Johnydoe

27 Ağustos , 2023

sığınacak bir yer yok

ortasında fırtınanın

çaresizlikler üstüne gelirken

korkunun faydası yok

bu sahadan yenik ayrılmak

bir rövanşı yok

kabullenmek efendilikse

isyankar bir kölelik daha iyi değil mi?

çok ağlarsan

çok bağırırsan eğer

geri mi verilecek

çok istediklerin?

birlikte yaşanabilecek güzel günlerin hayali

ne zaman çıkıp gidecek aklımdan?

ne zaman eskisi gibi olup

alışabileceğim sıradan günlere

bir yolu yok mu bunun

hiç bilmeseydim mesela

ya da unutabilseydim

her gece alkolle uyuşturup aklımı

sarhoş olmadan uyuyabilseydim

sığınacak bir yer yok

ölümcül bir hastalığın pençesinde

ötenazi hakkımı benden saklı tutuyorlar

atları bile vurmuyorlar mı?

bir daha ayağa kalkamayacaksa eğer

bu sürüngenlik bana göre değil...

bitmedi mi söyleyeceklerim?

kimlerin sofrasına meze oluyorum okundukça

kimlerin hislerini anlatıyorum

kaç insan tatmin ediyor kendini

paylaştıkça sözlerimi

katlanılır görüyor bu hayatı

sığınacak bir yer yok

kaybolmuş ruhların tesellisi bunlar

mutlu insanların aramızda yeri yok

sevda ucuz Amerikan filmlerinde kaldı artık

Türkçe dublajlı yalanlara karnımız tok

en sakinimiz umudunu hala koruyabilen

umutsuzlarımızın dilinde küfürler

inkar kime,

inkar neyi?

en sorumsuzu dağ başında çoban,

biz çoktan geçtik

bile bile üstelik

çizgileri

geri dönüşü olmayan ...

sığınacak bir yer yok

bağımlılıklar uyduruyoruz kendimize

hayatta kalabilmek için

yaşamak diyoruz adına bunun

yaşamak,

her sabah uyandığımızda biraz daha çirkin...

çok güveniyor kendimize

büyük oynuyoruz

oynamak,

elde avuçta ne varsa

inanmadan kazanacağımza...

umutsuzluk bulaştırıyoruz en yakınımıza sokulana

karanlık büyüyor

farkı kalmıyor gözlerini yummakla,

acıtırcasına gözbebeklerini açmak arasında

çok üzgünüz belki de

anlamasın diye başka hiç kimse

gülümserken tanıdık yüzlere

iyi oyuncular olup çıkıyoruz işin içinden

bu sahne

bu dekor

bu figüranlar arasında

gerektiği kadarını yaşayıp

çekildiğimizde kendi içimize

kendimize ağlıyoruz

imlası bozuk bir Türkçeyle

itirafa soyunurken çılgınca bir suskunluğu

soğuk bir yatakta uyumaya çalışmak gibi

ağustos sıcağında

bir yanım alev alev

diğer yanım buz tutmuş

dudaklarım titrerken

öpmeye çalışmak

alışmak:

çok mutluymuş gibi oturup bir nikah masasına

hayatını takas etmeye çalışmak

bir yabancıyla...

çok mutluymuş gibi,

fotoğraflarda yer tutmak...

4 Kasım , 2022

Biraz alkol, biraz kalp ağrısı...
Kıskançlık krizleri, öfke nöbetleri. Biraz, insanlara ben nakli. Sınırlarını kelimelerle çizdiğim bir ülke. Körler arasında tek gözü gören gibiyim. Yalnızım, canım sıkılıyor. Durup durup onu özlüyorum. Sonra buraya gelip bir şeyler karalıyorum. Sonra alkol ve çaresizliğin karın ağrısı. Eskiden duvarları yumruklardım, şimdi blok sitelerine iddialı cümleler yazıyorum. Ertesi sabah uyandığımda her türlü inkâra sığınıp...

Şizofrenik bir alkoliğin parmaklarından çıkan her satırın şiir olma olasılığı öyle yüksek ki... Belki de o kadar ciddiye alınmamalı okurken ve belki de ben, bir kadının suya değiyor ayakları diye başlarsam cümleye, aslında o kadın çoktan duşunu almış, yatağına uzanmış ve hayallerinin arasına dalmış olabilir...

Ölüm aynı ölümdür aslında araçları farklı… Hangi ölüm daha şiirseldir okunduğu zaman? Aşkın şehvetiyle yanıp kavrulan ve isli bir et gibi kokan ölüm mü? Demiş ya şair:
‘Ölüp gitmektense yanarak ölmeyi tercih ederim...’ ya da asılarak ölmek mi? Giydiğim hükümlerin, üstlendiğim suçların hiç bir gerekçesi yoktu. Bunu ben söylüyorum diye hala buradayım. En romantiğidir aslında insanın asılarak ölmesi. Çünkü en son orgazmı saklar beden nefessiz kaldıkça. İnsan son nefesini verirken ve kırılırken boynu hangi sevgiliyi düşler? Ya da hangi düşler, insanı ölürken sevgiliyle meşgul eder?

Alkol kıvamında başıbozuk bir adamım ben... Şurada 'yalnızım' yazmak istiyorum, bir bakıyorum ki onlarca kelime, yıkılmış surların arasından akıp gidiyor. Oysa hala ben boynum kırılırken düşlediğim sevgilimi özlüyorum. Herkes beni şair sanıyor...

Ve hayat, karşısında gardımızı indirdiğimiz her an, en acımasız yumruklarını atmaya devam ediyor...

3 Kasım , 2022

Bazen insan anlatamadıklarını, yalnızlıklara yüklüyor. Sonra alıp başını gidiyor bir gece ansızın. Eski siyah beyaz Türk filmlerinden kalmıştı bu sevdanın kural tanımazlığı, inadına vurdumduymazlığı. İkimiz de biliyorduk, başka bir şehrin adamıydım ben, başka rollerin. Repliklerimden aşırdıklarımla gelmiştim sana. Ne bekliyordun ki? Söyleyeceklerimi tükettikten sonra, sana ne kadar kalırdım?

Her bulduğunda yitirdiğin, o sarıldığın, yüzüne gözüne, öpüşlerine hasret kaldığın adam; bulutların arasından gülümseyen kış güneşi gibi. Belki de ölümcül bir hastalığın, son darbesini vurmadan önce ki iyileşme belirtileri gibi... Benim geri dönüşlerim, kendime ihanetlerim. 'sen' dediğim kadınım, benim çaresizliklerim... Sarıldığın kolların ardından gülümseyen, benim sessiz çığlıklarım. Avuçlarının arasında ki dudaklarım. Ben şimdi hangi buluttan kurtulsam, aradığım senin yağmurların...

