Liderler

oturduğum yerden yazıyorum bunları on beş metrekarelik bir odanın sarı duvarları arasından ve ruhumun sonsuz uçurumlarından atıyorum kendimi düştüğüm yerler acıyor mudur? acıyor olmalı, yoksa bu kadar kötü hissetmezdim değil mi? kimi hayatıma alsam yani düşsem üzerine sonrasında hep bir kalp ağrısı bir can yangını ne söndürebiliyorum içime alsam diyorum zaten içimde diye değil mi bu yangın? aklımın oyunlarıyla büyütüyorum kendimi yazdıklarımla etkisiz hale getirmeye çalışıyorum olmuyorum olmamışlık hallerim bir simit satıcısı gibi tezgahını açmış cami avlusuna sabah ezanı vakti ne gelen var ne giden... kimse uykusundan vazgeçmiyor sanki tanrım bundan alınıyor mudur şimdi? satamadığım simitleri ufalayıp güvercinlere atıyorum nasip onlarınmış... sonra uyanıyorum yatağımda biraz da bu tarafıma yatsam diyorum diğer tarafım yorulmuş taşımaktan beni derken uykum kaçıyor gidip çöpleri topluyorum çuval bezinden yapılmış el arabamla eğilirken çöp konteynırına elimde metal bir kanca hayatları karıştırıyorum birileri kafayı çekmiş koyu renkli bira şişeleri yarım bırakılmış pasta görüyorum sinekler üşüşmüş kimin hoşuna gitmemiş? doğum günleri... açılmış ama kullanılmamış bir prezervatif özeline girdiğim için şimdi yadırgar mı sahibi? içinden çıkamıyorum bu içimdeki çöplerin düşünce artıklarının geri dönüştürmesi olmalı ders alınmalı diyorum kendime ama kaç paradır ki o derslerin saati? hem daha önce o okulu bitirmeli sonra atanacak, beki sonra yine sever beni... dönüyorum sonra duvarları sarı renge boyalı odama siyah keçeli kalemle parmaklıklar çiziyorum tavanı mavi hücresinde yatarken hayal etmeyen var mıdır acaba? yoksa yasaklanıyor mu insana? gökyüzünün renkleri.... perdenin köşesini kıvırıp bakıyorum dışarı aydınlık bir sokak, gri renkli üzgün bina bir balkon kışın kullanılmayan o evde yaşayanların umurunda bile değil benim umurumda da ne oluyor sanki? bir süre daha bakıyorum bu sene bahar gecikecekmiş, ben görmem belki... dönüyorum odama sarı renkli duvarlarımda silik parmaklıklar pek düzgün olmamış kimi hapsediyorum? şimdi ruhunu özgür bıraktığım kim? martının gözlerinden bakma cüretini kim verdi İstanbul'a! altımda üst üste evler, üstümden bir uçak geçiyor içinde bir kadın pencere tarafında bana bakıp gülümsüyor ben süzülüyorum aşağıya deniz sıkışmış karaların arasında ama bu haksızlık değil mi? bir dilencinin yanına konuyorum Allah rızası için... diyor. rızanın bedelini söylemiyor ama ne verirsen yeter sanki... peki bir kalp kırmanın bedeli? altmış dört bin satır yazsan yeter mi? ya sussan, zamanla geçer diyorlar ya, kimin için neye göre inandım ben buna inanç özgür bırakacak mı? teslimiyeti nereye koyuyorduk? senin içindeki de geçer mi? hatırlanmaz mısın ben sana her yazdığımda inancın seni benden kurtaracaksa şimdi ardına bile bakma çuval bezinden yapılma el arabamla hayatları karıştırmaya devam ederim ben sen bana karışma bazen karşıma çıkacaksın biliyorum sokakta yürürken, bir otobüs durağında elinde kitabın, okurken belki geç kalmamak için okuluna alelacele giyinmişsin saçların karışmış birbirine uzanıp düzeltmeye çalışırken suçüstü yakalayacaksın beni kaşlarını çatıp ne münasebet! belki oturuyorsundur bir kafede çayını yudumlarken kaldırımın üzerinden geçiyorum ardımda çuval bezinden yapılma el arabamla tenimin kirli rengi bakışlarım değerse sana kirlenme diye çevir başını geçer giderim ben belki uyumuyorsundur şimdi yatağında dönüp dururken koynunda oyuncak tavşanın nasıl kızmışsın bana sabah olsa geçmeyecek akşam olsa dinmeyecek nereye gitsen ne yapsan aklında olduğum için kızacaksın anlayışsızlığım için, vurdumduymazlığım için, beceriksizliğim için kızacaksın ‘biz’ olduramadığım için kızacaksın bakışlarını çevireceksin başka bir yere ben yanından geçip gideceğim duvarları sarı, silik parmaklıkları odamın kasvetine bürünürken bir çağ kapanıp yeni bir çağ açılamıyorken mezapotamyadan bu yana aşk anlatılamıyorken bu kadar da yaklaşmışken üstelik küllükler doluyor şişeler boşalırken içim gidiyor bu kaybolma, bana doğru gelmiyor...