaklaşıyorum yanından

bir uykusuzluk daha ekleniyor
eskilerinin yanına,
bir sakinlik ruhuma,
beklemediğim,
sanki az önce,
öpmemişim gibi seni

bir alışkanlık hali
şehvetin parmakları dolaşıyor aklımda,
sözlerim daha cürretkar belki,
ama saf değil artık,

özlemek,
yokluğunun ilk gecesinde,
kültablalarını doldurdu...
beklemek,
sığmadı içime,
ve sevişmek,
geçirmiyor artık
sana susuzluğumu...

yazmak hafifletmiyor...
diğer kadınlar gibi oluyorsun her dokunduğumda,
biraz daha,
diniyor tenimin ağrısı,
küserken içimdeki şair

benim yazdığım kadın,
bu değildi!

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bozulur büyüsü...

çok film izlemekten oluyor bunlar,

karıştırıyorsun birbirine,

gerçeğin rotasından çıkamıyorsun işte...

olmak istediklerinden uzakta,
olduğundan fazlası değilsin işte!
ne kadar uğraşsanda
aynı şehrin sokaklarında uyanacaksın...

aynı insanlarla gözgöze gelip,
aynı yalnızlıkla yol alacaksın.
kimi sevdiğin değilde,
kimin tarafından sevilmediğin,
yakacak canını...

 

çok çalışacaksın belki,
çok uğraşacaksın kaybetmemek için,
bir gün sakındıkların ağır gelince ruhuna
kabullenmeyi de öğreneceksin...

 

vazgeçmeyi öğrendiğin gibi...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

neler oldu biliyormusun..

özlemek neydi biliyormusun...

deniz kenarında...

önce uzaklara dalıp

arkanda şehir..

sonra gökyüzüne bakıp

gözlerini kapatıp...

sonra başını indirip gözlerini açınca

belki dünya değişmiştir deyi seni aramaktı...

sen yoksun..ben "yoksun"...

 

geçmişe dalıp,
mısralar çıkarıyorum...
vurgun yemek,
göze alınabilir bir risk değil mi?
değmez mi?
yoksa o kapı,
hiç açılmamalı mı?

 

sevda büyük diye mi?

acıda büyük...

 

kokun üstümden gitmesin diye olduğum yere yığılmıştım!

adını neden söyleyemediğimi hiç öğrenemedim,

neden öğretmedin?

ve hiçkimseye "gözlerin ey yar, benim evimdir" dememiştim...

g ö z l e r i n..nerde?

 

benimle oyna..ama benimle değil...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bazen
sadece kabullenirsin...
canın çok yanar,
uyanmak istemezsin,
geçmeyecek gibi
nefesin bogazını yakar
dursun istersin
bıraksın seni

durmadan yakalarından tutup seni
sarsan eller
başından gitsin istersin
durmadan aynı sözleri tekrarlayan
kara kuzgunlar

 

teslim oldum! yetmiyor mu? dersin
daha ne istiyor?
geceleri uykularıma
ipotek koyanlar...
neresine imza atıyorduk?
bu feragatnamenin?

 

adalet istemiyorum!
en ağır cezayı verin bana
yeter ki bitsin artık...
kabulleniyorum
yazmayacağım artık,
gittiğini satırlarıma...

 

kimseye şikayet etmeyeceğim,
isyankarlık bana göre değil.
şimdi vadesini doldurmuş bir ihtiyar gibi
rahat bırakın beni

 

bazen
sadece kabullenirsin,
her bedele razı
artık uyumak istersin...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

ne hayaller kurmuştuk yıllar önce,

şimdi neresine düştük kurduklarımızın?

hangi hayatı yaşadık?

istediğimiz hangisiydi...

yaşıyoruz diye şükür mü etmeliyiz?

ne kadarı doğruydu seçimlerimizin?

