Uzaklardaki adama…
Gönderen: deniz_kizi
750 görüntü
Bugün içimde sebebi bilmediğim ya da belki bilmezden geldiğim bir kızgınlık ve bu kızgınlıkla inatlıkla çelişen bir duygusallık vardı. Gün içerisinde oyaladım kendimi, içimde bu birbirleriyle çelişen duyguları görmezden geldim. Gün bitiminde gece olduğunda anladım ki, artık baş başa kalmıştım kendimle. Kaçabilecek bir yer, beni sürükleyecek bir şey kalmamıştı ki elimde. Ve anladım ki insan en çok gece yüzleşiyor kendisiyle. Sonra cevap bulmak istedim içimdekilere. Düşündükçe duygusallığım dışa vuruyordu, kendisini bir süre sonra gözyaşlarına terk etmişti.
Bu gözyaşları benliğimi saran yalnızlığa olan öfkem yüzünden miydi? Kalabalıklar içinde hep yalnız mıydı insan? Yalnızlığı sorgularken içimde gebe bir duygu vardı. Adı korku olmuştu. Rüzgârlar savurdukça tutunduğum en büyük dal ailemdi. Ve onları kaybetme duygusu yüzündendi bu gebelik. Ben dünyaya şanslı bir bebek olarak gelmiştim. Beni sabırsızlıkla bekleyen insanlar vardı. Beni büyütürken hiçbir zaman esirmediler sevgilerini. Akşam konuşmuştuk bir arkadaşla, aklımda takılı kaldı sözleri. “Babamla biz iki yabancıyız, bayramlar dışında öpmez babam beni sevdiğini hiç hissetmem. Hatta, çocukken bir gece korktuğumda odalarına gitmiş, yanlarına yatmak istemiştim. Babam doğru odana demişti babam. Ve o gece ağlayarak uyumuştum.” Sözleri öylesine etkilemişti ki beni. Düşündüm de biz babamla sarılarak uymaya bayılıyoruz. Evet, koca bir kız oldum ama ben onun bebeğiydim hala. Sadece sarılarak uymak değil; biz annemin güzelim mutfağının içine ederek yemek yapmaya da bayılıyoruz. Bazen ocağa konan tencerelerin sonu hüzünle bitiyor. Biz tavla oynarken annemin güzelim tenceresiyle birlikte, tadına bakmamıza izin vermeyen yemek de yanıyor. Anneme verdiğimiz yanıt ise: “anne tencere yemeğin aşkıyla yandı bitti kül oldu”.Annemse, benimle birlikte kendisini de büyüten kadın. Benim sığındığım en büyük liman o. Hep söylüyorum zaten, teyzemleri ve onların çocuklarıyla olan ilişkilerini gördükçe ya diyorum bir iki numara büyüklerin kızı olsam annem teyzem olsaydı? Delirirdim kıskançlıktan. Zaten hiç bilmem ki ben kıskançlık nedir? Çocukken hiç kıskanmadım yani annemi büyük olan teyzemin kızlarından. Nefret ederdim beni teyzeme bırakıp onlarla dışarı çıkmasına. Zavallı kızların bütün makyaj malzemelerinden çıkarırdım hırsımı teyzem mutfaktayken. Napiyim o da beni yalnız bırakmasaydı. Ben masumum yani.
İlk aşkım olan babamı ve en büyük sığınağım annemi kaybetmekten korkuttuğumu hissettim yalnızlığımı düşününce.
Sonra beni kendisine alıştıran ve sanki alışkanlığımdan vazgeçmemi isteyen uzaklardaki adamı düşündüm. Zor bir şey istiyordu benden. Evet, imkânsız değildi elbette. Ama insanın alışkanlıklarından vazgeçmesi kolay mıydı yani? Hem de birdenbire. Çok şey mi istemiştim ondan. Sığdıramamış mıydı beni minik bir köşeye? Ya da ben mi hep duymazdan gelmiştim söylemek istediklerini? Her koktuğumda onu arayıp, uykusunu çalıp gittiğim için mi kızmıştı bana? Yoksa mütevazılığimden mi boğulmuştu ya da kıskançlıklarım mı ağır gelmişti ona?
Peki, uzaklardaki adam “iyi madem” senin istediğin gibi olsun. Belki vazgeçmeliyim alışkanlıklarımdan.
5 Yorum
Önerilen Yorumlar