BlackWhite

Yaxi ne

bu parça çok güzel bende çok seviyorum.. ve bende türkü severim ama bu parça beni öldürüyor Sevgiler benden

Sevdiğimi Başkalarıyla Gördün mü bak bizden ötesi de varmış Yaşananların hepsi meğer birer yalanmış Kaderimde bu da mı vardı Sevdiğimi başkalarıyla Göreceksem eğer kör olsun bu gözler Görmeyeyim bir daha Yar, ellerin nerde Ya beni de götür ya da gitme Bilirsin sensiz ben hiç yaşayamam ki Ölürüm hasretinle Geceler uykusuz geçer oldu ömrümde Anılar birer birer batırır hançeri kalbime Kaderimde bu da mı vardı Sevdiğimi başkalarıyla Göreceksem eğer kör olsun bu gözler Görmeyeyim bir daha Yar, ellerin nerde Ya beni de götür ya da gitme Bilirsin sensiz ben hiç yaşayamam ki Ölürüm hasretinle Grup 84 (Hacettepe)

Kullanamazsın arkadaşım aa ne aip git kendine topic aç işgalci sende hoş geldin diyelim bari

perseus hoş geldin aramıza umarım yıllanır eskirsin buralarda eskici olursun

Saol sende zaman ayırıp okumuşsun seninde yüreğine sağlık diyeyim

Sana Seni Anlattım Hiçbir hedefin olmadı senin ... Öyle çok inanırdın ki kendine ... Hayata aldanmak kutsal bir şölendi senin için ... Yaşanmış her şeyi unutarak yani bütün hedeflerini yakarak, gözünün içindeki meleklere bakardın, insanların kederli göğüne. Tarifsiz biriydin yakından bakıldığında ... Öyle iyiydin ki bütün oyunlar bozuluyordu sende ... Senin saflığın bütün tarifleri bozuyordu. Oysa sen kendine güveni olmayan, kararsız, dakikası dakikasına uymayan bir varlıktın. Bence hayatın dokusundaki o silinmez laneti görüp de sustuğun için böyle tutarsızdın. Bütün felaketlerden kendini sorumlu tutup varlığını siper ettiğin için o başı ve sonu belli olmayan kötülüğe ... Üstelik alabildiğine güzel ve sevimliydin ...! ve sevgi gündelik yaşam biçimindi senin. Çünkü hiçbir zaman sevgiyi planlamıyordun sen ... Sevgiye karar veremiyordun bir türlü ... Elinde değildi, sevgiye gene de, farkında olmadan maruz kalıyordun sen. Sevgi hiç beklemediğin yerde, hiç düşünmediğin bir zaman gelip seni buluyordu. Mahcup olmaktan çok çekinirdin. Çünkü bilirdin ki mahcubiyet yorgunluktur. Bana gülümseyen, umutlu bir maske taktın. Bana sevecen sözler öğrettin. Kimsenin kalbi kırılmasın diye bu dünyadan o kabına sığmayan ümitsizliğe vakitsiz bahar giysileri giydirdin. Eksik yaşanmış ve hep eksik yaşanacak bahar giysileri ... Kendin için değil, aşkların için değil, sana güvenen, sana dayanan insanlar için gizledin ümitsizliğini ... Sanki yazgı değişecekmiş gibi hiç durmadan seviştin bu ümitsizlikle. Zehirlenmesin diye bu incelik, küçük düşmesin diye bu şiir, üzülmesin diye sana güvenenler hep acıyla seviştin ... Kimseye bulaşmasın diye gördüğün ve yaşadığın cinnet, kimseye onulmaz kötü yapmasın diye bu dünyanın dokusuna kazınmış lanet ... Oysa maske ve bir hedefin olmadığı için asıl dengeleri bozan sendin. Herkese ait gibi görünüyordun, ama hiçbir yere, hiçbir kimseye ait değildin ve olamazdın da. Onca kalabalığın içindeyken bile birden kayboluyordun. Her şey kendinden olsun diyordun, aşk gibi, isyan gibi, sevişmek gibi, hüznün o güzel yüzlü perisi gibi ... İçinden geldiği gibi hareket ettiğin için istikrarı bozuyordun. Kimse seni anlamıyor ve bu yüzden deli damgasını yiyordun hep. Kimse seni elde var bir, diye düşünemiyordu. Sen kendini cesur bile bulamazdın. İçindeki derin merhamet seni gövdene düşman kılan öfkeyi bile durmaksızın küçük düşürdü. Omuzlarında bunca yük varken unutulmak istedin, unutturulmak istedin. Zaten doğuştan kanayan içini, bir kez daha kanattın, bir kez daha, bir kez daha.

