çok acıklı yaa

[Φ angelflower]

KÖYLÜ KADIN

 

Genç kız, el aynasında makyajını kontrol etti; "-Gayet iyi." dedi. Güzelliğinden emindi.Çevresindeki erkeklerin pervane olmasından zaten biliyordu güzel olduğunu. Hayatın tadını çıkaran, rahat yaşayan biriydi.

 

Cep telefonu çaldığında, akşam arkadaşlarıyla hangi eğlence yerine gideceğine karar vermeye çalışıyordu. Telefondaki numaraya baktı, arayan annesiydi.

 

- Alo.kızım, nasılsın?

 

- İyiyim anne. Ne oldu *

 

- Sana bir surprizim var.

 

- Surpriz mi?

 

- Evet.Çok eski bir arkadaşım, dostum şehrimize gelmiş..

 

- Eee kimmiş.

 

- Kim olduğu surpriz. Fakat, onu senin almanı istiyorum.

 

- Ben mi?

 

 

 

 

- Evet, senin iş yerine yakın olan parkı biliyormuş. Parka gitmesini ve seninle buluşmasını söyledim. Senin de parka gidip onu almanı istiyorum.

 

- Anne, ben böyle şeyleri sevmem, kendin halletsen.

 

- Kızım 1-2 saatlik bir işim var. Ayrıca seni bebekliğinden tanıyan bir arkadaşım. Seni görünce mutlaka çok sevinecektir.

 

- Amaaan. Peki peki. Nasıl tanıyacağım.

 

-Evden çıkarken üzerine giydiklerini tarif ettim.O parkta bazı oturaklar piknik masası şeklinde. Parkın sinema tarafı girişindeki ilk piknik masasına otur. O gelince seni bulacak.

 

-Tamam anne..tamam.

 

- Kızım senden her gün mü bir şey istiyorum.Üniversiteyi bitireli, hele de işe gireli bir fatura yatırmaya bile göndermedim.

 

- Hemen darılma, tamam dedim ya.

 

O nasıl tamam demekse. neyse, hadi o zaman, izin al da çık, bekletme. Ben de işlerimi bitirip hemen geleceğim.

 

**** **** **** **** **** **** **** **** **** ****

 

Genç kız, izin alıp çıktı.Kısa bir yürüyüşten sonra parka vardı. Bu parkta daha önce hiç oturmadığını farketti. Arkadaşlarıyla hep paralı,lüks eğlence yerlerine giderlerdi.

 

Annesinin tarif ettiği, girişteki ilk masayı buldu, boş olan kısmına oturdu. Masanın diğer tarafında bir köylü kadınla, küçük kız oturuyordu. Onlarla aynı yerde bulunmaktan utandığını hissetti. "-Annemin arkadaşı çabucak gelse de, şunlardan kurtulsam" diye düşündü.

 

Köylü kadın çekinerek seslendi;

 

- Afedersin kızım, bir şey sorabilir miyim?

 

"Kızım" diye seslenmesi iyice sinirlerini bozdu.

 

- Ne var, adres mi soracan! ..

 

Sert çıkış karşısında kadın sesini alçalttı;

 

- Hayır kızım, başka bir şey soracaktım.

 

- Sizin gibi cahiller ya adres sorar, ya para ister.

 

Köylü kadının kızaran yüzüne aldırmadı bile. O sırada şık ve lüks giyimli, orta yaşlı bir kadının uzaktan yaklaştığını gördü.

 

"-Nihayet." diye düşündü. Ayağa kalkıp kadını karşılamaya çalışırken, kadın yanlarından geçip gitti. Somurtarak geri oturdu.

 

Yanındaki küçük kıza daha sıkı sarılmış köylü kadının gözünden bir damla yaşın süzüldüğünü gördü.Kadın gözyaşını saklamak için diğer tarafa dönünce bir yüzündeki büyük yanık izi göründü. Genç kız manalı manalı güldü;

 

- Bak kolayca gözyaşı dökebiliyorsun, yüzünde de çirkin bir yanık izi var. Burda ne bekliyorsun geç bir köşeye aç mendilini ağla. Fakat ağlamayla benden bir şey koparacağını sanma, tamam mı.

