cerenimoo

O kadar özelliğim arasında bula bula bunu mu buldun... Sen bu forumun;misafirperver,uyumlu kişisisin...Öyle diyorlar... Bence değil...

Güzel tabe...Dolma dolma parmaklarım var.... Ayrıca,gimmiş bakayım o on kişi... Elalemin on kişisiyle orada burda çay içmeler filan,ne o öyle... Atarlar çayın içine bişi,sonra foruma filan giremezsin...

Aha hakkat mi... Kılık-kıyafet devrimi nolcak..... Sen forumda biriyle,semaverde çay içenisin....

Ayrıca selanın üstünde de şapka olcaktı... Ama hangi ünlünün üstünde bilmiyorum... Sen bu forumun şeyisin Erbay ya..Şee... Ehem....

İmzanı düzelt önce sen... Sizin bir adiniz var....

Etçen demi eşlik... Hem özledim avatarına takılmayı....

Bu akşam oyun başlıklarında bana eşlik edecek olanı.... Canım çekti de...

Şşşş.... Aman ha,sakın...

Çöp İstiyor muyuz? Hayır!... Manisa'da meralarının çöp alanı yapılmak istenmesine karşı mücadele eden Develi Köylüleri, kent merkezinde yaptıkları eylemle Manisa sokaklarını süpürdüler. Manisalılara bildiri ve üzüm dağıtan köylüler mücadelelerine tüm Türkiye'den destek istiyorlar. Manisa'nın Saruhanlı ilçesine bağlı Develi köyü yakınlarında, Manisa Belediyesi'nin de dahil olduğu 6 belediyenin yapmayı planladığı katı atık bertaraf tesisine karşı eylemlerini sürdüren köylüler, dün yarı çıplak eylemle seslerini yükselttiler. Hep bir ağızdan slogan atan ve "Çöpe Hayır!" diyen köylüler, bütün Türkiye'den destek beklediklerini söylediler. Manisa, Saruhanlı, Koldere, Halitpaşa, Gümülceli ve Mütevelli Belediyeleri'nin ortaklaşa yaptırmayı planladığı Develi Çöp Toplama ve Bertaraf tesisi Tesisi'ne karşı verilen mücadelede kadın erkek elele veren köylüler, dertlerini Manisalılar'a anlatarak destek istediler. Bergama Ovacık Altın Madeni'ne karşı yürütülen mücadelenin önderlerinden "Asteriks" lakaplı aktivist Oktay Konyar'ın da destek verdiği eylemler zincirinde dün sırada yarı çıplak eylem vardı. Köylerine çöp alanı yapılmak istenmesine karşı birlik olan ve ilginç eylemler yapan Develi köylüleri, önce Manisa'da, sonra da Ankara'daki eylemleriyle Türkiye kamuoyunun dikkatini çekmeye başardı. Manisalılara bildiri ve üzüm dağıtarak destek istediler .. Dün sabah, otobüs ve minibüslerle Manisa merkeze gelen bir grup köylü, Cumhuriyet Meydanı'nda toplandı. Yaklaşık 150 kişilik grubun erkekleri, burada üstlerini çıkararak kadınlarla birlikte yürümeye başladı. Valilik binası önünden geçen köylüleri, Vali Refik Arslan Öztürk de uzaktan izledi. Ellerinde çalı süpürgeleri, üzüm ve çeşitli sebzelerin bulunduğu sepetlerle yarı çıplak yürüyüş yapan köylüler, kentin en işlek caddesi olan Mustafa Kemalpaşa Caddesi ve Doğu Caddesi'nde ilerleyerek Malta semtine kadar, bu şekilde yürüdüler. Polisin geniş güvenlik önlemleri altında gerçekleşen yürüyüş sırasında, yoldan geçen vatandaşlara ve esnafa bildiri dağıtarak destek isteyen köylüler, ayrıca üzüm ikramında bulundu. Bu arada, yürüyüşü takip eden polis memurları, kendilerine de ikram edilen üzümleri kabul etmedi. Oktay Konyar'ın, ıslıklarıyla koordine ettiği köylüler, Konyar'ın öncülüğünde sloganlar atarak, "Köyümüze çöp istemiyoruz" diye haykırdılar. Manisa sokaklarını süpürdüler.. Konyar'ın "Manisa çok kirli, hadi süpürmeye başlayın" demesiyle, köylü kadınlar, hep birden çalı süpürgeleriyle cadde ve kaldırımları süpürmeye başladı. Kaldırımda bekleyen erkekler de, çöpe karşı