Haklı olmak, kalemi elinde tutup kıran yargıç olmak neyi değiştiriyor? Kırılan her kalemde bir insan ölüyor. Ya kalemi kıranın içinde, kaç varlık kendini yitiriyor? Haklıyım! Haklı olmak hala bir halta yaramıyor...

Öptüğüm, dokunduğum, sarıldığım yaraların... Kenarlarından damlayan kan, bir cam fanusun içinde ki gül gibisin... Dokunursam kırılacaksın, dokunmazsam solacak… Küçük haylaz bir çocuğun pişmanlığı üzerimde, ne zaman seni düşünsem, sana kullanılmamış bir ben getirsem, nereye gitsem, nerede bulsam, hangi yalanın gölgesine sığınsam olmuyor... Durmadan bir şeyler söylüyorum sana. Seni yanımda tutabilmek için aklıma gelen her şeyi yazıyorum. Gittiğinden beri, sessizliğinin hesabını soruyorum kendime. Ne zamandır konuşuyorsun? Ne zaman başladın, bana anlatmaya seni?

Özlemlerin, seslenişlerin, haykırışların...
Bu tuhaf hayat sirkinin en nadide parçalarıydık biz.
Sen güneşime hasret,
Ben sesine sağır...
Sen varlığıma vurgun,
Ben yokluğuna sürgün...

1 Kasım , 2022

kaldırım kenarında söndürdük sigaralarımızı
yakalanmak korkusuyla bir zabite
kokusu sinmesin diye cigaralarımz üzerimize
avuç içinde saklarken
kafalar bir dünya
travestiler geçerken yanımızdan
kalkmadı sikimiz
erkekliğimizle dalga geçtiler
biz yakalanmaktan korktuk
soğuktu çünkü silivri
afili sözlerimizi yuttuk bir bir
her birimiz vatansever
her birimiz
ezbere bilir gençliğe hitabeyi
ne siyasete bulaştık
ne kullanışlıydık
kandıranlar tarafından
allahın merhametine de sığınmadık
vatandaşın ferasetine de
akşam oldu
üç şişe bira
dört dal sigaraya
inceden müzeyyen abla eşliğinde
hatırladıkça yatmadığımız kadınları
yalnız uyuduk
uyanmamak umuduyla....

31 Ekim , 2022

Bu başlık altında okuduğumuz kitaplar ve onları yazanlar hakkında düşüncelerimizi fikirlerimizi paylaşalım. Ama bilindik beylik laflarla, hekresin konuştuklarıyla, kitabıyla fotoğraf çekip instagrama attığı şekilde değil. Bize ne ifade ediyor bizim için anlamı ne? hayatımıza nasıl dokundu? Belki okuduk ama sevmedik, belki yazdıklarını okuduk ama kendisini sevmedik tüm dürüstlüğümüzle, samimiyetimizle... Öneride bulunmak değil de öneriyorsak nedeniyle birlikte, sevmediysek eleştirilerimizle birlikte. Edebiyattan bu kadar uzak bir coğrafyada ve edebiyata dair ne varsa sadece gösteriş için kullanıldığı bir toplumda gerçek okuyucularla, kendimizi kasmadan, belki de cahilce ama içtenliğimizle tartışalım... Tartışırken öğrenelim. Belki de bildiğimiz gibi değildir okuduğumuz. Yüzleşmekten kaçmayalım...

Sizi olumlu ya da olumsuz bir kitap paylaşın okuyalım ve birlikte nedenleri üzerine kafa yoralım... Bunu yapabiliriz.

31 Ekim , 2022

Fallara inanmayan biri olarak sadece merak ettiğim için araştırdığım ve kökeninin yüzlerce yıl öncesine dayandığını öğrendiğim fal çeşidi. Kartlara yüklenen anlamlar, o kartların yanyana gelmesiyle geleceğe dair kehanetlerde bulunmak yada geçmişten gelen izlerin betimlenmesi denilebilir kısaca. Tarih boyunca ülkeleri yöneten liderler, bu kartların kehanetlerine güvenerek önemli kararlar almışlar. Günümüzde ise insanlar kendi kaderleri, gelecekleri hakkında bir umut bulmak için tarotla ilgilenmeye devam ediyorlar.

Aslında fal dediğimiz şey tam olarak bu değil mi? Duymak istediğimiz, umudumuzu kaybettiğimizde karamsarlığa düşmemize engel olsun diye bir anlamda psikolojik destek aracı.

Araştırmalar yaparken her bir karta yüklenen anlamları, kartlarda tasvir edilen görüntülerin neleri işaret ettiğini de ister istemez öğrendim. Yine tekrarlıyorum fallara inanmıyorum ama bu başlık altına yazıp kart açmamı isteyen arkadaşlar olursa fal açabilirim. Ne kadar doğru çıkar, yada ne kadar size umut ya da karamsarlık çıkar bilmiyorum. Ama siz inanıyorsanız ve istiyorsanız bu başlık altına mesaj atmanız yeterli...

31 Ekim , 2022

Top Gun: Maverick

Sanatsal anlamda ya da içerik olarak derinliği olmayabilir ama beni çocukluğuma götürdü. İlk filme yapılan göndermeler, karakterlerin yıllar sonra bir araya gelmesi ve değişimleri, sıradan sayılabilecek ve sonu tahmin edilesi bir hikaye olsa bile, bazı sahnelerde gülümseyerek bazı sahnelerde geçmişi hatırlayarak izledim. Tom Cruise yıllara meydan okuyarak gerçekten güzel bir oyunculuk çıkarmış. Diğer genç oyuncular da ona eşlik etmiş.

İzleyecek arkadaşlara önerim önce ilk filmi izlemeleri. İLk filmi izlemeden ikincisini izlerseniz çok fazla beğenmeyebilrsiniz.

Ama ikisni birden izlerseniz pişman olmazsınız.

27 Ekim , 2022

yanlış anlaşılabilme olasılıklarını düşündükçe ne çok susuyor insan
sessizlik vadisinde kayboluyor ansızın....

hepimizin hayatında bir tını eksik
ne olduğunu keşfedemediğimiz,
diplerden gelen bir patlamaya eşlik eden
yaylı sazlara ait bir tını...
hepimizin ezberlediği bir şeyleri mutlaka vardı
hiç değilse kuvvetli aptallıklarımız, kaçışlarımız,
bir diğerinin hayatları ardına saklanışlarımız...
çözemediğimiz, çözemeden yaşadığımız,
bir anlamda katlandığımız tutkuların
haklılığını kanıtlayan şeylere güveniyorum ben hala

sana bugün, şu an ne yazabilirim?
nelerden söz edebilirim?
niçin böyle bir düşünce içine girerim?

bittikten sonra biz,
nerene gömeceksin beni?
düzenli takvim aralıklarında gelip
temizleyip ayrık otlarını
açacak mısın?
gömdüğün yeri...

