[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bazen sebepsiz yere akşam oluyor.

en güzel anında kızıla dönüyor günün ışıkları.

bir bardak demli çay kıvamında,

dirseklerini dayayıp yorgun korkuluklara.

ne çok ayrılığa tanık oldu İstanbul'um...

ne çok masaya meze,

ayrılığa gebe,

sancılı doğumların ardından,

yalnız başına çay içilen akşamların oldu senin...

 

oysa kargaşasında hayatın,

kaçırdıklarımızı biriktirdik biz.

dalıp giderken mavi sularına,

yüzme bilmiyor olmak,

hep kurtarılmayı umut etmektendi...

son nefesi bırakırken boğazımızdan dışarı,

elimizde hissedemeyip,

o sıcak eli,

sorgularken bulduk kendimizi...

hangimiz daha çok sevmedi'yi...

 

bazen sebepsiz yere,

yorgunluk çöküyor omuzlara...

kimse anlamıyor olsa da,

anlaşılmak sanki çok bir halta yarıyormuş gibi,

ayrıntısına kapıldık her sevdanın,

her sevdanın,

elin, elimin üzerinde olsaydı eğer,

ayrılmazdık'ı kurduk...

oysa herkes bilir,

kalbine giremediğinin avucunda,

oyuncak olmaktan öteye gidemezdi sevda dediğin...

onun bir mesajıyla maviye dönen göğün,

sustuğu anda

işte o an'da

kızıl ışıkları çarpardı yüzüne,

zamansız akşam oluşların...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

 

Bazen sadece gitmek istersin...

koyu gri bulutların arasına.

aklında kapatılmamış hesaplar,

cebinde isimsiz fotoğraflar,

kalbinde arkası yarınlara ertelenmiş ağrılarla,

bazen sadece gitmek istersin...

 

dalgaların sesleri arasında yol alırken,.

hüzün dolu gözler, gelmeyecekleri ararken,

senin gelmeyenin kim?

diye sorarken yakalarsın kendini,

kendine...

 

kim tutupta bıraktı seni,

kim izin verdi?

kırılacağını bile bile,

susmana...

 

bazen sadece gitmek istersin...

üzerinde günlük kıyafetlerin,

beğenilmek kaygısında uzak,

elinde fotoğraf makinan,

görenler belki çok beğenecek,

görmesi gereken,

habersizce hayatına devam ederken,

sen gitmek isteyeceksin...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

tenindeki yangınları söndürebilmek için,
kelimelerimi bırakabilmek isterdim,
en mahrem yerlerine...

kurusun diye mürekkebim,
nefesimi bırakırken tenine,
sanki ateşi canlandırır gibi,
alevlendiğinde
tutuştuğunu görmeliyim...

tutup saçlarımdan bastırıyorken,
bir girdap bu, bir fırtına,
savruluyorken,
bırakıyorken kendimi derinlerime,
fısıldadığın her kelime,

beni istediğin her an,
yankılanırken,
her teslimiyetin,
bedenimde bir iç savaş,
kaybetmek umurumda değil,
yenildiğim sensen!

kollarımın arasına gelip öpüyorken,
inkar neyi? inkar neden?
ertelediğimiz hayal hangisi?

kaç gerçek gerekecek?
içinde yaşadığım huzuru
bozabilecek?
ısırırken dudaklarını,
seviştiğin,
yalnızca kelimelerim mi?

nasıl da istiyorsun şimdi beni.
tenim alev alev,
dokunsan ağlarım belki,
dokunsan,
söndürebilirmisin bu ateşi?

alırken beni içine,
nasıl da titriyorsun şimdi...
sanki çok özlemişte,
söylersen,
büyüsü bozulacakmış gibi....

o masal hangisi?
ben mi uyandırmaya kıyamadım seni öperken,
sen mi çekindin benden,
bilmiyorum...

al beni!
sımsıkı tut içinde...
kimse bilmesin,
nasıl yandığını,
kimse görmesin,
gecelerce seviştiğin adamı...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sinsi bir iç çekiş peydahlanır göğsüne,
bir çığ kopar yükseklerden,
kulaklarında uğultusu,
korkmak,
kaçıp saklanmaya yeter mi?

 

sevmek?
bir kültablasında sönmeye unutulan bir sigara gibi,
yalnızken üstelik şimdi,
kimin ah'ı?
kimin duası?
hangi tanrı bağışlayacak bizi?

 

telli arabasının ardından köşturan çocukluğum,
dizlerimdeki yaralardan arta kalan,
gözlerimde masumiyetim
düştüğümde yeniden,
gelip kaldırabilir misin beni?

büyümüş olsam da,
geçecek deyip,
avutabilir misin?
iyileşmeyecekleri...

 

sarılmaya alıştım sana,
şimdi hangi yastık dolduracak?
sırtının göğsümde açtığı boşluğu...

hangi şehvet an'ı öpecek dudaklarımdan?
nefesin gibi,
damağımda hissettiğimde,
yeni bir yangın başlatacak...