sloganlar atmaya devam etti. Malta semtinden geriye dönen grup, yol boyunca meydanlarda aynı uygulamayı tekrarladı. Belediye hizmet binası yakınlarında da caddeyi süpüren köylüler, burada çöp istemediklerini belediyeye duyurmaya çalıştı. Köylülerin yarı çıplak yaptığı ilginç eylemi, cadde kenarında ve iş yerlerinde merakla izleyen vatandaşlar da, alkışlarıyla köylülere destek verdi. Yürüyüşe ilk başladıkları nokta olan Cumhuriyet Meydanı'na gelen köylüler, burada Atatürk Anıtı önünde hatıra fotoğrafı çektirdi. Daha sonra da yarı çıplak olan köylü erkekler, Oktay Konyar'ın talimatıyla giyindi. Kadınlar da, köylerinden getirdikleri üzüm dolu poşetleri gazetecilere ve polis memurlarına hediye etti. Konyar: Tüm Türkiye'nin desteğini bekliyoruz .. Burada gazetecilere açıklama yapan Oktay Konyar, "Biz kirletmektense temizlemeyi istiyoruz. Bu yüzden, bugün Manisa'ya gelerek çok kirli olan caddeleri süpürdük. Develi'ye çöp tesisi kurulmaması için eylemlerimize devem edeceğiz. Bu gördüğünüz köylüler, Türkiye'de alışılmamış ahlaklı bir protesto gerçekleştiriyor. Onlara, bütün Türkiye'nin desteğini talep ediyoruz" diye konuştu. "Develi Köyüne çöp deposu yapmak isteyen Manisa Belediye Başkanı Bülent Kar ve diğer belediye başkanları, köyümüze gelerek, 'Burasını cennete çevireceğiz. Yollarınızı asfaltlayacağız, çocuklarınıza iş imkanı sağlayacağız' diye sözler verdiler. Cennetin içinde çöpün ne işi var? Biz onlardan bir şey istemiyoruz. Köyümüzü rahat bıraksınlar yeter. Tesisin yapılmaması için gerekirse çoluk çocuk sırtımıza eşyalarımızı yüklenir, yollara düşeriz. Ankara'da sesimizi duyurana kadarda köyümüze dönmeyiz" diyerek tepkilerini dile getiren köylüler, tesisin yapılacağı alanda 20 bin zeytin ağacının bulunduğunu ifade ederek, tesisin kurulması durumunda tüccarın kendilerinden zeytin almayacağını söylediler. Köylüler, eylemin ardından Fatih Parkı'nda kahvaltı yaparak polis nezaretinde olaysız şekilde köylerine geri döndü...------------------------- Felaket bir adam bu Oktay Konyar... Bir eylemden,ötekisine koşuyor.. Manisa halkına,köylülerine özel eğitim çalışmaları veriyor.. Siyanürle altın arama karşıtı eylem öncülüğüyle tanıdım onu..Siyasiler kısa sürede terk etti köylüleri..O,ilginç yöntemleriyle hala savaşıyor... Ve siyasileri,eylemlere asla ve asla sokmuyor artık... Öyle de iyi işler yapıyor ki.. Başından geçen bir olayı anlatıyor geçen.. 'ÇÖP İSTİYOR MUYUZ' eylemleri ile sokağa dökülen Manisa halkı,trafiği kapatmış olmalarıyla suçlanıyor..Polisler gözlerine kestirdikleri birkaç öncüyü kollarından tutup karakola,komiserinin önüne götürüyor.. Köylüler öyle yaman ki;"bizi burada tutamazsınız" diyor önce biri.. Komiser şaşırıyor tabi;"nasıl tutamayız..Trafiği kapatmakla suçlanıyorsunuz"... "Tutamazsınız.." diyor ötekisi... "Neden tutamayız"... "Polis bize çağrı yapmadı..Tutuklayabilmeniz için;megafonla üç kez dağılın çağrısı yapmaları gerekiyordu..." Komiser dönüyor görevli polislere;"yok muydu megafonunuz"... "Yoktu efem".. Hoop...Gönderiyor köylüleri evlerine... Ertesi gün belediyeyi basıyorlar,Konyar öncülüğünde... izinsiz eylem yapıyorsunuz diye bağırıyor polisler karakolun önünde bekleşirken... Ön saflardaki kadınlardan biri atılıyor;"vatandaşım ben,izin almama gerek yok,hem bize bu şekilde bağırma yetkiniz yok".... ..... Ne diyeyim..Uğrayacağım yakında yanlarına ben de...

