ŞEHİT Mİ OLDUM. ÖLDÜM MÜ?

[Φ ilker01]

Daha önce bir yerlerde yazmış, anlatmıştım. Şehit Uzman Çavuş Zülküf kardeşimin Oğlu’nu. O şimdi cennette. Uğruna canını verdiği vatan toprağının bağrında. 3 yaşındaydı ve babasının operasyondan dönmesini balkonda bekliyordu. Beni sokağın başında görünce annesine yarım diliyle bağırarak, “babam babam geliyooor” diye haykırmıştı. Babasının bir daha gelmeyeceğini, üstelik neden gelmeyeceğini bilmiyordu. Annesi ise birkaç dakika sonra öğrenecekti gerçeği.

 

Elbette cennette, elbette şehit ve elbette üzülüyordur şimdi Zülküf kardeşim. Oradan bizlere bir şeyler diyebilseydi, acaba neler derdi?

 

Birlikte düşünelim ne derdi?

 

“Oğlumun delikanlı çağlarını uzaktan izliyorum. Ama O’nun bana ihtiyacı var. okulda arkadaşları babalarından bahsediyorlar. Birlikte maç izlediklerinden, sinemaya gittiklerinden. Biliyorum onun yaşlarındaki çocuklar babalarından bir başka gururla, böbürlenerek bahsederler. Arkadaşları böbürlenerek anlattıkça benim oğlum geceleri resmime bakıyor, rüyasında beni görebilmeyi dileyerek uyuyor. Okulda bir köşeye çekilip ağlıyor. Eşim tabutumun sarıldığı al bayrakta kokumu arıyor. Annem mezar taşımdaki resmimi okşuyor, gözyaşları ile suluyor toprağımı. Kabrimin topraklarımı avuçladıkça, sanki saçlarımı karıştırıyor, sanki dizine başımı koymuşumda uykum da gelmiş… Öylece uyuya kalmışım. Ana kokusu ile uyumak ne hoştur, cennette bile, burada bile yok o koku. Babam sırasını aldığım için bana kızıyor. Benim kendisini buradan izlediğimi bilse, köşelere çekilip ağlamaz. Babamı bu dünyada hiç ağlarken görmemiştim. Arkadaşlarımdan bir kaçı hariç, sürekli hatırlamıyorlar. Olsun ama ara sıra da olsa akıllarına geliyorum. Bana ait ve benli anılarını anlatıyorlar birbirlerine. Birlikte katıldığımız operasyonları, paylaştığımız kumanyamızı, aynı sigarayı nasıl 5 kişi içtiğimizi… milyonlarca insan ismimle bilmeseler de kendileri için şehit olduğumu biliyorlar, duaları geliyor bana. komutanlarım bayramlarda evime hediyeler alıp gidiyorlar. Benim adıma anamın ellerinden öpüyorlar. Bizler senin evlatlarınızız diyorlar. Görüyorum, burada mutlu oluyorum.

 

Ama bu aralar bir sıkıntı var içimde. Ben neden şehit oldum. Yoksa öldüm mü demeliyim.

 

Duydum ki bana kurşun sıkanları, beni oğlumdan ayıranları, anama evlat acısını yaşatanları affedeceklermiş.

 

Duydum ki bizlere kurşun sıkanları terörist kabul etmeyen birileri türemiş. Üstelik büyüklerimiz de bunlarla oturup sorun çözeceklermiş. Hem de sorun Kürt sorunuymuş. Bizim Kürtlerle bir sorunumuz ben yaşarken yoktu, ne ara böyle bir sorunumuz oldu. bizim sorunumuz bayrağımıza, toprağımıza göz dikip ellerine silah alanlarla değil miydi? Duydum ki onları da affedeceklermiş. Mahmur kampında rehabilite edip, iş, aş, ekmek vereceklermiş. Kanımı yerde koyacaklarmış.

 

Duydum ki Kandile de elçilik açacaklarmış…

 

Kalkabilseydim uyuduğum yerden, sorabilseydim… Duyduklarım doğru mu diye. Kanım size haram diyebilseydim, yetim oğlumu sizlere emanet ettim. Yaptığınız ihanet diyebilseydim. Ölseydim ama oğlumun büyüdüğünü görüp öyle öleydim… Diyebilseydim. Ben neye şahadet ettim, ben neyin mücadelesini verirken şehit oldum. Yoksa şehit olmadım da sadece öldüm mü?

 

* * *

 

“Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır.”

Ne diyelim. Ata’nın 31 mart olaylarından sonra 4 saatlik konuşmasının sonunda söylediği bu sözler yüreğimize su serpiyor.

ALINTI

ESEF MERDOĞLU

[Φ kaplan-200]

Daha önce bir yerlerde yazmış, anlatmıştım. Şehit Uzman Çavuş Zülküf kardeşimin Oğlu’nu. O şimdi cennette. Uğruna canını verdiği vatan toprağının bağrında. 3 yaşındaydı ve babasının operasyondan dönmesini balkonda bekliyordu. Beni sokağın başında görünce annesine yarım diliyle bağırarak, “babam babam geliyooor” diye haykırmıştı. Babasının bir daha gelmeyeceğini, üstelik neden gelmeyeceğini bilmiyordu. Annesi ise birkaç dakika sonra öğrenecekti gerçeği.

.

.

 

Sayın Esef MERDOĞLU yüreğine sağlık. O kadar içten yazmışsınızki sizi çok iyi anlıyorum. o duygular herşeyinizi paylaştığınız şehit verdiğiniz arkadaşlarınızın duygularıdır ve bu kadar güzel ifade edilir.

Eminim'ki şehitlerimizde aynısını düşünüyordur.