 

'geçecek!' diye avut beni,
söz inanacağım...
geçmezse bile,
küçük ellerinden tutup,
yeniden ayağa kalkacağım...

 

şimdi öp beni!
bir çığlık gibi,
bir isyan gibi,
daha önce hiçbir adamı,
öpmemişsin gibi,
öp beni...

 

yorgunluğumu al dudaklarımdan,
uykusuzluğumu.
hırsımı ehlileştir,
yeni baştan başlıyormuş gibi,
yazmaya,
nokta koyduğun yerden,
öp beni!

ya da unut gitsin!
en mutlu olduğun yerden...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

susmalarımızın ardına mı saklanıyoruz artık?
söyleyeceklerimiz hangimize daha ağır gelecek?

ne zaman giyindik başka'sı maskelerimizi?
oysa hep birlikte değilmiydik?

sustun!

bir bıçak gibi kesip attın söylenmeyecekleri.

boşlukları bana bıraktın,

sen yanına ne aldın?

bilmiyorum...

 

hangimizi cezalandırıyordun?

hangimiz geride kalan olmayı,

yazacaktı satırlarına,

hangimiz,

bekleyecekti gideni,

gelir diye belki

kulak kabartıp sessizliğe,

duyamadık diye

durup durup kapıya bakacğız?

 

şehvet dolu inlemeleri mi saracağız bundan sonra?

içimizde açılan yaralara,

kanamasın diye,

kanamasın,

yeni kapanmadı mı bu yara?

 

kimi kandırdık,

şimdi bir özgürlük rüzgarında,

uçurmaya çalışıyoruz kuyruksuz uçurtmaları,

kuyruklu yalanlarımız,

avutacak mı bizi?

yalnız kaldıktan sonra?

 

sustun...

bir karanlık bıraktın ardından,

kelimelerinin ışığı sönerken,

arkanı dönüp uyudun.

dokunsam uyanacaktın,

kıyamadım.

eski alışkanlıklarımın koynuna sığınıp,

ısırdım dudaklarımı,

geçer diye sabaha...

her sabah geçmeyenleri,

geceye taşırken...

 

bekledin...

sevilmeyi değilde,

anlaşılmayı...

bekledin...

gelmeyeceğimi bile bile,

sakladın hıçkırıklarını...

iç kırıkların,

iyileşmek yerine,

kangrene dönerken,

kanındaki zehri,

sevmeyi öğrendin,

her dakika canını,

daha çok yakarken...

 

yeni bir yalnızlık ektim göğsüne,

oysa kelebekler uçarken karnında,

nasıl da bir çocuk gibi,

heyecanla,

annesi tutmuş elinden,

çıkarmış sokağa,

parkında eğlenmek düşüncesi,

büyümüşsün,

zorla alıp koymuş seni bu sevda,

bir kadın bedenine,

itiraz bile etmemişsin...

susmuşsun,

en çok sevdiğin anlar diye seni,

beklemişsin...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sen durmaksızın konuşuyorken,
kelimelerinle sevişiyordum ben...
dokunduğumu hissedip,
görmezden geliyorken...

 

bedeninde yayılan sıcaklık,
bir yanardağ patlamış sanki
yakıyorken kasıklarını
nasıl da iç çekişlerine sarıyordun,
kelimelerine sığmayanları

 

heyecanın boğazında kurumuş,
yutkunsan canın yanacak,
yutkunmasan,
nefesimin tenindeki etkisi,
kaç gece uykusuzluğa,
neden olacak?

 

kendinden bile saklıyorsun beni,
ne zaman dokunsan,
dudaklarından çıkarıyorsun hıncını...
ne zaman istesen,
tenimde alıyorsun soluğunu...

 

ne çok özledin beni.
her gece yanıp söndün,
her gece yeniden
bir günaha bozdun yeminleri

söyle ey sevgili!
cehenneme girmeye değecek mi?
bu kadar sevmek beni?

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

nasıl da bir rüzgar gibi

girdim koynuna.

nasıl da ansızın

beklemiyordun,

beklemediğim yerden soruldum sana

cevapsızlığım

yordu seni.

her gördüğün bende

başka bir karanlığa neden oldu.

oysa nasıl da razıydın

gülümsediğim anda

karşılıksız

bir huzur doğardı içinde

gerçek olamayacak kadar güzeldi

inanmadım

belki de bu yüzden

her inandığında sen

kendimi içime kapattım...

 

hangimiz hazır değildi?

hangimiz beklemiyordu kurtulmayı?

bu kadar mı hazırdık kaybetmeye?

bu kadar mı?

yolunda gidiyor diye

hep bekledik daha büyük yıkımları.

altından kalkamadıklarımızı büyütürken gözümüzde,

kalkmak istemedik.

