bıraktığım yerden

bir insan hayatına kaç mucize düşer?

konustuklarıylamı yargılanır insan yoksa sustuklarıylamı?

sesim derinlerimde çağlayan bir şelale

hiç konuşamadım diye kızıyordun ya bana

barajın kapaklarını açmam için zorluyordun beni...

ne sen kurtulursun bu tufandan

ne de nuh!

uyduruk teknesiyle..

duymak istiyorsun ya sesini dusuncelerimin

ne sen hazırsın bu yıkıma

ne de ben sen yıkıldıktan sonra

seni dizlerinin üzerinden tutup kaldırmaya..

sen sevgimi sorgularken

ben sadakatinden dikenli teller örüyorum

üzerime

her sabah bir yabancının yanından uyanmak kolaymı sanıyorsun?

bile bile öpüldüğünü yabancı dudaklar tarafından

ve bilirken inlediğini şehvetinden

beni susuyorum diye sucluyorsun

ben konuşmamak icin içime gömerken

tüm acılarımı...

birşey olmamış gibi

sabah uyanmak ve devam etmek hayatına

kolaymı sanıyorsun?

gecenin ucunde uyuyamadıgın icin

bitmesin diye sigaran ucuna eklerken

bir fahişe ararken yol kenarından

benimle sevişsin diye değil

yalandan da olsa beni anlasın diye

bir an öyle olsun diye

bir yabancıya açarken içimi

senden daha mı kötüyüm artık

klavye basındaki delikanlılığım

erkekliğimden muzdarip

ayılmamak istemem daha mı büyük günah?

ayık bir hayata katlanamıyorken...