cerenimoo

CLARA ZETKİN... MAHATMA GANDHI KNUT HAMSUN...

Şöyle dedi biri taşlara: İnsanca davranın!... Taşlar ise şöyle cevap verdi: Henüz yeterince sert değiliz...

kuyruğu büyük geldi....

Anlatımınızın içeriğine ilişkin,bir eleştiri getirmiş değilim zaten... Uyarımı da,anlatımların içeriğinin değiştirilmesi adına yapmamıştım... İçeriğe verilen ismin,bu anlatımları hak etmediğini ve belki başka bir tabir kullanarak kişilerin eleştirilerini okumayı daha cazip göreceğimi belirtmeye çalıştım... Ve hala da bekliyorum.... Sevgiler...

Islık çalmasını bilir misiniz? Bilmiyorsanız çok yazık. Bir mutluluk olayını atlamışsınız. Biliyorsanız, ne zaman öğrendiniz? Anımsıyor musunuz?... Anımsamıyorsanız, sıradan bir iş yapmışsınız demektir. Mutluluğu yakalayamadan, öylesine... Hayatta, anımsanabilen, "ilkler" ne kadar önemlidir: Bisiklete binmeyi öğrendiğiniz ve kimsenin yardımı olmadan, düşmeden, sekiz on metre gidebildiğiniz an... ...... ....., çırpınarak, batmadan suyun üzerinde durmayı ne zaman becerebilmiştiniz?.. O gece uyuyabilmiş miydiniz?.. Ertesi gün, çaktırmadan, şöyle etrafınızdakileri gözlemleyerek, denize girip ilk kulaçlarınızı atarak, boynuzun geçtiği yere geldiğinizde, "beni görüyorlar mı acaba" diye sahile baktığınızı her halde unutmadınız... Belki de, derin yere gittiğiniz anlaşılsın diye, ellerinizi kaldırarak, suyun içine girip, boy bile vermiştiniz... Kendinizden çok yukarlarda gördüğünüz, O'na ulaşmanın olanaksız olduğunu sandığınız bir "prens" in veya bir "prenses" in teni, raslantıymış gibi, teninize değdiği an... Hele hele, büyük cesaret gösterip, O'nun elini tutabildiğiniz an... Rüya gibi, O'nunla ilk kez öpüştüğünüz an... unutulabilir mi?.. Daha bunlar gibi onlarca "ilk" ler... Islık çalmayı öğrenmek, bütün bu "ilk" ler arasında, belki de en önce yaşanan mutluluktur... Islık çalmanın ilk kez becerildiği an; ilk kez o sihirli sesin, nasıl yapabildiyseniz, dudaklarınızdan çıktığını duyduğunuz an... Bazı arkadaşlarınızın yapabildiği ama sizin bir türlü o özel sesi dudaklarınızdan çıkaramadığınız anları nasıl unutursunuz? Babanız veya ağabeyiniz size öğretmek istemişlerdir ama olmamıştır. Dudakların uzatılarak büzülüp ve nefesin üfler gibi dışarı çıkarılacağını bilirsiniz ama hepsini yaptığınız halde bir türlü ıslık sesi duyulmaz. Derken, deneme yaparken, birden bire, kendiliğinden, sessiz üfürük yerine tiz bir ses çıkar: "İlk ıslığınız..." Tekrar tekrar denersiniz ve her keresinde sessiz çıkan nefesler azalıp ıslık sesleri artar... Artık ıslık çalmasını öğrenmişsinizdir. Öğrendiğiniz ıslıkla, melodiler; şarkılar çalabilmek sizin becerinize kalmıştır. Acaba kaç kişi ıslık çalmayı öğrendiğinde mutlu olmuştur?.. Bunu beceremeyenler, daha doğrusu, salt bu sebeple mutlu olmasını bilmeyenler çoğunluktalar mıdır dersiniz?.. Yoksa, yaşamayı çekilmez yapıp insanları acılar içinde bırakanlar ıslık çalmasını bilmeyenler veya ıslık çalmasını becerebildikleri halde, bu özel sebeple mutlu olamayanlar mıdır?.. (ALINTIDIR...)

Buradan bakınca,böyle sevgi dolu bir babanın oğlunun doğum gününü her gün kutlamak gerekiyor sanki... Belki de hiç gerekmiyordur... Böyle bir baba,zaten yaşatıyordur o duyguyu oğluna hep hı.... İkinize de birbirinden bağımsız güzel bir yaşam dileyeyim ben...

tanımama fırsat olmadı meliskoo'yu ama... doğum günün kutlu olsun demek için geç değil zannederim....