bilincimizi bedenimize mıhlayacak çekici tutamadık
ummak ve ayak uydurmak arasında gidip geliyorken
dağılıyorduk
ayrılıyoruz diyemiyordum buna
çünkü dağılıyorduk sadece...

yalnızca sevişmek için mi kullanıyorum yeteneğimi?
bu yüzden mi her gelenin aklı,
aklımda...
etkisi kaç kelime sürer?
esaslı bir orgazmın...

hayat söze dayanmıyor
anlatılan anlaşılana uymuyor
uyumsuzluk yayılıyor damarlarda
kimse söylediğinin ardında
vaat ettiği kadar durmuyor...

her sevgili bize verilen kırık not gibi
hiç silinmeyen, kurtarılamayan...
yaz okullarında hasret giderilen sadece.
bu yüzden mi kırıktı?

seni sıkan sezgilerimi, alınganlığımı, çocuksuluğumu, endişelerimi bir yana ayıramıyorum
itiraf etmeliyim
ben hala aynı tutsağım,
aynı şair...

belki de susmamın nedeni,
söylediklerimin geri tepmesinden korkmamdı
göğsümün sol yanı acırdı
sen sustuğunda...

kolay sözlerin aldatıcı büyüsüyle yazıyorum...
gördüğünle, işittiğinle yetinmeyi seçtiğin için
içinde ne olduğunu bilmediğin çuvala
elini sokamadın

bundan böyle anlamın ne derinliği olabilir ki benim için?
derinlik ne ifade edebilir?
sabahlara ulaşıyorum
oysa sana ne çok yol var...

25 Ekim , 2022

eski arkadaşlar da aramıyor artık.
aynı dünyayı paylaşıyor olmamızı yadırgamış olmalılar.
oysa eskiden birlikte yaşlanmak konusunda ne çok anlaşmalar imzalamıştık,
alkol kokan nefeslerle öpüşüp mühürlemiş.
belki de eskiden alınmış kararların ortakları eskidiği için,
yeni kararlar almakta zorlanışlarım.
geçmişine bağımlı yaşayan insanlara Amatem yardımcı olabilir mi?
mesela alkol gibi sigara gibi bu bağımlılıktan da kurtulabilir mi insan,
ilaçla ya da telkinle bir tedavisi var mı bunun?
yoksa nefesi kuvvetli bir hocaya mı gitmeli...
unutunca geçmişini
gelecekleri boşlukta,
tutunamıyormuş gibi hissetmez mi insan?
her geminin ayrıldığı bir liman yok mu?
rotası yok mu balıkçının?
kaybolduğun dalgaların arasında
daha mı mutla olacaksın sanıyorsun?
yaşamadan öğrenmenin de bir yolu olmalı!
açık öğretim lise ve üniversiteleri yanılıyor olamaz...

insanlar birbirlerine güvenmedikleri için mi dini nikah kıyarlar?
Tanrı'ya verdikleri sözü tutarlar diye mi?
hastalıkta ve sağlıkta, ölüm bizi ayırıncaya dek...
diye söz verdiklerinden beri,
boşanma davalarına bakan hakimler birer Azrail,
avukatlar sorgu melekleri mi?
evlilik sonrası mal paylaşımı da saçma değil mi?
hani kefenin cebi yoktu?
bari ses sitemini ben alsaydım...

yazarken sessiz olmalıydım oysa,
adım gibi biliyordum!
içimden gürültüyle kopup gelen her kelimeye susturucu takıp
usta bir katil gibi öldürmeliydim aklımdan geçenleri.
bomba imha ekiplerinin çalışmalarını izlemek isterdim oysa
üzerlerinde ki giysilerinin bir halta yaramayacağını bile bile
korkmuyorlar mı?
belki bu defa patlamaz diye mi kandırıyorlardı kendilerini?
ta ki bu defa patlayana dek mutlu yaşıyorlardır umarım...
sıradan insanlar da öyle değil mi?
belki bugün de ölmeyiz,
belki bugün aşık oluruz,
belki bugün zengin oluruz,
belki bugün o otobüs boş gelir,
belki bugün,
yok akşam iş dönüşü iki tek atarız...
bunu kesin yaparız!
diğerlerinin olmazlığına katlanabilmek için...

bazen korkuyor insan,
kendinden başka kimseyi bilmemekten korkuyor
bir süre kırılma numaralarıyla mesafeler koyarken
o mesafeler arasında kayboluyor
önsezilerine güveniyor
yoksa yenik mi düşüyor?
bulmacaları çözmeye çalışırken buluyor kendini
biri bitmeden diğeri,
biri gitmeden diğeri geliyor.
yine de güveniyor önsezilerine
hastalıklı bir romantizme teslim olmaktansa
rutubetsiz kuru bir ev hayal ediyor
duvarlarının rengini bari o belirleseydi...
belki yeterince mesafe koyamadın!
demek ki hala kaybolmadın...
yenilmemişsin bak,
şimdi sıradaki bulmacaya geçelim mi?
en sevdiği renk hangisiydi?

renkleri sevmezdi oysa...
bu yüzden renksizdi odaların duvarları bomboş
hoş değildi belki
beğenmemiştin bunu önerdiğimde
duvarın da, tuğlanın da, harcın da rengi var görmüyor musun!
derken
bir kez daha ispatlamıştın renkleri sevmediğini
nasıl istersen'e bağlayıp konuyu kapattım.

23 Ekim , 2022

oturduğum yerden yazıyorum bunları
on beş metrekarelik bir odanın
sarı duvarları arasından
ve ruhumun sonsuz uçurumlarından atıyorum kendimi
düştüğüm yerler acıyor mudur?
acıyor olmalı,
yoksa bu kadar kötü hissetmezdim değil mi?

kimi hayatıma alsam
yani
düşsem üzerine
sonrasında hep bir kalp ağrısı
bir can yangını
ne söndürebiliyorum
içime alsam diyorum
zaten içimde diye değil mi bu yangın?
aklımın oyunlarıyla büyütüyorum kendimi
yazdıklarımla etkisiz hale getirmeye çalışıyorum
olmuyorum
olmamışlık hallerim bir simit satıcısı gibi
tezgahını açmış cami avlusuna
sabah ezanı vakti
ne gelen var ne giden...
kimse uykusundan vazgeçmiyor sanki
tanrım bundan alınıyor mudur şimdi?
satamadığım simitleri ufalayıp
güvercinlere atıyorum
nasip onlarınmış...

sonra uyanıyorum yatağımda
biraz da bu tarafıma yatsam diyorum
diğer tarafım yorulmuş taşımaktan beni
derken uykum kaçıyor
gidip çöpleri topluyorum
çuval bezinden yapılmış el arabamla
eğilirken çöp konteynırına
elimde metal bir kanca
hayatları karıştırıyorum
birileri kafayı çekmiş
koyu renkli bira şişeleri
yarım bırakılmış pasta görüyorum
sinekler üşüşmüş
kimin hoşuna gitmemiş?
doğum günleri...