İhanete uğradın mı hiç? şalteri indirilmiş motor gibi yaşamın durdu mu hiç? nefes alamadığını hissetmek içtiğin sudan bile tad almadan yaşadın mı hiç? . yandı mı ciğerin koparttılar mı yüreğini? bakıpta gördüğün tüm güzellikleri göremez oldun mu hiç? Bunca yıl sevgine verdiğin emeği harcadılar mı bozuk para gibi? Sofi´nin seçimi gibi zorlandın mı hiç? savaşmak ya da bırakmak gitmek ya da kalmak gibi nefret ettinmi tüm kadınlardan? Annen, kızın, kendin de kadın olduğun halde ihanete uğradın mı hiç? öldürdüler mi seni yaşanacak çok şey varken henüz...

AYRILIĞIN İLANI Gidiyor musun diye sorma bana. Gönderen sensin. Ne terk etmeyi istedim seni, Ne de daha yaşamadığımız bu aşkı toprağa gömmeyi. Senin kadar öfkeliyim ben de. Senin kadar endişeli... Bir dokunuşunla bin kenti yıkacak güç verirdin bana Ama inandıramadım seni. Sen, sorgularken beni kafanda Ben, gözlerinin içine bakıyordum kuşkuyla. Bir tek sözün bağlardı beni sana, Oysa sen hep susmanın koynunda. Aşkın içine bir kez girdi mi kuşku, Teslim alır bedenleri de. Sütten çıkmış ak kaşık değildim Ama yalanı sokmadım iki kişilik dünyamıza. O dünya ki bazen minicik bir odada Bazen kentin ortasında şekillendi. Nasıl da güzeldi... Zaten varsın diye her şey güzeldi ama Sen buna inanmadın. Ah bu sorular... Yaşamak varken sevdayı delice, Niye boğarız sorularla? Nasıl ikna edebilirdim seni? Ben, aşk dedikçe sen, dur dedin. Ben, seninleyim dedikçe Sen, hayır dedin. Zaten az konuşan sen Olumsuz ne kadar sözcük varsa Bulup çıkardın ortaya. Bense hiç bir şey diyemedim. Ne kadar zarar vermişim sana meğer. Nasıl değiştirmişim seni. Oysa hiç böyle düşünmemiştim. Kimseye zarar vermek istemem ben. Kimseyi olduğundan farklı bir hale getirmek istemem. Ama öyle oldu işte. Demek ki; gitmelerin zamanı şimdi. Çocukluğuna sığınır atlatırsın bu acıyı. Ne sevişmelerimiz kalır aklında, ne sevda sözlerimiz. Rahat değilim diyordun ya, rahat ol artık. Gülüşlerini saklaman için bir neden kalmadı. Tedirginliğinin sebebi de kalktı ortadan. Biliyor musun bir tanem! Gidişim yürekten değil, zorunluluktan. Sanma ki, bu toy sevdayı başka kimliklere taşırım. Sanma ki, benden sakladığın gülüşleri yalancı yüzlerde ararım. Seni de götürürüm yüreğimde. Her zaman yokluğunu taşırım. Bulup, bulup kaybettim seni . Ne yazık ki, tozduman edemedim kuşkularını. Ne yazık ki, kalamadın bana. Öpücüğümün kokusu kalacak kapının eşiğinde. Kokladıkça; bizi bir yanlışa mahkum ettiğini anlayacaksın.

