Search the Community

Microsoft'un Artırılmış Gerçeklik Teknolojisi HoloLens 2 Yeni Versiyonuyla Karşımızda

Kuantum Anomalileri Bizi Gerçeklik Hakkında Yeniden Düşündürecek? Açıklanamayan laboratuvar sonuçları, yeni bir bilimsel paradigmanın zirvesinde olduğumuzu söylüyor olabilir Her nesil, gerçekliğin doğası hakkındaki görüşlerinin ya doğru ya da gerçeğe oldukça yakın olduğuna inanmaya eğilimlidir. Bunun bir istisnası değiliz: önceki nesillerin fikirlerinin her seferinde bir zamanın yerine geçtiğini biliyor olsak da, yine de bu zamanın doğru olduğunu düşünüyoruz. Atalarımızın naif ve batıl inançları vardı, ama biz nesneliz ya da kendimize anlatalım. Aklın dışındaki ve bağımsız olan madde / enerjinin, doğanın temel maddesi olduğunu biliyoruz; Aslında, çalışmalar, algıladığımız dünya ile konuştuğumuz dilde yazılan kavramsal kategoriler arasında yakın bir ilişki olduğunu göstermiştir. Orada tamamen nesnel bir dünyayı algılamıyoruz, ancak kültürle ilişkili kategorilere göre bir subliminal olarak önceden bölünmüş ve önceden yorumlanmıştır. Örneğin, “belirli bir dildeki renk kelimeleri insanın renk algısını şekillendirir.” Bir beyin görüntüleme çalışması, dil işleme alanlarının, temel renklerin en basit ayrımlarında bile doğrudan yer aldığını öne sürmektedir. Dahası, bu tür “kategorik algı, sadece renk için değil, fonemler, müzikal tonlar ve yüz ifadeleri gibi diğer algısal devamlılık için bildirilen bir olgudur.” Önemli bir anlamda, bizim incelenmemiş kültürel kategorilerimizin neler öğrettiğini görürüz. Her neslin kendi dünya görüşünde neden bu kadar özgüvenli olduğunu açıklamaya yardımcı olabiliriz. Detaylandırmamı sağla. Algı kavramsallaşması, yeni bir anlayış değildir. 1957'de filozof Owen Barfield şunları yazdı: “Hiçbir şeyi duyu organlarımla tek başıma algılamam.” Bu yüzden, gevşek bir şekilde, bir ardıç söyleyişini duyduğumu söyleyebilirim. ”Ama gerçekte, sadece duyduğum her şeyi duydum. sadece kulaklara sahip olmasından dolayı - ses. Bir ardıç sesini duyduğumda, “duyuyorum… zihinsel alışkanlıklar, bellek, hayal gücü, duygu ve… gibi başka her türlü şeyle.” (Görünüşü Kaydetme). Filozof Thomas Kuhn'un Bilimsel Devrimlerin Yapısı adlı kitabında da öne sürdüğü gibi, bilimin kendisinin bu algı öznellik algılayıcılığına düştüğü görülmektedir. Bir “paradigmayı” “iç içe geçmiş teorik ve metodolojik bir inancın gizli bir bedeni” olarak tanımlayarak şöyle yazdı: “Bir paradigma gibi bir şey kendini algılamanın ön koşulu. Bir erkeğin gördüğü şey, hem bakış açısına hem de önceki görsel-kavramsal deneyiminin onu görmeyi öğrettiğine bağlıdır. Böyle bir eğitimin yokluğunda sadece William James’in deyimiyle bloom bir çiçek açan 'buzzin' karışıklığı olabilir. ” Bu nedenle, örtük bir paradigma tarafından kısmen tanımlanmış olan şeyleri ve olayları algılayıp deneyler yaptığımız için, bu şeyler ve olaylar, yapıya göre, paradigmayı onaylama eğilimindedir. Şüphesiz, bugün doğaya ve akıldan bağımsız olarak madde / enerji düzenlemelerinden oluşan doğaya çok güvendik. Yine de, Kuhn'un belirttiği gibi, yeterli "anormallikler" - zamanla hüküm süren inanç sistemi tarafından kabul edilemeyen, inkar edilemez gözlemler - zamanla birikerek ve kritik kütleye ulaştıklarında, paradigmalar değişmektedir. Kuantum mekaniğinin (QM) artan kanıtı, mevcut paradigmayı savunulamaz hale getirdiği için, bugün böyle bir tanımlayıcı ana yakın olabiliriz. Gerçekten de, mevcut