Benim bilmeyi istediklerim bunlar.. Biliyorum da... Sen de bilmeyi istiyorsan;evet var demek ki..Hemide iki tane....

Bizim burada da Recep diye sonradan görme biri var... Önce restaurantının adını;'Reci' yaptı.. Sonra;Reci'nin yeri anlamına gelen;'Reci's Cafe' yaptı... Bayağı bir kafa patlattıydım o ara;nedir bu Reci's,yumuşak Reci anlamına mı geliyor acaba diye...

Alıştırıldık frozen..Alıştırıldık...

Gözlerini açtı bilmediği bir dünyaya. Başlangıçta gölgelerdi gördükleri... ve özgürlüktü tek bildiği. Sonra birşey hissetti: Açlık... Ardından diğerleri geldi... Sevgi, oyun, arkadaşlık, ilgi... Acıkınca yer, yorulunca uyurdu... Susayınca içer, isteyince sarılır, hissedince tepki verirdi... Ardından unutma süreci başladı geldiği sonsuzluğun özgürlüğünü. Çünkü kuralları vardı bu yabancı dünyanın... Ve kendine has bir düzeni... Her istediğinde yiyemezdi, her hissettiğini dışa vuramaz, her arzuladığını alamazdı... Kurallar vardı... Tren olmayı yavaş yavaş öğretir bize dünya. Önce raylardan başlar. Rijitliğin, katılığın, değiştirilemezliğin temsilcileridir raylar. Sonsuz özgürlüğümüze karşı kendi ellerimizle ördüğümüz yüksek duvarlardır, hırslardır... Bizlere gerçek doğamızı unutturmayı başarabilen büyük sihirin ta kendisidir... Onları ustaca döşemeyi öğreniriz zamanla. Çünkü bize öğretildiği kadarıyla onlardır bu dünyaya hükmeden. Temellerinde korkular, öfkeler ve acılar vardır. İşte böyle döşemeye başlarız raylarımızı sırayla... Bir yanda hırslar, istekler ve doyumsuzluklar; diğer yanda korkular, öfkeler ve acılar. Kendi yolumuzu önceden belirleriz raylarla. Sonsuzluğa uzanan bir alanda önce sınırlarımızı çizer, ardından duvarlarımızı inşa eder; kendi ellerimizle kurduğumuz hapisanelerimizde mutlu yaşamayı dileriz. Önce özgürlüğümüzü budarız ustaca, sonra bununla gurur duyarız ağlanası bir şekilde. Çünkü bir tren olunacaksa nihayetinde, orada raylar olmalıdır... Ve bu dünya trenler dünyasıdır... Trenler dünyasında başarıya giden yol, iyi bir tren olmaktan geçer. Bunun için raylarına iyice oturmak ve onlarla tam bir uyum içinde yol almak gereklidir. Raylara sadık bir tren olmak... Yakıt olarak da....... Sadece bu konuda susar o hep konuşan ağızlar... Trenler dünyası buna kafa yormamızı istemez... “Yakıtı boşver, o sana yeter, sen ilerlemene bak, istasyonlara var, hırslarını tatmin et...”