sardunyam

ama olmaski yuksam bizi beğenmiyormusun sen... nereye gidisınnn

tam süper olmuşsun

hee yap bakiim nası olcek

ama hiç anlamisin beni sen (allam beni sınımisin)?

bize gidekmi sana yeni dans figürlerimi gösteriyim

ne sakıncası olcek, rock bara gidek...

muzur prens, hayat sana çok muzurluk yapıyor galiba... Haşmet Babaoğlu'ndan... bir çelişki yazısı... Ben hayatı alayım, şıklık size kalsın! Boşver, aldırma diyorsun içinden. Olur mu, boşvermek yakışır mı hiç sana, diyorlar. Önemsiyorsun, dertleniyorsun, üzülüyorsun. Uykuların kaçıyor. Hiç takmayacaksın, bunları dert etmek sana yakışmıyor, diyorlar. Üstten bakıyorsun... Yakışmadığını söylüyorlar. Aşağıdan alıyorsun. Yakışmıyormuş, öyle diyorlar. Arkanı dönüyorsun. Olmuyor. O zaman gözünün içine içine bakıyorsun. Bu sefer de kabalık sayıyorlar. Sanki hayat yakaya takılan bir gül bunlara göre... Öyle uzaktan bakıp değerlendiriyorlar: İyi duruyor mu, durmuyor mu? Uymuş mu, uymamış mı? Cıvık mı, şık mı? Öyle olsa ne güzel olur. Ama değil, bu bizim mecburiyetlerimizle özgürlüklerimizi aynı kazanda harmanlamaya çalıştığımız hayat olsa olsa ancak solgun bir gül oluyor dokununca... Duygularının dikine gidiyorsun. Yaşına başına yakıştırmıyorlar. Aklını başına topluyorsun. Bu kadar usluluk sana yakışmaz, diyorlar. Öfkeleniyorsun. Yakıştıramıyorlar. Sakin kalıyorsun. Bu kez ya tepene çıkıyorlar ya da yakışıksız bir kayıtsızlık olarak algılıyorlar. Susuyorsun. “Sana yakışmaz!” Konuşuyorsun. “Sana yakışmaz!” Bağırıyorsun. “Hiiiç yakışmaz!” Arkanı dönüp gidiyorsun. “Oldu mu ya şimdi, biz seni böyle kaçak bilmezdik!” Orada durup kişiliğinde, sevginde ve inancında ayak diriyorsun. “Şık olmadı!” Sanki her şey hayatın üzerine geçirdiğimiz kılık kıyafetten ibaret! Sanki bir kravatın hafifçe yana kayık, bir davranışın hafifçe uyumsuz görünmesinden daha önemli bir şey yok! Anlıyorum hepsini, anlıyorum da; bu “dış”ın hiç mi “iç”i yok yahu? Bu garip şıklık merakınının zirve noktasına gelince... Ölüyorsun. Basbayağı ölüyorsun. Herkes gibi... Eninde sonunda herkesin öleceği gibi... Gazeteye ilan veriyorlar: “Ölüm sana yakışmadı” Geride kalanların acı duygularının, ince kederlerinin sonucu elbette böyle bir ifade! Ama en derin “şıklığın” bile ne kadar sığ bir arayış olduğunu nasıl da nasıl da yüzümüze vuruyor. Yok. Yanlış anlaşılmasın! “Şıklığı” seviyorum. (Dikkat! Önemsemiyorum şıklığı, seviyorum. İkisi farklı!) Her şey birbirine; davranışlarımız da her zaman bize yakışsa ne güzel olur! Fakat biliyorum... Çoktandır biliyorum ki, göze hoş görünen nice şeyin içi boş! Üstelik şıklıkta horlayıcı bir alay; yakıştırma çabasında gizli bir şiddet de var. Oysa gerçek şu ki, içtenlik çoğu zaman dışardan bakana yakışıksız geliyor. Aşk, itici. Zekânın saçı başı dağınık, gömleği dışarda. Bilgelik, bir lokma bir hırka. Özgür düşünce deseniz, o zaten hepten kaba saba kalıyor. Bu durumda tercihim açık! Şıklığınız; içi şiddet dışı etiket “medeni”liğiniz size... Bazen vandallık gibi algılanan ve çoğu zaman “biçimsiz” olan şey; yani bütün saflığıyla hayat bize!

canımın içi, hani kardeşim olmuştun ya sen benim, söyle bakayım şimdi neye sıkıldı canın...

