Doğru Kişi, Doğru Yer, Doğru Zaman
Gönderen: gloria
5.540 görüntü
ßu aşk ilk defa, bundan çok çok uzun yıllar önce Afrodit ile Adonis arasında yaşanmış…
Afrodit güzeller güzeli bir tanrıçaymış...
Adonis ise kendisine yeterince tapınılmadığından cezalandırılarak bir mersin ağacına dönüştürülen Myrrha’nın oğlu…
Afrodit, ölümlülerinin en güzeli olan Adonis'i doğduğu an görmüş ve ona ilk görüşte aşık olmuş... Onu kimseler görmesin diye gözlerden uzak tutabilmek adına Yeraltını Tanrıçası Persephone’ye emanet etmiş… Ama güzellik bu, başa bela işte, Adonis’in güzelliğini gören Persephone de bir anda ona tutuluvermiş.
Sonrasında bu iki tanrıça arasında büyük tartışmalar yaşanmış da Tanrılar Tanrısı Zeus, bu iki tanrıça ile bir anlaşma yaparak sorunu ancak çözebilmiş… Anlaşmaya göre Adonis, yılın 6 ayını yer altı tanrıçasıyla, geri kalan 6 ayını da aşk tanrıçasıyla geçirecekmiş..
Ve nitekim avlanmayı çok seven Adonis, avlanmak için gittiği ormanda bir gün Afrodit’e aşık olan Ares’in tuzağına düşürülerek, haince bir plan sonucu hayata veda etmek zorunda kalmış. Onun artık yaşamadığını gören Afrodit ise son bir umutla sevgilisinin dudaklarına doğru eğilmiş ve onlara özlem ve acı dolu bir öpücük kondurarak, yalvarmaya başlamış,
“BİR KERE ÖP BENİ" demiş,
"LÜTFEN BİR KERE UZUN UZUN ÖP”
Ama hepsi nafileymiş, giden gitmiş bir kere…
Gidenden geriye de kanının damladığı yerde bitiveren kıpkırmızı çiçekler kalmış…
Adonis ile Afrodit’in acı dolu hazin aşklarını anlatan kan kırmızısı kan çiçekleri…
Adonis ile Afrodit’in yaşadığı aşkta kişiler belki doğruymuş, yerler de doğruymuş ama zaman doğru değilmiş işte…
***
Ve sonrasında bu aşk günümüzde yaşanmaya devam etmiş. Kahramanlarımızın adı bu defa Afrodit veya Adonis değilmiş. Onlar bu defa tanrıça veya dünyanın en güzel ölümlüsü de değillermiş ama birisi Tanrıça Afrodit’in, diğeri de dünyanın en güzel ölümlüsü olan Adonis’in aşklarını yeniden yaşamak üzere dünyaya gelmiş ikinci yaşamlarmış… Bu ikinci yaşamların kahramanları her nasıl olursa olsun bu aşkı sonuna kadar yaşamak istiyorlarmış… Biri önce biri sonra değil, onların ikisi birlikte, aynı zamanda ölmek, doya doya yaşayacakları aşklarını, yaşamlarıyla sonlandırmak istiyorlarmış…
Bu defa ilkinde olduğu gibi hemen olmamış buluşmaları… Kader onlara en doğru zamanı hazırlamak için biraz beklemiş ve sonunda birbirlerini ilk defa gördüğünü sanan ama aslında çok uzak geçmişten beri birbirlerini arayan bu iki ruhun yolları yine bir şekilde birleşmiş…
Uzaktan görmüşler önce birbirlerini, sonra yaklaşmışlar iyice…
Sarılmak istemiş hemen biri diğerine...
Öpmek istemiş onu, uzun uzun öpmek…
Öpmek istemiş çünkü bilmiş ki çok uzun zamandır kulağında bir türlü dinmek bilmeyen o ses;
“BİR KERE ÖP BENİ, LÜTFEN BİR KERE UZUN UZUN ÖP”
diyen o ses, gördüğü an sevmeye başladığı sevgilisini öptüğünde nihayete erecekmiş…
Eğilmiş ve öpmüş sevdiğini...