... Oysa yakıt öyle paha biçilmezdir ki, bunu anlamayı başarabilen bir tren, istasyonlara gitmenin getirisinin yakıtın bindebirini dahi karşılayamayacağını anlar... Bu yakıt hayattır. Ödemesi peşindir. Ve... sıradan yakıtların tersine, bitince doldurulamaz... Bizler boş hırslar için, ulaşıldıktan sonra her zaman yenisini bulacağımız istasyonlara doğru döşeriz raylarımızı. Azimle yakarız yakıtımızı, ardarda geçip gittiğimiz istasyonlarımızı geride bırakırken. Ne yolumuz üzerindeki yeşil kırlara, vadilere, göllere, ne oradaki güzelliklere, ne de yaşadığımız “an”a bakarız. Keşke bilebilseydik gerçek mucizelerin hiç bakılmadan geçilen yollarda saklı olduğunu. Ama biz delicesine yol alırız bir hırstan diğerine... Her tatmin aslında aradığımız saf duygunun bir gölgesidir. Hatamız ise o tatmini yanlış yerde, gölgelerde, raylarla gidilecek istasyonlarda aramamızdır. Biz hep gerçek olanın gölgeleri peşinde koşarız. Gölgelerin doğasıdır yok olmak... Oysa gölgesinin peşinden koşanlar onu asla yakalayamazlar. Ama ona arkasını dönüp yürüyenlerin ardından koşar gölgeleri... Ve onlar karşılarında güneşi bulur... Sürekli ilerler ilerleriz... Binlerce istasyon geçeriz bilinçsizce. Taa ki yakıtımız bitinceye kadar. İşte o anda düşünürüz nerede hata yaptık diye. Durduğumuz yerin başladığımız yerden çok bir farkı yoktur. Belki daha güzel bir istasyondur ama o sadece bir istasyondur ve biz artık eski bir trenizdir... Düşünmeye başlarız... Acaba yanlış yerde mi aradık gerçek doyumu? Neden sınırladık elimizdeki sonsuzluğu? Sonsuzluk içinde her nokta merkez değil midir? Trenler kendilerini mi kandırdılar bunca zaman? Neden özgür ve korkusuz doğmuşken yok ettik gerçek doğamızı? Yoksa halihazırda bizimle doğan hazineler miydi hep aradığımız? Hayatın başında diğerlerinin isteğiyle üzerini örttüğümüz, derine gömüp unuttuğumuz ve ardından bulamadığımız hazineler?... Depomuz sonuna kadar yakıtla doluyken nasıl düşünemedik bunları? Hayatla doluyken içimiz... Ve bir o kadar yakınken bize... Ne kadar boş şeyler için harcadık onu... Ve nasıl bu kadar kör olduk............... O kadar meşguldük ki istasyonlarla......................... Sanki hiç bitmeyecekmiş gibiydi....................... Ama bitti..................... Ve gözlerini kaparken yaşlı adam, içinde, aradığı şeyi gördü... Ona doğru çekiliyordu... Huzur, mutluluk ve özgürlük hissediyordu... Her yanı ona bulanmıştı... Ve aslında gördü ki kendisi zaten onun bir parçasıydı. Fakat öyle bir kirletmişti ki üstünü başını dünyadayken, içindeki ışıgı kapatmıştı... Ve binlerce km yol alarak aradığı cevapların yanıbaşında olduğunu görememişti. Varolmanın sevincini yaşamanın bir yoluydu yakında gizlenen hazineyi bulmak ve bunun zevkine vararak yaşamak... Bu sefer değilse, bir dahakine... Ve zamanın olmadığı o yerden tekrar geri çekildiğini hissetti. O anda kendi içinde herşeye sahip, tam bir varlıktı. Bu duyguyu unutmamak, kendisiyle götürebilmek ve trenler dünyasında onunla yaşayabilmek için yalvardı O’na... Çağrı Dörter ......

