Φ Yalnızlık Senfonisi Gönderi tarihi: 27 Şubat , 2006 Gönderi tarihi: 27 Şubat , 2006 Bir zamanlar çok güzel bir bebek dünyaya gelmiş,masmavi boncuk gözleri, kumral saçları varmış. Diğer bebeklerden biraz farklı olarak gözleri birazcık çekikmiş.Ama gözlerinde ki bu hafif çekiklik ona dünyanın en güzel gülüşüne sahip olma özelliğini kazandırıyormuş. Ailesinden bazı kişiler bocalama yaşamış ,bebeğin geleceğinden endişe etmişler. Çünkü bu bebek okul aşamasında bazı şeyleri daha yavaş öğrenecekmiş.Konuşması ,yürümesi de belki biraz gecikecekmiş.Ama bilmiyorlarmış ki eğitimle ve sevgiyle bu bebek herşeyi başarabilirmiş. Daha bir aylıkken gülmeye başlamış ,başını tutmakta ilk başta problem yaşamış ,çünkü kas yapıları biraz daha gevşekmiş.Ama 3-4 haftalık kısa bir fizyoterapiyle kısa sürede başını tutmayıda başarmış. 5-6 aylık olduğunda yüz üstü kendi başına dönmeyi başarıyormuş.İnsanları ayır edebiliyor,mama saatlerini,uyku saatlerini biliyormuş.Nesneleri kavrayabiliyor,oyuncaklarıyla oynayabiliyormuş. Daha şimdiden göstermiş neler başaracağını... Ama bu dünya güzeli büyüyememiş. 6 aylık olmasının üzerinden 3 gün geçmişki minik prens derin bir uykuya dalmış.Masmavi gözlerini birdaha hiç açamamış. O dünyalara bedel gülücüklerini birdaha etrafa saçamamış.Kalbi buna izin vermemiş. Kaygılarından ve korkularından ötürü ona sevgi veremeyenler hep vicdan azabı çekmiş, ona sevgi verenler ise sevgisine doyamamanın acısını çekmişler. Ama sevgiyle kucakladıkları anların mutlu anıları, onun gözlerindeki masum bakışların sıcaklığı avutmuş sevenlerini. Zaman zaman kocaman bir yürek acısı olmuş içlerinde.Çünkü o küçük meleğe daha doyamamışlar. Yinede o kısa zamanda gösterebildikleri sevgi ve aldıkları o sınırsız karşılık yanlarına kâr kalmış. Zihinsel yada bedensel engelli bebek sahibi olan aileler, onları çok sevin ve onlara inanın.Unutmayın azmin ve sevginin başaramayacağı hiçbirşey yok..Gittikleri zaman birdaha sevmek mümkün olmuyor... Alıntı
Misafir birce Gönderi tarihi: 4 Mart , 2006 Gönderi tarihi: 4 Mart , 2006 Selam Yalnizlik Senfonisi, hayata olan gerceklerden sanki bir demet sunmussun paylasimin icin tesekkürler ... Alıntı
Φ Yalnızlık Senfonisi Gönderi tarihi: 5 Mart , 2006 Yazar Gönderi tarihi: 5 Mart , 2006 Selam Yalnizlik Senfonisi, hayata olan gerceklerden sanki bir demet sunmussun paylasimin icin tesekkürler ... selam birce maalesef gerçeklerin ta kendisi anlattıklarım. minik yeğenim down sendromlu olarak dünyaya geldi ve maalesef 6 ay aramızda kalabildi.ona inanmıştım,başaracaktık...ama o gitti... Alıntı
Φ marti_name Gönderi tarihi: 14 Eylül , 2006 Gönderi tarihi: 14 Eylül , 2006 down sendromlu olup olmaması sorun diil ki...her insan melek doğar.bugün lanet olası terörristler vs insanlarda ilk doğduğunda melek idi.ama yaşam... bişi anlatmak istiyorum daha önce bi topicde daha yazmıştım sanırım. Ankarada down cafe var.down sendromlu gençler çalışıyor... ben girdiğim bi mekanda hatta mekan olması şart diik herhangi bi büfeden sigara alırken bile oradaki çalışanın yüz ifadesine bakarım.benim ona diil onun bana genelleme yapacak olursak müşteri satıcıya diil satıcı müşteriye muhtaçtır.ben büfeden bişi alırken satıcıya ne kadar saygı gösteriyor isem o da bana göstermek zorunda.haa olmuyor mu büfe çok cafelerdeki garsonlarda aynı şekilde. inanın yaşadığım yerde yemek yemedğim oturmadığım cafe rastoran yoktur ama hiç birinde Ankaradaki o cafe dawn kadar kibar olanları görmedim!!! küçük bir cafe...adisyonu size veriyorlar ne istiyorsanız işaretliyorsunuz ve size siparişiniz geliyor.ama nasıl güleryüz nasıl bi memnun etme ihtiyacı duyuyorlar anlatamam.ister engelli,ister otistik yada farklı bişi sevgi ve eğitim herşeyin ilacı bence yeğenin için ne kadar üzüldüm anlatamam.ama o sizi hala izliyor bi melek olarak Sevgiler Alıntı
Önerilen İletiler
Katılın Görüşlerinizi Paylaşın
Şu anda misafir olarak gönderiyorsunuz. Eğer ÜYE iseniz, ileti gönderebilmek için HEMEN GİRİŞ YAPIN.
Eğer üye değilseniz hemen KAYIT OLUN.
Not: İletiniz gönderilmeden önce bir Moderatör kontrolünden geçirilecektir.