açılmış ama kullanılmamış bir prezervatif
özeline girdiğim için şimdi
yadırgar mı sahibi?
içinden çıkamıyorum bu içimdeki çöplerin
düşünce artıklarının
geri dönüştürmesi olmalı
ders alınmalı diyorum kendime
ama kaç paradır ki o derslerin saati?
hem daha önce o okulu bitirmeli
sonra atanacak,
beki sonra yine sever beni...

dönüyorum sonra duvarları sarı renge boyalı odama
siyah keçeli kalemle parmaklıklar çiziyorum
tavanı mavi
hücresinde yatarken hayal etmeyen var mıdır acaba?
yoksa yasaklanıyor mu insana?
gökyüzünün renkleri....
perdenin köşesini kıvırıp bakıyorum dışarı
aydınlık bir sokak,
gri renkli üzgün bina
bir balkon kışın kullanılmayan
o evde yaşayanların umurunda bile değil
benim umurumda da ne oluyor sanki?
bir süre daha bakıyorum
bu sene bahar gecikecekmiş,
ben görmem belki...

dönüyorum odama
sarı renkli duvarlarımda silik parmaklıklar
pek düzgün olmamış
kimi hapsediyorum?
şimdi ruhunu özgür bıraktığım kim?
martının gözlerinden bakma cüretini kim verdi İstanbul'a!
altımda üst üste evler,
üstümden bir uçak geçiyor
içinde bir kadın pencere tarafında
bana bakıp gülümsüyor
ben süzülüyorum aşağıya
deniz sıkışmış karaların arasında
ama bu haksızlık değil mi?
bir dilencinin yanına konuyorum
Allah rızası için... diyor.
rızanın bedelini söylemiyor ama
ne verirsen yeter sanki...
peki bir kalp kırmanın bedeli?
altmış dört bin satır yazsan yeter mi?
ya sussan,
zamanla geçer diyorlar ya,
kimin için neye göre
inandım ben buna
inanç özgür bırakacak mı?
teslimiyeti nereye koyuyorduk?
senin içindeki de geçer mi?
hatırlanmaz mısın ben sana her yazdığımda
inancın seni benden kurtaracaksa şimdi
ardına bile bakma
çuval bezinden yapılma el arabamla
hayatları karıştırmaya devam ederim ben
sen bana karışma

bazen karşıma çıkacaksın biliyorum
sokakta yürürken,
bir otobüs durağında
elinde kitabın, okurken
belki geç kalmamak için okuluna
alelacele giyinmişsin
saçların karışmış birbirine
uzanıp düzeltmeye çalışırken
suçüstü yakalayacaksın beni
kaşlarını çatıp
ne münasebet!
belki oturuyorsundur bir kafede
çayını yudumlarken
kaldırımın üzerinden geçiyorum
ardımda çuval bezinden yapılma el arabamla
tenimin kirli rengi
bakışlarım değerse sana
kirlenme diye çevir başını
geçer giderim ben
belki uyumuyorsundur şimdi
yatağında dönüp dururken
koynunda oyuncak tavşanın
nasıl kızmışsın bana
sabah olsa geçmeyecek
akşam olsa dinmeyecek
nereye gitsen ne yapsan
aklında olduğum için kızacaksın
anlayışsızlığım için, vurdumduymazlığım için, beceriksizliğim için kızacaksın
‘biz’ olduramadığım için
kızacaksın
bakışlarını çevireceksin başka bir yere
ben yanından geçip gideceğim
duvarları sarı, silik parmaklıkları odamın
kasvetine bürünürken
bir çağ kapanıp
yeni bir çağ açılamıyorken
mezapotamyadan bu yana
aşk anlatılamıyorken
bu kadar da yaklaşmışken üstelik
küllükler doluyor
şişeler boşalırken
içim gidiyor
bu kaybolma,
bana doğru gelmiyor...

11 Ekim , 2022

sevgisiz hissettikçe hatalar yaptım, hatalar yaptıkça beni seveni kaybettim. bir yerden sonra da uğraşmayı bıraktım.

beni sevsin diye delirdiğim kadının yanında, benden bir mesaj almak için bekleyen kadını göremedim. ben, yırtındığım kadının canımı nasıl yaktığımı anlatırken, dinlerken ağladığını bana belli etmeyen kadını duyamadım. üç günde bir attığım günaydın mesajnı okurken nasıl mutlu olduğunu bilemedim. sırf ben istiyorum diye, o an mutlu olayım diye, sonrasında arayıp sormayacağımı bile bile, benimle sevişmenin ona ne kadar ağır geldiğini anlayamadım.

gerçekten seni seveni nasıl anlıyorsun biliyor musun? senin birini sevdiğin gibi, biri seni sevdiğinde... ama bu hep terste kalıyor işte. sen başkasını seviyorsun, diğeri seni, onu bir başkası... bu saçmalık denkleminde savrulup duruyoruz. bir gün sen sevildiğinin farkına varıyorsun ama seni seven vazgecmiş oluyor ve elinden hiç birşey gelmiyor. Bunun ağırlığıyla yaşamaktan başka...

11 Ekim , 2022

haklı olmanın bir halta yaramadığı dönemlerden geçiyoruz.

düşünmek işkence gibi

farkındalık,

uykusuzluk ilacı...

ve hatırlamak

en ağırı

herşeyi unutanlar ülkesinde...

nasıl giyineceğimizi söylüyorlar bize

neyi içmeyeceğimizi

annesinden ninni bile dinlememişler

öyle nefret dolular ki

şarkı dinlesek dinden çıkarıyorlar

sanki onlar almışlar gibi

kimi seveceğimize de onlar karar veriyor

nefretimize de

yeşilden başka rengi sevmiyorlar

onu da tabut üzerinde diye

öyle yaşamaya düşman

azıcık gülümsesek

ilk taşı atacaklar

en önde

bilmiyorlar sevişmeyi

ne de sevmeyi

babası mecbur kalmış

evlendi diye

annesi görevi gereği

girmişler gerdeğe

tövbeler peşi sıra

nasıl girmişler böyle bir günaha

böyle sevgisiz bir andan sonra

zorla getirilmişler gibi dünyaya

düşmanlar

yanyana gelen

her erkek ve kadına...