ödediğimiz bedeller,

mutsuzluğumuzla ölçülebilir mi?

kimleri kandırdık kendimizden başka?

kimleri üzdük...

kaç insan hayatını değiştirdi,

bizi tanıdıktan sonra?

kaç insan yoluna devam etti?

hiç olmamışız gibi...

o sihrin gerçek olamayacağını bile bile

inanmak için zorlamadık mı?

kendimizi...

anı yaşayabiliyorduk biz,

zevkini çıkartırken,

şimdi ne değişti ruhumuzda?

aynı heyecanlar

yetmiyorken...

ne değişti?

sen ve ben mi?

biz,

zaman aşımından geçersiz mi sayıldı?

özür dilerim!

senden asla vazgeçmem deyipte,

yıllar sonra

anımsayamadıklarımdan...

özür dilerim,

heyecandan uyuyamadığım gecelerin,

unuttuğum faillerinden....

özür dilerim,

genç tutamadığım için,

kayıp gitti sözlerim,

ellerimden...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sırtı dönük yalnızlık
soğuk bir yatakta
dokunsan
hayaller üşüşür aklına
dokunmasan
sabah olabildiğince uzak durur senden
gecenin karasında..

 

yorgunluk geçer,
boş vakitlerin artar,
beklentilerin azalırken...
amaçlarının boşluğu karşısında
açarsın gözlerini
nereye kadar?

günler gecelere
geceler alkol şişelerine boşalır...
anlık orgazmlarla uyuştururken bedenini,
ayıldığında
yazmak ayrılığı
içini kanatır...

 

itiraf etmek zor olduğu için mi kendine,
yüzleşmekten kaçtığın için mi şimdi,
kendini sıradan zevklere veriyorsun?

dokunmak yetmiyor artık sana,
sıradan bir sevdanın heyecanına ortak olamıyorsun.
bu boşluk,
kaç kadın daha atsan içine
dolduramıyorsun...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

evet

bildiğin gibiyim

hala aynı kelimelere

farklı anlamlar yüklemek telaşındayım...

 

ve evet biliyorum

buraya geldigin anda

ilk önce

ben ne yazmışım diye bakıyorsun...

 

biliyorum

vazgeçmedin benden

sadece

uzak durmayı öğreniyorsun...

 

okuduğun her kelimeden
yeni kurgular üretip
ne yaşadığımı merak ediyorsun
sormak yerine...

 

çünkü sorarsan eğer
yeniden aşık olacaksın bana
tutamayıp kendini
kaybolacaksın girdabımda

 

yeniden
ayağa kalkacak gücün yok
teslim olursan bana
gidemeyeceksin...

 

bir gece ansızın
veda bile etmeden
gittiğin gibi...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bir sakarlık parmaklarımın ucunda

gittiğinden beri neye dokunsam

kırılıyor...

ne yazsam
üzerinde durduğu gibi güzel durmuyor
satırlarımda
sonra siliyorum
anlamak
bu acıyı hafifletmiyor...

 

doldurduğum her kadeh
yaktığım her sigara
uykusuzluk
küfürle başlamak uyanınca
uyumak bu kadar zor değildi
saçmalamak
tanımadığım insanlara

 

şehrim istanbul
kalbim ankara
yükselenim sevda
aklım fikrim
yokluğunda...

 

birlikte savrulamadık
başına buyruk bir iklimin
tahmin edilemez
etkileri tenindeki
tenimdeki
boşluğun
yazmakla geçmez...

 

ne gidebildik kendi yolumuza
ne cevaplarıyla yetindik
sorularımızın
yine de bulup birbirimizi
seviştik
her gece
ezberledik
göremediklerimizi

 

kaç gece birlikte uyuduk
hep tek başımıza uyandık
kaç gece dokunduk
başka kimsenin dokunmadığı yerlerimize...

 

şimdi bu ürperti
bu sarılmak yastığına duygusu
bu bir filmi birlikte izlemek varken
o filmi aklında tutup
bir daha rastlamamak kaygısı

 

nasıl da her kıvrımını bedeninin bilip
hiç görememek...
yaktığım ateşin sıcaklığını iliklerimde hissedip
hiç ısınamamak...