paradigma göre, bir nesnenin özellikleri, nesne gözlemlenmediğinde bile, belli değerlere sahip olmalı ve var olmalıdır. Ay, hiç kimsenin bakmadığı zaman bile sahip olduğu ağırlık, şekil, boyut ve renkten oluşmalıdır. o. Dahası, salt bir gözlem eylemi, bu özelliklerin değerlerini değiştirmemelidir. Operasyonel olarak, tüm bunlar “bağlamsallık” kavramında ele alınır: Bir gözlemin sonucu diğer, ayrı fakat eş zamanlı gözlemlerin yapılma şekline bağlı olmamalıdır. Ne de olsa, gece gökyüzüne baktığımda algıladığım şey, diğer insanların benimle birlikte gece gökyüzüne bakma tarzına bağlı olmamalıdır, çünkü gözlemlerimin ortaya çıkardığı gece gökyüzünün özellikleri, onlarınkine bağlı olmamalıdır. Sorun, QM'ye göre, bir gözlemin sonucunun, başka, ayrı fakat eşzamanlı bir gözlemin yapılma şekline bağlı olabilmesidir. Bu, “kuantum birbirine dolanma” olarak adlandırılır ve mevcut paradigmayı, yukarıda tartışıldığı gibi, önemli bir anlamda çelişir. Einstein, 1935'te çelişkinin sadece QM'nin eksik olması nedeniyle ortaya çıkmasına rağmen, John Bell 1964'te, matematiksel olarak, QM'nin dolandırıcılığa ilişkin tahminlerinin Einstein’ın iddia edilen eksikliğiyle açıklanamayacağını kanıtlamıştır. Bu yüzden mevcut paradigmayı kurtarmak için, kişinin QM'nin dolandırıcılığa ilişkin tahminlerini reddetmesi gereken önemli bir anlam vardır. Yine de, Alain Aspect'in 1981-82'deki seminal deneylerinden beri, bu tahminler tekrarlandı ve potansiyel deneysel boşluklar tek tek kapatıldı. 1998, İsviçre ve Avusturya'da gerçekleştirilen iki önemli deneyle, özellikle verimli bir yıldı. 2011 ve 2015'te, yeni deneyler yeniden bağlamsallığa meydan okudu. Bunun üzerine yorum yapan fizikçi Anton Zeilinger, “bir sistemin [bağımsız] bir gerçekliğe sahip olduğunu ölçmediğimizi [yani, gözlemlemediğimizi” varsaymak konusunda bir mantık yok. ”Sonunda, Hollandalı araştırmacılar başarılı bir şekilde Nature tarafından “henüz en zorlu test” olarak kabul edilen kalan tüm potansiyel boşlukları kapatmayı test edin. Mevcut paradigmaya dayananlar için bırakılan tek alternatif, bir tür konumsuzluğu benimsemektir: tabiat, uzay boyunca, "Q" tarafından kaçırılan gözlemden bağımsız gizli özellikler olmalıdır. . İddiaya göre bu, herşeye rağmen, “sahnelerin ardında” dolandırıcılığı yönlendiren her yerde bulunabilir, görünmez ama nesnel arka plandır. Bununla birlikte, QM'nin bazı tahminlerinin, yerel olmayan teorilerin büyük ve önemli bir sınıfı için bile bağlamsallık ile bağdaşmadığı ortaya çıkmaktadır. 2007 ve 2010'da rapor edilen deney sonuçları bu tahminleri doğrulamıştır. Bu sonuçları mevcut paradigma ile uzlaştırmak, “objektiflik” dediğimiz şeyin tam anlamıyla karşıt bir yeniden tanımlanmasını gerektirecektir. Anomaliler ile mevcut paradigma arasındaki gerilim ancak anormallikleri göz ardı ederek tolere edilebilir. Bu şimdiye kadar mümkün olmuştur çünkü anomaliler sadece laboratuarlarda gözlemlenmiştir. Yine de orada olduklarını biliyoruz, çünkü varoluşları makul şüphenin ötesinde teyit edilmiştir. Bu nedenle, dışarıdan ve akıldan bağımsız olan nesneleri ve olayları gördüğümüze inandığımızda, en azından bazı temel anlamda yanlışız. Anomalileri anlamak ve anlamlandırmak için yeni bir paradigma gereklidir; zihnin, kendimizi dünyaya baktığımızda algıladığımız şeyin, bilişsel olarak değil, aynı zamanda fiziksel olarak da öz olarak anlaşıldığı bir şey olduğu anlaşılmaktadır. Yazar: B. Kastrup