HAPPY PRINCE - OSCAR WILDE

[Φ zeyynepp]

HIGH above the city, on a tall column, stood the statue of the Happy Prince. He was gilded all over with thin leaves of fine gold, for eyes he had two bright sapphires, and a large red ruby glowed on his sword-hilt.

 

He was very much admired indeed. "He is as beautiful as a weathercock," remarked one of the Town Councillors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; "only not quite so useful," he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.

 

"Why can't you be like the Happy Prince?" asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. "The Happy Prince never dreams of crying for anything."

 

"I am glad there is some one in the world who is quite happy," muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.

 

"He looks just like an angel," said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks and their clean white pinafores.

 

"How do you know?" said the Mathematical Master, "you have never seen one."

 

"Ah! but we have, in our dreams," answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.

 

One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.

 

"Shall I love you?" said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.

 

"It is a ridiculous attachment," twittered the other Swallows; "she has no money, and far too many relations"; and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came they all flew away.

 

After they had gone he felt lonely, and began to tire of his lady-love. "She has no conversation," he said, "and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind." And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtseys. "I admit that she is domestic," he continued, "but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also."

 

"Will you come away with me?" he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.

 

"You have been trifling with me," he cried. "I am off to the Pyramids. Good-bye!" and he flew away.

 

All day long he flew, and at night-time he arrived at the city. "Where shall I put up?" he said; "I hope the town has made preparations."

 

Then he saw the statue on the tall column.

 

"I will put up there," he cried; "it is a fine position, with plenty of fresh air." So he alighted just between the feet of the Happy Prince.

 

"I have a golden bedroom," he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. "What a curious thing!" he cried; "there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness."

 

Then another drop fell.

 

"What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?" he said; "I must look for a good chimney-pot," and he determined to fly away.

 

But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw -Ah! what did he see?

 

The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.

 

"Who are you?" he said.

 

"I am the Happy Prince."

 

"Why are you weeping then?" asked the Swallow; "you have quite drenched me."

 

"When I was alive and had a human heart," answered the statue, "I did not know what tears were, for I lived in the Palace of Sans-Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot chose but weep."

 

"What! is he not solid gold?" said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.

 

"Far away," continued the statue in a low musical voice, "far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passion- flowers on a satin gown for the loveliest of the Queen's maids-of-honour to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move."

 

"I am waited for in Egypt," said the Swallow. "My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus-flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves."

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad."

 

"I don't think I like boys," answered the Swallow. "Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller's sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect."

 

But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. "It is very cold here," he said; "but I will stay with you for one night, and be your messenger."

 

"Thank you, little Swallow," said the Prince.

 

So the Swallow picked out the great ruby from the Prince's sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.

 

He passed by the cathedral tower, where the white marble angels were sculptured. He passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came out on the balcony with her lover. "How wonderful the stars are," he said to her, "and how wonderful is the power of love!"

 

"I hope my dress will be ready in time for the State-ball," she answered; "I have ordered passion-flowers to be embroidered on it; but the seamstresses are so lazy."

 

He passed over the river, and saw the lanterns hanging to the masts of the ships. He passed over the Ghetto, and saw the old Jews bargaining with each other, and weighing out money in copper scales. At last he came to the poor house and looked in. The boy was tossing feverishly on his bed, and the mother had fallen asleep, she was so tired. In he hopped, and laid the great ruby on the table beside the woman's thimble. Then he flew gently round the bed, fanning the boy's forehead with his wings. "How cool I feel," said the boy, "I must be getting better"; and he sank into a delicious slumber.

 

Then the Swallow flew back to the Happy Prince, and told him what he had done. "It is curious," he remarked, "but I feel quite warm now, although it is so cold."

 

"That is because you have done a good action," said the Prince. And the little Swallow began to think, and then he fell asleep. Thinking always made him sleepy.

 

When day broke he flew down to the river and had a bath. "What a remarkable phenomenon," said the Professor of Ornithology as he was passing over the bridge. "A swallow in winter!" And he wrote a long letter about it to the local newspaper. Every one quoted it, it was full of so many words that they could not understand.

 

"To-night I go to Egypt," said the Swallow, and he was in high spirits at the prospect. He visited all the public monuments, and sat a long time on top of the church steeple. Wherever he went the Sparrows chirruped, and said to each other, "What a distinguished stranger!" so he enjoyed himself very much.

 

When the moon rose he flew back to the Happy Prince. "Have you any commissions for Egypt?" he cried; "I am just starting."

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "will you not stay with me one night longer?"

 

"I am waited for in Egypt," answered the Swallow. "To-morrow my friends will fly up to the Second Cataract. The river-horse couches there among the bulrushes, and on a great granite throne sits the God Memnon. All night long he watches the stars, and when the morning star shines he utters one cry of joy, and then he is silent. At noon the yellow lions come down to the water's edge to drink. They have eyes like green beryls, and their roar is louder than the roar of the cataract.

