Annemin ne güzel kahkahaları vardı eskiden, bir kahkaha atardı insan ona katılmamak için zor dayanabilirdi... Artık hiç kahkahaları yok ve çok az gülümsüyor...
Ne kötü, insan hüzne alıştıkça hüzün daha da çok yerleşiyor o yüze... Ve hüzün hep daha çok istiyor, o yüzün her yerine sahip olmak istiyor.