Forumun herhangi bir köşesinde karşılaşmamış olsakta,sıkı sıkıya takip ettiğim birkaç kişiye çiçek göndermek istiyorum bugün..Çiçek,sadece bir sembol... 'Tarlabaşı'na... Forumun bir köşesinde yazdığı şu yorum hala aklımdadır..Yarım yamalakta olsa..Çok hoşuma gitmişti... -"Ben komünizmin anlamını bilmiyorum..Herhangi bir siyasi görüşüm yoktur ama eşitlik benim için çok önemlidir..Bu anlamda belki de komünistimdir ama haberim yoktur..Gerisi çokta önemli değil açıkçası,kimin safında olduğum..Ama fırsat eşitliğini savunurum eğer elinizde iki ev var ve biri boğaz kıyısında biri bodrum katında ise..." 'Zıplayan Dana'ya... Çok ince zeka isteyen bir üslubu var onun..Sert,dokundurmalı tavrı ve rahatlığı,dağa çıkmış gerillaları hatırlatır bana hep..Ve herşeyden öteye samimi..Belki bağırmıyor çevresine;'gelin samimi olalım' diye ama..Kendi kendisiyle samimi o... 'Deli gül'e... Herşeyden öteye dinleyerek başlıyor söze..Uslübu,yırtıcı değil..Gördüğünü,yaşadığını yazıyor besbelli..Kim nedir,nasıldır'ı ayırt etmeden sürdürüyor üslubunu..İnsanlığıyla alakalı olsa gerek bu... 'Berceste'ye... Adı gibi sanırım o..Konuşurken en ufak bir çıkar gözetmiyor..Temiz..Saf..Birçok görüşüne katılmıyorum..Ama aklımın bir köşesine yazmıyorum da;'Berceste böyle böyle demiş idi'yi..Konuşanın 'o' olduğunu bildiğimden sanırım... 'Asterix'e... Yazılarından çok şey almışımdır onun..Hırçın üslubunda kendimi bulmuşumdur zaman zaman..Yitmeyeceğini bildiğim insanlardan gene... 'Kuzey'e... Bildiği noktada sonuna kadar konuşan,bilmediği noktada da seyreyleyenlerin katıksız örneği...Seveceğim bir köşe yazarı edası var O'nda..Görüşlere biraz kapalı..Ama böyle sevmişken onu,beklentilerimin olması pek de doğru kaçmaz... (...)