 

senin beklentilerin
benim bağlanmakla ilgili sorunlarım
çözeriz sanmıştık
attığımız düğümler
boğazımıza takılırken
nefessiz kalmıştık...

 

şimdi ne sen mutlusun
ne de ben mutluymuş gibi yapıp
gülümseyebiliyorum
gözlerimizde donmuş renkleri hayatın
her  gün
iki mutsuz uyanıyoruz

 

nereye kadar tutup kendimizi,
diğerimizi merak etmiyormuş gibi yapıp
yaşıyormuş rolünü oynamaya
devam edeceğiz?

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bir insanın canını gerçekten yakmak istiyorsanız,

kaybetmesi kaçınılmazken,

ona umut verin...

 

en çok canımı ne sıkıyor biliyormusun sevgili?

mutsuzsun,

ve ben bunun bile nedeni değilim...

 

bugünlerde içinde olduğum beden

öyle dar geliyor ki,

belki de bu yüzden

heryerim ağrıyarak uyanıyorum

uykumdan...

 

saat ondan sonra içki satışı yasaklandığından beri

içki tüketimini arttıran yalnızca ben miyim?

bir çeşit satış taktiğimiydi bu yasak?

 

lan antibiyotik ilaç verirde alkol alamam diye

hasta olunca doktora gitmiyorum ben!

benimle alkolün zararlarını tartışma istersen!

 

senin palto giyip yüzünü şalınla kapattığın resmine bakıp

ayak bileğinin şeklini hayal etmiş adamım ben!

hayal gücümü sınama istersen!

 

son kullanma tarihim çok kısıtlı bir süre benim...

ağzımı açınca hemen tüketmen gerekiyor!

 

sen bir de seni sevdikten sonra gör beni...

öyle güzel susuyorum ki,

doyamıyorsun yalnızlığa...

 

hassiktirrr!

kulanılabileceği en iyi yerde kullanıldı az önce!

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bazen genizini yakar ya alkol

gözünden yaş gelir

azalsın diye acısı

bir yudum daha içersin...

 

her defasında
daha fazla kırılamam sanıyor insan
işte tamda o anda
soluğunu kesiyor
daha büyük bir acı

yutkunamıyorsun
oysa bir saniye dayansan alışacaksın belki
göğsünü yırtıyor sancısı
zaman duruyor
anlayamıyorsun

sorular ve cevapların altında kalıyorsun
bir şehir,cehenneme bürünüyor
gece zebanileri pençelerini geçiriyor ruhuna
sadece tamam diyorsun

tamam!
bu işkence
bu ses
kırılışı direncinin
bu yorgunluk
ellerin titrer boşluklarda
bu çılgınlık!

gözlerin kararır
teslim olurken
ölmek bile o an
ölmekken
erkekçe
izin vermez
hayata baglar seni
ayağa kalkmak istersin
dizlerinin üzerinde

bir köpek gibi sürünürken
koparıp atar
kirli siyah yalanları
düşüşünü izler
bir anlık tatmini için
hayatını siker atar
gıkın çıkmaz...

nasıl acınası
nasıl rezilce
üzerinde takım elbisen
içinde fahişe ruhun
ırzına geçerken
dudaklarını ısırıp
bitsin artık derken
bitsin...

bana ne yaptın?
neden?
bunu niye yaptın?
mutlumusun?
değilsen
söyleme sakın!
yok yere harcandığımı
bilmiyeyim...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bazen bir kadının kokusunu alıyorum
aklıma yazılmamış satırlar düşüyor
geçer diyorum
ve bir kadeh daha dolduruyorum
sadece geçiştiriliyor...