''............ hak etmek''.... Ne de kötü bir anlatım... Kıronun sizce taşıdığı anlama gelince sevgili imsomnia... Kelimeler kişiden kişiye değişecek anlatımlar taşısaydı,bugün cümle kurmakta epey zorlanırdım.... Ve kullanıcı adınızdan kaynaklı;imsomnianın uykusuzluk hastalığı değil de,hastalık hastası biri olduğu fikrini çıkarıverirdim... Ama ne yazıktır ki;bilmeden konuşmanın pek taraftarı değilim.... Ve biçimsel bu yanlışların,dışlanmayı hak etmeyen çocukları adres bulmasın da...Çünkü o zaman;yanlışlar biçimsellliği de aşıyor....

Tam da yerinde çizilmiş...

''Rüyanızın gerçekleşmesini istiyorsanız, önce uykudan uyanmanız gerekir.'' Benjamin Franklin Uyandım…! Bir anlık dalgınlıkla uyanıvermişim işte... Hep hayalini kurduğum bir uykuya yatmıştım dün gece. Hani yastığa başımızı koyar koymaz gelenlerden. Gece seslerimi ahşap kutuma doldurup mum kokularının yanına bıraktım. Gündüz görüntülerini penceremden dışarı saçtım. Hiç benim olmadılar ki… Geçen yıllardan birinin iki baharından kahverengi olanıydı. Çocukluğumun masallarında yeri olmayan bu kül rengi şehrin kıyılarına bir kez daha geldiğimde anlamıştım: “Bir masal en güzel çocukken yazılır...” Gözlerim saati arıyor duvarda. Tuhaf… (En son gözler uyanıyordu değil mi uykudan?) Oysa saatlerle aram hiç iyi olmadı ki. Hem de duvar saatleri. Daha neler. Benim odalarım duvarlarla örülmedi ki hiç. Gözlerim bakışlarımı mı terk etti bu sefer. Yoksa onlar da mı bir başkasına verildi. Yine geldi ötüyor bak. Pencerenin soluna yine atmış kendini. Gece kuşum rüya şarkıları bestelemiş yine. “Düştesin” diyor, “uyanma sakın, düşersin..” Peki, o zaman sen söyle bakalım görünmeyen besteci, karşımda gerçek bir saatin ne işi var öyleyse? Sen demez miydin “düşler, akrebin bile yelkovandan gizlediği durulması imkânsız anlardır” diye? Peki, o zaman sen söyle, durduk mu, yoksa düşüyor muyuz yine? Hep hayalini kurduğum bir uykuya yatmıştım dün gece. Gece seslerim ve gündüz görüntülerim uyanmamı beklediler başucumda sessizce. Kar yağıyor dedi dışarıdan bir ses. Kardan adamları çıkarın dolaptan. Buzdan kadınları da getirin penceremin altına. Ne kaldıysa bahardan seyredelim birlikte. Dışarıda kıyametin provası yapılmakta.. “Bir masal en güzel çocukken yazılır…” Bir kere büyüdün mü, gerisi hikâye. Öyle ya, pamuktan sanırdım hep Pamuk Prenses’i, Rapunzel de peruk takıyormuş meğer. Bahçedeki ağaçla konuştuklarımı annem bile bilmezdi. En son gözler uyanıyordu değil mi uykudan? Bazen aklıma gelmiyor değil: “Daha mı erken kalkarım acaba gözlerimi aldırsam?” “Düştesin” diyor gece kuşum, “uyanma sakın, düşersin.. Gerçekle düşü ayıramaz haldesin.” Farkındayım Vivaldi, sen çalmana devam et.. Durursan uyanırım bilirsin. Sen bilirsin sadece ne kadar yükseklere çıktığımı düşlerimde. Durduğun vakit, sonsuzluğa düşerim. Düşlerim öyle gerçekçi, gerçeklerim öyle “düş”kün ki… (ALINTIDIR)

Doğum günün,doğduğun gün ki kadar saf olsun berceste....

küçük bir köy evine yerleşip,kendi mahsülümü üretemez ve beklediğim misafirlerimle onları tüketemez isem;evet üzülürüm...

anlamını bilmeyipte kullandığımız,onca yanlış kelime var ki... ben bunun da onlardan olmasını dilerim... çünkü,kıro;doğuda küçük kürt çocuklarına verilen isim... dışlamanın bir başka noktası.... şimdi tariflerimizi,pembe yanaklı,o güzel çocukların üzerinden yapar isek;kıroların aşığı olur çıkarım ben....

tameşa halam bana hep öyle baksın...