Kal"deseydin kalırdım, demedin oysa...

Kuru bir "bitmesin"den başka hiçbir şey demedin.

Öyle kuru, Öyle soğuk, Öyle uzaktı ki ondaki anlam!

 

Bu kadar kolay mıydı her şey? Bu kadar yakınmıydık uçuruma? Savunmayacak mıydık sevgimizi?

"Kal" diye haykırmayacak mıydın ardımdan? Düşündüğüm bu değildi...

Hayal ettiklerim, beklediklerim başkaydı senden...

 

Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda! Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı. Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı. Beynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin, geçen akşam ki

sohbetin bir anlamı olmalıydı. Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.

 

 

Evet! Ben istedim ayrılığı, çıkmaz yollara yönelen bendim, kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim... Kahretsin! Bunu neden yaptığımı bilmiyorum ve senin buna nasıl göz yumduğunu...

 

"BİTTİ" deyişim öylesine bir şeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin!

Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde, hendekler açmalıydın yoluma gidemeyeyim diye.

Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay`a sevgimiz diye...

Beni yolumdan alıkoymalıydın... "KAL" demeliydin...

Defalarca "KAL" demeliydin... Oysa demedin...

 

Belki böylesi daha iyi oldu... "KAL" deseydin kalırdım... Hem de

seve seve kalırdım.Demedin oysa!

 

Bilirmisin kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken... Bilirmisin nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek... Bilirmisin nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...

 

"KAL" deseydin kalacaktım... DEMEDİN OYSA!

 

İYİKİ DE DEMEDİN..