Hayatını kazanmak için ne yaptığın beni ilgilendirmez. Senin ne için can attığını ve kalbinin özlemiyle buluşma cesaretinin olup olmadığını bilmek istiyorum. Kaç yaşında olduğun beni ilgilendirmez. Aşk adına, düşler adına, yaşıyor olma macerası adına aptal gibi görünmeyi göze alabilip alamayacağım(n)ı bilmek istiyorum. Hangi gezegenlerin senin Ay'ın ile dik açı yaptığı beni ilgilendirmez. Senin kendi acının tam merkezine dokunup dokunmadığını, hayatın ihanetleriyle yarılıp yarılmadığını veya daha fazla acı çekmek korkusuyla büzülüp de kapanıp kapanmadığını bilmek istiyorum. Benim acımla ya da kendi acınla onu saklamaya, zayıflatmaya ya da tamir etmeye kalkışmadan kalıp kalamayacağını bilmek istiyorum. Benim sevincimle ya da senin sevincinle olup olamayacağını bilmek istiyorum. Vahşilikle dans edip edemeyeceğini ve ... Coşkunun; dikkatli olmaya, gerçekçi olmaya ya da insan olmanın sınırlarını hatırlamaya doğru bizi uyarmaksızın, parmak uçlarına kadar ulaşıp ulaşmayacağını bilmek istiyorum. Anlattığın hikayenin gerçekliği beni ilgilendirmez. Kendine ihanet etmeyerek bir başkasını hayal kırıklığına uğratıp uğratmayacağını bilmek istiyorum. Kendi ruhuna ihanet etmediğin için hainlikle suçlanmayı kaldırıp kaldıramayacağını, sadık olup olmadığını ve bundan dolayı güvenilir olup olmadığını bilmek istiyorum. Gelen her yeni gün güzel olmasa da bunun güzelliğini görüp göremeyeceğini ve kendi yaşam gücünü Tanrı'nın varlığından alıp alamadığını bilmek istiyorum. Hem benim hatalarımla ve hem de kendi hatalarınla yaşayıp yaşayamayacağını ve yine de bir gölün kıyısında oturup dolunaya bakarak "Evet!" diye bağırıp bağıramayacağını bilmek istiyorum. Nerede yaşadığın ya da kaç para kazandığın beni ilgilendirmez. Kemiklerine kadar acılı, ümitsiz, yorgun, incinmiş bir gecenin ardından uyanıp da yapılması gerekenleri yapıp yapamayacağını bilmek istiyorum. Kim olduğun ve buraya nasıl geldiğin beni ilgilendirmez; benimle birlikte ateşin ortasında durup duramayacağını, geri çekilip çekilmeyeceğini bilmek istiyorum. Nerede, ne ile ya da kiminle olduğun beni ilgilendirmez; Geri kalan her şey ortadan kalktığında seni içeriden destekleyenin ne olduğunu merak ediyorum. Kendinle yalnız kalıp kalamadığını ve o boş anlar içindeki bu arkadaşlıktan gerçekten hoşlanıp hoşlanmadığını bilmek istiyorum.... (Davetiye, Oriah Dağ Düşcüsü Native American Elder Dergisi)

Az önce Neşınıl'da seyrettim;'Öfkeli Gezegen'.. Öfkeli afetlerden;tusunami,kasırga,yanardağ patlamaları ve depremlerden bahsediyordu... İstanbul'a da yer vermişlerdi..Kuzey fay hattının tehlikesi doğrultusunda.. İstanbullu bir sismig araştırmacı,ayasofya camiinin içine yerleştirdiği hoparlör,ses alıcıları(...) ile deprem, meydana gelmeden birkaç dakika önce haberdar olunabileceğini ileri sürüyor ve bu sistemle,deprem meydana gelmeden önce fabrikaların atık dökme borularını kapattırıyor... Gene sovyetler zamanında icad edilmiş deprem aleti ile,olası depremlerin önüne geçilebileceğinden söz ediliyor..Bu sistemle çevreye yayılan ışın ve enerji küçük depremlere yol açarak,beklenen olası-büyük depremin önüne geçiyor...Lakin,enerjinin doğru verilip verilmemesi de büyük önem taşıyor..Aksi takdirde,önüne geçilmeye çalışılan afetten daha da kötü sonuçlarla karşılaşılabilinir... İstanbuldan söz edilirken sık sık değinilen şu gerçek vardı ki;binalar... Önüne geçilesi asıl tehlikeler..Zeminsiz,ucuz malzemeler ile oluşturulmuş baştan savma binalar.. Bugünden sonra yapılabilecek olan,yanlışı tekrarlamamak olabilir en fazla..Öncesi içinse hiçbirşey...

Yine yalnız değilim her zamanki gibi Bu Uzakdoğu gecesinde yokluğunlayım Aramızda yirmibeşbin kilometre Sen kıştasın ben yazdayım Sen bir yarısında dünyanın Ben öte yarısındayım Yine de bırakmıyor ellerimi yokluğun Daha da bir gönlümcesin Varlığından bin kat güzel O yalımsal çıplaklığın yalaz yalaz Ve en gizlerden konuşurken ellerin İçimden gelmiyor mektup yazmak demeden Sevişiyoruz yirmibeşbin kilometreden....

