Liderler

Bugünümü sana ayırıyorum, sadece sana. Senin için şarkılar dinleyip seni anlatanı bulmak, yüreğimi seninle doldurup sonra da onları kağıda dökmek ve sana yüreğimde yeniden yeniden yerler açmak için. Her yerim sen olsun istiyorum, çepeçevre seninle sarılmak, havanın ısıtamadığını seni düşünerek ısıtmak, içtiğim çayda tadını bulmak, tadını buluncaya kadar içmek. Biliyorum bunları seni bilmeden yapmak çok zor. Ben, seni bilmek istiyorum! Sana bakmayı seviyorum, yüzündeki her izi, her hareketi ezberlemek, sustuğunda dahi konuşmak seninle, anlamak aklından geçenleri, gülümsediğini görmek... Öyle yavaş yavaş başlayan ardından tüm yüzüne yayılan o gülümsemen var ya, o var ya içime güneş doğduruyor, gece bitiyor gün oluyor, gün aydın oluyor. Benim “günaydın”ım senin gülümsemen. Bana gülümsemen biterse bir gün, o zaman gecem başlayacak sanki. Hani diyor ya şarkının sözlerinde, “Eksik bir şey mi var Anlayamam Bak çayım sigaram her şeyim tamam,” diye. Çayım da var, sigaram da var, çoğu zaman her şeyim de bunlar. Ama hani olur ya bazen, bir şey unutmuş gibi hissedersin, işte öyleyim aynen, bir şey unutmuş gibiyim sanki. Eksik gibi... İlk defa kendimi yarım kalmış hissediyorum, bu zamana kadar hiç fark etmemiştim bunu. Meğer kendimi bütün zannediyormuşum ben, kimseye ihtiyacım yokmuş gibi. O yüzden çekip gitmelerine izin vermişim insanların, o yüzden çekip gitmişim hayatlarından. Tamamdım ben çünkü, tastamam. Oysa şimdi içimde derin bir boşluk var, sanki bir yanım bomboş. Gelip tamamla lütfen beni, doldur tüm boşluklarımı, tastamam yap beni. Var ya, tam şu anda, yani eksik olduğumu fark ettiğimde içimde inanılmaz bir feryat koptu, şimdi daha da çok korktum bu aşktan, ya gidersen ya beni tamamladıktan sonra terk edersen, o zaman o boşluğu neyle dolduracağım ben? Nasıl tamamlayacağım kendimi? Korkmamayı öğret bana, senden, ki sen aşksın, aşktan korkmamayı öğret. Ölmeyi öğret, sensiz kalırsam ölmeyi değil, seninle birlikte ölmeyi öğret. Lakin sensiz kalırsam zaten ölürüm, seninle birlikte ölmek istiyorum ben. Birimiz korkmasın olur mu? Birimiz cesur olsun, diğeri korktuğunda, “Korkma ben yanındayım,” desin. “Korkma yanındayım de,” bana. Kaçma sakın benden. Kaçmazsan sana aşkların en güzelini vadedeceğim. Benim kadar sevmediğini mi düşündüm şu an, bu aşkı nasıl karşılayacağını bilemediğini mi? “Hoş geldin” de o zaman, böyle karşıla, aç yüreğini, gireyim içeri. Başlayalım.

BİR İTİRAFIM VAR En küçükken ip cambazı olmak isterdim çünkü babamın beni götürdüğü sirkteki ip cambazından çok etkilenmiştim. Sonra biraz büyüdüm çöpçü olmak istedim çünkü şu an moda olan hani şu renk renk lastik çizmeler var ya ben küçükken bir ara yine moda olmuştu ama annem “Ne o öyle, çöpçü çizmeleri gibi” diyerek bu isteğimi reddetmişti. Hani yani çöpçü olsam o çizmelerden benim de birer tane olabilirdi. Az daha büyüdüm astronot olmak istedim çünkü çoğu arkadaşım astronot olmak istiyordu, galiba bu defa da onlardan etkilendim. Epey bir büyüyünce doktor olmak istedim çünkü fen derslerinde oldum olası başarılıydım ama sonra bir fizik öğretmenim oldu, niyeyse kendisinden bir türlü haz etmedim. Hatta babamla yolda yürürken karşıdan gelen bir arabanın farlarını fizik öğretmenimin gözlerine benzetince babam benim doktor olmaktan vazgeçtiğimi ilk anlayan kişi oldu. Zaten o senenin sonunda babamla oturup en iyisi benim bir edebiyat öğrencisi olmam konusunda bir anlaşmaya vardık çünkü artık fizik derslerinden nefret ediyordum. Sonra bir psikolog olmak istedim çünkü hem öğretmenimi hem de psikoloji, sosyoloji, felsefe ve mantık derslerimi çok seviyordum aynı zamanda edebiyat alanında aldığım derslerin içinde en başarılı olduklarım bu derslerimdi. Üstelik öğretmenimin gözleri de araba farlarına hiç benzemiyordu, yani baya baya insan gözleri vardı En nihayetinde bir kütüphaneci oldum. Çünkü okulumuzun müdürü üniversite için tercihlerimi doldururken bu bölümün çok yeni bir bölüm olduğunu ve eğer kazanırsam üniversiteden mezun olduktan sonra gelip mezun olduğum lisede çalışabileceğimi söyledi. İyi bir teklifti çünkü işim daha liseden mezun olurken hazırdı. Buraya kadar her şey normal, zaman geçtikçe daha mantıklı kararlar aldığım ise bence aşikar.. Ama şimdi ben bir kütüphaneci olduğum için pişmanım, sıkıldım çünkü bu işten… Bana göre değilmiş, bence ben bir avukat olabilirdim, öğretmen de olabilirdim, politikacı bile olabilirdim. Herneyse aslında bunlar sorun da değil çünkü ben bunların hiçbirisini de olmak istemiyorum. Ben, sanırım bir vampir olmak istiyorum. Yaw ne salakça, ne fütursuz ve ne saçma bir istek bu, kendimden utanıyorum. Üstelik vampirlik diye bir meslek bile yokken… Onu da geçtim vampirlik bile yokken… Ya ben niye vampir olmak istiyorum, acaba okuduğum kitaplardan çok mu etkileniyorum? Her gece rüyalarımda vampir olduğumu görüyor ve ciddi ciddi bir vampir olamayacağım için üzülüyorum. Keşke psikolog olsaydım belki o zaman bu vampir olma isteğim konusunda bir fikrim olurdu veya vampir olmak istemenin bir delilik olduğunu bilir, kendi kendimi tedavi etmenin bir yolunu arardım. Ama ben bir kütüphaneciyim ve vampir olmak istemenin tedavisini bulamadığım gibi vampirlerle ilgili piyasada ne kadar kitap varsa, abuk subuklar falan da dahil hepsini kütüphaneye doldurmak, özel bir vampir kitapları köşesi kurmak, sonra onların hepsini okumak okumak ve daha çok okumak istiyorum. Beni Miyazaki'nin Kiki'si ıslah etsin, ne diyeyim artık!