 

Kadın dayanamadı;

 

- Cahil deyip duruyorsun. Ne cahilliğimi gördün. Tanımadığım bir kadına, torununun yanında hakaret mi ettim! .

 

- Oooo... laf yapmayı da biliyormuş

 

-Anlaşıldı kızım, sen üniversite bitirmiş, çok şey öğrenmiş olabilirsin ama insanlıktan sınıfta kalmışsın. Torunumu okutmak için uğraşacaktım. Fakat seni görünce vazgeçtim.

 

Yaşlı kadın, küçük kızı alıp masadan kalkarken, boşalan yere doğru şık giyimli bir kadın yaklaştı. Cevap vermek için hazırlanan genç kız zengin giyimli, şık kadını görünce uzaklaşan yaşlı kadına cevap vermekten vazgeçti. Yaşlı kadın geriye bakmaya çalışan küçük kızın başını eliyle engelledi.

 

**** **** **** **** **** **** **** **** **** ****

 

Bir süre sonra, genç kızın annesi parkta yanına geldi.

 

- Merhaba kızım, Zeynep teyzen nerde?

 

- Kimse gelmedi anne. En son bir bayan geldi, yanıma oturdu. O da sadece dinlenmek için gelmiş biriymiş.

 

- Allah Allah! ... giyindiklerini çok iyi tarif etmiştim, seni nasıl bulamadı anlamadım. Yanında küçük bir kız olacaktı.

 

Genç kız bir an durakladı.

 

-Küçük bir kız mı?

 

- Evet

 

- Anne! . biz zengin, kültürlü insanlarız. Herhalde arkadaşın da zengin, kültürlü biridir, değil mi?

 

- Kültürsüz değil ama zengin değil.

 

- Sakın bana köylü bir kadın olduğunu söyleme.

 

- Köyden gelen kadına ne denir ki! ..

 

- Oh. iyi iyi, köylü kadınları karşılmaya beni gönderiyorsun.

 

- Kızım, o kadına bir borcumuz vardı. O zamanlarda borcumuzun karşılığı bir şey veremedik. ' - Gün gelir, bir ihtiyacım olduğunda, ben kapınızı çalarım'. Dedi ve işte bu gün kapımızı çaldı.

 

-Ne istiyormuş?

 

- Torununu okutmamızı istiyor. Baban şimdi arabayla gelip hepimizi alacak, kayıt için okula götürecek.

 

- Anne, o köylü kadına ne borcun olabilir ki, anlayamadım?

 

Annesi, kızının öfkeli ses tonuna dayanamadı;

 

- Kızım, sen bebekken biz köydeydik.

 

- Eee.

 

- Sana yıllar önce bahsetmiştim, köydeyken evimiz yandı, biz de inekleri,atları,tarlaları neyimiz varsa hepsini satıp köyden göçtük, demiştim.

 

-Evet, hatırladım.

 

- O yangınla ilgili bir ayrıntıyı, seni üzülebilir veya seni evde yalnız bıraktığımız için darılabilirsin korkusuyla anlatmamıştık.

 

- Herhalde şimdi anlatacaksın.

 

- Baban evde yoktu, ben de su doldurmaya köy pınarına gitmiştim. Lodos mu ne diyorsunuz, işte o rüzğar bazen ters esiyormuş, yukardan aşağı filan. Sen beşikte uyuyorken rüzğar bacadan içeri esince közler ocaklıktan tahtalara sıçramış, yangın başlamış. Pınar yerinden dumanları görüp koştuğumda alevler heryeri sarmıştı. Birazdan yıkılacak gibi görünen eve yine de girmek için atıldığım anda Zeynep teyzen kucağına seni almış olduğu halde dışarı fırladı. O sahneyi hiç unutamam; onun kucağından seni aldığımda o çığlıklar atıyordu.

 

- Niçin?