Bazen içinde fırtınalar koparken bile bunu belli edemezsin….. içinde bunu dışarı vurmak için amansız bir istek ve telaş duyarsın ancak bir türlü buna cesaret edemezsin……. aslında ilişkilerin uzun süreli olması şart değil, zamana ve yaşananlara bağlı herşey.. doğasında ve mecrasında seyredecektir zaten. fakat nedense her zaman bir bitiş ve erken bir son korkusu yaşar insan….. gönül serüvenleri her iki tarafında yüreğini ortaya koyduğu, bütün maneviyatıyla soyunduğu bir ilişkidir …. bu nedenle bazen bu bitiş telaşı ve korkular kişilerin gerçeklerini ortaya koymaktan alıkoyar. ve istenen ve hayal ettiğimiz ilişkiyi yaşayamayız maalesef…… sevda serüveni zor bir yolculuktur, nerede başlayacağı ve ne zaman biteceği hiç belli olmaz…. bazen kendini en korunaklı limanda hissettiğin de ne olduğunu anlayamadan, bir anda bir kasırgaya tutulabilirsin ….. güvenmişken ve emin olmuşken sevdandan, hiç beklemediğin bir anda yapayalnız kalabilirsin. ya da öyle bir halet-i ruhiye cenderesi içine girersin ki; mecburiyeti olan bir nedenle aniden gitmen gerekebilir….. günün, dününe uymaz bazen, kaprislerin,kıskançlıkların,öfke patlamaların bütün sınırlarını zorlar …. bazen bir ilişkide kendine çok güvenirsin, bazen de savunmasız bir çocuk gibi çaresiz kaldığını hissedersin………. bazen de sevginin,aşkın,hazzın en görkemlisini yaşarsın kısacık ve beklenmedik bir anda…. ancak acılar ve hüzünlerde aynı seyri izler, zaten sevdanın tadı da bundandır………….. bazen kaçıp bildik güvenli limanlara sığınmak istersin…. sevdanın sığ denizlerinde dolaşmak ister canın… ama hemen ardından oraların artık sana göre olmadığını anlar derin bir hüznün kollarında bulursun kendini………….. sonuçta; aşkın kendisi aykırıdır. her türden kuralın dışında kendi doğasını inşaa eder ve orada yaşanır aşk………… belki biten bir aşkı yaşarken bile çekilen onca acının bir nedeni de budur işte….. senin aykırılığında derin bir ilişki yaşanıyordur, ve acı kaçınılmaz olarak yol arkadaşı olacaktır sana….. ancak şu da bir gerçektir ki; acılardır,hüzünlerdir,ayrılıklardır aşkı aşk yapan…….

