Amerika'da Aşırı Pahalı veya Gereksiz Olan 13 Şey

Amerika'da Aşırı Pahalı veya Gereksiz Olan 13 Şey

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki günlük yaşam, sessizce cüzdanları boşaltan ürünler ve hizmetlerle dolu. Bazıları açıkça lüks olsa da, diğerleri eğitim, sağlık hizmetleri ve ulaşım gibi temel ihtiyaçlara entegre edilmiş durumda. Değerinden çok daha pahalıya mal olan 13 şeye değinmek ve bu aşırı fiyatlandırmaların birçok Amerikalının hissettiği finansal baskıyı nasıl şekillendirdiğini açıklamak istiyorum.

1) Üniversite Harçlarındaki Enflasyon

Üniversite harçlarındaki enflasyon, yüksek öğrenimi Amerika'daki en acımasız soygunlardan birine dönüştürdü. Birçok üniversitede ilan edilen fiyatlar, tipik ücretlerden çok daha hızlı arttı ve öğrencileri ve ailelerini on yıllarca sürebilecek kredilerle bu açığı kapatmaya zorladı. Temel sorun, ilan edilen "tam maliyetin" genellikle gerçek sınıf deneyimiyle çok az ilişkili olmasıdır; bu deneyim, büyük derslere, yardımcı öğretim görevlilerine ve yıllık beş haneli faturaları haklı çıkarmayan çevrimiçi modüllere dayanabilir.

Bunu yapısal bir soygun haline getiren şey, borcun bir mezunun hayatını yeniden şekillendirme biçimidir. Aylık ödemeler, ev sahibi olmayı, emeklilik tasarruflarını ve hatta aile kurmak gibi temel dönüm noktalarını geciktirebilir. Bir diploma açık bir gelir artışına yol açmadığında, maliyet ve getiri arasındaki uyumsuzluk göze çarpar hale gelir. Sonuç, aşırı ödeme riskinin neredeyse tamamen öğrencilerin omuzlarına yüklendiği, kurumların ise harçları gerçek dünya değeriyle uyumlu hale getirme konusunda çok az baskı altında kaldığı bir sistemdir.

2) Sağlık Hizmetleri Faturalandırma Uygulamaları

Sağlık hizmetleri faturalandırma uygulamaları, gerekli bakımı rutin olarak finansal bir tuzağa dönüştürüyor. Hastalar genellikle tedaviden önce net bir fiyat listesi görmezler, ardından şeffaf olmayan "tesis ücretleri", ağ dışı ücretler ve çözülmesi imkansız kalemler içeren ayrıntılı faturalar alırlar. Sigortalı kişiler bile, tercih edilen bir ağda görünmelerine rağmen, bir hastane veya uzmanın tamamen kapsanmadığı durumlarda sürpriz bakiyelerle karşılaşabilirler.

Bu şeffaflık eksikliği, sistemi doğrudan bir hizmetten ziyade bir soygun gibi hissettiriyor. Şeffaf fiyatlandırma olmadan, hastalar fiyat karşılaştırması yapamaz veya bütçe planlaması yapamaz ve bilinmeyen maliyet korkusuyla bakımı erteleyebilirler. Rutin bir acil servis ziyaretinin dört haneli bir fatura oluşturabileceği durumlarda, riskler sadece finansal değil, aynı zamanda tıbbidir, çünkü insanlar sağlıklarını borç riskiyle karşılaştırmaya başlarlar.

3) Reçeteli İlaç Fiyatlandırması

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki reçeteli ilaç fiyatlandırması, büyük bir soygunun bir başka çarpıcı örneğidir. Aynı ilaçlar diğer ülkelerde genellikle çok daha ucuza mal oluyor, ancak Amerikalı hastalardan, birkaç kat daha yüksek olabilen liste fiyatlarını ödemeleri isteniyor. Bu fark, insülin, kanser tedavileri veya atlanamayacak veya yerine başka bir şey kullanılamayacak diğer hayat kurtarıcı ilaçlara ihtiyaç duyan insanlar için özellikle acı verici.

Aracılar, karmaşık indirim yapıları ve patent oyunları, eczane tezgahındaki nihai fiyatın, hapın veya şişenin gerçek üretim maliyetinden kopuk olduğu bir sisteme katkıda bulunuyor. Sabit gelirli hastalar için bu, dozları kısıtlamak veya ilaç ile kira gibi temel ihtiyaçlar arasında seçim yapmak anlamına gelebilir. Bir ilacın fiyatının üretim maliyeti veya uluslararası kıyaslamalarla çok az ilişkisi olduğunda, bu durum adil bir piyasa gibi değil, daha çok tekelci bir piyasa gibi işliyor.