 

- Seni kurtarırken, sağ tarafı yanmıştı. Gelince görürsün sağ yanağında ağır bir yanık izi var. Çok acı çekti çook. Dur ağlama, seni bu kadar üzeceğini bilmiyordum. Tamam kızım, bak makyajın akıyor, ağlama. Hah! .. baban da geldi. Fakat Zeynep teyzen hala bizi bulamadı.

[Φ Gece Yağmuru]

Pylaşımın çok güzel olmuş abla

Çok duygulandım okurken.Ama günümüz de böyle olaylar yaşanmakta ve ben birine de bizzat şahit oldum.Yazık ki gençlerimizin bazıları haytta ki herşeyi maddiyat sanıyorlar...

[Φ ERBAY]

vayy be bunu film yapsak güzel olur gerçekten güzel bir hikaye paylaştığın için sağol hocam...

[Φ angelflower]

okuduğunuz için ben teşekkür ederim

[Φ sayman22]

böyle şeyler okudukça kendimi gurbette başka bi dünyada mahkum hissediyom..

[Φ GÜLSÜN]

cok duygulandim sagol yüregine saglik

[Φ İsyankar_Kız]

bU HİKAYEDEN ÇIKARACAĞIMIZ ŞEY KİMSE KİMSEYİ HOR GÖRMEMELİ ÇOK GÜZEL VE ÇOK ACIKLIYDI SAĞOL

[Φ aysum]

Ya çok duygulandım. Gerçekten müthişti. Çok teşekkürler paylaşım için

[Φ angelflower]

ben teşekkür ederim arkadaşlar

[Φ Ahmet Ünal ÇAM]

Öykülerimden birini eklediğiniz için teşekkür ederim.

Altına "yazar: Ahmet Ünal ÇAM"

diye belirtirseniz sevinirim.

 

Saygılarımla

 

 

 

Ahmet Ünal ÇAM

[Φ kriptex1000]

Evet bu öykü gerçekten çok güzelmiş..

 

Buraya eklediğin ve okumamızı sağladığın için teşekkürler angel..

 

Ve bu güzel öykü için ellerinize sağlık Ahmet Ünal ÇAM...

[Misafir yemyeşim]

çok güzeldi.. bir o kadarda acıklıydı

[Φ figgaro]

güzel bir hikaye..

[Misafir birce]

Selam angelflower,

 

bu güzel hikayeyi yazdiginizdan beri kac defa okudum bilemiyorum, cok güzel bir paylasim ve sayenizde Ahmet Unal Cam arkadasin hikayeleri ile tanismis olduk.

 

Buradan ben kendisine basarilar diliyor, sizede tesekkür ediyorum..

 

 

 

Mavi Patikler

 

 

Ihtiyar adam tapu dairesinden çıkarken sevinçliydi. Kendi kendine düşünüyordu; "-Oh.. be ferahladım. Ölümlü dünya".

 

Oturduğu evin tapusunu, çocuğunun üstüne kaydettirmişti. Tapu dairesinde çıktıktan sonra bir küçük lokantada öğle yemeğini yedi, vakit geçirmek için parkları dolaştı. Bir parkta Cem Karaca’nın şarkısı çalınıyordu; "Allah Yar! Allah Yar!".

 

Akşama doğru eve gitmek için yola çıktı. Bir yandan düşünceler içindeydi;

 

-Biz öldükten sonra bir sürü işlemle uğraşması gerek. Ne diye eziyet çeksin yavrum.

 

Oğlunun kendisini nerdeyse zorla doktora götürüşü aklına geldi; "-Kerata amma ısrar etmişti. Sağlığıma verdiği önem kadar, ziyarete gelmeye de önem verse ya."

 

Bir an dalgınlaştı; "-Gerçi, gelin bizle geçinmeye çalışmıyor ama…" derin bir nefes aldı "-Boş ver canım, ne de olsa torunlarımın annesi. Eşine, çocuklarına iyi baksın da…" biraz da kendini teselli etmek için söylendi …biz bu gün varız, yarın yoğuz."

 

Evine yaklaşınca yine durgunlaştı, "-Bakalım hanım ne diyecek? Gelin gelip-gitmiyor diye biraz kırgın ama…." Düşünceler içinde zili çalarken, güleryüzlü olmaya çalıştı; "-Yook, iyi oldu canım. Biz ölünce oğlan rahat edecek, kötü mü?"