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "far away across the city I see a young man in a garret. He is leaning over a desk covered with papers, and in a tumbler by his side there is a bunch of withered violets. His hair is brown and crisp, and his lips are red as a pomegranate, and he has large and dreamy eyes. He is trying to finish a play for the Director of the Theatre, but he is too cold to write any more. There is no fire in the grate, and hunger has made him faint."

 

"I will wait with you one night longer," said the Swallow, who really had a good heart. "Shall I take him another ruby?"

 

"Alas! I have no ruby now," said the Prince; "my eyes are all that I have left. They are made of rare sapphires, which were brought out of India a thousand years ago. Pluck out one of them and take it to him. He will sell it to the jeweller, and buy food and firewood, and finish his play."

 

"Dear Prince," said the Swallow, "I cannot do that"; and he began to weep.

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "do as I command you."

 

So the Swallow plucked out the Prince's eye, and flew away to the student's garret. It was easy enough to get in, as there was a hole in the roof. Through this he darted, and came into the room. The young man had his head buried in his hands, so he did not hear the flutter of the bird's wings, and when he looked up he found the beautiful sapphire lying on the withered violets.

 

"I am beginning to be appreciated," he cried; "this is from some great admirer. Now I can finish my play," and he looked quite happy.

 

The next day the Swallow flew down to the harbour. He sat on the mast of a large vessel and watched the sailors hauling big chests out of the hold with ropes. "Heave a-hoy!" they shouted as each chest came up. "I am going to Egypt"! cried the Swallow, but nobody minded, and when the moon rose he flew back to the Happy Prince.

 

"I am come to bid you good-bye," he cried.

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "will you not stay with me one night longer?"

 

"It is winter," answered the Swallow, "and the chill snow will soon be here. In Egypt the sun is warm on the green palm-trees, and the crocodiles lie in the mud and look lazily about them. My companions are building a nest in the Temple of Baalbec, and the pink and white doves are watching them, and cooing to each other. Dear Prince, I must leave you, but I will never forget you, and next spring I will bring you back two beautiful jewels in place of those you have given away. The ruby shall be redder than a red rose, and the sapphire shall be as blue as the great sea."

 

"In the square below," said the Happy Prince, "there stands a little match-girl. She has let her matches fall in the gutter, and they are all spoiled. Her father will beat her if she does not bring home some money, and she is crying. She has no shoes or stockings, and her little head is bare. Pluck out my other eye, and give it to her, and her father will not beat her."

 

"I will stay with you one night longer," said the Swallow, "but I cannot pluck out your eye. You would be quite blind then."

 

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "do as I command you."

 

So he plucked out the Prince's other eye, and darted down with it. He swooped past the match-girl, and slipped the jewel into the palm of her hand. "What a lovely bit of glass," cried the little girl; and she ran home, laughing.

 

Then the Swallow came back to the Prince. "You are blind now," he said, "so I will stay with you always."

 

"No, little Swallow," said the poor Prince, "you must go away to Egypt."

 

"I will stay with you always," said the Swallow, and he slept at the Prince's feet.

 

All the next day he sat on the Prince's shoulder, and told him stories of what he had seen in strange lands. He told him of the red ibises, who stand in long rows on the banks of the Nile, and catch gold-fish in their beaks; of the Sphinx, who is as old as the world itself, and lives in the desert, and knows everything; of the merchants, who walk slowly by the side of their camels, and carry amber beads in their hands; of the King of the Mountains of the Moon, who is as black as ebony, and worships a large crystal; of the great green snake that sleeps in a palm-tree, and has twenty priests to feed it with honey-cakes; and of the pygmies who sail over a big lake on large flat leaves, and are always at war with the butterflies.

 

"Dear little Swallow," said the Prince, "you tell me of marvellous things, but more marvellous than anything is the suffering of men and of women. There is no Mystery so great as Misery. Fly over my city, little Swallow, and tell me what you see there."

 

So the Swallow flew over the great city, and saw the rich making merry in their beautiful houses, while the beggars were sitting at the gates. He flew into dark lanes, and saw the white faces of starving children looking out listlessly at the black streets. Under the archway of a bridge two little boys were lying in one another's arms to try and keep themselves warm. "How hungry we are!" they said. "You must not lie here," shouted the Watchman, and they wandered out into the rain.

 

Then he flew back and told the Prince what he had seen.

 

"I am covered with fine gold," said the Prince, "you must take it off, leaf by leaf, and give it to my poor; the living always think that gold can make them happy."

 

Leaf after leaf of the fine gold the Swallow picked off, till the Happy Prince looked quite dull and grey. Leaf after leaf of the fine gold he brought to the poor, and the children's faces grew rosier, and they laughed and played games in the street. "We have bread now!" they cried.

 

Then the snow came, and after the snow came the frost. The streets looked as if they were made of silver, they were so bright and glistening; long icicles like crystal daggers hung down from the eaves of the houses, everybody went about in furs, and the little boys wore scarlet caps and skated on the ice.