4) Şişelenmiş Su Fiyatları

Şişelenmiş su fiyatları, dünyanın en basit ürünlerinden birini şaşırtıcı derecede pahalı bir alışkanlığa dönüştürüyor. Birçok marka aslında plastik şişelerde satılan filtrelenmiş musluk suyudur, ancak mutfak musluğundan akan suya göre galon başına yüzlerce veya binlerce kat daha yüksek fiyatlara satılıyorlar. Kolaylık gerçek, ancak bunu ayrıntılı olarak incelediğinizde fiyat farkı şaşırtıcı.

Pazarlama, kaynak bir belediye sistemi olsa bile, el değmemiş kaynakların ve dağların görüntülerini yoğun bir şekilde kullanıyor. Bu kopukluk, şişelenmiş suyu klasik bir dolandırıcılık haline getiriyor: Tüketiciler, yerel su faturalarıyla zaten finanse ettikleri üründen ayırt edilemeyen bir ürün için lüks fiyatlar ödüyorlar. Zamanla, bu küçük alışverişler birikiyor ve evdeki filtreleme sistemlerine veya yeniden kullanılabilir şişelere yönelik gerçek iyileştirmelere harcanabilecek parayı başka yöne çeviriyor.

5) Elektronik Cihazlar İçin Genişletilmiş Garantiler

Elektronik cihazlar için genişletilmiş garantiler, ödeme noktasında agresif bir şekilde satılıyor, ancak genellikle gerçek bir koruma sağlamıyorlar. Perakendeciler bu planları çok karlı oldukları için teşvik ediyorlar; bu durum, "Büyük Bir Dolandırıcılık Olan Şeyler ve Bunlardan Nasıl Kaçınılır" başlıklı daha geniş listelerde yer alan "İşe Yarar Hiçbir Şeyi Kapsamayan Genişletilmiş Garantiler" başlığı altında da yankılanıyor. Temel sorun, birçok garantinin üretici garantisini kopyalaması veya kazara düşme veya sıvı dökülmesi gibi en yaygın hasar türlerini kapsam dışı bırakmasıdır.

Tüketiciler genellikle, ince yazıları okumak veya kredi kartı korumaları gibi alternatifleri karşılaştırmak için zamanları olmadan, anında satın almaya zorlanıyorlar. Bir dizüstü bilgisayar veya televizyon arızalandığında, muafiyetler, onarım limitleri veya talepleri zorlaştıran boşluklar keşfedebilirler. Risk sadece tek seferlik ücret değil, nadiren gerçekleşen iç huzuru için fazladan ödeme yapma alışkanlığıdır; bu ek hizmetler, hane bütçelerinde sessiz ama kalıcı bir yük oluşturur.

6) Kredi Kartı Faiz Oranları

Kredi kartı faiz oranları, günlük alışverişleri uzun vadeli finansal yükümlülüklere dönüştürebilir. Yüzde 20'nin üzerinde yıllık faiz oranları yaygındır ve tam olarak ödenmeyen bakiyeler hızla kartopu gibi büyür. Temel alışverişler market alışverişi, benzin veya acil araba tamirleri olabilir, ancak faiz bir kez bileşik hale geldiğinde, orijinal fiyat etiketi neredeyse önemsiz hale gelir.

Bunu bir dolandırıcılık yapan şey, karmaşık şartların ve ödüllerin agresif pazarlamasının birleşimidir. İnsanlar puan veya nakit iadesi için kartlarını kullanmaya teşvik ediliyor, ancak yüksek bir yıllık faiz oranıyla bakiye taşırlarsa bu avantajların değeri ortadan kalkıyor. Maaştan maaşa yaşayan haneler için bu yapı, onları dönen borç tuzağına düşürebilir; burada, aldıkları faydalardan çok daha fazla faiz öderler ve bu da kartı veren kuruluşun kârını fiilen sübvanse eder.