öyle alışmıştım ki enkaz altında yaşamaya

kollarında olmayı

hayal sandım

hayal

tutarken ellerimden

nasıl da sıcaktın

aklıma sığmazdı

sığmayanları yok saydım...

sonra gidiyorum dedin

senden sonra

içimdeki boşluğa,

hicbir gerçeği sığdıramadım....

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

yansımalarını görüyorum günlerdir.

senle uyanıp,

uyuduğum geceleri hatırlayıp

martı sesleri nakaratında

bir vapurun yan tarafında

denize dalıp gidiyorum

acemi bir balıkçının

teknesinde yalnızım

kızıyorum balıklara

oysa kimden miras kaldı bana

bu çaresizlik

şimdi kime kifrediyorum

geçse geçerdi şimdiye

geçmiyorsa benimdir

hangi kız çocuğu tutar ellerimden

ellerim,

kırış kırış

bu kadar mı ihtiyarladım ben

kimden saklıyorum

kime saklıyorum aslında?

olmyacakları sıralıyorum önüme,

olacakları çıkarınca

mutlu olmak hoşuma gitmiyor.

oysa bir kız çocuğu

öpse dudaklarımı razı

çeyrek yüzyıllık yalnızlığıma

oysa bir kadın

sevdim desem

tutacak ellerimden

ayağa kaldıracak belki

ayağa kalkmayı kim istiyor ki?

 

şimdi seviş benimle sevgili

tenini dayarken tenime

unut çareziliği

başka dünyanın cocukları değildik biz,

başka tanrı affetmeyecek,

çok isteyipte olmayınca

isyan ettiklerimizi.....

 

sarıl bana sevgili,

kasıklarında hisset ateşimi.

unutabildin mi?

her gece sanki ilk defa gibi,

beni içinde hissettiğini....

 

şimdi uyuyorsun ya sevgili,

uyandığında,

kokum olmayacak yastığında.

yine de özleyip,

yanında olsaydım diye,

aklına düşürmeyecekmisin beni?

ısırıp dudaklarını,

derin bir nefes alıp,

bu da geçer deyip,

gecesinde soyunup öfkeni,

sanki az önce öpmüşsün gibi,

koynuna almayacakmısın beni?

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

şimdi bir yoksun'luk mevsiminde

yeni bir düş kırığı ekiyorum

hasadında karamsarlığın

açmıyor çiçekleri diye

yorgunluğumu bahane ediyorum

 

tutarsızlığım diz boyu

ne istediğimi biliyorum

ne de bildiğimi istiyor

ben huzur arıyordum

kime sorsam

sen de diyor...

 

soyunup geldiğim bu sıcaklık

bu teninin aklımı kavuran ateşi

en iyi bildiğimiz sevişmek mi?

sevmeyi ne zaman öğreneceğiz?

 

kaç gece daha doyamadan,

açlığımızla terbiye olunup,

başka bedenlere sarkacak

sarılıp uyuma isteklerimiz?

en sıkı sarılan,

en çok hakeden mi?

 

adalet bunun neresinde?

düş diye kurduğumuz,

düştüğümüz yer değil mi?

kim kaldıracak bizi?

uyandığımızda yatağımızdan,

yalnız olduğumuz gerçekliğine....

 

kimi kandırıyoruz?

en iyi bahanelerimizi tüketirken

kiminle oynuyoruz?

kaybeden,

üzerimizde iyi durmuyor mu?

 

oysa sıyrılıp gelmemişmiydik,

korkularımızdan, hırslarımızdan, beklentilerimizden...

şimdi neyi bekliyorduk ki?

bulduklarımız yetmedi bize...

 

benim bağlanmayı beceremeyen bir içim vardı,

senin içindekiler yarım kaldı..

gitmeme bile razıydın

dokunsan ürkerdim

tutmaya çalışırken beni

sadece var olmamı istedin.

ben yetinemiyorken,

sen öptün dudaklarımdan,

öpmek,

sadece erteliyorken,

korkularımla yüzleşmeyi...

hayal diye kurduklarımı yaşıyorken sen,

farkına varamamıştım.

içini tutuşturup yakarken,

geçer sanmıştım...

geçen,

zamanmış...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

ağlayarak geldiğimiz dünyada gülümsemeyi amaçlamak,

ütopyanın dibi değildir de nedir?

 

umutsuzluğumu kelimelerimle süsleyip satışa çıkarıyorum,

okuyanlar şiir sanıyor...

 

deniz kenarında olmak vardı şimdi,

akşam serinliğinde,

rakı masasında

demlenmek...

kendimizi çok kurtarmışız gibi,

ülkeyi kurtarmaya yeltenmek...

 

en güzel hangi deniz kenarında içilir?
en güzel hangi şehrin gecesinde,
olmayacaklar düşlenir?
en güzel, güzel midir?
ayılınca kalmıyorsa aklında...

 

sürekli geçmişi yazıyoruz...
yazdığımız her kelime,
yazdığımız an'da geçmişimizdeki yerini alıyor...
neden hayaller kuruyoruz durmadan?

