figgaro

sonra tekrar vücuduna göz gezdirirsin , sonra ona dokunan elleri düşünürsün, kimileri yüzünü güldürür..kimilerinde acı bi burukluk..

Herkes parmak kaldıracak galiba bu yazdıklarının herhangi bir yerine...

 

koltukta otururken bir gün eşine ne kadar yabancı olduğunu düşünürsün, sonra kendine bile itiraf edemediğin yanların..suskunluğunu çıldırasıya paraladığın iç çığlıkların..annene kızarsın sonra..geçmiş sevgililerine..hatta terliklerine..yıllarca sevdiğin rengin kırmızı olmadığını anlarsın..şaşkınca ayna karşısında yüzüne bakarsın..bu benmiyim acaba..

 

Burdaaaa

birden çocukluğun gelir aklına..saçma çocukluk anılarınla başbaşa kalmışlığın..estantane de bir iç çekiş, ahh çocukluğum..! lakin çocukluğun senden habersiz..

 

burda

 

Çok sevdim bu sözü "lakin çocukluğun senden habersiz"

 

Aslında yazı baştan sona güzel şu yabancılaşmak kısmı varya Radyanın alıntıladığı,inan yemin olsun sürekli yaşadığım bir kısır döngü,bir anda doğduğum büyüdüğüm ve hergün gördüğüm yerler yabacılaşıveriyor bana yada yıllardır bir arada olduğum insanlar..

Hatta bir zamanlar bunu söylediğim eskilerden bir kişi bana "yeni yerlerde yeni tanıdığın insanlarla vakit geçir"demişti güya hatıralarmış beni üzen...Bilmem belkide

Ter dolu shot'ı tek dikişte bitirmek, hangi tiradın benim olduğunu karıştırdığım sahnemde, ne diyeceğimi bilmeden baktığım seyircilerime kaldırdığım kadehle! Hafıza kaybım kaçıncı aldığım darbemden ruhuma? Bugün gösteri yok beklemeyin boşuna, kadehimi bu kez dolduracağım göz yaşlarımla, ister seyredin, ister çekip gidin. Hem kim çağırdı ki sizi, tanımadığım yüzlerden gelecek üç beş övgüden çok daha kıymetli değil mi onca kirin altında atan tertemiz kalbim? Ben kimmiyim, ne farkeder, içtiğim kadehteyim, o da yeter...

''bir leğende yüzen şaşkın istarvitlere karşı attınmıda o hüzzamsal sırıtışını..işte tamam dersin...

leğende yüzüyordur o an hüzzamsal sırıtışıyla bir istarvit.. ''

 

hüzzamsal sırıtışlı istavritte kendimi buldum bende.. ..tabi leğende de..

bizim hayatı ciddiye aldığımız kadar hayat bizi ciddiye almaz .. yaşam bi kitapsa eğer yukarıdaki yazdıklarımsa bu yaşamsal kitabın bi kaç sayfası..insan yaşadıkça sayfalar açıldıkça tabiki farklı psikoloji ve anlamlarla karşılaşır..karşılaşacaktır.

--

zaman zaman ben bile kendimi tanıyamam, yanlış eylemlere giderim....hani birşeyleri ne kadar çok isteyip, uğrunda mücadele ve emek verip elde etmişsem eğer...sonunda hep pişmanlık duymuşumdur..bumuydu be kendimi paraladığım diye.. bazen insan karşıdakini kendinden bile fazla tanıdığını sanar..ama yalnızca sanar

 

konuşulası konu çokturda..neyse efem kafa şişirmeden fazla uzayım..

 

 

birden çocukluğun gelir aklına..saçma çocuklukanılarınla başbaşa kalmışlığın..estantane de bir iç çekiş, ahh çocukluğum..!lakin çocukluğun senden habersiz..

 

 

 

 

 

 

Sacma derken o an sanmıyorum ki samca olduğunu düşündük herne yaptı isek..

 

Düşünüyorum da, kırılan bi oyuncağın arkasından ağlamaklar,elinden şekerini alan birisinin ardından sadece baka kalmak, sırf kızdırmak için saklanan şeyler kimbilir daha neler neler..sonra koşarak büyüklerimize şikayet etmeler… işte tam o an, kimbilir büyükler için ne saçma geliyordu o duruma karşı olan tepkimiz…ki kendimizce tam tersi olan o vakitler

 

Katılıyorum sana frozen:clover: gerçekten çoçukluğum benden ne çabuk ta habersiz gecmiş.Şimdi artık anılarla yaşıyoruz

 

ki oncası gercekten de kayıp hiç hatırlayamıyoruz