 

The poor little Swallow grew colder and colder, but he would not leave the Prince, he loved him too well. He picked up crumbs outside the baker's door when the baker was not looking and tried to keep himself warm by flapping his wings.

 

But at last he knew that he was going to die. He had just strength to fly up to the Prince's shoulder once more. "Good-bye, dear Prince!" he murmured, "will you let me kiss your hand?"

 

"I am glad that you are going to Egypt at last, little Swallow," said the Prince, "you have stayed too long here; but you must kiss me on the lips, for I love you."

 

"It is not to Egypt that I am going," said the Swallow. "I am going to the House of Death. Death is the brother of Sleep, is he not?"

 

And he kissed the Happy Prince on the lips, and fell down dead at his feet.

 

At that moment a curious crack sounded inside the statue, as if something had broken. The fact is that the leaden heart had snapped right in two. It certainly was a dreadfully hard frost.

 

Early the next morning the Mayor was walking in the square below in company with the Town Councillors. As they passed the column he looked up at the statue: "Dear me! how shabby the Happy Prince looks!" he said.

 

"How shabby indeed!" cried the Town Councillors, who always agreed with the Mayor; and they went up to look at it.

 

"The ruby has fallen out of his sword, his eyes are gone, and he is golden no longer," said the Mayor in fact, "he is little better than a beggar!"

 

"Little better than a beggar," said the Town Councillors.

 

"And here is actually a dead bird at his feet!" continued the Mayor. "We must really issue a proclamation that birds are not to be allowed to die here." And the Town Clerk made a note of the suggestion.

 

So they pulled down the statue of the Happy Prince. "As he is no longer beautiful he is no longer useful," said the Art Professor at the University.

 

Then they melted the statue in a furnace, and the Mayor held a meeting of the Corporation to decide what was to be done with the metal. "We must have another statue, of course," he said, "and it shall be a statue of myself."

 

"Of myself," said each of the Town Councillors, and they quarrelled. When I last heard of them they were quarrelling still.

 

"What a strange thing!" said the overseer of the workmen at the foundry. "This broken lead heart will not melt in the furnace. We must throw it away." So they threw it on a dust-heap where the dead Swallow was also lying.

 

'Bring me the two most precious things in the city," said God to one of His Angels; and the Angel brought Him the leaden heart and the dead bird.

 

"You have rightly chosen," said God, "for in my garden of Paradise this little bird shall sing for evermore, and in my city of gold the Happy Prince shall praise me.

 

[Misafir birce]

Şehrin yukarısında yüksek, uzun bir sütunda, mutlu prensin heykeli durdu. O, onun, iki parlak safiri olduğu iyi altının,

 

gözler için ince yapraklarıyla her yer altınla kaplandı, ve büyük kırmızı bir yakut, onun kılıç-kabza ışıldadı.

 

 

O çok fazla, gerçekten takdir edildi. "O, öyle bir fırıldak olarak güzeldir", kendisi için bir şöhret dile kazanan konsey

 

üyelerinin olduğu şehrin birisi söyledi, sanatsal tatları vardı; O "Sadece aynen öyle faydalı değil" ekledi, kork, insanlar,

 

onu pratik olmayan düşünmeli olacağı için, onun gerçekten, hangisi olmadığı.

 

 

"Sen, mutlu prens gibi niye olamazsın? " Onun hissedilir bir anne küçük ay için ağlıyor olan oğlan sordu. "Mutlu prens

 

asla, herhangi bir şey için ağlayan rüya görmez. "

 

 

"Ben, hoşnut, bazı tamamen mutlu olan dünyada birisi olduğuyum", onun, harika heykelde sabit baktığı gibi üzgün bir

 

adam söylendi.

 

 

"Bir melek gibi bak yerinde o", onların, katedralden dışarı onların parlak kırmızı pelerinler ve onların tamamen beyaz

 

önlükler geldiği gibi çocukların olduğu iyilik dedi.

 

"Sen, nasıl bilirsin? " Matematiğe ait usta dedi, "Sen asla, bir görmedin. "

 

"Ah! Ama biz sahibiz, bizim rüyalar", çocuklar cevapladı; Ve matematiğe ait usta kaş çattı, ve, çok sert baktı, için o, rüya

görürken iyi bul çocukları.

 

Orada bir gece, şehrin üzerinde biraz kırlangıç uçtu. Onun arkadaşlar, uzakta altı hafta daha önce Mısır'a gitmişti, ama o,

 

arkasında kalmıştı, o, en aşık güzel saz olduğu için. O, onun, büyük sarı bir pervaneden sonra nehrin aşağısı uçuyor

 

olduğu gibi onu kaynakta erken karşılamıştı, ve olmuştu, bundan dolayı, onun ince onun, osu durdur konuşmuş olduğu bel

çekti.

 

 

"Ben, seni sevecek miyim? " Hemen noktaya beğen gelen kırlangıç dedi, ve saz, ona alçak bir yay yaptı. Bundan dolayı

 

o, döne döne onu uçtu, onun kanatlar suya dokun, ve, gümüş dalgalanmalar yap. Bu, onun iltifattı, ve o, yazdan

 

bütünüyle devam etti.

