hiba

Radya; seni anlıyorum S.e.t.h, sen gibi olmayı arzuladığım çok zamanlar oldu,ama oturup düşünmenin zararından daha fazla yararını gördüm,dengeleyebilmek en güzeli.

Peki teşhisi tutuyor muydu bu niyet isyan ettiriyor mu

Sadece sahip olduğu duygular kadar sevebiliyormuş insan..Hazneleri ne ile,hangileriyle doluysa onlarla,onlar kadar.. Kelimelerin ötesine geçilemiyormuş..O, sözcüklere gerek kalmadan,insanın gözlerini bırakın cildinin gözeneklerinden fışkıran aşk,sevgi masallara aitmiş.Adı üstünde masal.. İstese de sürükleyemiyormuş hiçbirşeyi,sözcüklerle şuradan şuraya hakikatte..Bunu yaparken asıl önemli olan karşıdakinin halet-i ruhiyesi imiş. Birbirine baka baka,konuşa konuşa,ama bir kelimesini bile anlamadan birbirinin,geçen ömürler varmış..Konuşmakla olmuyormuş,anlatmakla,yazmakla da olmuyormuş..herkes ancak kendi söylediklerini anlayabiliyormuş hakkıyla.. Nasıl milyarlarca insanın kaşı,gözü,burnu farklıysa,düşünce mekanizması da,yorum kabiliyeti de farklı olsa gerektir.. O halde milyarlarca insan,birbirini aslında bir kıdım bile anlamadan,farklı frekanslardaki hissiyatı ile nasıl yaşayabilir binlerce yıldır bir arada..? Buna tatmin edici bir cevap bulursam,''inzivaya çekilip konuşmaktan vazgeçmekten'' vazgeçeceğim

Herşeyi yaptım..Hiç şüphe çekmedim,ama çok sancı çektim.. İçimde doğdum doğalı saklanan aykırılığı açık etmememek için..Durmayan dünyada herkesle aynı anda dönebilmek,daha doğrusu döndüğümü gösterebilmek için.. İnanarak isteyerek yapmadım hiçbirşeyi..Ama uysal bir koyun oldum,hiç bir kuralı çiğnemedim.. içimden kendim bile duymadan bağırıp çağırarak,beynimle değil belki ama geriye kalan bütün hücrelerimle: ''bu ben değilim!'' diye haykırarak yerine getirdim,kendileriyle değerlendirilip,derecelendirileceğim,hatta kaderimi ve yerimi belirleyecek olan üstün vazifelerimi.. Birilerinin icad ettiği,birilerinin işgüzarca uymayı ve uygulamayı marifet saydığı,hatta her kalbi,beyni aynı kefeye koyarak hararetle savunduğu düzene hep ama hep karşı koydum..içimden.. Neyin ters olduğu merakıyla kıvrandım hep,düzen mi,insanlar mı,ben mi..?Sorgularım hiç bitmedi,sadece sesleri kısıldı,kısıldı..artık onlar da içimde kaldılar.Cevaplar içinse kendimden başka umudum kalmadı,uzun süredir. O zaman anladım ki,herkes benim gibi değildi,düzenin savunucuları gerçekten içtendiler..İnanmadıklarını,kabul etmediklerini yaşayabilse de insan,inandıklarını savunabiliyordu ancak; yani onlar benim gibi değildi,hakikatlilerdi..Benim gibi değillerdi,riyakar değillerdi..KORKAK değillerdi. Değişim zamanı şimdi,fakat aslında değişen bir şey yok,sadece içimi dışına çevirme zamanı..aldığım korku ifade eden tepkilerden geç kaldığımı farkediyorum ama olgunlaşma süreci bende biraz geç işliyor olsa gerek Bu benim için yürümeyi yeni öğrenmek,hatta yeni doğmuş olmak gibi birşey,yani bir nevi kahramanlık.. Kahramanlıksa cesaret ister