 

 

kül tablasında yanarken bırakılmış
bir bardak çay şekeri atılmış ama
karıştırılmamış
ansızın bir haber gelmiş
durmuş zaman

başka bir gerçekliğe sığınırken
bir düş
yoldan geçen insanların
yüzleriyle boyanmış
tam alışıyorken
bu hayata
aklına gelmiş
sigaran

neyse'lerine yenisini eklemişsin...
durduğu yerde zamanı
yakalayamışsın
teninde gri lekeler
soluksuz çıktığın merdivenler

intikamını almaya başladığında bedeninden
ne çok 'keşke'ler
dilinin ucuna gelirde
yediremezsin kendine
ve susmak!
tek zırhındır artık

acımasızca akıp giden zamandan değil belki
ama bulduğunda canını yakacak
cevaplardan korur seni...

 

kültablasında
yarım bırakılmış

kendi kendine sönen bir sigara kadar
tek başımayım şimdi...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

kırılganlıklarımızı özenle saklar,
farkettikçe
görmezden gelmeyi de öğrendik biz...
daha iyi oyuncular olamadık belki

öfke kontrolündeki başarısızlıklarımız,
kıskançlık nöbetleri olarak
yaraladı ruhlarımızı
kim daha çok sevdi'yi yarıştırırken

umrumuzda olmayanları sıraladık...
sonra
umurumuzda değildi artık
'biz'...

 

sen ve ben denklemini bir türlü eşitleyememiştik...
bilinmeyenlerin yerine ne koyduysak,
ikimizden birini siliyordu...

belki de bu yüzden,
susmak,
en acısız ayrılık yoluydu...

 

bir şehir dökülür bu gece
ellerine gözlerine hüzün
okudukların benim değil,
yazdıklarım ütopyasında bir sevdanın
akıl almaz gerçekliğin...

 

metalik bir tad damağında
sanki az önce namlusunu çıkarmışsın ağzından
ayrılığın soğuk şakasının
eskisi gibi olmaz
seviyormuş gibi dokunmaların

 

naif bir ürkeklikle geldim sana
günahlarımı çıkarırken bir bir
aklımın dehlizlerinden
korkmuyordum
anlardın beni
yargılamadan...

 

kimsenin inanmadığı hayallerim vardı benim
kendimin bile
belki de bu yüzden
en önce sen
uzaklaştın benden...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

gecenin yarısı oturduğunda masanın başına,

çöker yorgunluk...

karşında boş bir sandalye

ve dolu bir kadeh rakı...

içindeki boşluktan aşağı düşmemek için,
aklının önüne alkolden duvarlar örmeye başlarsın...

içindeki boşluktan aşağı düşmemek için,
aklının önüne alkolden duvarlar örmeye başlarsın...
biriktirdiklerin zorlar seni,

zamanında söylenmemiş sevgi sözlerin,
en zayıf yerinden yakalar
sesini çıkaramaz
çaresizliğini meze yapar
yutkunamazsın...

bir terkediş daha batar gözlerinin içine
açamazsın..
açsan
kapanmaz yaraların
kaçsan
nereye kadar?
o alkol de bitecek işte!
ayılacaksın yine

ertesi gece yine
boş bir sandalye karşısında oturup
başlayacaksın yazmaya:
bugünde ölmedim ama,
sen yaşadım sanma!

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

acının bir sonraki evresindeyim artık...
yokluğun bedenimin bir parçası,
gelsen bu saatten sonra,
bünyem kabul etmez,
sen etsende...

 

benim gibilere birşey olmayacak,
ömrümüzü sonuna kadar yaşayacak ve bileceğiz
lanetimiz bu bizim
değiştirememek gelecekleri...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

boşluk dolduran olmaktan yoruldum...
tehlike anında kırılması gereken
bir cam parçası olmaktan...

 

kırılmış, hor kullanılmış her kadının,
sığındığı liman olmaktan,
kendini aydınlatmaktan aciz
bir fener gibi
dönüp durmaktan yoruldum...

 

o geri dönünceye dek
sever gibi yapma bana
sevme yeter
en azından bileyim
nerede duracağımı

 

bırak yatağını ısıtayım,
teninde fırtınaların
aklında kaçamakların faili
duymak istediklerinin
şairi olayım...