 

 

"O, komik bir ektir", diğer kırlangıçlar cıvıldadı; "Onun, ol hiçbir parası yok, ve çok fazla ilişkiler uzakta"; Ve nehir

 

gerçekten, tamamen sazlarla doluydu. O zaman, sonbaharın, onların hepsinin, uzakta uçtuğu geldiği zaman.

 

Onlar gitmiş olduktan sonra, o, yalnız hissetti, ve, onun hanım-sevgi başla yordu. O "Onun, ol hiçbir muhabbeti yok" dedi,

"Ve ben, onun, bir cilveli kadın olduğu korkarım, o her zaman, rüzgarla flört ediyor olduğu için. " Ve kesinlikle, her ne

 

zaman rüzgar uçursaydı, saz, en zarif reveranslar yaptı. O "Ben, onun, hizmetçi olduğu itiraf ederim" devam etti, "Ama

 

ben, sev yolculuk yapmayı, ve benim hanım da, sonuç olarak, sev yolculuk yapmayı. "

 

 

"Sen, uzakta benle gelecek misin? " O, sonunda ona dedi; Ama saz, onun baş salladı, oydu, bundan dolayı, onun ev

 

bağladı.

 

 

O "Sen, benle oynayan oldun" ağladı. "Ben, ötede piramitlereyim. Hoşça kal iyi! " Ve o, uzakta uçtu.

 

Uzun o bütün gün uçtu, ve gece-zamanda o, şehir vardı. "Ben, nereyi koyacağım? " O dedi; "Ben, um şehirinin, hazırlıklar

yaptığı. "

 

O zaman o, uzun sütunda heykel gördü.

 

O "Ben, oradan yukarı koyacağım" ağladı; "O, iyi bir konumdur, taze havanın çoğuyla. " Bundan dolayı o, mutlu prensin

 

ayaklarının arasında sadece indi.

 

O "Ben ol altın bir yatak odası yaparım", yumuşakça onun incelediği gibi kendine dedi, ve o hazırla git uyudu; Ama onun,

 

onun onun baş kanat büyük suyun bir damlası koyuyor olduğu gibi sadece, onda düştü. "Meraklı neyin bir şeyin olduğu! "

O ağladı; "Tek gökyüzünde bir bulut yoktur, yıldızlar, tamamen açıktır, ve parlak, lakin o yağıyor. Avrupa'nın kuzeyinde

 

iklim, gerçekten korkunçtur. Saz, beğen yağmuru, ama, sadece onun bencillik olan. "

 

O zaman başka bir damla düştü.

 

"Bir heykelin kullanımı, nedir, eğer o, uzak tut yağmuru zsa? " O dedi; "Ben ara iyi bir baca-kap yapmalıyım" ve o, uzakta

kararlaştır uçtu.

 

Ama o, onun kanatlar açmış olmadan önce, üçüncü bir damla düştü, ve o yukarı baktı, ve, -Ah! O, neyi gördü? Mutlu

 

prensin gözleri, gözyaşlarıyla dolduruldu, ve gözyaşları, onun altın yanaklar çarpıyordu. Onun yüz, öyle küçük kırlangıcın,

 

merhametle doldurulduğu ay ışığında güzeldi. O "Sen, kimsin? " dedi. "Sen, o zaman niye ağlıyorsun? "'in, kırlangıç

 

sorduğu "Ben, mutlu prensim. "; "Benim, canlı olduğum zaman ve bir insan kalbi olduğu zaman"ın, heykel cevapladığı

 

"Sen tamamen, beni iyice ıslattın. ", "Ne! O, katı altın değil midir? "'in, kendine kırlangıç dediği "Ben, gözyaşlarının ne

 

olduğu bilmedim, ben, üzüntünün izin ver girilmediği Souci olmadan sarayda yaşadığım için. Gündüz vaktinde ben, benim

 

bahçede arkadaşlar oynadım, ve akşamda ben, büyük salonda dans götürdüm. Bahçenin etrafında, bir çok yüksek duvar

 

koştu, ama ben asla, onun ötesinde neyin koyduğu önemse sormadım, benim hakkımda her şey, öyle güzeldi. Benim

 

saray adamlar, beni mutlu prens çağırdı, ve mutlu ben gerçektendi, eğer zevk, ol mutluluk. Bundan dolayı ben yaşadım,

 

ve bundan dolayı ben öldüm. Ve benim, onların, buradan yukarı öyle beni yüksek koyduğundan ölü olduğum düşünülürse

 

olduğu ki ben, bütün çirkinlik ve bütün benim ıstırap şehir görebiliriz, ve benim kalbin, liderlikten yapılmış olmasına

 

rağmen lakin ben seçemedim, ama ağlarım. ". Oydu, nazik de, herhangi bir kişisel yorum yüksek sesle anladı. "Uzakta

 

uzakta", heykel bir aşağı müzikal ses devam etti, "Ben, içeride Mısır beklenirim"in, kırlangıç dediği "Biraz caddede

 

uzakta uzakta, yoksul bir ev vardır. Pencerelerin birisi, açıktır, ve ondan ben, gör bir kadını, bir masada yerleştirmiş

 

olabilirim. Onun yüz, incedir, ve giyilen, ve onun, kaba var, kırmızı uzatır, bütün, iğneyle deldi, için o, bir kadın terzidir.

