Bu sevgiydi ve sevgiye her zaman yer bulunurdu.

[Φ UMUDA TÜRKÜ]

Uzakdoğu'da bir Budist tapınağında geçmiş bir olayı anımsadım.Bu tapınak bilgeliğin gizlerini aramak için gelenleri kabul ediyordu ve burada geçerli olan incelik,anlatmak istediklerini konuşmadan açıklayabilmekti. Bir gün tapınağın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı kapıda öylece durdu ve bekledi. Burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu, kapıda tokmak ya da çan, zil türünden ses çıkaran bir gereç yoktu. Bir süre sonra kapı açıldı,içerdeki "bilgelik arayıcısı" kapıda duran yabancıya baktı. Bir selamlaşmadan sonra sözsüz konuşmaları başladı.

 

Gelen yabancı, tapınağa girmek ve burada kalmak istiyordu.

 

İçerdeki bir süre kayboldu,sonra elinde ağzına kadar suyla dolu bir kapla döndü ve kabı yabancıya uzattı. Bu "Yeni bir aracıyı kabul edemeyecek kadar doluyuz" demekti.

 

Yabancı tapınağın bahçesine döndü,aldığı bir gül yaprağını dolu kabın içindeki suyun üzerine bıraktı. Gül yaprağı suyun üstünde yüzüyordu ve su taşmamıştı.

 

İçerdeki Budist saygıyla eğildi ve kapıyı açarak yabancıyı içeriye aldı.

 

Suyu taşırmayan bir gül yaprağına her zaman yer vardır.

 

Bu sevgiydi ve sevgiye her zaman yer bulunurdu.

[Φ UMUDA TÜRKÜ]

Nicedir hayatımızda sevgiye yer bulamadığımızı düşündüm. Bize sevgiyi anlatan bir olayı haber yapamıyoruz. Bize sevgiyi anlatan bir kişiyi dinlemiyoruz. Bize sevgiyi anlatan bir duyguyu görmüyoruz. Bize sevgiyi anlatan bir yazı yazmıyoruz, böyle bir yazıyı okumuyoruz.

 

Bir Polanya filminde Nazi dönemi anlatılıyordu.Nazi komutanı güzel bir evi komutanlık merkezi yapmıştı.Evin güzel sahibesi üst kata çıkmıştı ve az görünüyordu.Komutan bu kadına âşık olduğunu anladı ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:

 

- Madam, aşkımız beni zayıf düşürüyor.

 

- Hayır komutan, sevginiz sizi insan yapıyor.İnsan ruhu da doğanın bir parçasıdır ve doğa gibi boşluk kabul etmez. İçinde sevgiyi barındıramayan insan nefretle dolar ve insanlıktan uzaklaşır.

 

Nefret etmeden birine kötülük yapamazsınız.

 

Nefret etmeden birini öldüremezsiniz.

 

Nefreti içinde barındırmak isteyen insan önce kendisinden nefret etmek zorundadır.

 

İçinde nefreti yaşatan insan yüreğindeki sevgiyi kovmuştur. Artık onu bulması çok zordur ve bunun ağır bedelini ödeyecektir.

 

Sevgisizlik ağır bir yüktür ve insan bundan kurtulmak için çok kötü şeyler yapar.

[Φ obelix]

sevgi yalnız belli bir insana bağlılık değildir, bir tutumdur; kişinin yalnız bir sevgi nesnesine değil, bütünüyle dünyaya bağlılığını gösteren bir kişilik yapısıdır. kişi yalnız bir tek insanı seviyor, başka herşeye karşı ilgisiz kalıyorsa; sevgisi sevgi değil, birlikte yaşamaya bağlılık ya da yaygınlaştırılmış bir bencilliktir. gene de bir çok insan sevginin yetiye değil, nesneye bağlı olarak geliştiğine inanır. insanlar sevgililerinden başkasını sevmemeyi sevgilerinin derinliğine kanıt sayarlar. heh ne büyük bir yanlış ama! insan sevginin bir etkinlik ve ruhsal güç olduğunu kavrayamazsa; tek gerekli şeyin uygun nesneyi bulmak olduğunu, ondan sonra bütün sorunların kolayca çözülüvereceğini sanır. bu tutum fotograf çekmek isteyen, ama fotograf sanatını öğrenmek yerine uygun kareyi (nesneyi) bulmayı beklediğini söyleyen ve kareyi yakalar yakalamaz da resmini çekeceğini sanan insanın durumuyla denktir. eğer birisini gerçekten seviyorsak; herkesi sevebiliriz, evreni sevebiliriz, yaşamı sevebiliriz. başka birisine "seni seviyorum" diyebiliyorsak, "sende herkesi seviyorum" + "seninle bütün evreni seviyorum" + "sende kendimi seviyorum" diyebilmemiz gerekir. sevgiyi gerçek kılan nesnesi değil, kişinin içinde taşıdığı sevgi yetisidir...