Bu bir yazıdır benimle özdeşleştirmeyin bence

İKİMİZ GÜNEŞ VE AY GİBİYİZ, GÜNEŞ VE KARA GİBİ... AMACIMIZ İÇİÇE GEÇİP, BİRBİRİMİZE DÖNÜŞMEK DEĞİL. BİRBİRİMİZİ TANIMAK, BİRBİRİMİZİ GERÇEKTE NASILSAK ÖYLE GÖRÜP, BUNA SAYGI DUYMAK... YANİ BİRBİRİMİZİ ÖTEKİNİN KARŞITI OLDUĞUNU BİLMEK... HA!... EĞER AY, GÜNEŞİ RAHATSIZ EDİYORSA, GÜNEŞ AYSIZ YAŞAMAYI ÖĞRENMELİ... ARADIĞIMIZ HERŞEYİN DIŞIMIZDA BİR YERDE KOLAYCA BULABİLDİĞİMİZ O AYDINLIKTA SANARIZ... OYSA BİZE GEREKLİ OLAN TÜM AYDINLIK KENDİ İÇİMİZDE... YETER Kİ KENDİMİZE DÖNÜP BAKMASINI BİLELİM.... HERKESDEN GİZLİ HERŞEYDEN SAKLI YANLIZCA İKİMİZ YAŞADIK GENE... " SENİ SEVİYORUM BİRTANEM " SENSİZ KALMAYI İSTEMİYORUM. SENİ GÖRMESEMDE, SESİNİ DUYAMASAMDA HEP SEN OLMALISIN. BAZEN YORULDUĞUMU HİSSEDİYORUM. YAŞAMA KARŞI GÜÇSÜZ KALIŞIMI; İŞTE O ZAMAN GÜNLERİMİ SIKINTILARIMI SORUMLULUKLARIMI PAYLAŞMAK İSTİYORUM. SONRA BİRDEN SENİN YOK OLACAĞINI HİSSEDİYORUM. SENİ BİR DAHA GÖREMEMEK ÖZGÜRCE SENİ DÜŞÜNEMEMEK, SENİNLE KONUŞAMAMAK. BANA NE KADAR DA ACI ÇEKTİRİR. OYSA SEVGİNİN KENDİSİ KOŞULSUZDUR. BENİM OLMAN, YANIMDA OLMAN DEMEK DEĞİLDİR. GÜNLÜK YAŞAMIMIN İÇİNDE OLMAYIŞIN, YOK OLUĞUNU GÖSTERMEZ Kİ. ÇÜNKİ SEN HER AN YÜREĞİMDESİN. HEM DE HERKESTEN HERŞEYDEN DAHA YAKINIMDA, SICACIK KIPIR KIPIR DURMADAN AKAN KANIM GİBİ. YAŞAM YİNE AKMAYA BAŞLADI SENSİZ VE BENSİZ. AKMALIDA ZATEN. İKİMİZİNDE YAPMASI GEREKENLER VAR, SORUMLULUKLARIMIZ, KENDİMİZE DAİR, İŞİMİZE, AİLELERİMİZE DAİR. SEVGİN TABİKİ DURACAK AMA YAŞAMIMA AİT HEDEFLERİME AMAÇLARIMA YADA YAŞADIĞIM SIKINTILARA KARIŞTIRMADAN. SANKİ İÇİMDEKİ BEN İKİYE AYRILDI. AKLIM VE DUYGULARIM SAVAŞIYOR SANA DAİR. BİRİ SANA KIZARKEN SENİ ÖZLEMEYE BİLE LAYIK GÖRMEZKEN DİĞERİ HALA DİRENİYOR. KAÇAMAK SENİ SEVMEYE KALKSA SESSİZ SEDASIZ DİĞERİ HEMEN KIZIYOR. HAK ETMEDİĞİNİ SÖYLÜYOR ÖFKEYLE. SAVUNMAYA GEÇİYOR BİR YANIM. " SEVİYOR O DA BENİ SEVİYOR " DİYE ÖFKELİ YANIM KANMIYOR GENE. SEVGİMİ DİYORSUN SEN BUNA? SEVGİ NEDİR BİLİYORMUSUN? SEN ONU, ONUN SEVDİĞİ GİBİ SEVDİN? HAYIR SEN CANIN GİBİ SEVDİN, SANKİ PARÇANDI SENİN. SENİ BEKLEDİĞİM HER GÜN HER HAFTA UZAKLARDA BIRAKTIĞIM DÜŞ KIRIKLIĞIMIN TEKRARI OLDU YENİDEN. ETRAFIMDA ESEN HÜZÜN RÜZGARLARINA MANİ OLAMIYORDUM. SOĞUK NE KADAR YAKINIMDAYSA SEN O KADAR UZAKTASIN. GÜNEŞİN RENKLERİ UÇMUŞ, SADECE SİYAH VE BEYAZ KALMIŞTI GÜNLERİMDE. ELLERİM SENDEN BAŞKA KİMSEYE DOKUNMAK İSTEMEZKEN, SEN YOKTUN. UYUŞUYORDU PARMAKLARIM, ÜŞÜYORDUM HEM DE ÇOK... OYSA YÜREĞİM ISITSIN DİYE RUHUMA DOKUNMANI İSTEMİŞTİM KORKMADAN, YÜREKLİCE... BİLİYORMUSUN HER SEVDA KİRACIDIR ASLINDA YÜREKLERDE... HEP " BİTMEYECEK BU SEVDA " DER SEVDALI, SEVDALISINA.... AMA YALANDIR. HER BİTEN SEVDALAR GİBİ HER BİTEN ŞEYLER GİBİ, O SEVDADA BİTMEYE MAHKUMDUR.... TIPKI SEN VE BEN GİBİ......