 

Hanımı kapıyı açtı. Gülümsemesini bozmamaya çalışarak hanımına;

 

-Nasılsın hanım bu gün bakalım?

 

Hanımı elindeki çiçek suladığı kabı gösterdi;

 

-Ne yapayım, bir iki çiçekle uğraşıyorum yeşillik olsun diye.

 

Eve girerken devam etti;

 

-İnsan şehirde özlüyor çiçeği, yeşilliği.

 

-Eee.. köy gibi olmaz buralar tabii.

 

Kadının durgun yüzünde acı bir tebessüm dolaştı;

 

-Köy gibi olmaz dimi? Şimdi köyde olsak ne güzel olurdu.

 

İhtiyar adam bir an yüzüne baktı hanımının;

 

-Sen köyü pek sevmezdin! Geçen sene bir ay kalalım demiştim de "-Ben torunları özlerim." Diye tutturmuştun.

 

Kadın, yüzünü çiçeklere doğru döndü;

 

-Ne bileyim ben, düşündükçe bunalır oldum buralarda. İnsan çocukluğunun geçtiği yerleri özlüyor. Ağaçların altında, bahçelerde yürümeyi özlüyor.

 

-Allah Allah ! Tamam hanım gideriz. Sen iste yeter ki. Hele havalar ısınsın biraz gideriz

 

-Havalar kim bilir ne zaman ısınır. Beklemek şart mı?

 

-Yahu hanım, bunca yıllık eşimsin hala seni tam anladım diyemiyorum. Bir gün köye gitmem diye tutturuyorsun, bir gün de hemen gidelim diye. Dur da bu gün ne oldu anlatayım.

 

Kadın endişeyle baktı kocasına;

 

-Noldu, oğlanı mı gördün?

 

-Yok canım, nerden göreyim !

 

Koltuğuna oturdu, koynundaki tapu kağıdını çıkardı.

 

-Bu nedir biliyor musun?

 

-Hayırdır?

 

-Hanım, yarın ne olacağı belli olmaz, vademiz gelir de ölürsek, oğlumuz kapı kapı uğraşmasın, diye evin tapusunu onun üstüne yaptım.

 

Hanımının tepkisini beklerken, onun yüzündeki acı gülüşü gülümseme sandı. Hanımı fısıldar gibi söylendi;

 

-Oğlumuz da bu gün buraya gelmişti, öğleden önce.

 

-Öylemi, vay hayırsız. Demedin mi, ‘uzun zamandır niye gelmiyon’ diye. Seni üzülmesin diye söylemiyordum ama ‘bizi unuttu’, diye kızmaya başlamıştım. Torunları da getirdi mi?

 

-Murat’ı getirmiş. O da "-Sıkıldım, gidelim." Deyip durdu.

 

-Vay kerata vay. Neyse, Akşam gelse de ben de görseydim. Hayırdır, gündüz gündüz niye gelmiş ?

 

Hanımı elindeki kapta suyu bitmiş olduğu halde, çiçekleri sular gibi durarak masadaki kağıdı gösterdi;

 

-Şu kağıdı getirmiş.

 

İhtiyar adam, hanımının sesinde bir titreme hissetti ama emin olamadı. İçindeki sevinci kaybetmemeye çalışarak masadaki kağıda uzandı.

 

Bir mahkeme kararı olduğunu gördü. Hanımı kızaran gözlerini görmemesine dikkat ederek eşinin kolundan tuttu koltuğa oturmasını sağladı, tekrar çiçeklere doğru uzaklaştı.

 

İhtiyar adam, yakın gözlüğünü çıkardı ve içinden yavaş yavaş okudu." Yaşı ilerlediği ve aklı muhakemesi yerinde olmadığına ve ekonomik varlığını idare ve idare edemeyeceği, ekteki doktor raporuyla da tespit edildiğinden, taşınır ve taşınmaz varlıklarının, resmi varisi oğlu Süleyman tarafından idaresine karar verilmiştir."