 

ama sevmiş gibi davranma bana...
aşık olduğun adama sakla
en güzel sözlerini
kulaklarımda harcama....

 

bir fahişe gibi her istediğinde
koynuna al beni
bedenimi kullan
işin bittiğinde
tanıma!
sevmiş gibi,
kollarımın arasında uyuma...

 

uyu şimdi
hicbirsey olmamış gibi,
her gece koynuma girmemiş gibi
uyu şimdi
yarın gece
unuttuğun yerde olacağım

gelip almazsan
yeniden isteyene kadar,
dokunuşlarını saklayacağım tenimde
tek başına yalnız kaldığında
içindeki boşluğa
sarılacağım...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sana şiir yazabilecek kadar çok uzun süre,

yalnız bırakma beni...

sonra yazdıklarım alıyor içimden,

sana söyleceklerimi...

 

 

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bir şişe şarapla sarhoş olmazdım ben,

yanında yokluğun meze olmasaydı kalbime...

gelsen bir dert,

gelmesen...

o konuyu hiç açmayalım istersen!

 

bende bu gece başka bişi arama,
sen yoksun işte,
yetmez mi?

 

sonra
aşağıya doğru bükülür dudaklarının kenarları...
gözlerindeki ışıltılar,
kaşlarının gölgesinde soluverir...
sadece susarsın...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

Unutmuyoruz aslında!

alttan alttan, dayatılırken bize ait olmayan yaşamlar,

kırılıyoruz belki dizlerimizin üzerine çöküyoruz,

ama eğilmiyoruz,

eyvallah diyoruz

ama unutmuyoruz

biriktiriyoruz içimizde.

öfke nöbetlerine kapılmadan,

içten içe büyüyor bir yangın,

korlanıyor ateşimiz,

üzerimize gelindikçe

derin bir iç çekip,

nefesimizle canlandırıyoruz hafızalarımızı

birimiz diğerine hatırlatıyor,

diğerimiz başkasına,

farkında değiller,

böldüklerini sandıkça bizleri,

birleştiriyorlar.

din,dil,ırk,örf,adet ayrıştırmalarından sıyrılıyoruz her gün biraz daha

her gün,

aldığımız her darbede gözlerimiz biraz daha açılıyor.

'insan' olmanın birleştiriciliğini farkediyor,

tanımadığımız belkide bir daha asla görmeyeceklerimize

karşılıksız yardımlar sunuyoruz...

 

bölünmüyoruz aslında,

bizi ayırdıklarını sanıyorlar,

inandıklarımızla sorguluyorlar bizi,

ihanetle suçluyorlar,

geçmişimizi inkar ettiğimizi söyluyorlar,

aşağılıyorlar

gözlerimizin içine baka baka dalga geçiyorlar bizimle,

sustukça

sindik sanıyorlar...

unuttuk sanıyorlar,

belki de ilk defa ve en büyük hatayı yaptıklarını

yeni yeni anlıyorlar...

 

artık herşey için çok geç...

satın aldıkları sevgi,

kazandıkları nefreti örtmeye yetmiyor...

kalemleri, sözcüleri, sanatçıları yetmiyor,

korkularını ört bas etmeye...

hergün biad eden birileri çıkıp bağlılıklarını gösterirken

sadece komik oluyorlar...

zafer nidaları atarken,

çöküşlerinin sesini duyamıyorlar...

ayak seslermizi duymaya çalışıyorlar,

binlerce odalık saraylarının duvarları arasında,

binlerce korumalarının ardında

ayak seslerimize dikkat kesilip,

ne kadar yaklaştığımızı merak ediyorlar...