Pervaneyim pervane Ahuzar oldum ateşte 'Perim' deydi tenine Yandım kavruldum Döndüm döndüm nice döndüm Ahuzar oldumda döndüm Aramam derman derdine Görünmez yüküm gözünde Perim deyince tenine Oynar yüreğim içinde Oynar direğim içinde Pervaneyim pervane Gözlerin hep tanyerinde Kızıla dönsün artık küreyi alem Kızıla dönsün karanlık gece Yansın yansın da kavrulsun Çıranın içine dönsün....... Ahmet Aslan..

Tanımadığım ten... Hiç dokunmadığım... ------ Yanlızca bir kırıntıydın içime ilk düştüğünde Vakitsiz bir anda... Bilmediğim bir neden beni alıp götürdüğünde o yerlere Keder ve budalalıktan başka yaşamın bir anlamı var mıydı? Aradığım aşkı bulduysam sendedir Ya bu benim içimde dolaşanda kimdir Ya bu benim içimde mekan tutanda kimdir. Adem evvelinden beri bir yanımız noksandır Neylersin... Beni bu alemde divane gibi gezdiren sen değil misin Geriye kalan yanlızca tanımadığım bu tendir Aradığım aşkı bulduysam sendedir Ya bu benim içimde dolaşanda kimdir Ya bu benim içimde mekân tutanda kimdir..... Söz & Müzik: Ahmet Aslan

Susarak özlüyorum.. Susarak... ------ Sözcüklerim varmıyor uzaklarına Birer birer düşüyor bütün öpmelerim Ağır yenilgiler alarak … Adresinde yokluğunu kıyamet bilerek Sadece susarak özlüyorum seni Hiç tanımadan, ne garip … Sadece susarak özlüyorum seni Hiç tanımadan, ne garip Sense uzak, çok uzakta Bir deniz gibisin resimlerde Dokunsan dersim olur, göçerim mecburen Duydum çok sonradan, adın önemli değil Acın aynı tadı veriyor … Adresinde yokluğunu kıyamet bilerek Sadece susarak özlüyorum seni Hiç tanımadan, ne garip … İşte buna bıçak çekiyorum Şimdi adı yok, hiç bir sevgilinin Zaman zaman değil simdi Yalnız benmiyim bu ahir zamanda Derviş mekanına aşk ile çağıran Bu ahir zamanda … Ahmet Aslan/Fadıl Öztürk...

1)Caddede yürüyordum. Yolun ortasında derin bir çukur varmış. İçine düştüm. Kayboluverdim...Umutsuzdum. Ama bu benim hatam değil. Buradan çıkacak bir yol bulmam sonsuza dek sürdü. 2)Aynı caddede yeniden yürümeye başladım. Yolun kenarında derin bir çukur varmış. Sanırım onu görmedim. Ve yeniden içine düştüm. İnanmıyorum,gene aynı yerdeyim. Ama bu benim hatam değil. Çukurdan çıkacak bir yol bulmam uzun bir zamanımı aldı. 3)Aynı caddede yürümeye başladım. Yolun kenarında bir çukur vardı. Bu kez onu gördüm. Ama gene içine düştüm... Benimki bir alışkanlık. Gözlerim faltaşı gibi açık. Nerede olduğumu biliyorum. Bu benim hatam. Bu kez hemen dışarı çıktım. 4)Aynı caddede yürümeye başladım. Yolun kenarında derin bir çukur vardı; Çevresinden dolandım. 5)Ve başka bir caddede yürümeye başladım.....