Uzun uzun öpmüş…
Yağmur yağıyormuş dışarıda, bir deli rüzgâr, hava buzzzz, ama onların içi sıcacıkmış, birbirlerini bulmuş olmanın mutluluğuyla dopdoluymuş yürekleri… Ne yağmura, ne rüzgara aldırış etmişler, bütün gün oturdukları o denizin kenarında birbirlerini seyretmişler, seyrettikçe birbirlerine daha da çok âşık olmuşlar…
Bunu; birbirlerini ilk görüşleri sanıyorlarmış oysa ki bu birbirlerini ilk görüşleri değilmiş... Fakat onlar bunu nereden bilsin ki... Öyle tanıdık geliyorlarmış ki birbirlerine, anlamsız benzerlikler kuruyorlarmış, bu tanıdıklığı çözebilmek uğruna…
Sonra birisi bağırmış denize doğru;
“SENİ ÇOOOOOK SEVİYOOOORUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM”
Sen de bağır demiş diğerine ama bağıramamış diğeri…
Sevmediğinden değil, aksine ilk gördüğü andan itibaren ÖLECEK KADAR ÇOK seviyormuş onu ama nedenini bilemediği bir tuhaf duygu sarmış bedenini ve niye bir türlü bilememiş ama bağıramamış işte,
“BEN DE SENİ SEVİYORUMMMMMM” diye…
Doğru kişilermiş, yer de doğruymuş aslında ama zaman ilerlemeye başladıkça fark etmişler ki zaman yine yanlış zamanmış.
Seviyorlarmış hala da çok seviyorlarmış ama anlamışlar ki yine yarım kalacakmış bu aşk, yine birlikte ölemeyecekmiş bu iki yürek…
Ve sonunda yine ilkinde olduğu gibi başka kişiler karışmış bu aşkın içine, yanlış kişilermiş bunlar ama anlamsızca ve haksızca doğru kişiler olmuşlar niyeyse…
Ve yine biri diğerinden önce gitmiş, aşk yine bitmemiş ama dayanamamış bu gidişe diğerinin yüreği, tükenivermiş sonunda… Her gün ölmeye ettiği dualar kabul olmuş ve yüreğindeki kocaman aşkıyla kopmuş bu hayattan, gitmiş bir daha da dönülmeyecek sanılanana…
Zaman yine hızlanmış, akmış bir çırpıda... Afrodit ile Adonis’in üzerinden geçtiği gibi, onların ikinci yaşamlarının üzerinden de geçmiş son hızla…
Yer yine farklıymış, kişiler yine birbirlerini tanımıyorlarmış, zaman tabiî ki başka bir zaman… Ama kader hep aynı kadermiş… Birleşemeyen sevgilileri birleştirmeye çalışan, bu aşkı yarım kalmasın artık diye çaba sarf eden kader, bu defa gerçekten de ağlarını nasıl örmesi gerektiğini bilemiyormuş, bekleyip izlemeye koyulmuş bütün olacakları…
Ve ilk kız görünmüş uzaktan, bir denize doğru yürüyormuş…
Çok uzun yıllardır, kızı çağıran bir deniz varmış…
Denizden de yankılanan bir deli ses…
“SENİ ÇOOOOOK SEVİYOOOORUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM”
Deniz gözlerinin önünden, ses de kulaklarından gitmezmiş hiç kızın… Öyle tanıdıkmış ki bu deniz, bu ses ve bu sözler, kız sanki bunları daha önce bir yerlerde görmüş, bir yerlerde duymuşmuş… Sonunda bu denizi bulmadan bu sırrın çözülemeyeceğine karar vermiş ve başlamış sesin yankılandığı o denizi aramaya…
Yıl 2000lerin sonu, 3000lerin başıymış, bir yerlerde bir deniz varmış ve bir de denizi arayan bir kız...
