Haftanın tarifi ;

[Φ seREnaDE]

Tam ne yazacağım diye kendi kendime düşünüp dururken “O” geldi. Beni çok özlemiş. Üstelik özür bile diliyor. Hatta hatta daha da ileri gidip “acaba”larına yanıt arıyor. Geri dönmek mümkün mü acaba? Bir daha olur mu acaba? Başkası var mı acaba? Yoksa beni unutamadın mı acaba? Denesek yine, bu sefer tutturur muyuz acaba? Çevremiz çok mu şaşırır acaba? Aileler ne der acaba?

Acabaların arasında bunalıyorum. Çünkü bana ait hiçbir şey yok. Hâlâ kendine dönük. Hiç sormuyor: “Sen ne düşünüyorsun acaba?”

Yine de belli etmiyorum. Aydınlık bir yüzle gülümsüyorum. O kıvrım kıvrım kıvranıyor bu gülüşün karşısında… Elde edememenin yüzeysel ve bir o kadar sahte acısı.

Birden ona gerçek acının tarifini yapmak geçiyor içimden. Belki acabalarına o zaman bir yanıt bulacak.

Sesim tuhaf bir tınlamayla çıkıyor. Ne anlatmaya çalıştığımı anlamıyor önce… Sonra karanlık bir sessizliğe batıyor.

“Biliyor musun?” diyorum. “Acı nasıl bir şeydir?” Önüne bir bardak duru su koyuyorum. “Bak… Dupduru. Tertemiz.” Bakıyor. Anlamıyor. Çekmecemdeki efervesan C vitamini tabletlerinden birini çıkarıyorum. Plastik şişeden bir tane alıyorum. Ve atıyorum o dupduru suyun içine. “İşte acı böyle bir şey…” Yüzünü buruşturuyor. Tablet inanılmaz bir tıslamayla küçük baloncuklar çıkarıyor. Köpürüyor. “Acıyla karşılaştığında ilkin, kalbin böyle köpürüyor işte. Bu tablet gibi, içinde, ruhunda sağa sola çarpıyor acı.” Tablet yavaş yavaş küçülüyor ve bardağın ortalarına doğru iniyor. Ben devam ediyorum: “Sonra yavaş yavaş sönüyor o koca baloncuklar. Ama içinde, dokunamadığın bir yerlerde devam ediyor yangısı. Ara ara kabarıyor, su yüzüne çıkıyor, sonra zaman geçtikçe tortularını dağıtarak sağa sola yine derinlere gizleniyor. Kimse anlamıyor sana ne olduğunu. Neden bu kadar vahşileştiğini, üzgün olduğu, yanına bile yaklaştırmayışını… Tortular sağa sola çarpıyor.”

Öyle bakakalıyor bir bardak suda çıkan fırtınaya. Derken tablet iyice küçülerek bardağın en dibine yerleşiyor. “Sonra” diyorum “Artık bitti diyorsun. Alışıyorsun çünkü. En derininde bir yerlerde, tarihinin en güzel yerinde, içine düşen acı yüreğine oturuyor. Ama sürüyor yangısı zaman zaman.” Elimle bardağa şöyle bir dokunuyorum. Küçücük kalmış tablet sanki yeniden canlanıyor, köpürüyor. “Azıcık dokunulsa sana, yine tortularını salıyor, yine öfke tırmanıyor boğazından dudaklarına. İstemesen de… Hem de hiç istemeyeceğin yerlerde…” Tablet iyice küçülüyor. Son bir kez köpük köpük oluyor. Ve suyun içinde yok oluşa teslim ediyor kendini. Fırtına diniyor. “Evet. Acı tıpkı bu tablet gibi uzun zaman sonra bitiyor.” Birden rahatlıyor karşımda fırtınada kalmış korsan. Gülümsüyor. Gülümsüyorum. Bardağı havaya kaldırıyorum. Su sapsarı olmuş. “Ne yaparsan yap, acı, bir daha eskisi gibi olamayacağın kadar iliklerine işliyor” diyorum.

Gemileri batıyor.

Kalkıp gittiğinde bir süre bardağa bakıyorum ve sonra kaldırıp O’nun şerefine bir dikişte içindekini içiyor, bardağı yıkayıp temiz suyla dolduruyorum.

Kimse anlamıyor neden kendi kendime kahkahalar attığımı.

Doğrusu ben de anlamıyorum.

[Φ angelflower]

eline sağlık tatlım

[Φ sedelina]

bizi ağlatacak mısın

[Φ seREnaDE]

ağlamak değil sevgili sedelina,sadece güzel birkaç satırı paylaşmak istedim...

[Φ güzelyaz]

sereneda ne kadar güzel anlatmışsın ya..insanın içindeki acı bu kadarmı doğru anlatılır,çok duygulandım.yazdıklarının acıklı olmasına değil içimdeki acımı tarif edişine ve o bardaktaki suya benzememe...ellerine sağlık

[Φ made in turkey!]

gönlüne sağlık be can.......