Bugün kendimi yapayalnız, çaresiz, heran ağlamaya hazır, biri birşey söylese bırakıp kaçacak gibi, hiçbir yere hiç kimseye ait değilmişim gibi hissediyorum. Bütün bunlara sebep olacak geçerli bir nedenim de yok üstelik. Hiç şımarıklık göstermeden yaşamışlığın bir katılığı, hayatın iplerinin ucunu hiç kaçırmamışlığının bir otoritesi, vara yoğa ağlamamanın ya da ağlamaları gizli yerlerde gerçekleştirmenin bilinçliliğine rağmen bugün eğer biri omzuma elini koyup da “Nasılsın” diye sorarsa zırıl zırıl ağlamaktan korkuyorum. Ve galiba buna ihtiyacım da var. Bugün, birileri benim adıma birşeyler yapsa diye beklentiye girmek isterdim. Acaba havadan beklenen kar fırtınası öncesi hüzün mü yağıyor göklerden de ben böyleyim? Bugün uyuyup bahara kadar uyanmamak istiyorum. Evet kış uykusuna yatmak, uyandığımda kuru dalların içine suyun yürüdüğünü görmek, cemrelerin düştüğünü bilmenin rahatlığıyla havaların ısınmasını gözlemlemek istiyorum. Erguvanların renklerini, bahar dallarının görüntülerini kıskandığım zamanları yaşamak istiyorum. Bazen nereden geldiğini anlamadığınız bir sevinç dolar içinize nedenini bilmez bütün günü uçarak yaşarsınız ve üstelik hakikaten iyi birşey de olmaz o gün, ama mutlusunuzdur. Bu da onun tersi işte, hiçbirşeyden bıkkınlık duymadan, hala yaşamayı en dibine kadar severek, bu sevginin tüm getirilerine minnettarlık göstererek ve hala yaşadığınızdan mutluluk duymanıza rağmen bir şeyler ağır gelir ve yetmez ya işte aynen öyle bir gün yaşamaktayım. Ne olduğunu bilmiyorum ama birşeyler eksik gibi. Telefonum susuyor, beni umursayanlar varmı acaba bugün öyle bir garibim ki sanki sokakta kimsesiz insanlar gibiyim. Zamanları istediğim gibi değerlendirememekten mi böyleyim? Ya da zamanların elimden kayıp gitmesine engel olamamaktan mı? Çocukluğumu özledim bugün, annemin çilek reçeli yaptığında bütün mahallenin çilek gibi koktuğu zamanları. “Sakın uzaklaşma gözümün önünden yoksa görürsün” diyen annemin sesindeki emirin içinde bana birşey olmasından duyduğu korkunun aslında güçlü bir sevgi barındırdığını o zamanda biliyordum ama bugün hatırlayınca içim titriyor ve ağlamak istiyorum. Etrafımdaki insanlara bakıyorum fark ettirmeden herkes bir telaş içinde, kısıtlı zamanlarını en iyi şekilde kullanmak için koşturuyorlar, kısıtlı güçlerini en dikkatli şekilde yetirmeye çalıştıkları için herkes yorgun da belli etmiyor sanki. Ama ben bugün çok yalnızım hatta yapayalnızım ve çok yorgunum ve ağlamak istiyorum.

