Liderler

Buraya bir şeyler yazmak benim için gittikçe zorlaşıyor.Çünkü içimde biriken,üzerime çullanan kasveti yazıya dökerken o kötü enerjiyi daha da güçlendiriyormuşum hissine kapılıyorum. Kurdeşen döktünüz mü hiç? Kurdeşen döktüğünüzde o bölgeyi ne kadar kaşırsanız kurdeşen o denli güçlenir ve vücudunuza yayılır.Kızımın doğumundan sonra yaşadım ben, tecrübeyle sabit yani.Tek ilacı kaşınan bölgeyi kaşımamak!Yok saymak ve görmezden gelmek!Bunu canımı acıtan herşey için uygulamaya karar verdim. Hani her insanın bir koruyucu meleği vardır derler.Ben buna inanıyorum evet.Fakat onun sağımda, solumda, arkamda bir yerlerde olduğunu değil, tam da içimde olduğuna inanıyorum.Bu sabah bundan iyice emin oldum.Çok tanıdığınız biri o aslında.İçimizde hep büyümemiş küçük bir ben'den bahsederiz ya, hah işte tam da o... Bu sabah hayatımda ilk kez doğum günüme mutsuz uyandım.Evet şükürler olsun çocuklarım yanımdaydı ve onların öpücükleriyle uyandım.Ama beni bu güne taşıyan, her yıl gözünü açtığı gibi telefona sarılan, beni ilk kutlayan anneciğim artık yoktu.Onsuz ben nasıl sevinebilirdim ki doğduğuma... Ben böyle düşünürken içimde bir ses yükseldi, yükseldi ve ben ona döndüm.Şöyle diyordu ses: -"Heyyy buraya bak, hayatı ve varlığını inkar etme, kalk ve kendini kucakla.Her yıl yaptığın gibi seni yaratana teşekkür et". İnatçıydı ve asla pes etmiyordu.Ben onu duymazdan geldikçe sesini daha da çok yükseltti ve sonunda beni pes ettirdi.İlk iş beni mutfağa sürükledi ve akşamdan beri uzanıp uzanıp elimi geri çektiğim çikolatayı işaret etti.Antep fıstıklı çikolata! Yaramaz bir çocuk afacanlığıyla hiç tereddütsüz kocaman kare bir çikolatanın yarısını yedim.Ben çikolatayı yerken o; -"Bugün senin günün dilediğin kadar ye ve asla pişman olma" diyordu Yedikçe kendime geldim, yedikçe mutlu oldum.Ben bu kızı seviyordum... İnsanın kendi varlığına ve hayatına duyduğu sevgi, onun en koruyucu kalkanı sanırım.Elbette bana güç veren, hayatımı güzelleştiren çocuklarımı ve beni seven herkesi de unutmuyorum. Hayatı ve hayatıma güzellik katan herşeye aşığım.Her yıl biraz daha olgunlaştığımı hisstmeyi seviyorum.Bu evrime yardımcı olan zorlukları, acıları ve hatalarımı da sevgiyle kucaklıyorum. Öncelikle bana bu hayatı bağışlayan Rabbime, yaratılışıma aracı olan ve bu yaşıma kadar beni koruyan anneme ve babama, yolculuğumun öncesinde ve devamında yanımda olan, benimle birlikte yürüyecek herkese sonsuz sevgilerimle... Tabi ki bugüne kadar bana verilmiş en şahane hediyeyi de unutmuyorum.O ki; adına yaraşır bir şekilde en ennn acı anlarımda bana güç verip bana YAREN'lik etti.Bazen kendini kaptırıp analık bile ettiği oluyor...) İyi ki doğurmuşum onu...Canım, tatlı kızım benim...