Ciddi İçki İçme Problemine Sahip Olmak Ne Anlama Gelir?

[™ Admin]

Ciddi İçki İçme Problemine Sahip Olmak Ne Anlama Gelir?

Alkol benim stres düşürücüm, gerçeklik savaşçım, yapay sevinçlerin taşıyıcısıydı. Ayrıca hayatımı da mahvediyordu. (N. Wartik)

Bir gün 2018 sonbaharında, harap hissederek uyandım. Bir gece önce meslektaşları ile bira içtim ve kendisinden emin olduğu bir şey ve ne yapması gerektiğini düşündüğüm hakkında yüksek sesle bir araya gelerek yaraladım.

"Sana bunu hiç söylemeseydim," diye nihayet bulanıklaştı ve bir güveye ihanet ettiğimi biliyordum.

Birkaç gece önce, daha beceriksizdim. Bir grup arkadaşımız için bir anıt düzenledik. Daha sonra bir toplantıda, prosecco kovalayıcıları olan bir martini yaşadım, sonra hostesimizle anlamsız bir kavga seçtim, benim gibi yaslı bir arkadaşım.

Şimdi orada oturdum, kafa vurdum, mide kızarttı. Kendimi bir yastıkla boğmak isteyen uyandığımda, bir dizi sabahta başka bir şeydi.

Booze: Etkileri hissetmek benim için fazla bir şey olmadı. Alkol geceleri ışıltılı ve eğlenceli hale getirebilir, tüm insanlığı sevmemi sağlayabilir. Ayrıca, ve öngörülemez bir şekilde, beni yaygın bir şekilde küçülten, morarma argümanlarına yol açan, utanç verici sahte pas bırakan şeytanları canlandırabilir. Bu sabah, kemiğe nüfuz eden yeni bir düşünce ortaya çıktı.

“Artık yapamam. Bıraktım."

Alkol ile olan ilişkimle onlarca yıldır uğraşmamıza rağmen, kendimi alkolik olarak düşünmedim. Günde kaç içki içtiğimi soran çevrimiçi sınavlarda, “iki” ye (çok cömert içecekler) oldukça doğru bir şekilde cevap verebilirim.

Dünya Sağlık Örgütü'nün içki problemlerini test eden AUDIT sınavında, 40 puandan sekizini puanladım ve beni “riskli” bir desenle “orta” bir içici yaptım. Ancak ortam kulağa çok kötü gelmedi ve web sitesi “çok fazla zorluk çekmeden” içkimi değiştirebileceğimi söyledi.

Üstelik, neşelenmiş kadın üçlüsü vardı: kocam, çocuk, saygın bir iş. Arkadaşlar, bana kızmadıklarında. Tamam, bazen abarttım. Ama kendimi eğlenceli seven Parisli oenophile olarak hayal etmek kolaydı.

Ve henüz.

Alkolün neler yapabileceğini keşfettiğimde geç yaşlarımdaydım: inhibisyonlarımı azalt; kindle yanlış yakınlıklar; yakında unuttuğum parlak vahiyleri kışkırtır. Alkol, kendimi emin olmayan kendim olmak istediğim giden kişiyi yaptı, normalde sahip olamayacağım insanlarla konuşmama izin ver. Evet, bazen bitişikteki yastığın üzerinde bir kafa görmek için uyandım ve pişmanlık duydum.

"Lanet olsun! Bu adam neden dün gece tatlı görünüyordu? ”

Ama bir arkadaşımı arardım: “Tahmin et bu sefer ne yaptım?” Diye sorarım, rahatsızlığı komik bir fıkraya dönüştürürüm.

Ya da bir arkadaşım bana eğlencemi bildirir: “Nancy, barmen seni fırlattı. Taburede kalamazdın. ”

Alkol de ilaçtı. Sessizce içtim ya da yalnız olduğum için. İçtim, fark etmesi yıllar sürdü, çünkü klinik depresyonum vardı. Sonunda depresyonu tedavi ettim ama içmeye devam ettim. Alkol benim stres düşürücüm, gerçeklik savaşçım, yapay sevinçlerin taşıyıcısıydı.

40 yaşlarımda hayat değişti. Evlendim ve kocamla birlikte sevgili kızımız olan 17'yi evlat edindim. Ancak ertesi gün baş ağrılarım kötüleşiyordu. Geceler, kocamla okumak ya da sohbet etmek yerine, kaza yapardım. İçmemin beyin hücrelerini yok ettiğinden korktum. Alkolün kadınlarda erkeklerden daha zor olduğunu ve bu beni de endişelendirdiğini yazmıştım.

Birkaç yıl önce, kontrolüm olduğunu kanıtlamak için haftada beş geceyi kestim. Çok zordu. Zor bir günden sonra nasıl içemem? Birbirini takip eden iki ayık geceyi yönetemedim. İki ayık geceme ulaşmak her zaman askeri düzeydeki stratejilerle ilgili bir egzersizdi. Ama her Pazar erdemli hissettim. Gerçek bir alkolik hiçbir geceyi atlayamadı, diye düşündüm. Ama yapabilirdim.

Ciddi bir içme sorununa sahip olmak ne anlama geliyor? Cevap şaşırtıcı derecede belirsiz.

