Radya

Yaaaaa Oruç üçüncü gözümü açtı heralde

Kızmazsın Benim de içimden geld,i bu da senin,afiyet olsun

Bişey desem kızarmısın ki Bi de sade dondurma olsa üzerinee

Laf cambazı seniiii Yemicem işte Sütlü tatlı olabilir amaa

Ay ay ay hepsinden yemek istiyorummmmmm Bunların toplamı kaç kaloridir

İnsan bana ayırırdı bari zaten acıktım

Nasıl korurum kendimi şeytandan ya da nasıl korurum kendimi kendimden? Kendime dönersem,kendimi görürsem,Dayı'nın deyimiyle; "Kendimle tanış" olursam yenebilirmiyim onu Zaaflarımla,korkularımla,kıskançlıklarımla,hırslarımla tanış olup,onları terbiye edip,şeytanlık yüzdemi düşürebililirmiyim...

Haklısınız Dayı Komşumun balkonunda çok güzel çiçekleri var.Onlara çok güzel bakıyor Keşke diyorum ben.....Keşke biraz da o sevgiyi......

Kadir geceniz mübarek olsun

Sence bana olabilir mi 40 a merdiven dayamış bir kadınım ben Umarım beni karanlık bir limanda bekleyen yolcu yoktur Allah tatlışlarıma ömür versin Senin için üzülmemek mi Filmi çok merak ettim hemen bulup izleyeceğim

Allaha şükür...

Salamların sosislerin üzerinde yazar hani: % 1oo Dana Eti yada %60 Dana Eti %4o Hindi Eti. Rahman ve Şeytanı bir insanda yüzdelere vursak Ben mesela yüzde kaçım Rahmandır,yüzde kaçım Şeytan acaba Alt komşum geldi aklıma şimdi.Aşüre ayında yapıp dağıttığım aşüreyi geri çevirmişti geçen yıl. Oturup ağlamıştım Bak şimdi ona da yüzdeyi yapıştırıverdim

Olmazmııııı tabi ki olur Yaşadım diyorsun,hayırrr sen daha yaşamadın... Bak şimdi; Göğsüne böyle ufacık başlar bastırmadan, Dünya'yı kucaklar gibi, onları kucaklamadan Basket topu yutmuş gibi ortalarda gezinmeden Süt süt kokmadan Sabahlara kadar ateşi düşsün diye beklemeden Nasıl yaşadım dersin http://www.turkish-media.com/forum/index.php?autocom=blog&blogid=635&showentry=4902

Karanlık bir limanda seni bekliyorum anne ufka bakıyorum hep bir türlü gelmiyorsun seslenmek istiyorum bağırmak istiyorum Annneeeeeeee (ohhh içim ısındı) ne güzel kelime "ANNE" ama bağıramıyorum ki,seslenemiyorum ki sesim yok henüz ağzım,dudaklarımda. "benim yaşam gemim doldu diyorsun" küçücüğüm ben fazla yer kaplamam bir bilet bana da kes anne söz bak çok seveceğim seni karşılıksız sınırsız gücün kuvvetin olacağım yaşama sevincin nolurrrr bir biletcikkkkk al beni de hayat gemine. biliyormusun ben o gemiye binmezsem gerçekten yaşadım diyemezsin yarım kalırsın anne...

senin için alışılmış şeyler söyleyemem sana yaraşmaz kış gecesi amcamızdır bahar yakından kardeşimiz alır başımı erzincan’ a giderim seni düşünmek için dörtlükleri bozarım çünkü dağlar ne güne duruyor kıyılar ve eskimeyen her şey seni anlatmak için Turgut Uyar

Efendi nerelerdesin,tatilin bitmedi mi daha???

Alın benden de o kadar! Tıpkı Yaren'de msn de böyle yazışıyor arkadaşlarıyla,ben okuyamıyorum çoğu zaman yazdıklarını Yazık gerçekten çok yazık! Ama yazık demek yeterli olmamalı...Peki napmalıyız ya da napmalıyım ???

Bilmemm kiii

Umutsuzluk muuu? o kelimenin telafuzu bile ona yasak ablacım Kim kaybetmiş neyi kaybetmiş

