Min selamûn kalben li Beyrut

[Φ monark88]

28 Temmuz, Şam

Annemin şarkısını dinliyorum.

Özlemden bahsediyor.. evladın anneye, annenin de evlada olan özleminden.

Annemi özledim.

Fakat gitmek istemiyorum.

Dönmek istemiyorum Türkiye’ye.

Burada kalıp ve belki de buradan gidip acılara ortak olmak istiyorum.

Filistinli, Lübnanlı, Iraklı anneler de özlüyorlar çocuklarını.

Ve çocuklar da özlüyordur annelerini.

Ne kadar büyümüş olursa olsun insan, hep çocuktur ve anneye ihtiyacı vardır.

Burada kalıp zulme rıza gösterenlerden uzak olmak istiyorum.

Çocuğunu kaybeden anneye teselli olabilmeyi , teselli edebilmeyi ne kadar da çok isterdim.

Ve çocuklar.

Ah içim parçalanıyor.

O kimsesizliği o yetimliği nasıl da taşıyabiliyorlar yüreklerinde.

Nasılda eziliyor ruhum insanlığın umursamazlığı altında.

Nasılda utanıyorum insanlıktan.

Filistin yıkılıyor!

Irak yıkılıyor!

Lübnan yıkılıyor!

Ve dünya bunu seyrediyor.

Elimden bir şeylerin gelmesini çok isterdim.

Kahrolası ben bu kadar tembel olmasam belki de şimdi kimseye bağımlı kalmaz ve kendi işimi kendim görürdüm...

Mülteci kampını ziyaret etmeliyim.

İnsanlara yardım etmeliyim.

Ablam telefonda sana ne diyor. Her şeye burnumu sokmamalıymışım. Türkiye’ye dönmeliymişim.

Bunu cidden böyle düşünüyor olması ne acı.

O insanların yerinde biz de olabilirdik. Sevdiklerimiz de olabilirdi.

O insanların yerinde değilim. Ama ben o insanları seviyorum.

Kardeşim gibi seviyorum onları.

Yeğenlerim, dostlarım gibi seviyorum.

İnsanların yürekleri insanlık melekelerini kaybetti.

Müslüman olduğunu söyleyenler ise tamamen yalancı!

Kimse bana Müslüman olduğunu söylemesin.

Alçaklığın adı İslam olamaz asla.

Ve kimse Müslüman değil artik.

İçim acıyor.

Allah’ım beni zalimlerden uzak tut.

İçim acıyor.

Bombalar yüreğimin orta yerine düşüyor.

İnsanlık öldü Allah’ım. İnsanlık öldü.

İnsanlar kör, sağır ve dilsizler güruhuna dönüştü.

İnsanlıktan çıktık Allah’ım.

Hayvandan da aşağıyız artık.

Zulme rıza gösteren şeytanın uşaklarıyız.

İnsanlık öldü Allah’ım.

Kalan mazlumları da iblisler her gün biraz daha yok ediyor.

Zevk ala ala.

Tadına vara vara.................................

2 Ağustos...

(...)

Çaresizlik hele de yakınında olunca daha bir başkalaşıyor.

Hastaneler, okullar, yurtlar mülteci dolu.

Hergün yanlarından geçip gidiyorum sessizce.

Bazen ağlıyorum tuhaf bakışlar altında.

Çaresizliğim beni zayıflatırken diğerlerini, yani savaşı, yıkımı ve göz yaşını yaşayanları güçlendiriyor.

(...)

Sabah gözlerimi “Min selamûn kalben li Beyrut” ile açtım.

(Selam sana yüreğimin derinliklerinden Ey Beyrut!)

Saldırılar başladığından beri dilimde dönüp duruyor.

Acılı ama sevgi dolu söylüyor Feyruz...

 

3 Ağustos 2006, Perşembe