10 Ekim , 2022

bekliyorsun

sonra makyajını yapıp

yalnız çıktığında evden

yürürken kalabalık sokaklarda

korna sesleri

kırık kaldırım taşları

nasıl yürüyorlar hızlı hızlı

acelesi çokmuş insanların

yetişecek yerleri daha çok

yol veriyorsun durmadan

vermesen çarpacak

şüpheleniyor

durup bakıyorsun bir vitrine

gerçekten görünmez miyim?

bekliyorum

gecenin yarısı

sigaranın dumanı

sis gibi çökmüş odama

damağımda alkol kurumadan

bir yudum daha

kalemim huzursuz

parmaklarımın arasında

ne yazsam arıza çıkacak şimdi

yazmasam

çok aceleci bu insanlar...

bekliyorsun

otobüs durağı

saatini şaşırmış gelecek olan

gözlerini daldırıp

çatlak asfaltın arasından başını kaldıran

yaban otuna

basar üzerine diye geçen yanından

acelesi çok insanlar

üzülüp

sanıyorsun ki o da görünmez

senin gibi...

bekliyorum

alarmı çalarken saatin

uyanma zamanını kaçırmışım

uyanıkken...

on dakika daha ertelesem

bir sigara daha

sararmış parmak uçlarım

neyse ki

görmeyeceksin artık

yitirdiğimden beri

beklediğin olma vasfını

ne taranıyor saçlarım

ne de çıkıyorum arasına

yetişecek yerleri çok olan

insanların...

8 Ekim , 2022

öpmek

az önce doludizgin sevişip terlemiş bir tenin

tuzunu dudaklarında hissetmek...

öpmek

koklayarak,

içine çekerek,

çekerek içini

doyamamak

ve öpmek

durdurmak zamanı

bıraktığında kollarıma kendini

dayadığımda ağzımı ağzına

nefesini içime

nefesim tenine

yanıyorsun ya

teslim olup

indirip silahlarını

öpülesi göğüslerin

yalnız uyuyacak bu gece...

sığmadığın yatak değil

hayatın kendisi

dönüp durduğun

seni uyutamayan da

sabahında uyandırmayan da

yabancılığın

tenin ellerime hasret

kasıkların sıcaklığıma

üşüyorsan şimdi

yokluğum

yanıyorsan

biliyorsun

nasıl tatlı

parmak uçlarım...

öptüğüm yerlerin geliyor aklıma

her dokunuşumun izi kalmış

ısırmışsın dudaklarını

kasılırken dayanamayıp

hala parmaklarının arasında

çarşafları yatağın

uğultusu kalbinin kulağında

titrerken bedenin

yankılanmış duvarlarında inlemelerin

hayal bu ya

bitmiş dönüyor dünya

yaşadıkların yanına kalmış

yaşayamadıkların aklında

şimdi öpsem yazıyorum

okurken sen

sığamıyorsun

yatağına...

4 Ekim , 2022

erkeğin kulağındaki küpeye

kadının saçının teline

çocuğun giydiği giysinin rengine

sanatçının söylediği türküye

üzerine otel dikilecek

toprağın yetiştirdiği bitkiye

sokakta yanından geçtiği köpeğe

birbirine sarılmış iki sevgiliye

sevgiye!

düşman bunlar...

ne tahammüleri var

ne duramıyorlar saldırmadan

hiç sevilmemişler

ne anneleri

ne babaları tarafından

öyle kin dolu

öyle nefretle bakıyorlar ki

insanlara

kimse eğlenmesin

mutlu olmasın kimse diye

kimse okumasın bir romanı

umuda kapılmasın

kimse dinlerken bir şarkıyı

özlemesin sevdiğini hatırlayınca

öpüşmek kimsenin aklına gelmesin

sarılmak mı?

taşlansın görüldüğü yerde!

dokunmasın erkek kadına

kadın erkeğin on adım ardında

sevişmeden yapılsın çocuklar

o çocuklar siyah giysin!

bilmesinler renki dünyayı...

günaha da onlar karar veriyor

sevaba da...

onlar tutmuş cennetin kapısını

istediklerini alıyorlar içeri

istemediklerinin

parasına bakıyorlar...

parası yoksa

devreye giriyor şükür müessesi

bu dünyada olmadı kısmet

diğer tarafta yaşadınız

ses çıkarmayın yeter ki!

onların dediği gibi yaşayın

onların istediği olsun

onlar mı?

imtihanları zenginlikleri!

nasıl zor bilseniz

şükredersiniz fakirliğe

sizin için feda etmişler kendilerini

sırça köşklerde uyanıp

son model arabalarda gezip

yiyip içmek dilediğin gibi

öyle zor ki...

haftada bir cuma günü

karışmak aranıza

yılda bir paraya kıyıp

gidip arınmak hacda

iki de kurban kesip

dağıtmak fukaraya

şeyhinden icazet alıp

sarkmak karıya kıza

hatta daha tüyü bitmemiş oğlanlara

öyle zor ki...

bu yüzden sevmiyorlar insanı

ne ağacı ne hayvanı

hele ki sanatçıyı

taşlatsalar

nasıl rahatlayacaklar

sevmiyorlar gülümsemeyi

ne de renkleri

bu yüzden deliriyorlar

nerede elele tutuşmuş sevgili görseler

hele bir de öpüşseler

çekip vuracaklar oracıkta

çünkü kimse sevmemiş onları

kimse siyahtan başka renk göstermemiş

hiçbirini sevmemiş annesi

dizine yatırıp

hiçbirini

korkutmadan

inandırmamış Allah'a

hiçbiri

saçlarının arasında

hissetmemiş şefkatli dokunuşları

bu yüzden nefret ediyorlar

herkesden

bu yüzden

çok görüyorlar

kendi yaşayamadıklarını

başkalarının yaşamasını...

27 Eylül , 2022

tahammül sınırlarımızı zorlarken

daha ne kadar

sabah uyanınca

bir şey olmamış gibi yapacaktık...

uyandırmaya kıyamazken

yanında yattığımızı her sabah

kalkarken

kapıları çarpmasın diye esen rüzgar

eşiğine terliklerimizi çıkarıp

koyarken

yalın ayak buz gibi zemin

şubat ortası içimize işlerken

çayın suyunu koyardık

ısınsın diye odanın içi

sobayı tutuşturup

diğerinin uyanmasını beklerken

bu beklemek mi yordu bizi?

sabah uyanmalarını

akşam eve gelişlerini

bir kere de konuşmadan anla beni!

anlamanı...

beklemek mi zordu bu kadar?

önce yalnız yatağa girmeye alıştık

sonra umursamadık uyandığımızda

uyanmasın diye diğeri

dikkat etmeyi

çaydanlığın altını yakmaktan mı vazgeçtik önce?