kesinlikle haklısın alaturka prefö valla katılyorum sana

Sabır Benim Yelkenlerim Hayal kırıklıklarıyla öğreniyor insan sabırlı olmayı, bir de kaybettikçe. Acılarsa sabrın son sınavı. Gün geliyor bütün çektiklerinin ödülü bir an bahşediliyor insana. Yeni doğmuş bebeğin saçlarını okşarken, bir hastalıktan gözünü yeniden dünyaya açarken, her şey o an için değil midir. Kavuşmalar da sabra dahil, sokağın başında beliriyorsa beklenen, sabreden biri bıraktığı içindir geride. Sevgi sabırdır kavuşmayı bekleyen, bir kadını sevmek hangi yaşında olursa olsun gözlerinde doğmamış çocukları görmektir. Uzun yolculuklardan sonra bayrağı dikerken kaşif kutuplara, ya da dağın tepesine, sabır der ki; bütün çektiklerine değdi ve ben hep seninleydim bu an için. Sabır züğürt tesellisi değil gerçeğin ta kendisi. Bir başkasına acı veren insan da acı çekiyor. Belki de daha fazlasını. Bu yüzden gaddar bile sabretmek zorunda vicdanına. Uyurken keder pusuda sabahı bekler ya insanı pençesine almak için, göz kapakları açılmaya görsün, acı bıraktığı yerden başlar, acılar zor sabreder geceye, hep sabahı bekler. Şimdi gözümün bebeği bu satırları yazarken her sabah bir koşu tren istasyonuna giden çocuk geri dönüyor eli boş. Babası çıkmamış trenden. Ama o her sabah gidiyor karşılamak için. Çocuklara ölümü açıklayacak cesaret nerede büyüklerde, bir gün öğrenecek nasılsa, yasta yaşlı gözlerle bütün mahalle. Gelecek baban diyorlar, küçük oğlan çocuğu her sabah treninden babasının çıkmasını bekliyor bu yüzden. Sabredecek ve büyüyecek, insanın yürümekle bitirmeyeceği yol yok yeter ki sabırla yürüsün, onurlu bir yaşam istemek ve sabretmek gibi uzun yollar, ama hepsi bitimli. Sabır gecikmenin bekleme odası, yaşamak bir zaman oyunu yeter ki sabret, ulaşılmaz avucunun içinde, aşk da buna dahil. Sabrı öğretmek zor, hele şimdilerde ayaküstü yemeklerin, donmuş yiyeceklerin suya karıştırılarak oluveren içeceklerin, anında fotoğraf çeken kameraların ve her gece uyduruk aşkların kırıp sarıldığı diziler çağında gençlere sabrı öğretmek çok zor. Sabır bir fikir ve her iyi fikir gibi bulmak zor. Seni sabırla sevmeye devam ediyorum. Hangi deniz kabuğunu kulağıma götürsem Duyduğum senin sesin. Her gidişinde seninle beraber giderim, sen bunu bilmezsin. Deniz kenarında beni bir başına zannedersin. Ben okyanuslara açılırım Sabır benim yelkenlerim, bunu hiç bilmezsin.

