Yıkımı yaşamadım,ama depremi,sarsıntıyı yaşadım..Ayrı yerlerde olan aile üyelerine ulaşamama,başka yerlerden bir süreliğine haber alamama ve dünyanın yıkılıp,yapayalnız kaldığım hissini,korkusunu..
Ama biliyorum ki bu hiç ama hiçbirşey değil..''Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir''
Canını ciğerini,evladını..işini,aşını,yuvasını..kolunu,bacağını kaybeden insanlar..hatta en sevdiklerinin cesedini dahi bulamayan insanlar..bütün ailesini,eviyle beraber kaybedip,yapayalnız,birbaşına kalan çocuklar..
Biz günlerce,haftalarca hergün akşama,sabaha kadar tv başında izledik,kendimizce acılarını paylaştık..gördüğümüze dayanmaya çalıştık,kaç gün toprağın,duvarın altında aç,susuz..korku ve acı içinde kalmış,kanlar içindeki bir yavru çıkarılırken oradakilerin duygularına ortak olduk,ağladık belki sevinçten,belki acıdan..
Ama bitti..Ölenlere rahmet,kalanlara başsağlığı diledik..Sonra herşeyi orda bırakıp sereserpe,rahat ve huzurlu hayatımıza devam ettik..Bir farkla,içimize bir deprem korkusu düştü yalnız,ama o da birşeyler yapmaya yetecek miktarda değildi..
Allah bir daha yaşatmasın,yalnız felaket anında yaşananlar değil,sonrası için de,toparlayacak gücümüz yok.