 

tutmak mümkün mü?
akıp giden zamanı...
tuttum dediğin an bile,
arkasından bakmıyor mu?
şimdiki gerçekliğinin...
neden zorluyoruz?

 

paradokslardan yorgun,
paralel gerçeklikler uydururken kendime,
ne çok kapılmışım,
umutsuzlukların hezeyanına...

 

belki de tenime en yakışan parfüm,

teninin kokusudur sevgilim...

her sabah uyanmamı sağlayan,

bunca olmayacaklara rağmen...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

içince çok konuşmak,

ayıkken çok susmaktan

daha mı kötü?

 

kahraman olmaya değer mi?

sıradan bir adam olmak varken...

o anlamı yükleme bana!

ansızın çekip gitmek varken...

 

bir bar taburesi üzerinde

kulaklarımda uğuldamalar

duymuyorum

konuşuyorum yanımdaki kadınla

anlamıyorum

kanımda belli belirsiz yalnızlık emareleri

elime dokunan eli

hissetmiyorum

 

ten pazarında düş satıyorum...

mutluluk verip karşılığında,

özlenmek alıyorum...

bir gemi kaptanı kadar mutsuzum şimdi,

her 'kimbilir? sorusunun,

cevabının 'ben' olmasından...

 

sessiz bir isyankarlık geçiyor gözlerinden.

sussan olmayacak,

söylesen,

hiç olmayacak...

hangisi daha mantıklı?

sığmıyorken aklına,

sabaha bırakıyorsun bu hesaplaşmayı...

sanki sabah,

daha iyi bir savunma avukatı olacakmış gibi,

yaptığın hatalar karşısında,

avutacak içindeki serseriyi....

 

şimdi sensiz bir geceyi avuçluyor ellerim.

göğüslerinin diriliğini hayal etmek varken

uzanıp bir sigara daha alıyorum paketinden

yanmak değil de,

her gece yanacağımı bilmek

canımı sıkıyor bu kadar

sönmek bir kadının teninde

hafifletir mi günaha girmenin bedelini?

 

nasıl da bırakıyorsun kendini kollarıma, sözlerime, hayallerime...

her mutsuzluğumda üstleniyorsun yalnızlığımı,

her vazgectim dediğimde

en öne sürüyorsun kendini

benden de vazgec diyorsun,

beni de vazgeçir...

her sorumun cevabı sen olma!

zaten yeterince tutuyorsun beni,

ayakta...

 

bir son daha

yazılıyor satırlara

bir yalnızlık daha

dolduruluyor bardaklara

sen olmadan da kalabilirim ayakta

kalabilirim...

kalmak istemiyorum artık...

gitmekte olmalı

kapatır gibi hesabı

ödeyip

biraz da bahşiş bırakmalı tanrıya...

 

bir şehveti avuçluyorum bedeninde

aklımın almadığı bir sevişmeyi

gecesinde yanmak umurumda değil

darmadağın bir hayatı

üzerime oturmayan takım elbise gibi

her sabah yeniden giymekten yoruldum

vazgeçsem diyorum

geçtiğim yerden tutuyorsun beni

olur olmaz aklıma düşüp

sarılıyorsun...

sanki sarılınca,

geçecekmiş gibi...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

Bu gece sevişmeyelim olmaz mı sevgili?
ben konuşayım, sen dinle...
sen dinle, ben ağlıyayım...
avuçlarınla sil gözlerimi...

 

bu gece sevişmeyelim

ilişmeyelim geceye

sabah olsun

başım göğsünde uyanayım

bırak yalanlarımız inkar götürmesin

inandığımız yerde uyuyakalalım

 

sevişmeyelim

tutuşmasın bedenlerimiz

bu gece de bizden olsun be sevgili

yazmayalım şehvetini

 

kollarının arasından başka

gidecek neresi var?

neresi sakinleştirir bizi

yağsa yağmur

kanar mı içimizdeki susuzluk?

 

sen tutma beni

ben vazgeçerim be sevgili

yokmuşsun gibi yapıp

sıradan bir güne daha paylaştırırım

yaşamak ağrısını

taşırım

sen yorulma

varmışsın gibi

bir sigara daha yakıp

yalnızlık söndürürüm

kültabaklarında

 

 

sen gönderme

ben yolu biliyorum

kaybolduğum yerde

bir ufak daha açar

takviyeleriyle alışırım

nelere alışmadık be sevgili?

bahaneler mi tükenir önce?

sıradanlaşırmı sevda?

kim daha önce vazgeçti?

hangimiz

sildi ansızın gitmelerin

etkisini...

 

ben vazgecmedim...

hala kollarımdasın

kendime sakladım ne varsa

senden sonra

gerekli olur diye

bunu da çok görme be sevgili....

