Zaman Geçtikçe...
Yazamıyorum uzun bir süredir, her gece içimde birşeyler birikiyordu. Kılıf uydurmayı denedim içimdekilere ama çok dar geldi kelimelerim, üzerine oturmadı içimde birikenlere.Evet hepimizin içinde birşeyler birikiyordu yaşadığımız heran da.Hayata dair herşeyi biriktiriyorduk içimizde...
Belki yine yazamazdım kelimelerle süslemezdim içimdekileri, ama çok eski değil sadece birkaç gün önceki son damlalar taşırdı içimdekileri.Öfke miydi,kırgınlık mıydı, neydi bu içimdekiler...
Ben ilkokuldayken bayram törenleri için hazırlıklar hep bir ay önce başlardı. Yani bayramları en güzel şekilde karşılamak için hepimizin içinde büyük heyecanlar olurdu.Verilen şiirleri öyle bir çoşkuyla okurduk ki taşardı içimizdeki duygular ses tonlarımıza.Öğretmenlerimiz bir ay boyunca uğraşırdı en güzel törenler için,en güzel kutlamalar için.Folklor oyunlarımız vardı bizim, bando takımları gümbür gümbür davullar çalardı.
Bir ay boyunca tören alanına giderken marşlar söylerdik biz. Atamızın armağanı özgürlüğümüzü kutlardık biz. Öylesine büyük bir coşkula kutlardık ki hemde...
Ne değişti peki ?
29 Ekim'de törenleri izlmeyi çok istesemde iznim yoktu,çalışmam gerekiyordu.Ama göüzm hep camdan dışarıya takılıydı.Nerdeydi bu çocuklar, insanların coşkuyla dışarı çıkıp yürüyüşler yaptığı bayramları unutmuştum ben artık ama; ya çocuklar onlar nerdeydi? Ya akşamları izlediğimiz fener alayları, hava fişekler nereye gitmişti?Neydi cumhuriyet neden insanların hiçbir coşkusu kalmamıştı? Dini bayramlarda binlerce kutlama mesajları gönderen insanlar neden unutmuşlardı ki? Nasıl öğretilmişti bize,Cumhuriyet halkın kendisi yönetmesi demişti öğretmeniz henüz sıralarla yeni tanışmıştın.Kendi bayramını kutlarken nasıl bu kadar duyarsızlaştı bu halk?
İçimde bir hayal kırıklığı vardı bu 29 Ekimde... Üzüntüm,kızgınlığım,kırgınlığım karıştı birbirine.Üzüldüğüm şimdiki çocuklar benim kadar şanslı değillerdi.Kızgınlığım benim çocukluğumdaki 29 Ekim coşkusu nereye gitmişti? Ve hayal kırıklığım ...
8 Yorum
Önerilen Yorumlar