 

Resmi kağıt, yaşlı adamın elinden yavaşça yere kaydı. Başını yere eğdi, kağıda boş boş bakmaya başladı. Hanımı, gözlerini sildikten sonra çiçeklerin başından ayrılıp yanına geldi. Eşinin titreyen ellerini tuttu. İhtiyar adam, yüreğindeki sızıyı bastırmaya çalışarak;

 

-Üç senedir uğramadık, köydeki ev ne haldedir?

 

-Canım ne olacak, bir gün de temizlerim ben.

 

-O evde, dizlerin üşürdü senin.

 

İhtiyar kadın, daralan göğsünü hafifçe bastırdı, "Yüreğimin üşümesi daha kötü diye düşündü".

 

-Merak etme, üşümem…üşümem…

 

-Yarın mı gidelim diyordun?

 

-Sen bilirsin bey.

 

-Eşyaları bir taksiye atarsak, Son otobüse yetişiriz.

 

-Olur.. Köyde zaten iyi kötü eşya var, ben hemen hazırlanırım.

 

-Hazırlan. Şu kağıdı da tapuyla beraber masaya koyuver, oğlan gelince aramasın.

 

İhtiyar adam, içinden düşünüyordu, "-Dünya fani, Allah Yar"

 

İhtiyar kadın, birileri gelmeden gitmek ister gibi telaşla hazırlanıyordu. Giysileri bir çantaya tıkıştırdı. Fotoğrafları duvardan toplarken oğlununkine bir an baktı, aldı, bir an düşünüp çantaya koymaktan vazgeçti. Masadaki kağıtların üstüne ters olarak bıraktı. En son duvardaki bir küçük patiği aldı, öptü. Bu büyük torununa ördüğü ama küçük gelmeye başlayınca hatıra olarak sakladığı mavi patiklerdi. Çantaya, fotoğrafların üstüne yerleştirirken, mavi patiklerin üstündeki göz yaşlarını yavaşça sildi.

 

Ahmet Unal Cam

[Φ Ahmet Ünal ÇAM]

GÜL KIZ 24-8-1990

 

Genç adam, hergün işe giderken, yolunun üzerindeki, güllerle dolu bahçeye bakmadan geçemezdi. Her sabah o rengarenk güller, içini neşeyle, sevinçle dolduruyordu.

Günler geçtikçe güllere bakan gözleri, bahçedeki eve takılmaya başladı. Çünkü, son günlerde o evde, tül perdenin gerisinde bir genç kızın silüetini görüyordu. Her geçişinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp kaybolan genç kıza bakmadan edemiyordu.

Bir sabah her zamankinden daha erken yola çıktı. Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin titrediğini, içinin ürperdiğini hissetti; her gün tül perdenin arkasında gördüğü kız, bahçede gülleri suluyordu.

Güzel kız, genç adamı görünce yüzü kızararak içeri kaçtı. Adam, genç kızın hayali gözlerinden kaybolmasın diye gayret eder gibi, gözlerini bir güle dikerek öylece kalakaldı. Gördüğü güzelliğin etkisinde kalmış sevdalandığını düşünüyordu.

Genç adam, artık hergün bir öncesine göre biraz daha erken geçiyordu, kızı tekrar görürüm, umuduyla. Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan bir silüetten başka şey göremiyor, kahroluyordu.

Genç kız da her sabah heyacanla tüller arkasına geçiyor, genç adamın gelmesini bekliyordu.

* * * *

Bir gün, genç adam bahçenin önünden geçmedi. Genç kız gün boyunca boşuna bekledi. Ertesi gün, daha ertesi gün yine boşuna bekledi, genç adam gelmedi. Genç kızın yüreğine hüzün doluyordu.

* * * *

Başka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla geçtiklerini gördü genç kız. Aklından geçen korkunç düşünceden tüm vücudunun titrediğini hissetti, yüreği sıkıştı; yoksa genç adam ölmüş müydü !. .

Genç kız yine hergün tüllerin arkasına geçiyor, boş gözlerle dışarı bakıyordu. Yüzü de, artık bakmadığı, sulamadığı gülleri gibi soluyordu.