7) Maaş Avansı Kredisi Ücretleri

Maaş avansı kredisi ücretleri, finansal kırılganlıktan faydalanan bir ürünün tipik bir örneğidir. Kısa vadeli krediler, nakit sıkıntısı için hızlı çözümler olarak pazarlanmaktadır, ancak etkili yıllık oranlar üç haneli rakamlara kadar yükselebilir. Tüketicileri mağdur eden en yaygın dolandırıcılık yöntemlerine ilişkin raporlar, bir maaş avansı kredisi teklifinin aslında yalnızca çevrimiçi bir perakendecide kullanılabilecek bir kredi limiti olduğunu ve borçluları gerçek nakit rahatlığı sağlamak yerine ücret döngüsüne hapsettiğini ortaya koymuştur.

Borçlular genellikle kredilerini tam olarak geri ödeyemediklerinde bu kredileri uzatır veya yenilerler, böylece eski ücretlerin üzerine yeni ücretler eklenir. Yapı, borç verenin müşterinin zor durumda kaldığında en çok kar elde edeceği şekilde tasarlanmıştır. Düşük gelirli çalışanlar için bu, her maaş çekinin önemli bir kısmını sadece ücretleri ödemek için harcamak anlamına gelebilir; bu da bir sonraki acil durumdan kurtulmak için daha az alan bırakır ve bağımlılık döngüsünü pekiştirir.

8) Kablolu TV ve İnternet Paketleri

Kablolu TV ve internet paketleri, çoğu hanenin gerçekte kullandığı değerden çok daha pahalıya mal oluyor. Sağlayıcılar promosyon fiyatları reklamı yapıyor, ardından ekipman ücretleri, bölgesel spor ücretleri ve yayın ek ücretleri ekleyerek aylık faturayı şişiriyorlar. Giriş fiyatlandırması sona erdikten sonra, müşteriler iptal tehdidiyle saatlerce telefonda konuşmadan geri döndürülmesi zor ani artışlar görebilirler.

Dolandırıcılık, birçok bölgede gerçek rekabetin olmamasında ve paketlerin insanları ihtiyaç duymadıkları kanallar veya hızlar için ödeme yapmaya zorlamasında yatmaktadır. Yayın akışı alternatifleri bu modeli zayıflatmıştır, ancak sözleşmeler ve sınırlı geniş bant seçenekleri birçok aboneyi hala kilitli tutmaktadır. Dar bütçeli aileler için, bu şişirilmiş faturalar diğer temel ihtiyaçları kısıtlar ve temel bir hizmet olması gereken şeyi sürekli bir mali yük haline getirir.

9) Kullanılmayan Spor Salonu Üyelikleri

Kullanılmayan spor salonu üyelikleri, çoğu insanın spor salonuna gitmeyeceği varsayımına dayanan, sessiz ama yaygın bir dolandırıcılıktır. Tesisler genellikle yıllık sözleşmeler gerektirir veya yüksek iptal ücretleri talep eder; çünkü ilk motivasyonun hızla kaybolacağını bilirler. İş modeli, mekanın aynı anda ağırlayabileceğinden çok daha fazla üyelik satmaya dayanmaktadır.

Burada psikoloji büyük rol oynar. İnsanlar en iyi niyetlerle üye olurlar, sonra bırakma konusunda suçluluk duyarlar, bu nedenle ziyaretler sıfıra inse bile aylık ücretler devam eder. Birçok kişi için bu, nadiren kullandıkları bir hizmet için ödeme yapmak anlamına gelirken, açık havada egzersiz veya evde egzersiz gibi daha ucuz veya ücretsiz seçenekler kullanılmadan kalır. Bir veya iki yıl içinde, kullanılmayan bu ücretler, daha kalıcı değer sağlayacak gerçek eğitim veya ekipman maliyetine denk gelebilir.

10) Araç Sigortası Ek Hizmetleri

Araç sigortası ek hizmetleri, orantılı faydalar sağlamadan primleri şişirir. Poliçeler, sürücülerin zaten kredi kartları, otomobil üreticileri veya üyelik kulüpleri aracılığıyla sahip oldukları hizmetleri tekrarlayabilecek yol yardımı, kiralık araç teminatı veya küçük kozmetik hasar teminatı gibi ekstralarla doludur. Aylık ek maliyet küçük görünse de, bir yıl içinde önemli bir ek ücrete dönüşebilir.