 

bu gece sevişmeyelim

dinle sadece

neresinde tutuldum sana

neresinde bıraktın beni

çok sorumluluklara bağlanıp

hapsettik kendimizi

oysa ikimizde biliyorduk

ilk anda beri

kural tanımazlık

başka birşeydik biz

biz olmayı beceremesekte

sevdik...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

en derinine düşüyorum durmadan,

daha derini olmaz derken üstelik

beklemediğim yerden geliyor tüm sorular

hangi son ne zaman beklenirdi?

 

çok mu mutluyum şimdi?

mutluluk nasıl birşeydi?

anımsamıyorum.

ya sevmek?

bir kız çocuğunu öpmek

dudaklarım hissetmezmi bundan sonra

bir nefesin sıcaklığını üzerinde...

 

kırılamazmıyım

bükülüp dururken hayat karşısında

ne kadarına hazır oluyor insan,

ne kadar daha yüklenirse üzerine

vazgeçmeden

kaçıp gitmek yerine

yüzleşiyor kendiyle...

 

nasıl da kızamıyorum sana

nasıl da hafifetiyorsun her suçunu

bu kadar mı içime işledin,

oysa ben daha yeni tanıyorken seni...

 

iklim bozukluğu,

zamansız açan çiçekleriyle bir erik ağacı gibiyim

biraz içim ısınsa

renkleniyor,

ardından ayaz yiyiyor yüreğim

küfrediyorum,

gelmişime geçmişime,

bir daha açmayacağım diye

kapıyorum kollarımı

uslanmıyor

yeniden yakıyorum dallarımı

kimi kandırıyorum?

kime daha iyi oynuyor?

kim daha cok seviyor beni?

bu yalnızlıktan nerden geliyor?

neden geçmiyor gece

neden her sabah

daha yorgun

daha vazgecmiş

kimse görmemiş

diye suçladığım yok

görünmeyen benim!

söylediklerimi anlamıyorsun

sustuklarımdan kaçarken

yakalandığın benim!

ne çok konuşmak istedikçe

seni duyacağımı bilip

ısrarla uzak duran

ben...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bağlanmak yok!

tutunup bir sevdanın kanadına,

uçmayı hayal etmek yok!

tutamayacağımız sözler verip,

ardından kırmak

kırılmak yok...

 

bağlanmak yok!

körü körüne vurulup,

vazgeçmek

yorulmak,

yormak yok birbirimizi

ne kadar istesekte

sabah birlikte uyanmak,

gecesinde sevişsekte

adını koymak yok bunun!

söyleme

nolur...

söyledikçe kuruyor çiçekler

susalım

sonsuza kadar sürmeyecek biliyorum

en azından şimdi

sadece tadını çıkaralım...

 

bağlanmak yok!

gün boyu ne yapıyor diye,

meraklanmak,

tutamayacağını anladığında kendini

aramamak için

bir sigara daha yakmak

yok...

 

nasıl da hırsından

deli gibi çarpıyordu kalbin...

ne yapıyorumlara

neredeyimleri ekliyordun durmadan

cevabını bulamadığın soruları

sormak yok!

bağlanmak yok!

özlemek olsa da sonunda,

özledim diyerek,

iç çekmek yok...

 

hem kötüyüm ben,

hem bencil...

nasıl da hoşuma gidiyordu,

dinlerken seni,

adam sanmak kendimi...

sahiplenmek yok!

desekte,

nereye koyacağız şimdi?

yokluğumuzda aklımızı kemirip duran,

gerçekleri...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

sustukların büyütüyor beni

daha iyi oynuyorum artık

mesela

beklemiyormuş gibi yapıyorum

durup durup telefonumu kontrol ederken

gizlice...

 

aklından geçenleri sormak yerine

cevaplarıma inanıyorum

değişiyoruz yavaşça rollerimizi,

ben beklediğin oluyorum,

sen tutunacak bir yer arıyorsun,

'acaba'ların dehlizinde düşerken...

 

yine en zoruna yaklaşıyoruz

doğru kadın,

yanlış erkeği oynamaktan yoruldum!

yanlış zaman,

bütün doğrularıma mezar oluyor şimdi!

 

ne senin tek kelimelik cevapları olan soruların vardı,

ne de benim,

cevap olacak paragraflarım,

kullanıldıkça eskimemiş...

 

akıl oyunlarının yazarı ben değilim,

tam ortasına düşmüş,

kırıp dökmemek için,

billur güzelliğini,

sesini bile çıkaramayan,

bir figüran...

 

bunun için mi bu kadar kontrollüsün?

bunun için mi?

özenle seçiyorsun her kelimeni,

içime işliyorsun sınırlarını,

çarpmaktan korktuğun yer,

kalbim mi?

 

aklına her düştüğümde gülümsetebiliyorsam seni,
tutup hiç görmediğim ellerinden,
götürebiliyorsam seni,
denizin mavisine

ve saçlarının kokusu siniyorsa satırlarıma

yanlış bunun neresinde?

nasıl açıklayabilirim ki sana,

uzak durmak,

daha çok canın yanmasın diye,

senden daha iyi,

kim bilebilir ki?

