biri... öyle biri ki...

renkler yok...

umutlar gürültüyle kırıldı ama içimde çıt yok...

susuldu...

susandı yarın'a...

yarın nerde?

kayıp mı olduk, hiç mi yoktuk?

kim keşfetti bölündükçe çoğalan dertleri

ve

kim öldürdü paylaşıldıkça çoğalan sevgiyi?

herkes nerde?

bir yanlış üç doğru mu götürüyordu öteden beri?

herkes yalnız mı?

herkes kendi içinde kalabalık mı?

kaç kişiyim? diye ben değil, içimdeki binlerce "ben" soruyor ayrı ayrı...

tek yürek, tek beden...

doğurgan mıyım kendimi çoğaltmakta?

bir tanesi bana aitti, onu özlüyorum...

başka şeyleri de özlüyorum...

nerdeyiz biz?

ruhumda isyankar ilanlar; BİR KAHRAMAN ARANIYOR...

kendime, kendim olmayan diğer "ben"lere yetemiyorum...

biri gelip beni toparlar mı?

bir şey bir mucize gibi gelip bana dokunur mu?

şimdi çok geç kaldım hiç inanılmamış bir hayat yaşamak için...

tümden vazgeçmek de olmaz...

sıkışıp kalınmıyor, dünya daralıyor...

sürekli gri tonlar, kırmızı ve siyah...

benim açık mavilerim nerde?

böyle değildi...

gittikçe bana ait değilmiş gibi bakıyorum geçmişe...

bir tek ben mi? diye soramıyorum...

değilim biliyorum...

herkes bir tenhada arkasını dönüp ağlıyor...

herkes aynı tenhada kendini bırakıp kaçmak istiyor...

haykırsam şimdi sokağa çıkıp maskelerin düşmesi için...

en büyük gerçeğimizi mi gömdük içimize?

kaçıyoruz mutsuzluğumuzla yüzleşmekten, işimize gelmiyor kendimizle uğraşmak...

ama ben korkuyorum...

benim adıma yaşanmış bir hayat istemiyorum...

böyle değildi...

biri geldi gökyüzümü çaldı, denizlerimi içti...

biri büyülerimi bozdu...

biri... öyle biri ki...

aynaya bakınca görüyorum ama TANIMIYORUM...

Avuçlarımda uçurum kokusu,

Kendimden düşüyorum.

Bir masala uzanıyor sevmelerim,

Aşktan çaldıklarım dikiliyor karşıma,

Kaçak şehirlerin adressiz yüreği oluyorum.

alıntı...