çıkıp giderken evden tek başına

ardımızdan çarpan kapının sesinden

ya uyanırsan diye

endişelenmekten mi?

bir gece ben gelmedim

diğer gece sen

sormak aklımıza bile gelmemişti oysa

nerede olduğumuzu ya da

kiminle

ben yazıyordum o sıralar

sen yaşıyor

ikimizde memnun halimizden

öncesi sessizliğinde fırtınanın

aldanıp havanın sakinliğine

açıldık olabildiğince...

senle yaşayamadıklarımı yazıyor

benle yaşayamadıklarını arıyor

her gece biraz daha yabancı

girdiğimiz o yatakta

dokunmamaya özen gösteriyorduk

birbirimize...

sonra

sen gelmedin bir gece

ve sonraki gece

ve sonraki...

kapının önünde giyilmeyi bekleyen terliklerin

başının ağırlığıyla ezilmemiş yastığın

karşıladı beni

dün sabah kahvaltı masasına koyduğum

çay bardağının hala orada olması

komikti biliyor musun?

bilmiyorsun tabi ki...

sabah bekledim kapısında banyonun

sanki sen içerideymişsin de

bir an önce çıksan da ben gireyim diye...

anımsamak işime gelmedi

seninle o banyoya

defalarca birlikte girdiğimi...

20 Eylül , 2022

gitmenden değil de

gelmezsen diye korkuyorum

güzel kal diyorsun

gittiğinde

sabahına kurulmuş

uyandırılmaya ayarlı bir saat gibi

gitmiyorum diyorsun ya şimdi

sigara paketlerini üzerine yazılan uyarılar gibi

bagımlılık yapar

kansere neden olur

iktidarsızlığın yoldaşı

sevişemezsin bak başka bir kadınla

der gibi

gitmiyorum şimdi diyorsun

en geç sabahında

yanımda olmayaksın

ne yapayım bu bilgiyle

oturup ağlasam

aklımın neresine sokayım

birlikte olsak ne güzel olurduyu

kendimi nasıl avutayım?

yalnız uyandığımda

seninle uyandıgım her sabahı

hatırladığımda

nereme sokacağım!

20 Eylül , 2022

az önce titreyerek sokulmuşum gibi

kollarının arasına

az sonra geçmiş ne varsa

toplantıya girerken

boy aynasının karşısında durmuş

düzeltmiş üstünü başını

iyi görünüyorum değil mi?

sensiz ne kadar olacaksa artık...

senin söyleyeceklerin vardı

benim susacaklarım

akşam vakti sahile indik

demir kilise kapanmış

kaldırımda bir dolu insan

biraz yaklaşsana yanıma

serin oldu

üşüyorum...

aklından neler geçiyor?

gözlerini süzüp bakarken

ne kadar uzaklaşıyorsun kendinden

ardından durup bakıyorum

şüpheler birikiyor içimde

ya geri dönmezsen...

korktuğum başıma geliyor

zaten neyden korksam

eksik olmuyor tepemden

önce elimi tutmayı bıraktın

sonra

ardından bakarken

yok ya gelir geri

gelir değil mi?

bir yıl iki ay dört gün oldu

yarın beş

şunun şurasında ne kaldı

ne kadar kaldı?

geriye...

döşenmiş mayınlar gibi

şehrimin seninle gezilmiş her yerine

şimdi neresine gitsem sensiz

canımı yakıyor

adımımı atsam

sen çıkıyorsun karşıma

evden çıkmasam diyorum

yatağım

hala sen kokuyor...

11 Eylül , 2022

Ben giderim.

Sen gelmesen bile sen yanımdaymışsın gibi orada geçirdiğim her anı seninleymiş gibi yaşarım. Seninle uyur, seninle uyanır, seninle inip sahile uzanırım. Suya gireriz birlikte yüzeriz, yorulunca çıkar sıcak kumların üzerine uzanır, acıkınca gözleme yapan ihtiyar kadının mekanına gidip oturup, sabırsızlıkla gözlemelerin hazırlanmasını bekleriz. Tıka basa doyururuz karnımızı. Sonra uykumuz gelir akşam üzeri beş gibi odamıza çekilir, duşumuzu alır, uzanır uyuruz. Akşam saat on gibi çıkarız odadan, canlı müzik yapılan mekanları gezeriz tek tek, kafamıza uygun bir yer bulana kadar.

Belki bir şarkı duyarız o an, oradan geçerken, mekana girmeden tam karşısındaki kaldırıma oturur, elimizde bira şişeleri yanyana içerken eşlik ederiz. Sonra şarkı biter, sonraki şarkı hoşumuza gitmez, kalkar başka mekanın karşısına gideriz.

Yanımızdan gecip giden tuhaf tiplere bakarız. Belki turistler vardır onlarla sohbet ederiz. Aksanları farklı gelir belki zor anlaşırız ama eğleniriz.

İstersen gece on ikiden sonra barlara gideriz. Çok gürültülü ama olsun, sen istersen ben de isterim. Bırakırız kendimizi alkolün ve gürültünün kollarına, beceremem ben pek ama sana eşlik ederim dans ederken. Yorulana dek dans eder, bağıra çağıra şarkı söyleriz. Sesimiz kısılana dek...

Sonra kapanır mekan son çıkanlardan oluruz

kanımızdaki alkol oranı arşa değerken

sallana sallana

sarmas dolaş döneriz odamıza

öyle yorgun öyle sarhoş oluruz ki

çıkarmadan üzerimizdekileri

atarız kendimizi yatağa

döner durur dünya ikimizin etrafında

sanki merkezindeymişiz gibi kainatın

salak salak gülümsemeler dudaklarımızda

neye güldüğümüzü bile bilmeden

diyeceksin ki o an

içmeyecektik o son kadeh şarabı

diyeceğim ki

içmeyip te ne halt edecektik?

kahkahalarımız yankılanacak gecenin dördü

odanın duvarlarında

sırt üstü bakarken tavana

zorlukla kaldırdığın elinin işaret parmağını

uzatıp dudaklarıma

çok da tutturamayıp sus diyeceksin

daha yüksek sesle atarken kahkaha

parmağınla dudaklarımı bulamıyor olman

delirtecek bizi

karnımız ağrıyana kadar devam edeceğiz

inletmeye odanın duvarlarını

yan tarafta kalanlar rahatsız

şikayet etmişler bizi resepsiyona

çalacak odanın telefonu

lütfen biraz sessizlik derken

ahizenin diğer tarafındaki ürkek ses

pardon deyip

kapatırken telefonu

gözlerimizden yaş gelecek

öyle tutamamak kendimizi

öyle gülmek...

içimizi çeke çeke

nefes nefese

katıla katıla

gülerken

kaç gün kaldı? diye soracağım sana

neye? diyeceksin..

neye kaç gün kaldı?

ayrılığa...