“Alkolizm” gerçek bir tanı değildir. 1980 yılında, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin yetkili Ruhsal Bozuklukları Teşhis ve İstatistik El Kitabı iki farklı sınıflandırma oluşturdu: alkol kötüye kullanımı ve alkol bağımlılığı. 2013 yılında, D.S.M. kategorileri birleştirerek, birisinin ne kadar içtiğine değil, bir kişinin kaç davranışsal veya psikolojik semptomundan kaçına bağlı olarak hafif ila şiddetli bir spektrum olan “alkol kullanım bozukluğu” yarattı.

Bu arada, Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezlerinin daha çok alkollü tüketim miktarına odaklanan kendi standartları vardır. Haftada yedi veya daha az içecek kadınlar için, 14 veya daha azı erkekler için güvenli kabul edilir. Ancak 2016'daki Stanford Üniversitesi araştırmasına göre yönergeler uluslararası dalgalanmalar gösteriyor. Kanada veya Fransa'da haftalık olarak daha fazla içebilir ve “düşük risk” olarak kabul edilebilirsiniz.

Dahası, Lancet'te son zamanlarda yapılan alkolle ilgili bir araştırma, sağlık konusunda o kadar zor ki, güvenli bir seviye yok.

Kısacası, çok fazla içip içmediğinizi merak ediyorsanız, bazen bağırsağınıza güvenmek en iyisidir.

Yatakta otururken, ağrılı ve aşağılanmışken o sonbahar sabahı tam olarak ne olduğunu bilmiyorum. Her şeyi bildiğim kadar içgüdüsel olarak, başım belada olduğumu biliyordum. Peki günlük bir şişe Scotch yemediysem ne olur? “Orta suluk” kaya dibine çarptım ve yeterliydi.

Web sitesinde içkimi “çok fazla zorluk çekmeden” değiştirebileceğimi söylese de içkiyi bırakmak şimdiye kadar yaptığım en zor şeylerden biri. Bunun için çıldırdım: Restoranlarda, ilahi bir iksire sanki yakut kadehlere bakardım. Antrenmanlardan sonra bir bira isterdim. Peki ayık sosyalleşmenin amacı neydi?

Sonunda denemek zorunda kaldım. Şaşırtıcı alkolsüz bira - ben akıllıca seltzer geçmeden önce - karmaşık pinot noirs tadını insanlar ile sohbet ederken başlangıçta göz korkutucu oldu. Ama şaşırtıcı bir şekilde, sarhoş olmayan beynim hala söylediklerini komik, dokunaklı veya ilginç buldu.

A.A.'ya katılmadım, ancak hariç tutmuyorum. Kocamdan, kızımdan ve arkadaşlarımdan destek istedim - rahatsız ettiğim, hatta bir sorun yaşadığım için şaşıranlar. Başkalarının hikayelerini yiyip bitirdim, alkolikler hakkında filmler izledim, anıları okudum, bırakma mücadelesi veren insanlar için Reddits'te gizlendim. Ama beni gerçekten yolda tutan şey, içmemek ve içmemek arasındaki olağanüstü farktı. Utanç duygusunun sinsice yaşama zarar vermediğini anlamamıştım. Şimdi gitmişti, yerine alışılmamış bir gurur vardı.

Ne kadar uzun süre çekimser kalsam, evlilik, iş, ebeveynlik, arkadaşlıklara dökülen şekillerde kendimi o kadar iyi hissettim. Son zamanlarda, bıraktığımdan habersiz biri bana daha genç gözüktüğümü söyledi. Daha sabırlıyım. Baş ağrılarım seyrek, enerjim yükseliyor.

Bu sonuçlar, ilk olarak ılımlı içenlerin ruh sağlığı üzerine odaklanan Kanada Tıp Derneği Dergisi'nde yayınlanan bir çalışmaya uygundur. Hong Kong ve Amerika Birleşik Devletleri'nde insan gruplarını araştıran araştırmacılar, özellikle kadınlar olmak üzere “güvenli” içiciler bile buldular, durduklarında daha iyi bir refah gösterdi.

Bugün kendimi etiketleyebilirim. Alkol üzerinde kontrol kaybıyla belirgin bir “kronik nükseden beyin hastalığı” olan ılımlı alkol kullanım bozukluğum vardı. Ulusal Alkolizm ve Alkol Suistimal Enstitüsü, 15 milyondan fazla Amerikalı yetişkinlerin yüzde 6,2'sinin alkol kullanım bozukluğu spektrumunda olduğunu söylüyor. (Diğer araştırmalar sayıları daha da yükseltir.) Sanırım birçokları, bir sorun yaşadıklarına inanmayacak kadar yeterince içiyorlardı. Daha kötü bir şey olmadan önce bıraktığım için şanslı hissediyorum.

Sobriety hala bir meydan okuma olabilir. Her şey plana göre giderse, şarap camımdan süzülürken, ben ve gerçeklik arasında kalan yumuşak bezimi bir daha asla yaşamayacağım. Üzücü görünüyor, bıraktığımdan bu yana üç kez bir kutlama içeceği denedim. En son Peru'da, ülkenin ünlü pisco sourlarından birine sahiptim. Bana hafif bir vızıltı ve akşamdan kalma verdi. O zamandan beri bir düşüşüm olmadı.

Bu günlerde kafamı uyandırıyorum. Olmak istediğim anne, eş, akraba ve arkadaş olmaya her zamankinden daha yakınım. İyi hissettiriyor. Gerçekten iyi. Ertesi sabah kalkarım. Tekrar yaparım.

Kaynak: N. Wartik