 

ne çok beklemek sıkıştırıyoruz artık,

söylemek istediklerimizin arasına,

susarak haykırdıklarımızın altında kalıyoruz,

oysa gel desen,

gelirdim...

 

saklandığımız yerleri bilirken,

gözlerimizi yummak neye yarıyor?

kimi kandırıyorduk?

bulduğumuzda birbirimizi,

yeniden kaçmayacakmıydık?

yeniden

başlamak yerine

bitmesin istemek,

belki son baharı olacak ömrümün,

son defa yumduğumda gözlerimi

bir daha açmayacağım...

bu yüzden belki de,

bilsemde saklandığın yerleri,

gelip tutmuyorum ellerini...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

seviştik ya deliler gibi

söndürdük bir bir ateşleri

saate 62 bin defa çarpardı kalbimiz

biz nefes nefese

yığılır kalırdık

terden ıslanmış çarşafların üzerine...

 

sonra şüpheler filizlenir

iççekişlerin gölgesinde

çok sormamak gerek belkide

çok mutlu olmak için

elindekiyle mutlu ol derken

elimde ne vardı?

sonra küfürler mırıldanırsın

gelmişine geçmişine geleceğine

elindekine

elinin değmediğine

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

kime yazıyoruz bu gece?

kimi yazıyoruz ya da...

sığ düşünceler batağında,

nefes alsak,

dibe iniyoruz...

kımıldamadan dur diyordu birileri,

gözümüzü bile kırpmıyorduk oysa,

biri seslenene kadar...

 

kimi tutuyoruz bu gece?

alkol kokulu satırlara.

uyku kimlere rehnedildi?

hancının keyfi yerinde,

ya yolcu?

yorulmadı mı hala,

sürüklenmekten,

kayalıklar beğen kendine,

sonra hazzına var çığlıklarının.

en son olmaz dediğin...

kimi kandırdın

kendinden başka...

 

sığmadığın dünya neresi?

kimin hayatında dümendin?

kime hayatına yöne verdin...

şimdi ucuz bir riyakarlık,

nasılda köşeye sıkıştıkça

sevdim dediğin

kafiyende süs

yazıp boşaldıktan sonra

titremelerini hangi bedene saracaksın?

 

gözlerindeki dalgınlık,

gülümseye zoluyorsun ya dudaklarını

ellerin geçiştirmek ister gibi

boşlukta sallanıyor

canın nasıl yanmış,

sesin zor çıkıyor...

tahmin edememişmiydin bu yıkımı?

beklememişmiydin

son bir gayretle sokağa atmışsın kendini

ayakların yolu bilmiyor

hangi kapı seni anlar?

hangi insan açılır?

nasılda vazgeçmişsin,

dokunuyorsun ama hissetmiyorsun,

reflekslerden ibaret artık yaşamak

öyle boşalmış ki için,

kim yanına gelse,

gelmese,

kimin umurunda...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

Esen her rüzgar başımı kaldırdığımda,

yüzüme düşen her kar tanesi,

bana beni hissettiriyor...

 

Hele kollarını açıp,

başını yukarı kaldırdığında,

kirpiğine düşen kar tanesi mutluluğunun,

tarifi yok...

 

Şarkı söyleyecek kadar güzel bir sesin olmasada,

bağıra bağıra şarkı söylemenin,

gecenin karanlığında,

tarifi yok...

 

Üşüdüğün halde rüzgarı karşına alıp,

onun üstüne yürümenin,

tarifi yok...

 

birgün sana her şey bedava,

bugün bana her şey tarifsiz...

 

Her zaman yanında olacak biriyle

üstüne yağan karda yürümek,

üsümek

tarifi yok...

 

Tat almayı öğrenmek lazım

bunu öğrenince

içtiğin sudan bile alacağın zevkin,

tarifi yok...

 

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

Büyüklerimiz yasakladıysa doğrudur, bizde kullanmayız diyen insanların seçtiği bir iktidar; sosyal medyaya ve internete sansür uyguluyorsa, bu muhaliflerinin susturmak için değil, yandaşları uyanmasın diyedir...

Sorgulamasınlar, düşünmesinler, bilmesinler diyedir...

 

Korku büyüyor içlerinde. Ellerindeki kemikleşmiş desteği kaybetmek istemiyorlar. Çok fazla hata yapıyorlar artık, yaptıkça gözleri kararıyor... En yakındakileri bile şaşırıyorlar artık, şüpheler büyüyor içlerinde. Bunun farkındalar. Ellerindeki medya, ellerindeki güç, şüphe tohumlarının yeşermesine engel olamıyor. Ellerinden geleni yapıyorlar. Elektrik şalterleri iniyor bürgün, diğer gün adalete saldırı oluyor... Sonra aralarında husumet doğabilecek iki kulüp seçiliyor, tamda Trabzon sınırında, tamda Fenerbahçe otobüsüne ateş ediliyor... Kör göze parmak misali, o kadar bariz oynanıyorki oyunlar.... Neden Beşiktaş, Galatasaray, Bursaspor değil.. Neden Fenerbahçe ve neden Trabzon'da? Ve neden vali ilk açıklamasında, taş attılar diyor, kameralar herşeyi kayıt altın almışken üstelik...