* * * *

Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden. Kaza geçirip, aylardır yattığı hastaneden sonunda çıkmış, ilk iş olarak ta, güllü bahçenin önüne gelmişti. Ama ümit içinde geldiği bahçenin önünde, gülen yüzü asıldı; bahçedeki güller solmuş, pencere kara perdelerle sımsıkı kapatılmıştı.

Genç adam yolda oynayan çocuklara sordu; "-Bu evde kimse yaşamıyor mu? ". Bir çocuk; "-İhtiyar bir kadın yaşıyor. " dedi. Genç adam cevabını duymaktan korkarcasına, başka bir soru sordu; " -Burda yaşayan genç kız ne oldu? " Çocuklardan biri atıldı; "-o öldü. " dedi, genç adamın yana düşen kollarını, yaşaran gözlerini görmeden başka bir çocuk atıldı; "-Verem olmuş, dün öldü. "

* * * *

Yıllar sonraydı, küçük bir çocuk heyacanla annesiyle babasının yanına koştu, güller arasında, sallanan sandalyede oturan ihtiyar adamı göstererek bağırdı; "-Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !. . " Koşarak ihtiyarın yanına gittiler, gülerken hiç görmedikleri yüzüne baktılar. Elinde bir gül olan ihtiyar adamın yüzüne, gerçekten bir gülümseme yayılmıştı; biten bir hasrete seviniyormuş gibi, yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi mutlu bir gülümseyişti bu. Fakat gözleri kapalıydı. . .

****************

 

Ahmet Ünal ÇAM

[email protected]

http://huzur.sehri.com

[Misafir birce]

SERÇE'NİN ÖLÜMÜ

 

Bir baba ve çocuğu parkta yürüyorlardı. Çocuk şımarıkça babasını çekiştiriyordu. Ne görse almak istiyor, babası da onu hiç kırmıyordu.

 

-Ben biricik oğlumu üzer miyim hiç!

 

Her istediğine kolayca ulaşan bir çocuğun nasıl doyumsuz olacağını ve büyüdükçe ya bencil ya da

 

en ufak bir sorunda mutsuz, asabi olacağını düşünmüyordu bile.

 

Çikolata, dondurma oyuncak derken, çocuğun gözü yemyeşil dallara konan-kalkan güzel kuşlara

 

takıldı. Babasının çocukluğunda yaptıklarıyla ilgili anlattıkları aklına geldi;

 

-Baba sen çocukluğunda sapanla kuş avladığını söylemiştin ya!

 

-Evet, köydeyken sapanla çok kuş avlamıştım.

 

Çocuk ağaçtaki kuşları gösterdi;

 

-Ben de senin gibi avlamak istiyorum.

 

Adam güldü;

 

-Yok be oğlum, burda görürlerse kızarlar.

 

-Bana ne, ben de sapanla kuş avlayacağım.

 

Adam bir iki vazgeçirmek istedi ama şımarık yetiştirdiği çocuğunun vazgeçmeyeceğini hemen

 

anladı.

 

-Tamam, ben çevredeki oyuncakçılarda sapan var mı bir arayım. Bu arada sen dedenin yanına git

 

otur ama kesinlikle dedene anlatma. Deden çocukluğumda bir gün kuş avladığımı duyunca çok

 

kızmıştı bana, iyi bir de dayak atmıştı.

 

Çocuk istediğine kavuşacak olmanın sevinciyle dedesinin yanına koştu, oturdu. Babasının nereye

 

gittiğini soran dedesine sadece "Bana oyuncak almaya gitti. " dedi. Parktaki güzel havayı içine

 

çeken, kuş seslerini dinleyip huzur bulmaya çalışan dedesi de başka bir şey sormadı, sustu.

 

Az sonra babası gelmişti. Dede görmeden çocuğa göz kırpıp cebindeki şişkinliği işaret ettikten

 

sonra;

 

-İstediğin oyuncaktan kalmamış oğlum. Gel seninle biraz da ağaçların arasında yürüyelim.