 

unutmuyoruz aslında,

aklımızda, ruhumuzda, bedenimizde birikiyor

dayatılan her zorbalık, her haksızlık,

unutmadığımız her an bizi biraz daha yaklaştırıyor birbirimize,

açlıkla korkutuyorlar bizi,

yoksullukla, yalnız kalmakla,

çare onlarmış gibi görmemizi istiyorlar,

görüyoruz sanıyorlar,

bildikleri her yolla bölmeye çalışıyorlar bizi,

inanclarımızın,

fikirlerimizin

yaşam tarzlarımızın farklılığını kullanıp

bizi bölmek istiyorlar, yetmiyor,

cinsiyetlerimizin arasına fark koyup,

biri diğerinden üstün deyip,

insan olmamızı unutmamızı istiyorlar,

cunku biliyorlar,

biz ne kadar birlikte olursak

o kadar kaybedecekler...

biliyorlar,

'insan' kalırsak,

bizi birbirimize kırdıramayacaklar...

 

unutmuyoruz aslında,

farkındayız ve biliyoruz

sonuna geldik bu kanlı oyunun,

canlarımızı kaybettik,

kanlarımızı akıttık adı konmamış bir savaşta,

ama sonuna geldik

her birimizin içinde bir yara açtılar,

durmadan yolup, kanatmaya çalıştılar,

onlar kanattıkça diğerimiz gelip tuttu ellerimizden,

ve hatırlattık birbirimize

'insan' olmak, 'insan' kalmak ne güzeldi...

 

unutmuyoruz aslında,

işçi cinayetlerini,

ezilen, ayrıştırılan halkları,

ailesi aç kalmasın diye,

bir kaç işte çalışan emekçileri,

sırf onların istediği gibi düşünmüyor diye,

hayatlarının baharlarında öldürülen çocuklarımızı,

nerdeyse saldırılmasının normal karşıladıkları

kadınlarımızı...

 

unutmuyoruz....

biz hatırladıkça,

öyle korkuyorlar ki,

nasıl geldiklerini bir gün hatırlamayacağız belki,

ama nasıl gittikleri,

tarih boyunca hatırlanacak,

bir halkın hafızasının,

diktatörlere verdiği dersi....

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

zamanlaması tutmuyorsa belki zorlamamak gerek...
ben erteledikçe sen sabırsızlandın...
senin telaşın,
beni yordu.
sonuç
iki yalnız uyuduk...

 

iki ayrı sevdanın yanlış taraflarındaydık ikimizde.
neleri beklerken bulmuştuk birbirimizi
hala bekliyoruz
bulduğumuz ikimizede yetmemişti..

 

bazen
sadece varlığı yeter...
sen sadece adını yazarsın,
en güzel şiirin olur...

 

bazen
yorulup vazgecersin,
kokusunu hayal edersin,
sonra özlersin
sığmaz kelimelerine
bir sigara daha içersin...

 

ne ben senindim
ne de sen benim...
sadece bir boşluğu paylasıyorduk
hepsi bu...

 

çok üstüne gelirsem
sıkılıyordun,
siktirediyordun beni...
beni mi cekecektin?
cekilecek onca adam varken...

 

sen ona yazıyodun
ben sana
o geldiği anda
beni silecektin
gittiğinde
sıkılınca yalnızlıktan
yine beni isteyecektin...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

içinde geçmişinden kalma yara izleri olmayan bir kadın,

neden ihtiyaç duysun ki bana...

 

hala sıradan bir insan olma özlemim sürüyor...
her ne kadar ukalalığımı,
suratıma çarpıp ezsede beni hayat
farkındalığım için...

gördüklerimi inkar edersem,
hafifletici olurmuydu?
uysallığım,
tanrının sofrasında
bir yer bulurmuydu?

bilmiyorum...

 

yalnızlıktan,
çekyatı açmadan uyuyan insanlarız biz,
gece yarısı hissetmeyelim diye
sırtımızdaki boşluğu...

 

mülkiyet sorunumuz var bizim,
sahiplenmek ve sahip olmak istemiyoruz.
bu yüzden
sığmıyoruz,
hiçbir sağlıklı akla ve mantığa...

 

sanıyorum ki bazen,
diğer insanların kararlarını etkileyebiliyorum...
gülümsüyor tanrım,
sanki onun rolünü,
ondan iyi oynuyorum...