 

Savcımız şehit ediliyor. Yetkililerimiz çok başarılı operasyon için kutlama konuşmaları yapıyor... Neyi kutluyorlar? En kötü polisiye filmlerde bile, rehine operasyonlarında, rehineyi bırak sağ kurtarmak, teröristler öldürülürse bile başarısız kabul edilmiyor mu? Başarı ne aslında? Kimi kurtardık biz? O operasyonda amaç neydi aslında? Hükümeti kurtarmak mı?

 

Operasyondan sonra yapılan konuşmalar suçlamalar... Hiçbirinin inandırıcılığı olmadığı öyle açıktı ki... En büyük destekçileri olan insanların bile içinde şüphe tohumları büyüdü. Ne oluyoruz demeye başladılar... Bu yüzden mi şimdi internete erişim sansürlendi?

Evet bir süre internet kapatılacak, ünkü halkın hafızasının zayıflığına güveniyorlar. Nasıl olsa bunu da unutacaklar diyorlar... Gerçekten unutulacak mı?

 

Ellerinden geldiğince, tüm güçleriyle şüphe tohumları yeşermesin diye uğraşıyorlar. Çünkü o tohumlar filizlenip büyümeye başlarsa, yakmak zorunda kalacaklar... Bundan çekinirler mi? Amaçlarına ulaşamayacaklarını anlayınca, bu ülkeyi ateşe atarlar mı? Ülke gerçekten umurlarında mı?

 

Yarın cumhurbaşkanı çıkıp tamam dese, bir hata yaptım halkı ayrıştırdım, yanlış konuştum, bütün halkımdan özür dilerim, bundan sonra hep birlikte bu ülke için çalışalım dese, ben siyaset üstüyüm, anayasa'mızın belirttiği gibi ben tarafsızım dese samimiyetle, çıkıp meydanlarda bir parti için oy istemese, bu halk onun heykelini dikmez mi? Bu halk onu bağrına basmaz mı?

 

Neden peki hergün daha çok gerilip, birbirimize düşman ediliyoruz? Neden insanlarımızın birbirine tahammülü kalmıyor? Bu kadar zor mu, bütünleştirici olmak... Amaç ne? neden yaraları kapatmak yerine sürekli kaşıyıp kanatıyoruz? Ve bunu en yukarıdakiler özellikle yapıyor? Bu hırs niye?

 

Bu gemi batarsa, kim zararlı çıkacak? Kimin yanına kar kalacak? Kim daha çok sevinecek? Kim kaybettiklerinin ardından, daha çok kinlenecek... Bilmiyor muyuz?

 

Bu bir başkanlık seçimi değil... Bu var olmak ve olmamak seçimi...

 

Dün elektrik, bugün internet..Yarın neyi kapatacaklar?

 

Gerçekten onların düşündükleri kadar kolay unutuyor muyuz?

 

Ya çocuklarımıza ne diyeceğiz bir gün?

 

Farkettim ama, elektrikler kesikti çalışmadım mı?

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

hayat böyedir işte,

gün gelir, seviştiğin değilde

sevişmek istedigin kadına yazdırır adama...

 

sonra vicdan azapları başlar,
gecelerine yenisi eklenir
yanındakini değilde
bekledigini özlersin...

 

sanırsın ki dokunsan geçecek,
sonra yalnız uyanırsın
yanında şeftali kokulu bir kadın varken,
sabaha....

 

öpsen silinecek tadı sanırsın
başka bir kadını,
öpersin
geçmez...
kendine ihanetlerin olur,
aldırmazsın
onu kırdığın an
baştan yaşayamazsın

 

ve bu kahrolası gri şehri
bir başkasıya değişemezsin
canın çok yanar belki
özledim
diyemezsin...

 

susarsın sonra
susmak çok bir halta yarıyormuş gibi
bilirsin o'da özler seni
özlemek
dokunmaya yetiyormuş gibi...

 

söversin gelmişine geçmişine
sövmek
çaresizliğini gideriyor sanki
beklersin
beklemek
o kanamayı durdurmuyor belki...

 

sonra o kirli siyah yalanlar gelir aklına
çok bilmek
yalnızlığını gidermiyor...
çok sevmek
hala literatüründe yok tanrının
beni affetmeyecek

 

yoruldum anlıyormusun?
tutunamamaktan bir sözüne
ve durmadan
aynı yerden kırılmaktan....

 

yoruldum
sana bütün bir ömrü taşıyıp
kapında kalmaktan...