tanımlanamaz bişisin

bu frozende nerde kaldı ki, yoksa bizi begenmiyormu? önce ben yolcam kıss sedoş sonra sen yolarsın

anladın sen onuuuuuuuuuuuuuuu

yok seni beğenmiyorum, hatta çikoya çok acıyorum

işten geldim çoh yorgunum şöyle köpüh banyosu yapıcım, ingilizce de nası diyiler, biraz daha yalnızlık... çoh sıkıyosun beni. offf

ne bilem bacım bana al şu mesajı ilet dediler bende getirdim şahsen tanımıyom logarmı togarmı annamam ben yaww

güzel şiir, bazen şiirler sayfalar dolusu kitabı dolduracak yazılardan daha etkili cümlelerle götürüyor insanı başka yerlere değil mi murticim... en sevdiğin şair kimdir?

kıss deluuu sanal alemden selam getirdim sana

çatlaklar ne yapıyonuz bakem

murtisan çok iyisin çiçekler ve arkadaşlığın için teşekkür ederim canım arkadaşım... seni tanıdığıma çok memnunum...

canımmmm

yumotem bende seni çok seviyorum sende biliyorsun değil mi? daha önce bir liste yapmıştım ona eklemek istediklerim var, leylacım, sen estikçe ben titrerim, minex, egzorsizt bugünki listem budur... sizi seviyorum...

Topumuz bir tek inciyiz , bir tek! Başımız da tek, aklımız da tek. Ne diye iki görür olup kalmışız; İki büklüm gök kubbenin altında, ne diye? Sen habire gevele dur bakalım; Habire usul boylu "birlik çam ağacı" de... Sonu nereye varır bunun, nereye? Şu beş duyudan, altı yönden, Varını yoğunu birliğe çek, birliğe Kendine gel, benlikten çık, uzak dur! İnsanlığa karıl, insanlara, insanlarla bir ol! İnsanlarla bir oldun mu, bir madensin, bir ulu deniz; Kendinde kaldın mı, bir damlasın, bir dane! Ama sen, canı da bir bil, bedeni de; Yalnız sayıda çoktur onlar, alabildiğine... Hani, şu bademler var ya, bademler gibi; Ama hepsindeki yağ bir! Dünyada nice diller var, nice diller; Ama hepsinde "anlam" bir; Sen kapları testileri hele bir kır; Sular nasıl bir yol tutar gider; Hele birliğe ulaş, hır - gürü, savaşı bırak; Can nasıl koşar, bunu canlara iletir...

Ben bu yolu bilmez idim Aşk gönlüme düştü gider Aşk elinden dertli yürek Kaynayuben taştı gider Hani bizden öğüt alan Kalmadı dünyaya gelen Gece gündüz tâat kılan Ol Sırat’ı geçti gider Hep onlar Sırat’ı geçti Varıp dost iline düştü Gönül maksûda erişti Hazrete ulaştı gider Nefsi doyunca yiyenler Kana kana uyuyanlar Dili gıybet söyleyenler Cehennem’e düştü gider Cehennem’e düşen kişi Zârılıktır anın işi Onulmaz bağrının başı Büryân olup pişti gider Aşk od’una yanmayanlar Öleceğin sanmayanlar Göz açıp uyanmayanlar Şöyle gaflet bastı gider Bu aşk bana bir düş idi Hak müesser kılmış idi Derviş YUNUS bir kuş idi Halk içinden uçtu gider