/ damarlarımdan çalımlı ırmakların gökyüzüne değdiği yerde vaz geçtim. bi’bahar sabahıydı (anımsıyorum) kumruların sustuğu bi’sabahtı. çalımlı ırmaklar gökyüzüne boşalıyordu. gördüm. utandım. damarlarıma baktım aynı tonda akıştılar. gökyüzü gibiydi içim. aynı ıslaklıktılar aynı genişlik biri birine karışıyorlardı da ben kaçırıyordum aklımı. kuşların kanatları vardı. herkes bilir bunu. ama ben içimdekileri diyorum: kanatsızdılar. gördüm. kıskandım. geriye doğruydu her şey. suyu tekmeleyen bir çocuktum da sanki bi’kadının rahminini oyuyordum. mezar kazıcılar günahlarımın affı için dua ezberliyorlardı: yüzüme bakarak. tef sesi gerginliğinde kanun sesi katılığındaki yüzüme. geriye doğru bi’akışta bütün ırmakları kanımdan geçirdim neye baksam iğdiş edilmiş masal kokuyordu her şey: çizmeli kedi kırmızı başlıklı kızın ırzına geçiyordu. altı cüce kurtla dansa başlıyordu. yedincisi rapunzelin peşinde. ben vaz geçiyordum damarlarımdan her şey kör kütük karışıyordu diğerine. balonu üf’leyen çocuktum da sanki bi’kadının nefesi ile uzuyordum göğe. vaz geçtiğimi sanıyordum damarlarımdan. “hiç olmadılar ki vaz geçesin” diyene dek onlar. onlar ki yüzümde buhurdan ve efsunla türlü çengideydiler. dert ehliydiler sonra: “armudi kemençe sesi kadar yoksun” dediler. “ben yok olansam siz kimsiziniz” dedim. sustular. kanatları vardı. çocuktum sanki. bi’kadının yüksek topukları ile kanatıyordum masalları. uzayan saçlarının kurtarıcılığını eril bi’güce bağışlıyordu rapunzel. kendisini kurtaranın kendisi olduğunu bilmeden! çocuktum. kadınlığa özenen bir ruj rengiydim her yere bulaşan. kendimi yok sayıyordum da böylece kendim oluyordum! “hiç olmadın ki yok sayasın” diyene dek onlar. rapunzel kesiyordu saçlarını. durdum. gece oluyordu. her şey olmaması gerektiği zamanlardaydı. yağ döken bi’çocuktu kumru: sesindeki yakarıştan anlıyordum. yüzümde kıptî: “geceler dişidir” diyordu. ben gündüz oyunuydum. udi tanburi kanuni çekip gittiler yüzümden flüt sesi kararsızlığında kanatları vardı. gece oluyordu: bi’ırmaklara baktım. bi’göğe damarlarım mı? onu boş verin: kendimi ayak parmaklarımdan astım! hiç (bu kadar dişi) olmamıştım/ Şiir: Ela Dincer

/ damarlarımdan çalımlı ırmakların gökyüzüne değdiği yerde vaz geçtim. bi’bahar sabahıydı (anımsıyorum) kumruların sustuğu bi’sabahtı. çalımlı ırmaklar gökyüzüne boşalıyordu. gördüm. utandım. damarlarıma baktım aynı tonda akıştılar. gökyüzü gibiydi içim. aynı ıslaklıktılar aynı genişlik biri birine karışıyorlardı da ben kaçırıyordum aklımı. kuşların kanatları vardı. herkes bilir bunu. ama ben içimdekileri diyorum: kanatsızdılar. gördüm. kıskandım. geriye doğruydu her şey. suyu tekmeleyen bir çocuktum da sanki bi’kadının rahminini oyuyordum. mezar kazıcılar günahlarımın affı için dua ezberliyorlardı: yüzüme bakarak. tef sesi gerginliğinde kanun sesi katılığındaki yüzüme. geriye doğru bi’akışta bütün ırmakları kanımdan geçirdim neye baksam iğdiş edilmiş masal kokuyordu her şey: çizmeli kedi kırmızı başlıklı kızın ırzına geçiyordu. altı cüce kurtla dansa başlıyordu. yedincisi rapunzelin peşinde. ben vaz geçiyordum damarlarımdan her şey kör kütük karışıyordu diğerine. balonu üf’leyen çocuktum da sanki bi’kadının nefesi ile uzuyordum göğe. vaz geçtiğimi sanıyordum damarlarımdan. “hiç olmadılar ki vaz geçesin” diyene dek onlar. onlar ki yüzümde buhurdan ve efsunla türlü çengideydiler. dert ehliydiler sonra: “armudi kemençe sesi kadar yoksun” dediler. “ben yok olansam siz kimsiziniz” dedim. sustular. kanatları vardı. çocuktum sanki. bi’kadının yüksek topukları ile kanatıyordum masalları. uzayan saçlarının kurtarıcılığını eril bi’güce bağışlıyordu rapunzel. kendisini kurtaranın kendisi olduğunu bilmeden! çocuktum. kadınlığa özenen bir ruj rengiydim her yere bulaşan. kendimi yok sayıyordum da böylece kendim oluyordum! “hiç olmadın ki yok sayasın” diyene dek onlar. rapunzel kesiyordu saçlarını. durdum. gece oluyordu. her şey olmaması gerektiği zamanlardaydı. yağ döken bi’çocuktu kumru: sesindeki yakarıştan anlıyordum. yüzümde kıptî: “geceler dişidir” diyordu. ben gündüz oyunuydum. udi tanburi kanuni çekip gittiler yüzümden flüt sesi kararsızlığında kanatları vardı. gece oluyordu: bi’ırmaklara baktım. bi’göğe damarlarım mı? onu boş verin: kendimi ayak parmaklarımdan astım! hiç (bu kadar dişi) olmamıştım/ Şiir: Ela Dincer

Sizler özleme dair ne güzel şeyler yazmışsınız böyle,duygulandırdınız beni Ben de oğlumu çok özledim Ama gelmek üzere,biraz sonra kucaklıyacam onu inşallah

Jön doğum günün kutlu olsun ablacım.Hayat boyu herşey gönlünce olsun.Sağlıklı, mutlu, güzel yaşa Ben de hediyemi Erbay gibi ramazandan sonra ya sakladım