..........

Kitabımın öyküsü bir gül hakkında,anneciğim. Gülün adı Efes Gülü.İlahi kokuyla yaratılmış bir gül.Kokusunun kendine özgü bir sesi var.

Mutlu bir ses.Düşlerden ve meleklerden bahsediyor.Tanrı'ya bu dünyada kavuşmaktan bahsediyor.

Ama gül büyüdükce kendi sesi zannettiği başka bir ses duymaya başlıyor.Sürekli ben diyen, epeyce yüksek çıkan bir ses. O kadar yüksek ki,

gül artık kendi öz sesini duyamaz hale geliyor.

Kendi sesini tekrar duyabilmesi için kokusunu koruması gerekiyor gülün.Ama öyle bir yere ekilmiş ki, onu kokusu için sevmiyorlar. Sadece onun

rengine, gövdesine ve taç yapraklarına önem veriyorlar.

O da onların sevgisini kazanmak uğruna, kendisini başkalarının beklentisi doğrultusunda şekillendirmeye başlıyor. Büyü dediklerinde, büyüyor.

Kendini parlat dediklerinde, sessiz bir telaşla denileni yapıyor. Çok geçmeden de, ihmal ettiği kokusu uçup gitmeye başlıyor.

İnsanlar önce onu şekillendiriyor, sonra sanki bir tanrıçaymışcasına övgüler yağdırıyorlar. Öyle ki, bir süre sonra gül dahi bir tanrıca

olduğu yalanına inanıveriyor. Kendini özel hissetmesi için bir gül olduğunu hatırlamasının yeteceğini anlıyamıyor bir türlü.

Büyük bir şey değil.Sadece bir gül.

Ve her geçen gün daha mutsuz hissediyor kendini.Geriye hayatında tek mutluluk kalıyor. Annesi. Ama tam annesini keşfetmeye başladığı,

tam annesine en çok ihtiyac duyduğu sırada, annesini sonsuza dek kaybediyor. Daha doğrusu, kaybettiğini düşünüyor.

Aslında, bu öykü bir gül hakkında değil, anneciğim. Bu öykü bir anne hakkında. Gerçek güllerin hiç bir zaman

ölmediğini, solduktan sonra dahi etraflarına koku vermeye devam ettiklerini kanıtlayan bir anne hakkında.''Hatırlaması'' için saksısını

şöle bir sarsmak zorunda kalan bir anne.

Bu mümkün olabilecek mi? Gül unuttuklarını hatırlamayı ya da öğrendiklerini unutmayı başarabilecek mi? Kokusunu geri kazanabilecek mi?

Ve en önemlisi, kendi öz sesini duymayı başarabilecek mi?

Umarım....

 

Evet anneciğim, romanımın öyküsü aşağı yukarı böyle.Ama doğru düzgün anlatabildim mi bilemiyorum.Bence bu anlatılmaktan çok,

yaşanması gereken bir öykü..........

Ama başaramamış olsam bile, sorun değil.Doğru düzgün anlatamadıysam da, başkaları beğenmeyecek olsa da sorun değil.......

 

 

(Serdar Özkan'ın Kayıp Gül adlı romanından alıntı)

 

 

Kendi öz sesini duymak isteyen herkes, bir gün mutlaka duyacaktır.