Hacı Bektaş Velî: “Ayağa kalkarsan hizmet amacıyla kalk, Eğer konuşacaksan hikmet ile konuş, Oturacağın zaman, saygı ile otur!” Bir toplumun kimliği o toplumun kültürüdür. Kültürün temeli dildir, hakiki dindir. Toplumların kültürleri asla mı asla dilsiz, dinsiz oluşamaz. Hacı Bektaş Velî, Türkçe’yi ibâdet dili olarak benimsemiş ve uygulamıştır. Yedi yüzyıl öncesinden günümüze kadar da uygulanmasına öncülük etmiştir. Eğer atalarımız İslâm’ı kabul etmekle, Arap ve Fars (İran) kültürünü de benimsemiş olsalardı; benliklerini de yüzyıllar içinde kaybederek, bugün Anadolu topraklarında ne Türkiye Cumhuriyeti ve ne de Türk Devletlerinin hiçbiri olmayabilirdi. Dilini kaybedince; kültürünü ve benliğini de kaybederdi. Hünkâr Hacı Bektaş Velî, insanı öldürmekle bir yere varılamayacağını; gönülle hem insana, hem de Hak’ka ulaşılacağını; kadın, erkek, ırk, din, mezhep ayırımı olmadan insanın merkez olduğunu, şu özlü sözüyle ne kadar güzel dile getirmişlerdir: “Karşısındaki insanın iyi olmasını isteyen, önce kendisi iyi olmalıdır.” Hacı Bektaş Velî, Allah’ı insan eliyle yapılmış mabetlerde değil; insanın gönlünde ve onun özünde ki sevgi de bulmuştur. Hacı Bektaş Velî, Türk’ün Orta Asya bozkırında zaten rûhunda var olan engin hoşgörüsünü İslâm’la geliştirerek; başka milletlere ve dinlere karşı da kullanmıştır. İnsan olmanın onurunu, Hacı Bektaş Velî: “Eğer insan isen, ölmezsin korkma, Aşık’ı kurt yemez uc’da değildir” sözleriyle ne güzel ifade etmiştir. Hacı Bektaş Velî, önce insanı sonra İslâmlığı savuna gelmiştir. İnsan olmadan İslâm’ın olamayacağını savunmuştur. İnsan olmanın temelini de, şu vecîzesinde ne güzel öz Türkçe olarak ifade etmişlerdir: “Eline, diline, beline sahip ol.” İşte Türk’ün özünde olan bu olgu; “Edeb” tir, “Terbiye” dir.

Hacı Bektaş-ı Veli (1281 - 1338) Gerçek ismi, Seyyid Muhammed bin İbrahim Ata olan , Hacı Bektaş-ı Veli Horasan'ın Nişabûr şehrinde 1281 senesinde doğdu. İlk eğitimini Şeyh Lokman-ı Perende’den aldı. Lokman-ı Perende, Ahmed-i Yesevi’nin halifelerinden olup, zahir ve batın ilimlerinde derin bilgilere sahipti. Bektaş Veli Lokman-ı Perende’nin gözdesiydi. Ve rivayetlere göre kendinde olağanüstü haller gerçekleşiyordu. Hacı Bektaş-ı Veli, eğitimini tamamladıktan sonra Anadolu'ya geldi. Halka doğru yolu göstermeye başlayan ve kıymetli talebeler yetiştiren Hacı Bektaş-ı Veli, kısa zamanda tanınarak büyük rağbet gördü. Bu sırada Anadolu'da dini, iktisadi, askeri ve sosyal teşekkül olan ve kendisinin de bağlı olduğu "Ahilik Teşkilatı" ile büyük hizmetler yapan Hacı Bektaş-ı Veli ve talebeleri, Osmanlı sultanları tarafından da sevildi ve hürmet gördü. Bu sıralarda kuruluş devrinde olan Osmanlı Devleti'nin sağlam temeller üzerine oturmasında büyük hizmetleri oldu. Sultan Orhan zamanında teşkil edilen “Yeniçeri Ordusu”na dua ederek, askerlerin sırtlarını sıvazladı. Böylece Hacı Bektaş-ı Veli'yi kendilerine manevi pir olarak kabul eden Yeniçeri Ordusu, manevi hayatını ve disiplinini ona bağladı. Hacı Bektaş-ı Veli, asırlarca Yeniçeriliğin piri, üstadı ve manevi hamisi olarak bilindi. Bu bağlılık ve muhabbet, Yeniçerilerin sulh zamanındaki talimleri ve harplerdeki gayret ve kahramanlıklarında çok müsbet neticeler verdi. Bütün bunlar, halk ile Yeniçeriler arasındaki yakınlığı kuvvetlendirdi. “İncinsen de, incitme” “Her ne ararsan kendinde ara” “Düşmanınızın bile insan olduğunu unutmayınız”

Aşkın Aldı Benden Beni Aşkın aldı benden beni Bana seni gerek seni Ben yanarım dün ü günü Bana seni gerek seni Ne varlığa sevinirim Ne yokluğa yerinirim Aşkın ile avunurum Bana seni gerek seni Aşkın aşıklar oldurur Aşk denizine daldırır Tecelli ile doldurur Bana seni gerek seni Aşkın şarabından içem Mecnun olup dağa düşem Sensin dünü gün endişem Bana seni gerek seni Sufilere sohbet gerek Ahilere ahret gerek Mecnunlara Leyla gerek Bana seni gerek seni Eğer beni öldüreler Külüm göğe savuralar Toprağım anda çağıra Bana seni gerek seni Cennet cennet dedikleri Birkaç köşkle birkaç huri İsteyene Ver anları Bana seni gerek seni Yunus'dürür benim adım Gün geçtikçe artar odum İki cihanda maksudum Bana seni gerek seni Yunus Emre