Sevmek.. Gerçekten sevmek..

 

Ortaköy'de oturuyoruz, bir arkadaşımla.. "Anlayamıyorum, Hıncal" dedi..

"Anlayamıyorum, beni gerçekten sevip sevmediğini.."

Yüzüne baktım.. Anlattı..

..."Bir arada iken öyle iyiyiz ki.. Öyle yakın, öyle candan, öyle sevgi dolu ki

bana karşı.. Sokuluşu, dokunuşu, bakışı.. Hani vücut dili diye bir şey

varsa, bu kız her hali ile beni sevdiğini haykırıyor adeta.. Zaten, diliyle

de söylüyor, sık sık, çok sevdiğini.." "Sorun ne öyleyse" der gibi baktım,

bir daha gözlerinin ta içine..

"Sorun var mı, onu da bilmiyorum ya.. İçimde bir ses, bu işte bir eksiklik

olduğunu söylüyor bana hep.. Geçen gün birden ne fark ettim bilir misin?"

Sustu bir an.. Söyleyip söylememekte tereddüt etti.. Ama söyledi sonunda..

"Geçen gün düşünürken, birden farkına vardım ki, buluşmak için bütün

teşebbüsler benden geliyor. Ben arayıp bir yere davet etmesem, günlerce

birbirimizi görmüyoruz. Beni görmek, benimle buluşmak için ondan hiç çaba

yok.."

Söylemekte tereddüt ettiği şey, işin en can alıcı noktasıydı, oysa..

"Seviyor mu, sevmiyor mu" diye papatya falı bakmayı bir yana bırakırsanız,

sorunun çözümünü en gerçekçi verecek formüldü bu..

Sevginin bir tek amacı vardır. Birlikte olmak.. Birlikte gidilen yerler,

birlikte yapılan şeylerin hepsi açıktır.. Gerçek sevginin en sağlıklı, en

doğru ölçeğidir bu..

Bir arada olmak isteği..

Nerede, nasıl olduğu, hiç önemli olmaksızın..

Dostuma, yıllar önce aniden biten bir ilişkimi anlattım..

Sinemaya gidelim, demiştim, üniversite yıllarımda büyük aşkıma.. O da beni

seviyordu ya.. Yani ikimiz de öyle sanıyorduk.. Filmi sordu.. Söyledim..

Beğenmedi.. Benimle buluşmaktan vazgeçti, filmi beğenmediği için.. O zaman

anladım ki, sevdiği şey ben değilim.. Benim ona sunduklarım..

Benimle buluşmasını istiyorsam, onun hoşuna gidecek bir şey bulmak

zorundaydım, her defasında.. Ben amaç değil, araçtım. Amaç, benim

sunduklarımdı.

Hayır, bunun adı sevgi değildi.. Benim için zor bir karardı ama, verdim ve

bitirdim..

"Her şey çok iyi gidiyordu, ne yaptım da onu kırdım, suçum ne bir bilsem"

demiş, ortak dostlarımıza.. Anlatmadım bile.. Anlatsam da anlayamazdı,

biliyordum.. Kaç yıl geçti aradan.. İddia ederim, hâlâ anlamış değildir,

niye bittiğini..

Aslında "Bitti" yanlış bir deyiş.. Hiç başlamamışki meğer.. Öyle sanmışız..

Gerçek sevginin tek ölçeğidir bu, bir arada olma isteği.. Seven, gerçekten,

yürekten seven, bir arada olabilmek için mucizeler yaratır. Bütün

öncelikleri sevgilisine tanır..

Sizi gerçekten seviyor mu?

Ya da, siz onu gerçekten seviyor musunuz?

Kendi duygularınızdan emin değilsiniz, ya da onun duygularından

şüphedesiniz..

Dikkatle bakın.. Dikkatle izleyin.. Dikkatle gözleyin..

Onunla buluşmak, onunla bir arada olmak için neler yaptığınıza,

yapabildiğinize bakın.. Onun sizinle bir arada olmak için gösterdiği

çabaları değerlendirin.

Falcılara, medyumlara gitmeye gerek kalmaz.

 

Dostuma "Üzgünüm ama.." dedim.. "Bu kız seni sevmiyor.. Birlikteykenki

haline bakılırsa, hoşlandığı kesin. Ama birlikte olmak için hiç çaba

harcamayışı, senin istediğin anlamda sevmediğini de ortaya koyuyor.. Ancak

moralin bozulmasın.. Hoşlanmakla, sevmek arasında, kalın duvarlar değil,

ince bir çizgi var.. Bu çizgiyi aşabilmek için biraz sabırlı olman

gerekebilir.. Fazla umutlanma, ama umutsuzluğa da kapılma.."

"Teşekkür ederim, Güzin Abla" dedi.

Hıncal Uluç

 

Sizce sevginin ölçeği nedir? Sevgiliyi sevmek mi,

yoksa sevgilinin sunduklarını sevmek mi?..