Yalnizliğim...

[Φ penelope]

Siz de biliyorsunuz ki duygular evrenseldir...Ve bence bu evrenselliğin en güzel yanı bu ortaklığı paylaşmaktır...Bu yüzden ben de sizlerle;varolan bu ortaklığı bir zamanlar bir yerlerde karalamış olduğum küçük bir yazımla paylaşmak istedim.Umarım içinde ufakta olsa kendinize ait birşeyler bulursunuz ve böylece bu güzel ortaklığı paylaşmış oluruz..._YALNIZLIĞIM_ Bazı zamanlar olur ki;kafanızın içinde sanki milyonlarca birbirine girmiş ipi bir arada hissedersiniz.Hepsi hayatınızın bir parçasıdır.Her bir ip...Ya da belkide sadece siz öyle hissedersiniz.Çözmek...Birbirine dolanmış ipleri çözmek...Zordur...Zaman alır;düşünürsünüz;karalarsınız;belki ağlarsınız;belki de gülersiniz...Hepimiz hergün kafamızın içinde binlerce,belkide milyonlarca birbirine dolanmış iple uyuruz.İplerin bütünü;yani yumağın kendisi;bizim hayatımızın ta kendisidir.Her bir ipin hayatımızın bir parçası olduğu gibi...Bazen hayatta yalnız kalırsınız.Gülüşlerinizde;ağlayışlarınızda;düşüşle rinizde;sancılarınızda;kayboluşlarınızda;hataların ızda;keşke'lerinizde;belkide iyiki'lerinizde...Her insan esasında yalnızdır.Ama hepimiz umarsızca birbirimizde bu yalnızlığımızı yokederiz.Hepimiz birbirimizle;herhangi biriyle esas olan yalnızlığımızı paylaşmak isteriz;bazen paylaşırız ya da paylaştığımızı düşünürüz.Bazen de paylaşamayız.İşte bu yalnızlığın ta kendisidir.Kapımızda nöbetleri tutanın ta kendisidir;zamanı tutanın da...Kimileri onu içeri davet eder,kimileri ise onu bir şekilde def'eder...Belki bir şarkıyla,belki güzel bir filmle,belki bir kaç sigarayla,belki de bir şişe herhangi bir içkiyle...Bir şeylere döker içini...Birşeylere seslenir,birşeyleri anlatır,ya da onlarla da paylaştığını sanar hazin yalnızlığının zalim gövdesini...'Yalnızlığım,yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin'...Böyle der bir dize,böyle seslenir bir şarkı.Gerçekler acıdır,acıtır.Bu dize,bu seslenişte acıdır ve acıtır.Çünkü gerçeğin kendisinde gizli olduğu için...Yalnızlık,çözemediğimiz iplerde ve onların her bir miliminde vardır.Yalnızlık;bir gece aniden boğazınızda düğümlenen bir isyandır.Yalnızlık;o gece içinizden bir türlü atamadığınız,dindiremediğiniz bir miğde sancısıdır.Yalnızlık;gecenin karanlığında bir ışık huzmesini arayan gözlerimizdeki gözyaşıdır.Ne zaman ki bu gözyaşını akıtmayı becerebildik,o zaman biraz daha hafifler yalnızlığın hazin ama bir o kadar da zalim sancısı.Yalnızlık;aldatılmanın yüzünüzdeki ilk anda oluşturduğu belli belirsiz bir gülümseyişte saklıdır.Yalnızlık;gerçeğin soğuk ve acıtan yanıdır.Ne dokunulur bir süre,ne yitirilir,ne söküp atılır,ne de aldatılmanın,aldanmanın o belli belirsiz gülümseyişin hemen akabinindeki gözyaşlarını gecenin o koyu karanlığında saklayabilir.Yalnızlık;er ya da geç hepimizin birgün yaşayacağı gizli farkındalıktır.Yalnızlık;hepimizin birgün o ipleri çözemeden sürekli yaşayacağımız limandır.Yalnızlık;aldatılışa,kaybedilişe,kaybedil iş ise çoğu zaman acıya mahkumdur.Yalnızlık;yaşamak zorunda olduğumuzu belki bugün belki de yarın öğreneceğimiz sonsuz beraberliğimizdir... Paylaşım İçin Teşekkürler...

[Φ figgaro]

evet..yalnızlık zordur..kabul..ama..yalnızlık birazda kişinin kendi yarattığıdır..bir düşünür der ki;( etrafında birilerinin hep fazla olduğunu düşünürmüş yalnız kişi.) bende çoğu zaman yalnızım ama bu beni mutlu da ediyor..

[Φ Scaramouche]

bence yalnızlık ne bir odada tek başına kalmaktır nede bunaldığımızda konuşacak bir insan bulamamaktır hayatımızda... yada yalnız kalmak için insanların arasından uzaklaşmaktır yalnızlık... bence yalnızlık içimizde yaşayan bir bebek sadece...büyümeyen... içimizdeki bebeğin insanlara ihtiyacı yok bedenimizden başka... kalabalığa girdiğimizde daha iyi anlarız aslında hele de sıkıldığımızda.. soyutlaştırırız kendimizi istemeden milyonların arasından... içimizdeki o bebek gibi çünkü oda soyuttur ruhumuzda.... ve biz özellikle kalabalığın içinde kendimizi dinlemeye başlarız farkında olmadan... yalnızlık düşünmektir, kendimizi dinlemektir birazda... ve biz kendimiz dinlemek için ne bir boş odaya gerek duyarız nede düşünmemek için kalabalığa karışmaya... yalnızlık içimizdedir tıpkı bir bebek gibi... yalnızlık düşünmektir... kısacası kendimizi dinlemektir.... çünkü biz kendimizi dinlediğimiz sürece yalnızız... zaman zaman bunalıma girtmeyi belkide bu yüzden seviyoruz.. çünkü o zaman biz kendimizi dinliyoruz....