 

O, şerefin kraliçenin hizmetçilerinden, sonraki mahkeme-topta giyen saten en sevimli için bir ropta tutku-çiçekler nakış

 

işliyor. Odanın köşesinde bir yatakta onun küçük oğlan, hasta yalan söylüyor. Onun, ol bir ateş var, ve, portakallar için

 

soruyor. Onun anne hiçbir şey, ona vermedi, ama nehir sular, bundan dolayı o ağlıyor. Yut, yut, küçük kırlangıç, sen,

 

dışarı benim ona yakut kılıç-kabza getirmeyecek misin?

 

Benim ayaklar, bu kaideye bağlanır, ve ben hareket ettiremem. ". "Yut, yut, küçük kırlangıç"ın, prens dediği "Benim

 

arkadaşlar, Nile boyunca uçuyor, ve, büyük nilüfer-çiçekler konuşuyor. Onlar yakında, büyük kralın kabrinde git

 

uyuyacaktı. Kral, orada onun kendi boyanan tabuttur. O, sarı keten kumaşta sarılır, ve, baharatlarla mumyalanır. Etrafında

onun boyun, soluk yeşil yaşlı beygirin bir zinciridir, ve onun eller, soldurulan yapraklar gibidir. ", "Ben, benim, beğen

 

oğlanları m düşünmem"in, kırlangıç cevapladığı "Sen, benle bir gece boyunca kalmayacak mısın, ve, benim haberci

 

olmayacak mısın?

.

.

 

[Misafir birce]

Oğlan, öyle susuz, ve öyle anne üzgündür. ". "Geçen yaz, benim, nehirde kalıyor olduğum zaman, iki kaba oğlan vardı,

 

değirmencinin her zaman, bende taşlar atıyor olan oğulları. Onlar asla, bana vurmadı, tabii; Biz de, uzakta yut sineğini

 

onun için kuyu, ve başka, ben, için onun bir aile ünlü çeviklik geldim; Ama hala, o, saygısızlığın bir iziydi. ", ama mutlu

 

prens, öyle üzgün baktı ki küçük kırlangıç, üzgündü. O "O, çok burada soğuktur" dedi; "Sana teşekkür ederim, küçük

 

yutar"ın, prens dediği "Ama ben, senle bir gece boyunca kalacağım, ve, senin haberci olacağım. ". Bundan dolayı

 

kırlangıç, büyük prensin kılıcından yakut seçti, ve, uzakta onla onun şehrin çatılarının üzerinde gaga uçtu. O, katedralle,

 

beyaz nerede meleklerin yontulduğu mermerin olduğu yükselen geçti. O, sarayla geçti, ve, ses duydu, dans et. Güzel bir

 

kız, balkonda onun aşık çıktı. O "Ne kadar harika yıldızlardır", ona dedi, "Ben, benim giysinin, resmi-top için zamanda ol

 

hazır yapacak olduğu umarım" "Ve sevginin gücü, ne kadar harikadır! " onun cevapladığı; O "Ben, tutku-çiçeklerin, onda

 

nakış işlendiği emrettim; Ama kadın terziler, öyle tembeldir. ", nehir geçti, ve, gemilerin direklerine asarken fenerler gördü.

O, yoksul kesim geçti, ve, birbirleriyle yaşlı pazarlık ederken Yahudiler gördü, ve bakır rengi ölçeklerde parayı tarttı. O en

 

sonunda, yoksul eve geldi, ve ziyaret etti. Oğlan, hararetle onun yatak atıyordu, ve anne uykuya dalmıştı, oydu, bundan

 

dolayı yorgun. O içeride zıpladı, ve, büyük masada yakut kadının yüksüğüne yakın koydu. O zaman o, nazikçe

 

kendisiyle, onun oğlanın alnı kanatlar yelliyor olan yatağın etrafında uçtu. "Ne kadar serin ben hissederim", oğlan dedi,

 

"Ben, ol olan daha iyi yapmalıyım"; Ve o, lezzetli bir uyuklamaya battı. O zaman kırlangıç, mutlu prense arkada uçtu, ve,

 

ona onun neyi yapmış olduğu söyledi. O "O, meraklıdır" söyledi, "Senin, iyi bir hareket yaptığın için olan"ın, prens dediği

 

"Ama ben hissederim, tamamen, şimdi ısıtırım, onun, öyle soğuk olmasına rağmen. ". Ve küçük kırlangıç başla düşündü,

ve o zaman o uykuya daldı. Her zaman onu yapılmış uykulu düşün. Ne zaman gün, onun, aşağı nehre uçtuğu ve bir

