delifırtına

ben de öğrenemedim işte!

ummamayı istiyor, yine de umuyorum,

ve hep aynı döngüde dolanıp duruyorum.

zerreden bütüne çok bildik bir çelişki

aynı oyun - şakacı fazla mesaide sanki!

azıcık daha fazla özen diye sayıklarken,

sanırım insandan imkansızı bekliyorum!

bir ümit ekiyorum, yeşerirken soluyor

güzellik tarlasına, çirkin yuva kuruyor.

/laf aramızda, fazla duygusalım yine,

iyi ki bu her gün böyle olmuyor!/

kabahat bende ama,

vazgeçsem mi diyorum.

dilimi bağlarım, o kolay,

yüreğim sussun artık,

tek bunu diliyorum...