Dolandırıcılık, müşterilere hangi korumaların isteğe bağlı veya çakışan olduğu açıkça söylenmediğinde ortaya çıkar. Bazı durumlarda, bir hasar talebinden sonra, limitlerin ve istisnaların ek hizmeti beklenenden çok daha az kullanışlı hale getirdiğini keşfederler. Bu özellikleri nadiren kullanan sürücüler için, ekstralara harcanan para, ince bir kolaylık teminatı yerine, daha yüksek sorumluluk limitlerine veya gerçek onarımlar için tasarruflara yönlendirilebilir.

11) Vergi Beyannamesi Yazılımı Ek Satışları

Vergi beyannamesi yazılımı ek satışları, basit bir beyanname verme işlemini ücretli katmanlardan oluşan bir labirente dönüştürür. Birçok platform ücretsiz beyanname verme hizmeti sunar, ancak kullanıcılar ayrıntıları girmeye başladıktan sonra, ek formlara, denetim desteğine veya canlı yardıma ihtiyaç duyduklarını öne sürerek onları ücretli sürümlere yönlendirir. Bu durum, insanların dolandırıcılık olduğunu fark etmedikleri ürünlerle ilgili şikayetleri yansıtmaktadır; bu tema, "Hangi pahalı günlük hizmetler sessizce aşırı ücretlendiriyor?" tartışmalarında da ortaya çıkmaktadır.

Basit beyannameler için, bu ek satışlar genellikle kozmetik özelliklerden veya güvenceden başka bir şey sağlamaz. Ancak kullanıcılar nihai fiyatı gördüklerinde, saatlerce veri girişi yaptıktan sonra kendilerini kilitlenmiş hissedebilirler. Daha geniş etki, vergi beyannamesi verme gibi bir vatandaşlık yükümlülüğünün, şeffaf, düşük maliyetli bir süreç yerine, kafa karışıklığının ve hata korkusunun paraya dönüştürüldüğü başka bir kar merkezine dönüşmesidir.

12) Havaalanı Otopark Ücretleri

Havaalanı otopark ücretleri, yolcuların alternatiflerinin olmamasından faydalanmaktadır. Özellikle büyük havalimanlarında, yerinde otoparklardaki günlük ücretler 50 dolara veya daha fazlasına ulaşabilir ve bir haftalık seyahati hızla üç haneli bir otopark faturasına dönüştürebilir. Doğrudan terminale yürüme kolaylığı gerçek olsa da, fiyatlandırma genellikle beton bir otoparkın bakımının gerçek maliyetiyle çok az ilişkilidir.

Havaalanı dışındaki otoparklar ve araç paylaşım seçenekleri daha ucuz olabilir, ancak sabah erken saatlerdeki uçuşlar, bagaj ve aile seyahatleri birçok insanı en pahalı seçeneğe yöneltmektedir. Bu soygun yapısal olup, sınırlı arazi ve havaalanının erişim üzerindeki kontrolünden kaynaklanmaktadır. Sık seyahat edenler için bu ücretler, seyahatin gerçek maliyetini sessizce artırarak, asfalt yerine uçuşlara veya konaklamaya harcanabilecek parayı başka yöne çevirmektedir.

13) Kontrol Edilemeyen Hükümet Dolandırıcılığı ve Suistimali

Kontrol edilemeyen hükümet dolandırıcılığı ve suistimali, ulusal ölçekte bir soygunu temsil etmektedir, çünkü vergi mükellefleri, sürekli olarak ortadan kaldırıldığı söylenen israfı finanse etmektedir. Başkan Donald Trump ve Elon Musk bu israfı azalttıklarını iddia ettiklerinde, doğruluk kontrolü yapanlar bu vaatlerin gerçeklikle örtüşüp örtüşmediğini incelemiştir. Dolandırıcılığı azaltma iddialarını inceleyen raporlar, sistemin temizlenmesine yönelik yüksek profilli taahhütlere rağmen, fonların kötüye kullanılmasının ve şişirilmiş sözleşmelerin nasıl devam ettiğini göstermektedir.

Riskler çok büyüktür, çünkü federal bütçenin mütevazı yüzdeleri bile milyarlarca dolara tekabül etmektedir. Dolandırıcılık ve suistimal anlamlı bir şekilde azaltılmadığında, bu para altyapıya, sağlık hizmetlerine veya borç azaltmaya yönlendirilemez. Bunun yerine, vergi mükellefleri, özel sektördeki soygunlarda görülen aynı kalıbı yansıtan, ancak ülkedeki her haneyi etkileyen bir ölçekte, tam değerini vermeyen hizmetler ve programlar için fazladan ödeme yapmaktadır.

Kaynak: TDO