 

banyo yaptığı kırdı. "Dikkate değer neyin bir olgunun olduğu", onun, çok köprünün üzerinde olduğu gibi kuşbilimin

 

profesörü dedi. "Kışta bir kırlangıç! " ve o, yerel gazeteye uzun onun hakkında bir mektup yazdı. Her birisi, onu aktardı, o,

 

onların anlayamadığı o kadar çok sözcüklerle doluydu. "Geceye ben, Mısır'a giderim", kırlangıç dedi, ve o, yüksek

 

ihtimalde ruhlardaydı. Çan kulesi olan o, bütün anıtların olduğu, ve uzun kilisenin tepesinde bir zaman oturan halk ziyaret

 

etti. O her nerede gitseydi, serçeler cıvıldadı, ve, birbirlerine dedi, "Seçkin neyin bir yabancının olduğu! ", bundan dolayı o,

çok fazla kendini beğendi. Ayın, onun, mutlu prense arkada uçtuğu yükseldiği zaman. O "Senin herhangi bir, Mısır için

 

komisyonun var mı? " ağladı; "Yut, yut, küçük kırlangıç"ın, prens dediği "Ben sadece başlıyorum. ", "Ben, içeride Mısır

 

beklenirim"in, kırlangıç cevapladığı "Sen, bir gece benle daha uzun kalmayacak mısın? ". "Yarına benim arkadaşlar, ikinci

katarakta kadar uçacak. Nehir-at, orada sazların arasında ifade eder, ve büyük bir granitte taht, otur Tanrıyını Memnon'u.

 

O bütün gece boyunca, izle yıldızları, ve onun, söyle birisi parlaklıkların olduğu sabah yıldızının, sevinçten ağladığı zaman,

ve o zaman onun, sessiz olduğu zaman. Öğlede sarı aslanlar, suyun kenarına içen gelir. Onların, gözler beğen yeşil

 

berilleri var, ve onların kükreme, daha kataraktın kükremesinden yüksek seslidir. " yutar, yutar, küçük kırlangıç, "Prens

 

dedi" uzakta benim, bir tavan arasında gör bir gençi m şehrin karşısı uzakta. O, kendisiyle kağıtlarla örtülen bir masanın

 

eğil üzerindedir, ve bir bardakta onun orada kenar, soldurulan menekşelerin bir demetidir. Onun saç, kahverengidir, ve

 

gevrekleştirir, ve onun dudaklar, bir nar olarak kırmızı, ve o ol büyük ve hayalci gözlerdir. O, tiyatronun yöneticisi için bir

 

oyun bitiren deniyor, ama o da, soğuktur, daha çok yazdı. Izgarada hiçbir ateş yoktur, ve açlık, ona zayıf yaptı. Ben "", bir

gece senle daha uzun bekleyeceğim, ben "Gerçekten, iyi bir kalbe sahip olan kırlangıç dedi. ", onu başka bir yakut

 

alacak mıyım? Hüngür ""! Benim, şimdi ol hiçbir yakutum yok, benim gözler "Prens dedi; ", benim bıraktığımdan

 

bütündür. Onlar, Hindistan'dan dışarı bin yıl önce getirilen nadir safirlerden yapılmıştır. Dışarı onlardan bir cesaret, ve, ona

 

onu al. O, kuyumcuya ona satacak, ve, satın al yiyeceği ve odunu, ve, onun oyun bitirecek. "" sevgili prens, benim, "; Ve

 

o başla ağladı. " yutan yapamadığım "Kırlangıç dedi" yutar, küçük kırlangıç, "Prens dedi", benim, seni yönettiğim gibi

 

yap. Ben "Bundan dolayı kırlangıç, dışarı prensin gözü yoldu, ve, uzakta öğrencinin tavan arasına uçtu. O, yeteri kadar

 

kolay olandı, öyle, çatıda bir delik vardı. O attı, ve, odaya geldi. Gencin, onun başın, onun eller gömdüğü vardı, bundan

 

dolayı o, duy çırpışmayı kuşun kanatları, ve onun, onun, güzel soldurulan yatarken safir menekşeler bulduğu yukarı

 

baktığı zaman. ", takdir edilen başlıyorum, bu "O ağladı; ", bazı büyük hayrandandır. Ben şimdi, benim oyun bitirebilirim,

 

"Ve o, tamamen mutlu baktı. Kırlangıç sonraki gün, aşağı limana uçtu. O, büyük bir kabın direğinde oturdu, ve, iplerle

 

tutmadan dışarı büyük çekerken denizciler göğüsler izledi. ", kaldır bir hoyu! Ben "Onlar, her göğsün gündeme geldiği gibi

bağırdı. ", "! Kırlangıç ağladı, ama hiç kimse dikkat etmedi, ve ayın, onun, mutlu prense arkada uçtuğu yükseldiği zaman.