 

aşkı dibine kadar bilip,
kimden saklıyoruz?
kime saklıyoruz?
sadece yazıyoruz...

 

şimdi sevgili,
ya artık seviş benimle,
yada yorma artık beni,
bırak uyuyayım...

 

bu saatten sonra
sevsem bile seni,
içindeki 'acaba'ları,
hangi şiirime yoracaksın?
açtığım yaraları
dokunuşlarımla mı
saracaksın?

 

bu kadar alkol kafi
uyutmaya yetmiyorsa
düşlerine alıp yeşil gözlerimi
iç çekişlerinin acısını
ısırdığın dudaklarından mı
çıkaracaksın?

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

aralanır kapısı sustuklarımın

okursun diye yazıyorum

anlarsın diye değil

bil diye söylüyorum

affet diye değil!

 

gidenin amk!

kalırsan mutlu olmayacaksın,

yine de sen bilirsin..

 

sevme beni!

iyi değilim ben...

karanlığım üstelik,

yalnızlık kokar kelimelerim...

 

bağlanma bana,
mavi pelerinim yok!
uzatınca ellerimi gökyüzüne,
seni alıp kollarıma
uçamam...
daha derine çekerim seni...

 

sevme beni!
bulaştırma kendini yalnızlığıma,
hala büyümedim ben,
bir kadının sevgilisi olacak kadar...
büyümedim ben
ellerini
tutacak kadar.

 

nasılda yirmidört yaşında
hayat doluydun
benim boşalttığım yoksullukla
kirlenmeyecek kadar
saftın
istedim diye seni
affet...

 

özür dilerim
bir hayale ortak ettiğim için seni
özür dilerim
düştüğüm boşlukta
sana sarıldığım için
özür dilerim
bu kadar
istedim diye seni

 

özür dilerim
ama affetme beni...
bakma yüzümdeki masumluğa
iyi halime inanma
kullan ve at beni
şefkatine sarma
isteyip durma tenimi...

 

haketmiyorum seni...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bir histeri sonrası
korkup karanlıktan
sığınmak yorganın altına
saklanmak neye yarar
nereye kaçar insan
uyanınca gelecek canavarlardan...

 

saf bir bebek gibi doğduk belki
ama günahkar öleceğiz
çok istedik diye
affedermi tanrım bizi?

 

duymak istemediklerini sustum diye
daha mı beyaz gece?
sevişmek istediğim için seninle,
kızıyormusun bana?
gideceğimi bile bile...

 

bir şairi sevdin sen,
şiirlerin oldu belki
sözlerin,
ben yazdım!
ben kurdum kafiyesini
sen
direnemediğim...

 

tüm zaaflarımla,
ve zayıflığımla,
ve çılgınlığım,
yangınıma ortak ettim seni,
suçuma mazeret,
keşke,
bu kadar güzel olmasaydın!

 

keşke bu kadar,
hayalimdeki gibi olmasaydın,
terkedip gitseydin beni
vazgecip...
herkes gibi
işin bitince benimle
ardına bakmasaydın...

 

çalışmadığım yerden geliyorsun üzerime
boş bırakıp kağıdı
çıkmak istiyorum
kırılıyorsun
'herkes gibisin!'
diyorsun,
herkes gibi,
gidiyorsun

herkez gibi
olmak
umrumda değil...
herkez gibiysem
neden simdi
gecenin bir yarısı
sana yanıyorum...

 

sanki gidersem
bırakıp kendimi
vazgeçersem
geçer sandım
tutamadım
kırıldığım yerde aradım seni
bencilliğim için affet

belki de düşündüğün kadar
güçlü değildim...
maskelerim korumuyordu beni
duvarlarımın ardına saklasam kendimi
bulunmam sanıyordum...

 

olmuyormuş,
ne kadar uzağa atarsan at,
içinden çıkaramadığın,
seninle kalıyormuş......