***
Diğer yanda ise bir rüya... Rüyada ölmüş olan sevgilisinin dudakları üzerine eğilmiş, ağlayan bir tanrıça;
“BİR KERE ÖP BENİ, LÜTFEN BİR KERE UZUN UZUN ÖP”
Ve devamında kıpkırmızı kan çiçekleri sarılırmış tanrıçanın dört bir tarafına...
Evet anladınız işte, erkek görünmüş bu defa da kaderin gözlerine... Her gece gördüğü ve sonrasında kan ter içinde uyandığı bu rüyadaki o hazin ses yine bildik, yüz yine her zamanki gibi aşina... Çiçekler ise hep ama hep aynı...
Bunun bir anlamı olmalıymış, öyle düşünmüş rüyasından son uyanışında, "Bulmalıyım o çiçeklerin arasında kalmış tanrıçayı" demiş sessizce "Ancak ve ancak o zaman çözülecektir bu işin sırrı..."
Yıl 2000lerin sonu, 3000lerin başıymış, kan çiçekleri arasında ağlayan bir tanrıça varmış ve bir de tanrıçayı arayan bir erkek...
***
Kız sonunda denizi bulmuş...
Kıpkırmızı kan çiçekleri sıralıymış denizin sahili boyunca...
Oturmuş o çiçeklerin arasına ve denizden yankılanacak sesin gelmesini beklemiş saatlerce ve hatta günlerce...
Amma ve lakin ne ses varmış ne de bir seda...
Kızın gözünden bir damla yaş akmış sonunda,
Bir damla yaş, iki damla olmuş...
İki damla yaş, dört damla...
Dört damla, sekiz damla...
***
O sırada erkeğin görüntüsü ilişmiş kaderin gözlerine,
Bir kan çiçeği tarlası varmış tam da önünde
Bir de ağlayan tanrıça, kan çiçeklerinin arasında...
Yüz aşina, çiçeklerse aynı...
Tutamamış erkek içinden gelen o deli sesi ve bağırıvermiş bir anda
“SENİ ÇOOOOOK SEVİYOOOORUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM” diye...
Kız bu sesi sanki daha önce de bir yerlerde duymuşmuş, dönmüş bakmış sesin geldiği yere ve usulca kalkmış yerinden, yanaşmış erkeğin yanına... Ağlayarak çıkmış o hazin ses, dudaklarının arasından ve bir anda diyivermiş işte;
“BİR KERE ÖP BENİ, LÜTFEN BİR KERE UZUN UZUN ÖP”
***
Öpmüş,
Bir kere öpmüş,
Uzun uzun öpmüş...
Kız Afrodit olmuş, görmüş herşeyi
Erkek Adonis olmuş, ölmüş...
Sonra bir daha doğmuşlar,
İkinci yaşam olmuşlar;
Erkek görmüş herşeyi,
Kız ise ölmüş...
Hepsi de tam bir uzun öpücüüüüük esnasında...
Ve sonrasında anlamışlar ki;
Ya ayrılık girecekmiş aralarına
Ya da ölüm...
Gözler değmiş önce birbirine,
Eller birleşmiş ardından hem de ayrılmamacasına
Ve denize doğru dönmüşler yüzlerini
Kız bağırmış önce;
"BEN DE SENİ ÇOOOOOOOK SEVİYORUMMMMMMMMM" diye...
Bir huzurlu gülümseyiş belirmiş her ikisinin de dudaklarında...
Doğru kişilermiş,
Yer de doğru yer,
Zaman da doğru zaman...
"Ne sen önce, ne de ben... İkimiz birlikte, aynı zamanda" demiş dudaklar...
Ve yürümüşler denize...
______________
©ZTB-02.11.2008 )
-
2
14 Yorum
Önerilen Yorumlar