Yüzün güneşe bakardı, güne bakanlar kıskanırdı. Zaten sen bakmasan güneş parlamazdı. Ben senin yüzüne hayranlıkla bakarken gözlerin bir sevdayı anlatırdı. Ben o sevdanın tutkunuydum ve bir sevda ancak böyle tutkulu yaşanırdı. Hüznün karanlığına teslim gecelere, senin varlığınla direnirdim. Varlığın beni çoğaltırdı. Ne kadar çoğalırsam aşkım o kadar büyürdü ve aşk sadece senin adınla vardı. Elimde ki birkaç umut kırıntısını her gün; ama yeniden her gün yeniden besteleyip bitmeyen bir aşk senfonisine dönüştürürdüm her notası seni anlatırdı. Sen duymazdın ama dinleyen herkes seni anlattığını anlardı.. Günler solar, mevsimler değişir, zaman delice akardı.yalnızlık bir kılıç olup yüreğime saplanırdı. Sensizliğe günce yazıp kimsenin bulamayacağı yerlere saklardım.sensiz olduğum bilinsin istemezdim. Çünkü bu yürek sadece seninle atardı. Ağlardım, kimse görmezdi. Gözyaşlarım içime akardı. Seni özlemek bir fırtınayı andırırdı. Fırtınalar içinde sevda ağaçlarını kökünden kopartırcasına sallardı. Her seferinde bir yolunu bulup ağaçlarımı kurtarırdım. Bu yüzden benim sevdam yıkılmazdı. Aşkın yarını yoktu; bizim beklediğimiz hep yarındı. Bu ne sana nede bana uyardı; ama çaresizlik elimizi kolumuzu bağlardı. Hayata isyan ederdim isyan tek arkadaşımdı. Bu sevdayı yaşamak ayakta tutmak kolay değildi, yorardı, yinede şikayet etmezdim. Çünkü senin için her şey göze alınırdı. Hain değildim ben, seni aldatmadım. Beynim de yüreğim de seninleyken bir başkası bana sadece yabancıydı. Ben yabancılara teslim etmedim kendimi, kimsede beni teslim alamadı. Mükemmel değildim ben, hatalarım vardı. Ama hatalarımı fark edip düzeltmeyi bilirdim. Yaptığım en ufak bir hata seni biraz incitse beni yıkardı.. Şimdi ’gittim’ diyorsun öyle mi? Hiç kalmadın ki benimle gidesin.. benimle kalan hep yalnızlıktı. Olmayışının hiçbir önemi yok. Bir tarafında hep sen olsan da benim aşkım bağımsızdı hayatta hep tatlı anlar yoktur ya, nasıl yaşadıysam seni, acıyı da yaşamayı bilirim ben. Aslında çok da üzülecek bir şey yok. Çünkü bu aşk baştan sona imkansızdı……

Kimileri aşkı yaşamadan öldürür Kimileri o büyük aşkları söndürür Birileri hep sevenleri küstürür Onun gibi bunun gibi ben de mutsuzum Hadi dön bana dön de mutlu olalım Bırak gururu bırak da yerde kalsın Sen beni bende seni çok iyi tanıyoruz Neler neler yaşadık biz Biz biliyoruz Yanlışlarla doğrularla hep savaşıyoruz Onun gibi bunun gibi biz de mutsuzuz Onun gibi bunun gibi çok seviyoruz Onun gibi bunun gibi rol yapıyoruz Deniz Seki - Mutsuzum

Sebebim ne olursa olsun Günahım sensin biliyorum Çoğu karar hemen verilmez Ama ben seni bekliyorum Ama ben seni seviyorum Gün ağarınca her yeni gün İçimde büyüyorsun Ben sersefil seni düşünüp Kendime gülüyorum Ah bir çılgınlık yapalım Gel yere göğe soru sorduralım Sen beni sen Ben seni ben Bir avucun içine sığdıralım Ah bir çılgınlık yapalım Gel yere göğe soru sorduralım Sen beni sen Ben seni ben Bir avucun içine sığdıralım Deniz Seki - Bir Avuç Aşk

ve BİTTİ............. Bitirmek istiyordum bir süredir... Acıtıyordu artık canımı.. Dayanamıyacağım kadar acıtıyordu. Beynimde, yüreğimde ve bilimum organlarımda kontrol dışı büyüyordu. Sesini en son duyalı da en azından 1 sene olmuştu. Belki de daha fazla.. Onu bana hatırlatacak herşeyin imhası büyük bir özveriyle gerçekleştirilmişti.. Bütün sorun kafamda yatıyordu!. Kafamda yatıyordun bütün benliğinle, ve bütün bensizliğinle. Ve onun yerinden sökülmesi lazımdı artık!.. - Uzat elini, sökelim seni!.. Özgürlüğe bir adım kaldı, başarabilirdim belki de. Biraz azim, biraz can sıkıntısı, bir parça bulut ve birazcık yağmur.. Can sıkıntısı ölümüm olabilir. Belki o bir parça yağmur bir fırtına olacak, kim bilir!. Bulutlar güneşi saklayacak yıllarca benden. Ve silineceksin sonunda bilincimden. Ya da ben öyle zannedeceğim. Ya da onun gibi birşey. Bütün mesele bende!. Seni sökmenin bir yolu olmalı... - Seni sökecek birşey ver bana!.. Bira sökemedi. Çok uğraştı ama olmadı. Yanlış reçeteymiş, sonradan anladım. İçtikçe daha bir yer ediyordun. İçtikçe arzularım sana dönüyor. İçtikçe büyütüyordum yokluğunu. İçtikçe ben olmaktan çıkıyordum. İçtikçe daha bir kayboluyor, daha bir siliniyordum. Yok oluyordum yokluğunda. Yokluğun bir girdap, kaçmak imkansız gibi birşey.. Dipte ne var bilinmez.. İçmek seni hatırlatmaktan başka birşeye yaramadı!. - Bana bira verme!.. Bana yokluğunu da verme. Karanlık korkutmuyor yokluğunun korkuttuğu kadar!.. Bana sensizliğin lazım en sessiz biçimde. Bana sönmüş küllerin lazım, bilmediğim denizlere atmak için.. Bana gitmelerin lazım, peşinden koşamayacağım. Bana bölünmüşlüğün lazım, bir daha tamamlayamıyacağım. Ve bana bir parça gözyaşın lazım, ağlayabileceğim.. - Arkanı dönermisin, öleceğim de!