yola çık upuzun yürü vurulmuş çocuk başları arama zeytin dalında asılı kızın çıplaklığında kalma alev dalgası saçlarını rüzgara yatır YÜRÜ.. havada elden ele devşirilen barışın sesi dar havada kuşatma içinde dövüşenler var havayı kokla havayı dinle COŞ.. onlar ki bu yoldan mavi gözlü kız zeytin dalına asılmadan güneşin alnacına koştular barışa bayrak oldular bayrağı al kavgayı al KOŞ .. onlar ki yangınlı ufuklardan yangınlı ufuklara at sürdüler susuz ve aç topraklara yapışmış karınları dağlarım kadar mavi umutları ve bir çiçek gibi güneşe arzuyla gerinen kadınları kızları ve erkekleriyle merttiler buğdayın sarısından insanın arısından kavganın yarısından dönmediler ve onlar ki yolumuza çam kokulu umutlarıyla güneşi serdiler yola çık acılara dalma alnını dağ serinliğine yasla unutma bütün sokaklar kent alanlarına çıkar bütün ırmaklar denize akar ve makineler tarlalar insanlar senden yana onları UTANDIRMA .. bu bir özlem bu bir türkü bu bir emir havayı kokla havayı dinle KOŞ ..

''İSRAİL'İ DURDURUN''... Ne güzel..İyi,durduralım... Ama öncesinde bir soralım... İsrail nedir..Kimdir.. İsrail;bugünlerde tasması çıkarılmış,Ortadoğuya salınmış bir pitbuldur... Peki sahibi kimdir bu köpeğin.. Onu salan... Besleyen... Sahibinin,mama almak için ceplerini doldurmasına yardım eden kimdir... ------ Önce müdaheleyi buradan yapmak gerekli sanıyorum ve ekliyorum;ben ancak sanabiliyorum zaten klavye başında... İçinde bulunduğumuz devlete,devletlere sormalı;'neden elçilerini Ortadoğu'dan çekmiyorsun','İsrail ile antlaşmaları neden iptal etmiyorsun','kapılarını kapatmış gibi görünüp,anahtarı neden ellerine veriyorsun' diye... --- Bir de Hizbullah var tabi.. Savaşa karşı olmayan birçok kişinin bahane niyetli dillendirdiği... Kendi adıma söyleyeyim... Hizbullahın şuanki ''mücadele''sini desteklemekteyim... Hizbullahı değil... ---- Güzel olan birşey daha var... 'Kızılay'..'Kimse Yok Mu?!.. Hergün onlarca bedenin üzerine bomba yağarken,müslüman kardeşlerine yardım ileten Kızılay(ımız),Kimse Yok Mu(muz)... Bu,aynı şeye benziyor;Bir baba çocuğunu dövüyor..Annede arkada pansuman yapıyor... Babanın da istediği budur zaten..Anne sormasın ona;'ne yapıyorsun sen' diye...Çocuğun yaralarını sarsın..Sarsın ki;ertesi gün dövebilsin gene... (...)

Bugün Ortadoğu'ya klavye başından bağırsanda,dünyanın herhangi bir yerinde gerçekleşecek 'bütün' savaşlara karşı çıkacağına inanmıyorum commandante... Baksana..Hodrü meydana çağırmışsın bir diğer savaş kuklalarını... Şimdi,bana açıklarmısın,oturup klavye başından;onbir harflik bir cümlenin-SAVAŞA HAYIR!-,hergün ölen onlarca insana ne yararı dokunacağını..Şuanda benim gibi klavye başında oturmuş,hiçbirşey yapamayan ve bununla orantılı kendine küfreden,aciz-aciz hale getirilmiş birinin vicdanını ne derece rahatlatabileceğini..Bu 'ufak' dahi denemeyecek,'olmayan protesto'nun,rastlanılır sloganların ne derece dışına çıkabildiğini.. Hergün kıyılan onlarca bedenden,dökülen gözyaşlarından bahsedip,klavye başında slogan atmanın;sözüm ona o küçücük vicdanlarımızı biraz olsun hafifletmeye çalışmaktan başka bir amaç taşımadığını kabul etmelisin..Ettikten sonra da çaresizce küfür saydırmalısın kendine..Ben ötesini yapamıyorum.. Sen yapabiliyorsan,peşinden geleceğimi bilmeni isterim...

Gitmeyi...