Görüş: İdeolojik Totalitarizmin Üç Uyarı İşareti

[™ Admin]

Görüş: İdeolojik Totalitarizmin Üç Uyarı İşareti

Sovyetler Birliği'nin çöküşünden otuz yıl sonra, Komünist Devrimi doğuran türden totaliter düşüncenin közleri, Batı tartışmalarını alevlendiriyor ve Amerikalıları kışkırtıyor. Sovyet baskısının içinde doğan ve buna direnen herkes, Amerika'nın özgür ifade özgürlüğü ve özgür düşünce kültürünün korku toplumlarına hapsolmuş vatandaşlar için ne kadar önemli olduğunu bilir. Kusurları ne olursa olsun, Amerika özgür dünyanın lideri olmaya devam ediyor.

Bu nedenle, anayasal olarak korunan özgürlükleri yasal olarak güvende olsa bile, Amerika'nın kolektif sohbetini kısıtlayan bu yeni ideolojik totalitarizmi izlemek çok endişe vericidir.

Karl Marx, tarihi uzun bir sınıf mücadelesi olarak gördü. Her aşamada zalim olarak gördükleri şeytandı, telafi edilemezdi.

Marksizm, burjuvaziyi doğası gereği kötü ilan etti. Tüm insan sınıfları - kapitalist sömürücüler - düşmandı. Zalim olarak, ne yaptıkları ya da söyledikleri ne olursa olsun, hepsi yanlış gruba ait olmakla suçlanacaklardı. Lenin-Troçki-Stalin devrimci adalet mahkemesi hiçbir zaman belirli suçların kanıtını aramakla uğraşmadı: proletaryanın düşmanlarının her biri, ilerici tarihin yanlış tarafında durmaktan suçluydu. Bu arada ezilenler her zaman haklıydı.

Ortaya çıkan tiranlık on milyonlarca insanı mağdur etti.

Amerika, gizli polis kültüründen, muhbirlerden, kanguru mahkemelerinden ve Gulaglardan ışık yılı uzakta. Ancak bu yöndeki en ufak sapmalara tepki vermemek için riskler çok yüksek. İşte ideolojik totalitarizmin yinelenen üç uyarı işareti.

Birincisi, dernek tarafından suçluluk. Dünyayı "bizimle olanlar" ve "bize karşı olanlar" arasında örgütleyen Sovyet totaliterleri, insanları kabaca kategorize ettiler. Martin Luther King Jr.'ın uyardığı gibi, bu tür bir toparlanma, "insanları bir şeyin durumuna düşürür". Bu yüzden, insanları kim olduklarına veya hangi gruba ait olduklarına göre yargılamaktan kaçının - Meksikalılar, göçmenler ve Müslümanlar veya beyazlar, erkekler ve Siyonistler.

İkincisi, görünüşe göre gerçek şimdi de çağrışım yoluyla. Politika sıfır toplam olduğunda, gerçekler önemli değildir - ideolojik saflığınız önemlidir. Bir olgu modelini takip etmek ya da olası çelişkileri tolere etmek yerine, önyargılarınızı doğrulamak için gerçekleri örtersiniz ve hiçbir muhalefet görmezsiniz. New York'un efsanevi liberal senatörü Daniel Patrick Moynihan, "Herkesin kendi görüşüne hakkı vardır, ancak kendi gerçekleri yoktur." Kendini pekiştiren anlatılarınızı "sahte haber" olarak mahvedebilecek ayrıntıları göz ardı etmek veya "Buraya sizinle konuşmak için gelmedik! Buraya" İsrail'i boykot etmek! "Diye bağırarak kampüste bizi haykırmak ideolojiyi silahlandırıyor. koz gerçek.

Gerçek diyaloğun bu şekilde reddedilmesi, Komünist Parti yetkililerinin daha önce yürüttüğü kınama kampanyalarını çağrıştırıyor. Bu düzenlenmiş grup düşüncesi patlamaları, insanların romancı Alexander Solzhenitsyn, muhalif bilim adamı Andrei Sakharov veya diğer sözde halk düşmanı hakkında histerik bir şekilde bağırmalarına neden olacaktı: "Bu kitap hakkında tartışılacak hiçbir şey yok! Elbette okumadım! hepsi yalan! Ayıp sana Solzhenitsyn. Yazık sana Sakharov. Bu döneklere ayıp. Biz Sovyet halkı seni kınıyor! "

Ne kadar yüksek sesle bağırsalar da, birçok Sovyet vatandaşı bu tür egzersizlerin saçma olduğunu düşünüyordu. Ama gerçek düşüncelerini sakladılar çünkü dürüst konuşmak tehlikeliydi. Sovyet diktatörlüğü, "şehir meydanı testini" geçemeyen bir korku toplumu yarattı - herkes kendini cezalandırılma korkusu olmadan özgürce, alenen ifade edebilir mi?

Bu korku, diktatörlük altında yaşayan insanların çoğunun neden çift düşünceli olduğunu açıklıyor. Ve şimdi çift düşüncenin özgür Amerika'da yayılmaya başlaması, bugün gördüğümüz üçüncü ve en endişe verici işarettir. Amerika hala kasaba meydanını test ediyor. Ancak yakın tarihli bir Cato Enstitüsü araştırması, hem muhafazakarların hem de liberallerin çoğunluğunun bir parti hattını papağan ederken veya sadece sessiz kalarak bir şeyi düşündüklerini kabul ettiklerini buldu. Devlet baskısından nadiren korkarlar; Kariyerleri veya itibarları hakkında endişelenirler.

Son yirmi yılda, gittikçe daha fazla öğrenci bize zorbalığa maruz kaldıklarını söylemeye başladığında, profesörleri veya akranlarını yabancılaştırmaktan kaçınmak için ifadelerini şekillendirdikçe, kampüste bu otosansürün büyümesini izledik. Bu ürpertici atmosfer şimdi yayılıyor, şirketlerde, devlet dairelerinde, gazetelerde ve sosyal medyada konuşmaları düzleştiriyor. Bu sadece dilinizi nezaketle izlemek değildir; Korkudan ağzınızı kapatıyor.

Birçoğumuz siyasi rakiplerimizdeki bu ideolojik mutlakıyetçiliği ve zorbalığı kolayca fark ederiz. Demokratlar bunu en açık şekilde Cumhuriyetçi Parti'nin Başkan Donald Trump'ın amen korosuna yozlaşmasında görüyorlar; Cumhuriyetçiler bunu en açık şekilde birçok üniversiteyi rahatsız eden iptal kültüründe görüyorlar. Ve hemen hemen herkes bunu muhaliflerinin sosyal medya uygulamalarında görüyor. Ama durana, nefes alana ve kendi müttefiklerimiz arasında ve nihayetinde kendi içimizde bu tür düşüncelerle yüzleşmeye başlayana kadar gerçek bir gelişme olmayacak.

Kaynak: Newsweek