doğrulup yatağın üzerinde

az önce gülmekten yaşarmış gözlerinle

yaşlı gözlerime bakacaksın

kenarlarında kırışıklıklara

bu da nerden çıktı şimdi? diye kızacaksın

ne güzel eğleniyorduk

dokunmak isteyeceksin o an

ıslanan yanaklarıma

gri üniformalı memur ciddiyetiyle yüzlerimizde

yan odadakilerin istediği sessizlik

kendiliğinden gelip yerleşecek odamızın

duvarları arasına

sorumun cevabı havada kalacak

ne sen seslendirebileceksin gerçeği

ne de ben üsteleyeceğim

gözlerin hala yaşlı gözlerimde

ciddiyete rağmen hala ıslanıyorsa gözleri insanın

canı yanıyordur artık

uzanıp üzerime başını göğsüme koyduğunda

ve ellerim saçlarını okşadığında

yutkunuyorsun

sabah olacak ve biz yine inip sahile

o sıcak kumların üzerine basarken çıplak ayaklarımızla

yanarken canımız üstelik

atıp kendimizi serin sulara

ve yorulup çıktığımızda

ve acıktığımızda

bu defa kahvaltı edelim

kaldığımız pansiyonun bahçesinden toplayalım domatesi salatayı biberi

sabah yumurtlamış tavuklar

hala sıcak olmalı dokunduğunda

çay da yeni demlenmiş

reçel de vardır değil mi?

diye sorduğunda

vardır... hem de çilekli...

akşam üzeri yine yorgun

olmuyor...

bu defa sana değil ama

kendime soruyorum

kaç gün kaldı...

kaçırırken bakışlarımı

az önce etrafımızda dönen dünya

duruyor

göğsümün üzerinde başın

içimi çektiğimi anlıyor

daha sıkı sarılıyorsun

titreyerek çıkıyor sesin

sanki az önce ağız dolusu kahkahaların

sahibi değilmiş gibi

bitecek değil mi?

cevabımı

anlıyorsun

daha sıkı sarılmamdan...

elimi tutup yüzüne kapattığında

öperken avucumu

kaldırıp başını

yüzüme baktığında

ve o dudakların

öpsem yangın yeri

öpmesem

yatacak yerim olmaz tanrı katında

döküp benzini ateşe harlar gibi

dayayıp ağzımı ağzına

sanki yeni dünyaya gelmiş bir bebeğin

aldığı ilk nefes gibi

çekerken içime

ciğerlerim yansa da

kana kana

öptükçe dudaklarını biraz daha sokulup kollarımn arasına

biraz daha dilin

biraz daha dudakların

biraz daha alıyorsun yavaşça kollarının

bacaklarının arasına

tek bir söz

tek bir ikaz

tek bir işaret olmaksızın

bırakıp kendini

içinde körüklenen ateşin sıcaklığına

öperken...

sabah olmayacak

yarın, sonraki gün, sonrası ve ertesi

bitmeyecek gibi

sevişirken

her soru ve her cevap anlamsızlaşırken

kasılırken deli gibi

gözlerin kapalı

bitecekse böyle bitsin

sadece bu an

sadece şimdi

üstü kalsın işte

kalsın geriye ne varsa

kalayım bu anda

kollarının arasında...

6 Eylül , 2022

tek başınayken bulmuştum seni

tek başıma savrulurken

sönmüş lambaların karanlığında sokağın

girsem mi girmesem mi ürkekliğimi

başımı eğip yakalarının arasına paltomun

bakışlarım ıslak asfaltta

her adım daha zor

her adım düşer gibi boşluğa...

çok yaklaştım bu gece biliyor musun?

bilmiyorsun tabi ki...

kıyısında durup yaşamın

bir adım sonrası

aklımda sen olmasaydın

nasıl kolaydı bırakmak kendimi

geçer yıllar sonrasında

acı bir hatıra olarak anımsanmasın

aranızdan ayrılışım...

ne yokluğuna alıştırdım kendimi

ne varlığını kabul ettim

pazar günlerini bekledim

elimde kovam, en ucuzundan oltam

sabahın köründe kalktım

daha gözlerim açılmadan

tutmak bahaneydi

tutulmak kaçınılmaz

akşam olur geçer sandıklarım ardımda

geçmeyecekleri nereme sokacağım?

uyuyorsun şimdi

belki birazdan

belki uyumadan

aklına geldiğimde keşkeler ekeceksin

hayallerinin arasına

bana anlatmak yerine

ben sormayacağım

sen konusunu bile açmadan

iyiyim diyeceksin sorduğumda...

ikimizde bilirken üstelik

tek başımıza mümkün değilken mutlu olmak...

sıradan günlere paylaştırılıyorken

ve alışıyorken üstelik sensizliğe

bir şarkı denk gelir

alır gider bırakır bizi

en unutmak istediğimiz yere

yaramız durmadan kanayan

yıllar geçse de üzerinden

kapanmıştı oysa

hatırlatana kadar cem adrian...

31 Ağustos , 2022

adına hilal diyorlarmış
bu gece karşılaştım kendileriyle
gecenin koynunu yırtmış gibi
sıyrılmış tam ortasında
öyle bağımsız
öyle parlak
günaha davet eder gibi
çık gel diyordu
kabuğundan
kır gel
ne kadar zincir varsa
boynunda...

hiçbirşeye ihtiyacım yok,
kışkırtılmak yeterli benim için
neron motivasyonunu bana borçlu
kolay değil yakmak,
kıyısına seni getiren gemileri...

kumsal hayaliyle açılanlardan olmadık denize
fırtınaları da göze aldık
kayalıkları da
boğulup gitmek de yazılacak tarihe
vurup karanın koynuna
hayatta kalmak da
günün sonunda...

sanki musa yararken denizi ikiye
arasına girdiğinde korkmamış gibi boğulmaktan
isa gerileceği çarmığı sırtında taşırken
öleceğini bilmiyormuş gibi
muhammed sığındığında o mağaraya
macera yaşamamış gibi
ben attığımda kendimi
kayalıklara
daha mı az kutsal?
tercih ederken yaşamaya..

sırtıma dünyayı yükledim
arşa yürüyorum
yorulduğum yer
dizlerimin üzerinde
soluklandığım
yeniden ayaklansam
isyan çıkacak
hem roma
hem konstantinople yanacak
küllerinden doğmayacak yeni bir şehir
bir çağ açılmayacak
kapanacak ne varsa üzerine
karanlığın içinde bir hilal
yırtıp arasından görünmeyecek
ilham gelmeyecek
yazılmayacak bundan sonra
ne aşkın kafiyesi
ne karaya vurmuş balina
ağıtlara konu edilmez
isa çarmıhta
musa denizde
muhammed mağarada
tek başlarına
ben kayalıklarında
kızıl denizin
hangimiz daha kutsal
sorgulanmayacak...
unutulacak insan olduğumuz
oysa hepimiz sevmiştik
ben daha çok seni
bu yüzden mi kıskandı tanrım beni
silindi adım
kimse tarafından
hatırlanmadım
senden başka...

