Tuzla'da kadınlar.
Eline tutuşturmuş ekmek parasını,çamurlu yollardan aydınlığa koşuyor.
Önce düşüyor,sonra bulanıyor çamura.
"TV de yemekçilik oyunu,bizim için ekmek kutsaldır.Önümüz de sadece çorbamız vardır,TV de yemek beğenmez diğerleri.Olur mu,yakışır mı bize,ekmeği bile zor bulurken,yemeği beğenmemek"
Çamur utandı bulandığı aydınlıkta ve dize geldi umutlar.
"Benim çocuğum ,aç kaldı,benim gibi.Ama ben onu yarına hediye edeceğim.Sevmeyi öğreteceğim..."
Bu tümceler bir Tuzla'lı anneye ait.
Sizin gibi anneler var oldukça,Tuzla da ölecekse de işçiler,patlayacaksa da bombalar...yarın bizim.