 

neyse siktiret...
en güzeli ne biliyormusun sevgili,
en azından birimiz,
uyuyor şimdi....

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

git diyorsun bana

ateşini söndür öyle gel

başka bir tende

başka bir bedende kaybol

sonra beni bul

oluyormu öyle?

aklına düşürdüklerin

yazınca geçiyormu

yoksa erteleniyormu

başka gecelere

sustukların büyümüyormu içinde?

neresine saklanıyorsun

geçmişinden biriktirdilerinin

yoksa olmamış gibi kabullenip

aldanıyormusun

aldatıyormusun kendini?

kurallarımız yoktu bizim,

bu yaptığımı hafifletir mi?

çırılçıplak iki yalnız gibi

soyunmuşken birbirimize,

hangi maske saklayabilirdi

şehvetimizi?

 

kızgınlığın

kendine itiraf edemeyip

sustuğun...

bu kadar zormuydu,

bu kadarmı bağlıydın kalıplarına

bana bağlanmamak için

gitmeme izin verdin

ne bekliyordun

bilmiyordum...

bulduğun beklediğinmiydi?

sanmıyorum...

kime oynuyoruz bu çaresizliği,

önce kim vazgeçecek,

önce hangimiz

umrumda değildi diyecek

ve diğeri

inanacak

gitmek için...

 

uyumuyorsun...

aklındaki varlığım

tahminlerimizin ötesinde

az önce hissettiğin,

aşk değilse,

neden şimdi

sana yazıyorum?

neden şimdi,

aklından ne geçiyor diye,

ölesiye merak ediyorum.....

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

nasıl da gelip,
birşey olmamış gibi,
dokunuyorsun tenime...
ve tenim nasıl da hazır,
bekliyor gibi seni,
özlemiş,
teslimiyetinden belli...

 

aklımdan uzak tutmaya çalıştıkça,
içine düşüyorum,
sımsıkı kapıyorsun dudaklarını,
esir etmek istermiş gibi
bedenimi...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

bir şarkı seç

kulaklarında çınlasın

bırak kendini,

adımların boşluğa atılsın

her attığın adımda elbisendeki çiçekler açsın

bakışlarını bakışlarımın üzerine bırak

bir elim belinde,

diğer elim avucunda,

bedenin salınsın

kendi etrafında dön,

elbisenden renkler etrafımıza dagılsın

saçların yüzüne çarpsın

koluma sarılıp yaklaşırken bedenime

tut kendini

müziğin ritmiyle

uzaklaş benden

her adımın bana doğru,

her adımın benden uzağa

sarılmak isterken sana

kapat gözlerini

sadece çiçekleri düşün

bir kır bahçesinde

yalın ayak toprağa basarken

yeşil çimenler, ıslaklığından belli

nefesim boynunda, rüzgar gibi

ve aç gözlerini

bir elim belinde

diğer elim avucunda

bir adım uzağımda tut kendini

eteğin dönüp kıvrılsın bacaklarına

saçların gözlerinin önünde

aralığından bana bakıyorsun

nefes nefesesin

tutabilirmisin kendini?

müzik içinde yol alırken

bir adım daha atıp

içime girmeden?

bir dizimi yere koyup,

eğilip önünde,

elimi tuttuğun elinden öpüyorum

teşekkür ederim...

bu dansı bana lütfettiğin için...

 

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

engel dediklerimiz aklımızın bize oyunlarından ibaret degil mi?

sana açık kapı göstermiyorum...

buraya kadar kendin geldin...

dizlerinin dibinde duruyorum...

nefesin kadar yakın...

sana nasıl kapıyı gösterebilirim ki?

 

direndiğim yerleri anlıyorsun

belki zorlamaman bundan...

[Bunun Bir AnLamI oLmasI GerekMiyor...]

blöf yaptığımı göremeyecek kadar kaptırmıştın kendini,
beni aldatma zevkine...

öyle güveniyordun ki,
seni terketmeyeceğime,
kapıyı dışarıdan çekerken bile,
sanki içerideymişim gibi,
konuşuyordun benimle...

en son ne söyledin hatırlamıyorum,
ama bir 'hoşçakal' bile,
çoktu sana...

 

anılarımı bıraktım o evde,
kabuslarımı ve rüyalarımı...
nasıl vazgectim bilmiyorsun,
sadece ceketini alıp çıkmak,
nasıl birşey,
bilmiyorsun!

 

benden sonra ne yapacaksın,
nasıl canın yanacak,
uzanıp avutamayacağım seni mesela,
çaresizliğin aklını başından alacak,
bilmiyorsun!

 

çok yorulduğunda,
durup soluklanamamak,
tek başınayken,
bir ses aramak boş odalarda,
ağlarken,
sarılıp yastığına
o el olmayacak sırtında!

 

umudu ekip durma aklma,
senden sonra alışkanlığım,
seninle yorgunluğuma değer!
seni bırakırken,
olduğum herşeyden vazgectim ben...