 

" Mısır'a benim, hoşça kal sen iyi gel dilendiğim gidiyorum, "O ağladı. " yutar, yutar, küçük kırlangıç, "Prens dedi" sen, bir gece benle daha uzun kalmayacak? O "", kıştır, "Kırlangıç cevapladı", ve soğuk kar yakında, burada olacak. Mısır'da güneş, yeşil hurma-ağaçlarda ılıktır, ve timsahlar, çamurda yalan söyler, ve, tembelce onların hakkında bakar. Benim arkadaşlar, Baalbec'in tapınağında bir yuva inşa ediyor, ve pembe ve beyaz güvercinler, onları izliyor, ve, birbirlerine ötüyor. Sevgili prens, ben, seni bırakmalıyım, ama ben asla, seni unutmayacağım, ve sonraki benim, onların yerine sana iki güzel mücevher senin verdiğin getirecek olduğum kaynak olduğu. Yakut, kırmızı bir gülün, ve safirin, mavi olarak büyük deniz olarak olacak olduğundan ol düzenleyici. Aşağıda karede "", orada "Mutlu prens dedi", dur birazana maç-kıza. O, onun olukta düşmesi için maçlar izin verdi, ve onlar bütünüyle bozulur. Onun baba, onu yenecek, eğer o, getir evi bazı para zsa, ve o ağlıyor olsa. Onun, ol hiçbir ayakkabılar veya uzun çoraplar yok, ve onun küçük baş, yalındır. Dışarı benim diğer cesaret göz, ve, ona ona ver, ve onun baba, onu yenmeyecek. Ben "", bir gece senle daha uzun kalacağım, "Kırlangıç dedi", ama ben, dışarı senin göz yolamam. Sen, tamamen o zaman perde olacaktın. "" yutar, yutar, küçük kırlangıç, "Prens dedi", benim, seni yönettiğim gibi yapar. "Bundan dolayı o, dışarı prensin diğer gözü yoldu, ve, aşağı onla attı. O, maç-kızdan sonra üstüne çullandı, ve, onun hurmaya mücevher el kaydı. " sevimli neyin camın bir parçasının olduğu senin, şimdi perde olduğun "Küçük kız ağladı; Ve o, ev koştu, gül. O zaman kırlangıç, prense döndü. ", "O dedi", bundan dolayı ben, her zaman senle kalacağım. Hayır "", küçük yutar, sen "Yoksul prens dedi", uzakta Mısır'a gitmelisin. Ben "", her zaman senle kalacağım, "Kırlangıç dedi, ve o, prensin ayaklarında uyudu. Bütün sonraki onun, prensin omuzunda oturduğu gün, ve, onun, garip karalarda ne görmüş olduğunun hikayelerinin olduğuna söyledi. O, kendisinde, Nile'nin uzun bankalarında sıralarda duran, ve onların yakala altın-balığı gagalar kırmızı ibislerden ona söyledi; Öyle dünya olarak kendi yaşlı olan, ve çölde yaşayan, ve bil her şeyi sfenksten; Kendisinin, yavaşça kenarla onların develer yürüyen, ve taşı kehribarı tüccarlardan, onların eller boncuklarla süsle; Siyah olarak abanoz, ve tap büyük bir kristal olarak olan ayın dağlarının kralından; Bir hurma-ağaçta uyuyan, ve yirmi rahip, bal-keklerle onu besleyen büyük yeşil yılandan; Ve cücelerden kim büyük büyük düz yapraklarda bir gölün üzerinde yelken, ve her zaman, kelebeklerle savaşta mıdır. " sevgili küçük kırlangıç, sen "Prens dedi", harikulade şeylerden bana söylersin, ama herhangi bir şeyin, adamların ve kadınlardan acısı olduğundan harikulade daha. Öyle ıstırap olarak hiçbir esrar büyük yoktur. Üzerinde benim sinek şehir, küçük yutar, ve, bana senin, ora neyi gördüğün söyler. Ne kadar aç biz "Bundan dolayı kırlangıç, büyük şehrin üzerinde uçtu, ve, onların zengin yapma neşeli güzel evler gördü, adamlar, kapılarda otururken. O, karanlık yollara uçtu, ve, beyaz yüzler gördü, siyah caddelerde gevşekçe bakarken çocukları açlıktan öl. Bir köprünün kemerli yolunun altında iki küçük oğlan, birbirlerinde kollar denenen ve kendileri ılık tutan yalan söylüyordu. "iz! Sen "Onlar dedi. ", bura yalan söylememelisin, ben "Bekçi bağırdı, ve onlar, dışarı yağmura dolaştı. O zaman o, arkada uçtu, ve, prense onun neyi görmüş olduğu söyledi. ", iyi altınla örtülürüm, sen "Prens dedi", o, yaprakla yaprak çıkarmalısın, ve, benim ona yoksul vermelisin; Geçim her zaman, altın, onlara mutlu yapabilen düşünür. Bizim "İyi altın kırlangıcın yaprağından sonra yaprak teker teker avladı, mutlu prens, tamamen bakıncaya kadar solgunlaştır, ve gri. İyi altının yaprağından sonra yaprak o, yoksula getirdi, ve çocukların yüzleri, daha pembe büyüdü, ve onlar güldü, ve, caddede oyunlar oynadı. ", şimdi ol ekmek var! "Onlar ağladı. O zaman kar geldi, ve kar, ayaz geldikten sonra. Caddeler baktı, onlar, gümüşten yapılmıştı gibi, onlar, öyle parlak ve parlayandı; Uzun buz salkımları, hançerlerinin, aşağı evlerin saçaklarından astığı beğen kristali, herkes, etrafta kürklerde gitti, ve küçük oğlanlar, kırmızı kasketler giydi, ve, buzda paten kaydı. Yoksul küçük kırlangıç, daha soğuk büyüdü, ve daha soğuktu, ama o, bırak prensi, o da, onu iyi sevdi. O, fırıncının bakmıyor olduğu zaman fırıncının kapısının dışında kırıntılar aldı, ve, kendisi ılık dene tuttu, onun kanatlar çırp. Ama o en sonunda, onun gidiyor olduğu bildi, öldü. O yerinde kuvvet, bir kez daha prensin omuzuna kadar uçmuştu. " hoşça kal iyi, sevgili prens! "O uğuldadı" sen, senin öpmem için bana el izin verecek? Ben "", senin, en sonunda Mısır'a gidiyor olduğundan hoşnutum, küçük yutarım, sen de "Prens dedi", bura uzun kaldın; Ama sen, dudaklarda beni öpmelisin, için ben, seni severim. O "", benim gidiyor olduğum Mısır'a değildir, benim, ölümün evine gidiyor olduğum "Kırlangıç dedi. ". Ölüm, uykunun erkek kardeşidir, o değildir? "Ve o, mutlu dudaklarda prens öptü, ve, onun ölü ayaklar aşağı düştü. Kendisinde meraklı anın bir gürültü, heykelin içinde göründüğü, bir şey kırmıştı gibi. Gerçek, kurşun kalbin, ikide doğruca ısırmış olduğudur. O kesinlikle, bir korkunç bir şekilde sert ayazdı. Erken belediye başkanı ertesi sabah, aşağıda karede şehirle şirkette konsey üyeleri yürüyordu. Onların, onun, heykelde yukarı baktığı sütun geçtiği gibi: " ben olan sevilen kimse! Ne kadar kılıksız mutlu prens bakar! "O dedi. " ne kadar kılıksız gerçekten! Yakutun, dışarı onun kılıç düştüğü "Şehir her zaman, belediye başkanıyla kabul eden konsey üyeleri ağladı; Ve onlar, onda bakışa kadar gitti. ", onun gözler gitmiş olur, ve o, daha çok altın değildir, o "Aslında belediye başkanı dedi", az bir adamdan daha iyidir! "" bir adamdan daha iyi az, "Şehri konsey üyeleri dedi. ", ve, gerçekte onun ölü bir kuş ayaklar buradadır! Biz "Belediye başkanı devam etti. " gerçekten, kuşların, burada izin veril ölünmediği çıkar bir ilanı. Onun, daha çok onun, daha çok faydalı olmadığından güzel olmadığı gibi "Ve sicil memuru, bir notu öneri anladı. Bundan dolayı onlar, mutlu prensin heykeli zayıflattı. ", biz "Sanatı üniversitede profesör dedi.