İNCİR ÇEKİRDEĞİ.... sedef rüyalar yaratmak belki hiç inançsız...yaşamak değil belki hiç var olmamak ! Elde avuçta bir şey kalmamacasına titremektir bazen ruhları oyalayan ve bir nesnedir ki tanımı olmaz ! adaklar adanır yollarına.... Huzur neresindedir yaşamın hangi kavanozun kapağına sıkışmış ve unutulmuştur.Siyah kederler bile bazen kızıl bir tutkuyu getirir hiç umarsız , anlayamazsın yokuşların ardından gelen yagmurun şiddetini.... hani ellerini açıp dizlerinin üzerinde çökmüş gibi görünürsün ya ! toplanır yıldızlar tüm ihtişamıyla yüreğine bir damla su olursun sıgamayacak kadar büyük denizlere... heyecanı götürür actıgın her kapı ve kilit,gezdiğin dünyaları tanımazsın hiç görmemecesine...İncir çekirdeği olmak değil bu mesele ! sedef rüyalar yaratmak belki hiç inançsız...yaşamak değil belki hiç var olmamak ! aramak neyi nereye kadar?? zamandan haberi yok şaşkın çağlayan....tutarsız arzular mutluluğun mimarı gibi gösterilen (!) ne yakıştırır yüce ruh' a o hakir sefaleti...... duyamaz acıyan , kanayan benliğin duasını...giden gider zamandan ve hayattan.gölgeler düşer kaderine ve yollar..ardı ardınca uzun ,pervasız ............. biçare !

Yara bende dert bende offfffffffffffff off

ÖLDÜRÜN HER GÜN BİNLERCE KÜRT BEBEĞİ DOĞUYOR VE DOĞACAK HANGİSİNİ ÖLDÜRECEKSİN HEE HANGİSİNİ DÜŞTÜĞÜN DURUM İÇLER ACISI BİR DURUMDUR.VİCDANIN OLDUĞUNDAN ŞÜPHELİYİM UNICEF BU SEVGİNDEN DOLAYI SANA ÖDÜL VERECEKTİR EMİNİM

Bende Babamı istiyorum hemde çok

Deli Kızın Türküsü Yağmur yağar akasyalar ıslanır Ben yağmura deli buluta deli Bir büyük oyun bu yaşamak dediğin Beni ya sevmeli ya öldürmeli Yitirmeli ne varsa Başlamalı yeniden Bu anlamsız bu yağmur İşlemez karanlıkta Garipliğine yan Yan yürek yan Gitti giden Gitti giden Sana büyük caddelerin birinde rastlasam Elimi uzatsam tutsam götürsem Gözlerine baksam gözlerine Konuşmasak ah anlasan Elimi uzatsam tutsam götürsem Gözlerine baksam gözlerine Konuşmasak ah anlasan Elimi uzatsam tutamasam Olanca sevgimi yalnızlığımı Düşünsem hayır hayır düşünmesem Senin hiç haberin olmasa Sezen aksu