 

Çocuk sevinçle babasına koştu. Dedesi "istediği oyuncak alınmayınca ortalığı birbirine katardı bu

 

çocuk. Büyümeye mi başladı nedir!" diye düşündü, fazla üzerinde durmadı.

 

Çocukla uzaklaşan baba fısıldadı;

 

-Ortalık yerde sapan kullanırsan herkes kızar. Hem ağaçların arasında daha çok kuş vardır.

 

Dede oğluyla, torununun arkasından baktı; "Uslanıyor kerata uslanıyor. " diye mırıldandı. Sonra

 

yine çevreyi seyre daldı. Birden gözleri bir renkli kuşa takıldı; "-Alaca serçe. " Yüzünde bir sevinç

 

dalgası dolaştı. " -Nadir kuş, çocukluğumdan beri görmemiştim böyle rengarenk serçelerden. "

 

Yüreğinde bir heyacan duydu, ayağa kalktı. Çocukluğundaki gibi kuşların peşisıra koşmak istiyordu

 

sanki. Hatıraları da o kuşla gökyüzünde kanat çırpıyordu. "-Alaca serçe. Hey Allahım, şu işe bak

 

hele, dağda bayırda zor rastladığım serçe, bu parkta ha!". Kuşu takip ederken, kuşun dallar

 

arasında bir yuvaya yaklaştığını gördü. Yüreği pırpır etti. Yuvada da bir dişi kuş vardı. Sanki,

 

ağzında yemle gelen erkek kuşu karşılamak ister gibi sevinçle havalandı.

 

İhtiyar adam rahatsız etmemeye çalışarak, biraz daha yaklaştı. Onların bu sevincine ortak olmak

 

ister gibiydi.

 

Yuvanın olduğu ağaca epey yaklaşmıştı, sevinçle kuşlara başını çevirmişti ki, dişi kuş göğsüne

 

isabet eden bir taşla, acı çığlıklar atarak havada çırpınmaya başladı.

 

İhtiyar adam, kalbinin sıkıştığını, gözlerini yaşardığını hissetti. Kuşun çırpınarak gittiği yöne koştu.

 

Kuş, parkın ortasına düşmüştü. İhtiyar adam yaşaran gözlerini silmeye çalışırken, erkek kuş

 

çırpınarak ölen dişi kuşun yanına kondu.

 

Her zaman insanlardan kaçan erkek kuş, o anda yakındaki insanları görmüyor gibiydi. Eşinin yanına

inmiş, bağırarak onu uyarmaya çalışıyor. Öldüğüne inanmıyormuş gibi sanki "Kalk insanlar geliyor"

 

diye bağırıyordu.

 

Kuşun bağırışlarına toplananlar, saygı ve acı dolu bir şekilde uzakta durdular. Ortalıkta kuşun

 

feryadından başka ses duyulmuyordu. Kuş gagasıyla eşini kaldırmak istiyor, itekliyor, çekiştiriyor,

 

bağırıyordu.

 

Yaşlı adam torunuyla, oğlunun koşarak ağaçların arasından çıktıklarını gördü. Yüzlerinde ilk

 

gördüğü gülüş ve torununun elindeki sapan herşeyi anlatıyordu. uzandı sapanı alıp, kırdı. oğluyla

 

torununu ağlayan serçeyi görmeleri için, öne doğru itekledi. Torununa hiç bir şey söylemedi ama

 

gözü yaşararak oğluna söylediklerini, torununun da duyacağı yükseklikte söyledi;

 

-Eşini kaybeden şu kuşun feryadını dinle önce, sonra da yuvada açlıktan ölecek yavruları düşün

 

ve azcık vicdanın varsa utan. Çünkü ben senin bu yaptığından utandım.

 

Şımarık torun, dedesinin ilk defa ağladığını görüyordu. Erkek kuşun feryadları karşısında kendisi de,

 

belki ilk defa şımarıklıktan değil, kalbinde başka bir canlı için duyduğu üzüntüden ağlıyordu.

 

Ahmet ünal ÇAM

[Φ Ahmet Ünal ÇAM]

SERÇE'NİN ÖLÜMÜ

 

Ahmet ünal ÇAM

 

Teşekkürler sayın 1C