 

O zaman onlar, bir fırında heykel eritti, ve belediye başkanı, meclisin bir toplantısı tuttu, metalle neyin yapılmış olduğu

 

kararlaştırdı. ", tabii, "O dedi" ol başka bir tanen heykel, ve o, kendim ol bir heykeli. Kendim ""i, "Şehrin her birini konsey

 

üyeleri dedi, ve onlar tartıştı. Benim en son, onların, sakin tartışıyor olduğuları duyduğum zaman. " garip neyin bir şeyin

 

olduğu! "Dökümhanede işçilerin yöneticisi dedi. " bu kırık kalbin, fırında eritmeyecek olduğu liderlik. Biz, onu atmalıyız.

 

"Bundan dolayı onlar, ölü de kırlangıcın yalan söylüyor olduğu bir toz-yığında onu attı. 'En bana iki kıymetli şehirde şey

 

getir, senin doğru olarak seçtiğin "Söylenen onun birisine Tanrı melekler; Ve melek, ona kurşun kalp ve ölü kuş getirdi. ",

 

için benim bu küçük "Söylenen Tanrı" cennetin bahçesi kuş içeride, devamlı söyleyecek, ve benim altın mutlu prensin

 

şehri, beni övecek. gördü

 

~~~

 

Bu güzel hikaye' i zeyynepp ekledigin den dolayi tesekkür' ler...

 

Sayin Serdar 48 Türkce' ye cevirmesini yapmis' dir...kendisine ' de buradan cok cok tesekkür ederim..

 

ayrica diger konu' da bilgilendirdiniz icin...

 

Saygilar

[Misafir Türkay]

eksisozluk.com/?q=the+happy+prince  Buradaki çeviri daha güzel buradan bakmanızı öneririm buradaki çeviri iyi değil.