19 Ağustos , 2022

bazen deliliğin dorukları,

bazen yerin dibi gibi soğuk ve karanlık

üzerine toprak atılmış

yalnızlık seninle konuşmaya çalışmak

sesin gelmediğinde

çaresizlik üzerine meteor çarpmış bir gezegen

ne bir kul kanat çırpar

ne mevsim değişir

uyanır uykusundan insan sensizse eğer

gider bir otobüs durağında tek başına bekler

üstelik yagmur, yetmez miş gibi

tüzgar

iliklerine kadar ıslanır sen susarsan eğer

sonra akşam olur

elektrik tellerinde kuşlar tünemiş

beklemişler neyi beklediklerini bilmeden

bazen deliliğin dorukları,

bazen yerin dibi gibi soğuk ve karanlık

üzerine toprak atılmış

yalnızlık seninle konuşmaya çalışmak

sesin gelmediğinde

çaresizlik üzerine meteor çarpmış bir gezegen

ne bir kul kanat çırpar

ne mevsim değişir

uyanır uykusundan insan sensizse eğer

gider bir otobüs durağında tek başına bekler

üstelik yagmur, yetmez miş gibi

bazen deliliğin dorukları,
bazen yerin dibi gibi soğuk ve karanlık
üzerine toprak atılmış
yalnızlık seninle konuşmaya çalışmak
sesin gelmediğinde
çaresizlik üzerine meteor çarpmış bir gezegen
ne bir kuş kanat çırpar
ne mevsim değişir
uyanır uykusundan insan sensizse eğer
gider bir otobüs durağında tek başına bekler
üstelik yagmur, yetmezmiş gibi
rüzgar
iliklerine kadar ıslanır sen susarsan eğer
sonra akşam olur
elektrik tellerinde kuşlar tünemiş
beklemişler neyi beklediklerini bilmeden
uçup gitmişler onlar da
geriye kalmış ıslak asfaltın ışıltısı
yalnızlık iliklerime işlemiş
nasıl titriyorum bir bilsen
sen sustuğunda

26 Temmuz , 2022

küçük ayrıntılara takılıyorum günlerdir

her ayrıntının ardında gizlenen yalnızlık

her susmanın getirdiği

yalvarışlar...

uyuyorum diyor kadın,

uyuma! demesini beklediği için,

adamın...

beklemese,

iyi geceler dilerdi

sadece...

bilmek yetmiyor değiştirmeye,

kimisi tanrısına sığınıyor

kimisi öfke kusuyor

gücünün yettiğine

kiminin alnı secdeden kalkmıyor

gözmez sanıyor kaldırmayınca başını

kiminin gözleri kan çanağı

izlerken kandırıyor kendini

başkasının hayatlarını

varoluş amacınızı sorgulamayın diye

nasıl da kabul ediyorsunuz dayatılanları

sanki siz seçmişsiniz gibi

şu an tek başına girdiğiniz o yatakta

yalnız uyumayı...

cüzzi iradenizle mutlu olup

külli irade karşısında

tabi tutulduğunuza inandığınız o sınavda

nasıl da savunuyorsunuz

size tanrılık taslayanları...

21 Temmuz , 2022

düşünmekten yorgunum çağlar boyunca

bilmek götürdüğü yerde

yalnız bıraktı beni

ne yana dönsem karanlık

dursam diyorum bazen

bırakıp pedalları çevirmeyi

düşsem

düş müyüm gerçekten?

her gece uyanan kim?

uzandığında karanlık yatağa...

düştüğüm kuyudan çıkmak için

okudum

okudukça görmeyi öğrendi gözlerim

izledim

izledikçe saklanmayı öğrendim

her maske biraz daha yapıştı yüzüme

çıkarmak canımı yakar diye

avuttum kendimi

bak! üzerinde iyi durdu...

hatta kapattı kırışıklıkları

zamana meydan okudu...

bildiklerimle lanetlendim

kehanet sayıldı öngörülerim

oysa sadece yaşamıştım ben

sizden yıllar önce

kırılmalarımız aynı yerden

sizi değil belki ama

o yarayı nerde görsem

tanırım ben...

oynadığım kelimeler

nasıl birikir içinde söylemezsen

öyle boğuyor beni de

öyle hırsla öyle öfkeyle

öyle kin dolu kusuyorum ki bazen

kan gelmesi gibi agzından burnundan bir veremlinin

hastalığının en son evresindeyken...

taşıyamıyorum artık

inancımın temelleri sarsılıyor

irademin altında kalıyorum

son bir umutla sarılıyorum Hegel'e

Kant köşede oturmuş

gülüyor ağız dolu çaresizliğime

Freud çocukluğuma vurup duruyor

bir türlü inandıramıyorum kimseyi

hala büyümediğime

Kierkegaard uyu diyor, geçecek

dalga geçiyor benimle

aklımı kaçırmaktan korkuyorum

olmadık yerde alıp başını gidiyor

dönmezse'ye alıştırıyorum kendimi bir süre

alıştığım yerde kapım çalınıyor

gecenin yarısı

tam da yalnız kalmışken kendimle

nasıl rezil bir bağımlılık bu

yine gideceğim dese de

alıyorum içime...

o nedensiz bırakıp giden sevgili

yıllar sonra dönse bile

hazır bekletirsin ya aklını, ruhunu, bedenini...

öyle beklediğimi farkediyor

utanıyor kendimden

yine de alıyorum içime...

biliyorum sabah yalnız uyanacağım yine

biliyorum

yaralarım dönecek kangrene...

yoruldum düşünmekten

düşmekten

düşten

...

1 Temmuz , 2022

iyi olmayı da öğrendim yaşarken,

kötü olmayı da...

seçtiğim gri.

iki tarafı da gezdim gördüm

yolum benimdir...

yok aidiyetim

ne minnet ederim

ne boyun eğer

günün sonunda kendi doğrumla huzurla uyur

kendi günahımla

yüzleşirim kendimle

ne yükselir arşa değer başım

ne dibine girerim yerin

sürünmek güzeldir kendi seçtiğimse

elimden tutmak isteyenler sağolsun

tutulmak istemediğim için

kanatlarım var benim...

iyi olmayı da öğrendim yaşarken, kötü olmayı da... gri olmayı seçtim.

iki tarafı da gezdim gördüm

yolum benimdir...

yok aidiyetim

ne minnet ederim

ne boyun eğer

günün sonunda kendi doğrumla huzurla uyur

kendi günahımla

yüzleşirim kendimle

ne yükselir arşa değer başım

ne d

iki tarafı da gezdim gördüm

yolum benimdir...

yok aidiyetim

ne minnet ederim

ne boyun eğer

günün sonunda kendi doğrumla huzurla uyur

kendi günahımla

yüzleşirim kendimle

ne yükselir arşa değer başım

ne dibine girerim yerin

sürünmek güzeldir kendi seçtiğimse

elimden tutmak isteyenler sağolsun

tutulmak istemediği

Giriş Yap

Profil

Forumlar

Bloglar

Fotoğraf Galeresi

Etkinlik Takvimi

Güncel Videolar

İletiler gönderen: Johnydoe

Önemli Bilgiler